Αρχιμ. Ιωήλ Κωνστάνταρος, Η συμπεριφορά μας έναντι των αδελφών μας

Αποστολικό Ανάγνωσμα Κυριακής Ζ' Ματθαίου

(Ρωμ. ΙΕ΄ 1-7)

Γράφει ο Αρχ. Ιωήλ Κωνστάνταρος,

Ιεροκήρυξ Ι. Μ. Δρ. Πωγ. & Κονίτσης

e-mail: ioil.konitsa@gmail.com

Όσο ο πιστός Χριστιανός βιώνει την Πίστη που εξ΄αρχής κατέχει η Εκκλησία μας, τόσο και συνειδητοποιεί όι η ζωή του οφείλει να Χριστοποιείται μέχρι και τις τελευταίες λεπτομέρειες.

Και όσο περισσότερο μελετά τα βιβλικά κείμενα, όλο και περισσότερο κατανοεί ότι στην πνευματική ζωή και στην κοινωνία της αγάπης, δεν μπορούν κάποια πράγματα να χαρακτηρίζονται ως λεπτομέρειες, αφού ο λόγος του Θεού είναι ξεκάθαρος, ακόμα και στην ορθή αντιμετώπιση των αδύναμων αδελφών.

Αλλά ας περάσουμε στο Αποστολικό μας ανάγνωσμα το οποίο κάνει λόγο για τη συμπεριφορά που πρέπει να δείχνουμε στις διάφορες αδυναμίες και στα ασθενήματα των αδελφών.

Όσοι λοιπόν είμαστε πνευματικώς δυνατοί στην Πίστη και στις αρετές, γράφει ο Απ. Παύλος, έχουμε χρέος να είμαστε συμπαθείς και επιεικείς. Να ανέχονται δηλ. οι πιστοί με υπομονή και μακροθυμία τους αδύνατους εν Χριστώ αδελφούς, οι οποίοι, δίχως οι ίδιοι να το θέλουν, υστερούν και παρουσιάζουν στη ζωή τους μικρά ή και μεγάλα ελαττώματα. Ελαττώματα, τα οποία κουράζουν τόσο τους ίδιους, όσο και τους άλλους και μάλιστα την Εκκλησιαστική σύναξη.

Ο Απόστολος κάνει λόγο στο σημείο αυτό για τις εσφαλμένες ιδέες μερικών πιστών, ως προς τη διάκριση των τροφών, τις ημέρες και τις ποικίλες εορτές. Αυτό συνέβαινε διότι δεν υπήρχε το επίπεδο και η πνευματική ωρίμανση στις ψυχές αυτές που σκανδαλίζονταν χωρίς να υφίσταται λόγος και έτσι με τα σχόλια, τις συζητήσεις και την εν γένει συμπεριφορά τους, ενοχλούσαν τους ώριμους στην Πίστη με αποτέλεσμα να έρχεται η ταραχή, εκεί που θα έπρεπε να βασιλεύει η ειρήνη.

Βεβαίως, σήμερα δεν υφίσταται τέτοιο θέμα στην Εκκλησία μας, αφού προϊόντος του χρόνου, τα δευτερευούσης και ακόμη μικροτέρας σημασίας θέματα, τακτοποιούνται και η Χάρις του Θεού διευθύνει το σκάφος της Εκκλησίας, παρά τους εξωτερικούς κλυδωνισμούς και τις εσωτερικές ταραχές που κατά διαστήματα εμφανίζονται, και τούτο για να φαίνεται και το ανθρώπινο στοιχείο.

Εκείνο όμως το οποίο θα πρέπει απ΄ όλους μας να προσεχθεί, είναι όχι τόσο ο παλαιός καρπός που ο καιρός τον μαραίνει, όσο η ρίζα η οποία πάντοτε υφίσταται και αν δεν ξεριζωθεί, οπωσδήποτε θα καρποφορεί τις αδυναμίες που κουράζουν και ταράζουν.

Αδυναμίες όπως την ιδιορρυθμία, την ιδιοτροπία, την κακή συνήθεια, τις απαιτήσεις που έχουν πολλοί και όντως γίνονται αιτία σκανδάλου. Να προσθέσουμε δε την καχυποψία και την στενοκαρδία και τόσα άλλα και άλλα ψυχικά και πνευματικά ελαττώματα, τα οποία όταν δεν προσεχθούν και αρχίσουν ως κισσός να αναρριχώνται στο δέντρο, είναι ικανά να καταπνίξουν και την ευγενέστερη προσπάθεια μέσα στην ενοριακή κοινότητα, μέσα στην οικογένεια, μέσα στο χώρο της εργασίας, παντού μα παντού;

Και αυτό είναι μια μεγάλη πραγματικότητα, τα ελαττώματα δηλ. των άλλων αδελφών, για το οποίο συχνά ερεθιζόμαστε, στενοχωρούμεθα και κάποιες φορές αγανακτούμε, με αποτέλεσμα να χαίρεται ο κακός και να φαίνεται προς τους έξω ότι οι πιστοί αδυνατούν να μονοιάσουν.

Αλλά εδώ χρειάζεται, αδελφοί μου, η προσοχή, και εδώ θα φανεί εάν διαθέτουμε καρπούς αρετής και Ορθόδοξη – ταπεινή πνευματικότητα. Στα σημεία αυτά των «αδυναμιών» θα αποδείξουμε πρωτίστως στους εαυτούς μας εάν είμαστε «δυνατοί». Διότι το να συμπεριφέρεσαι με ευγένεια όταν ο άλλος δείχνει λεπτότητα και κάποια ανωτερότητα, είναι εντελώς φυσιολογικό και αλοίμονο εάν και τότε βγάζαμε τα «αγκάθια της άμυνας ή της επιθέσεως».

Το θέμα έγκειται σε άλλο επίπεδο. Όταν δηλ. ο άλλος είναι είτε προκατειλημμένος, είτε λόγω αδυναμίας δυσκολεύεται να εννοήσει ορισμένα πράγματα, και δείχνει από ενοχλητική έως και απαράδεκτη συμπεριφορά, τόσο κατά κόσμον όσο και κατά Χριστόν. Τότε είναι που στην πράξη θα αποκαλυφθεί η αυθεντική χριστιανική δύναμη της μακροθυμίας, της γαλαντοσύνης, της πνευματικής οικοδομής και κυρίως της αγάπης, η οποία εν προκειμένω «καλύψει πλήθος αμαρτιών» (Ιακ. Ε' 20).

Όσο και αν φαίνεται ως λεπτομέρεια της πνευματικής μας ζωής, η ανεκτική έως και αυτή η εν Χριστώ συμπαθής και αγαπητική συμπεριφορά μας (που τελικώς είναι και το ζητούμενο) έναντι των αδελφών που παρουσιάζουν αδυναμίες, αποτελεί τεράστιο θέμα και θα λέγαμε σημείο αναφοράς.

Σημείο αναφοράς και σήμα κατατεθέν. Και τούτο διότι το όλο κεφάλαιο συνδέεται άμεσα με τον ίδιο τον Κύριό μας, που αποτελεί και το αιώνιο πρότυπό μας.

Εάν προσέξουμε το βιβλικό κείμενο στη συνέχεια, θα δούμε ότι ως παράδειγμα για την όλη μας συμπεριφορά προβάλλεται ο Κύριος Ιησούς. Γι' αυτό και με ένα μοναδικό τρόπο ο κήρυκας της Οικουμένης παρουσιάζει την υπομονή και την αγάπη του Χριστού στο δύσκολο αγώνισμα που μας περιμένει. Αυτό δε το αιώνιο παράδειγμα μας το υπενθυμίζει τρεις φορές μάλιστα, μέσα σε λίγους στίχους.

Είναι όντως συγκλονιστικό να συνειδητοποιούμε ότι ο Κύριος «ούχ εαυτώ ήρεσεν», δεν ζήτησε δηλ. όσα θα του άρεσαν και όσα του ήταν ευχάριστα. Αλλά με υπομονή ανεξάντλητη υπέμεινε τους ονειδισμούς και τα υβριστικά λόγια των σταυρωτών Του. Γι' αυτό και στη συνέχεια από το αποκαλυπτικό παράδειγμα του Θεανθρώπου, περνά στη διδασκαλία των πιστών και με αγάπη τους συνιστά «το αυτό φρονείν εν αλλήλοις κατά Χριστόν Ιησούν». Να έχετε δηλ. τα αυτά, τα ίδια φρονήματα μεταξύ σας, ώστε να διατηρείστε σε ευλογημένη ομόνοια μεταξύ σας, κατά το θέλημα του Θεού.

Αλλά πώς είναι δυνατόν να συμβαίνει διαφορετικά, αφού τα μέλη της Εκκλησίας, σε κάθε Ευχαριστιακή σύναξη κοινωνούν αυτόν τον ίδιο Κύριο Ιησού;

Ό,τι λοιπόν έκανε Εκείνος, πρέπει να μας διδάσκει και να μας προσαρμόζει και καθοδηγεί στον όμορφο δρόμο της συγχωρητικότητας και της αδελφικής κοινωνίας.

Και κλείνει το Ανάγνωσμα με την προτροπή «διό προσλαμβάνεσθε αλλήλους, καθώς και ο Χριστός προσελάβετο υμάς»!

Λόγια θεόπνευστα που χαράσσονται μέσα στην καρδιά αυτών που διψούν την κατά Χριστόν ζωή. Και, οπωσδήποτε, αυτό που χαρίζει ανυπολόγιστη δύναμη για να συνεχίσουμε την οδό της αγάπης είναι η μεγάλη πραγματικότητα ότι ο Χριστός δεν μας αποδοκίμασε, αν και είμαστε σε μεγάλο βαθμό ένοχοι. Δεν μας εδίωξε, ούτε και μας απομακρύνει από κοντά Του. Και αποτελεί μεγάλη δογματική αλήθεια ότι ο Χριστός εβάστασε τα αμαρτήματά μας, τις αστοχίες μας και τα εγκλήματά μας επάνω στο Σταυρό Του, ώστε με το αίμα Του να μας εξιλεώσει.

Ναι. Είναι αλήθεια. Τον Κύριο, κρεμασμένο επάνω στον Σταυρό, δεν τον κρατούσαν τα καρφιά, αλλά η Αγάπη Του για εμάς. Τον καθένα από εμάς...

Χρειάζεται άραγε μετά από αυτή την Αποστολική διδασκαλία να θέτονται ερωτήματα για το εάν και κατά πόσον οφείλουμε να δείχνουμε αγάπη που εκφράζεται με το να βαστάζουμε τα ασθενήματα των αδύναμων αδελφών; Ή χρειάζεται να τονίσουμε ότι όπως εμείς με τον μεγεθυντικό φακό βλέπουμε τα δήθεν ασθενήματα και τις αδυναμίες των αδελφών μας, έτσι και κάποιοι άλλοι παρατηρούν τα όντως δικά μας ασθενήματα και τις μεγάλες μας αδυναμίες;

Αλλά και μόνο η τελευταία αυτή διαπίστωση είναι ικανή να μας κάνει ώστε στην ψυχή μας να ανθίσει η Αγάπη και να καρποφορήσει όλους της τους καρπούς.

Αγαπητοί μου. Το να προτιμά κανείς ακόμα και να αδικηθεί για να βοηθήσει τον αδελφό του, το να δείχνει δηλαδή στην πράξη την Αγάπη του Ιησού, αυτό αποτελεί μια πράξη που δεν πειθαρχεί στους κανόνες της λογικής και της «κοινωνικής αριθμητικής».

Αγάπη διαιρούμενη, πολλαπλασιάζεται. Και όσο περισσότερο τη μοιράζεσαι, τόσο και πληθαίνει. Και επίσης όσο σπάταλα την προσφέρεις, τόσο πλουσιοπάροχα επανέρχεται μέσα στην καρδιά σου.

Ας δοκιμάσουμε λοιπόν στην πράξη αυτά τα «ανώτερα Μαθηματικά» και θα διαπιστώσουμε στην πράξη πλέον πόσο εύκολα ομορφαίνει η ζωή μας και πόσο απαστράπτει η Εκκλησία μας, όχι βεβαίως από τον υλικό πλούτο (που πολλές φορές αποτελεί μεγάλο πειρασμό), αλλά τον πνευματικό. Τον πλούτο των παιδιών της. Αμήν.