1/10/13

Για "ενότητα μέσα από τη διαφορετικότητα" μίλησε ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας Θεόδωρος σε οικουμενιστική συνάντηση

Δελτίο Τύπου Πατριαρχείου Αλεξανδρείας
Το απόγευμα της Δευτέρας 30ης Σεπτεμβρίου ε.έ., η ΑΘΜ, ο Πάπας και Πατριάρχης Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής, κ.κ.Θεόδωρος Β΄, ανταποκρινόμενος σε πρόσκληση της Κοινότητος του Αγίου Εγιδίου,
έλαβε μέρος σε συζήτηση με θέμα Χριστιανική Αδελφότητα και Ενότητα, η οποία έλαβε χώρα στην Basilica di Santa Maria in Trastevere στη Ρώμη. Η εκδήλωση αυτή εντάσσεται στη συνάντηση που οργάνωσε η Κοινότητα του Αγίου Εγιδίου στη Ρώμη υπό τον τίτλο Το Κουράγιο της Ελπίδας, την έναρξη των εργασιών της οποίας πραγματοποίησε νωρίτερα την ίδια ημέρα ο Προκαθήμενος της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας κ.Φραγκίσκος Α΄.

Λαβών τον λόγο, ο Μακαριώτατος επεσήμανε τα ακόλουθα:

«Ανιέρου δε πόλεως και αθέου ... ουδείς εστι, ουδ’ έσται γεγονώς θεατής" (Πλουτάρχου, Προς Κολώτην Επικούρειον 31). Στο λυκόφως της δεύτερης χιλιετίας πολλοί ήταν εκείνοι που προέβλεπαν το τέλος της θρησκείας και την είσοδο της ανθρωπότητας σε μια εποχή χωρίς θρησκεία. Ωστόσο, σήμερα στην χαραυγή της τρίτης χιλιετίας, προς επίρρωση του αξιώματος του Πλουτάρχου και προς διάψευση της προφητείας περί του τέλους της θρησκευτικής φάσης της ανθρωπότητας, η θρησκεία προβάλλει εκ νέου ως σταθερά της ανθρωπίνης υπάρξεως.

Έναντι του υπαρξιακού κένου, της απώλειας νοήματος ζωής, του χάους των πληροφοριών, αλληλοαναιρουμένων ευδαιμονιστικών προτάσεων και ακραίων πειραματισμών του ανθρώπου με τον εαυτό του, η θρησκεία εξακολουθεί να προσφέρει στον παντοπόρο άπορο άνθρωπο του 21ου αιώνα υπαρξιακό προσανατολισμό, νόημα ζωής, ηθική συνείδηση, πολιτισμική ταυτότητα, προοπτική αιώνιας σωτηρίας. Προσφέρει στον άνθρωπο την δυνατότητα να κατανοήσει τον εαυτό του πλήρως μόνον ξεκινώντας από τον Θεό ως Δημιουργό, Αρχή και Πηγή του κόσμου, τον Θεό όλων των εθνών και των ανθρώπων, τον Θεό της Αγάπης, της Πρόνοιας και της Σωτηρίας "κατά τo πλήθος των οικτιρμών" Του για όλα τα δημιουργήματά Του.

Θα περιμέναμε η ενεστώσα παγκόσμια αναβίωση της θρησκείας να αποβεί παράγων ειρηνοποιίας και ενισχύσεως του αγώνα για δικαιοσύνη και αξιοπρέπεια. Ωστόσο παρατηρείται ότι ο θρησκευτικός αυτοπροσδιορισμός αποβαίνει συχνά παράγων διχασμού και μισαλλοδοξίας, φανατισμού και βίας. Αυτό συμβαίνει όταν η θρησκευτική συνείδηση χειραγωγείται, η θρησκευτική ιδιαιτερότητα παρεξηγείται, ο θρησκευτικός ζηλωτισμός αρνείται την ελευθερία του άλλου στο όνομα του Θεού. Η θρησκεία πολιορκείται και ενίοτε εκπορθείται από δυνάμεις μεσιανισμού, ολοκληρωτισμού, σωβινισμού, φυλετισμού, ιδεολογικής αποκλειστικότητας, φονταμενταλισμού.

Μπροστά μας προβάλλει απειλητικό το φάσμα της συγκρούσεως των πολιτισμών, των οποίων κεντρικό προσδιοριστικό χαρακτηριστικό είναι η θρησκεία. Μια τέτοια προοπτική θα ήταν καταστροφική σήμερα που σε παγκόσμιο επίπεδο οι ανθρώπινες κοινωνίες έχουν αποχαιρετήσει οριστικά την εποχή της κυρίαρχης πολιτισμικής ταυτότητας και έχουν αποδεχθεί την πρόκληση όχι μόνο της συμβιώσεως αλλά και της διαδράσεως ετερόκλητων πολιτιστικών ταυτοτήτων. Δεν υπάρχει σήμερα ανθρώπινη κοινωνία που να μην περιλαμβάνει ανθρώπους διαφορετικών πολιτισμικών καταβολών, με διαφορετικές απόψεις για τις σχέσεις μεταξύ Θεού και ανθρώπου, ατόμου και ομάδας, δικαιωμάτων και υποχρεώσεων, ελευθερίας και αυθεντίας, ισότητας και ιεραρχίας.

Μάλιστα η θρησκεία διαφοροποιεί σήμερα την συμπεριφορά του ανθρώπου περισσότερο και από την εθνική ταυτότητα. Αν περπατήσουμε απόψε στη Ρώμη είναι δυνατόν να συναντήσουμε άτομα που δηλώνουν κατά το ήμισυ Ιταλοί και κατά το ήμισυ Άραβες. Ωστόσο δεν θα συναντήσουμε άτομα που δηλώνουν κατά το ήμισυ Ρωμαιοκαθολικοί και κατά το ήμισυ Μουσουλμάνοι.

Προκειμένου λοιπόν η θρησκεία να μην αποβεί παράγων σχάσεως, αλλά σχέσεως μεταξύ των ανθρώπων, ευρισκόμεθα ενώπιον ενός οικουμενικών διαστάσεων χρέους προσδοκίας: να συμβάλλουμε ουσιαστικά και γόνιμα στον διάλογο μεταξύ των διαφορετικών θρησκευτικών παραδόσεων. Αφετηρία ενός τέτοιου διαλόγου οφείλει να είναι η προβολή των στοιχείων που ενώνουν τις θρησκείες, παρά εκείνων που τις χωρίζουν. Αφετηρία ενός τέτοιου διαλόγου οφείλει να είναι η προβολή των κοινών αξιών των διαφόρων θρησκειών, παρά των αντιλήψεων εκείνων περί θρησκευτικής ανωτερότητας που υπονομεύουν την ανοχή στην διαφορετικότητα. Στόχος ενός τέτοιου διαλόγου οφείλει να είναι η ανάδειξη της ενωτικής και ειρηνοποιητικής λειτουργίας των θρησκειών. Στόχος ενός τέτοιου διαλόγου οφείλει να είναι η συναίνεση των θρησκειών σε μια ελάχιστη κοινή ηθική, χωρίς νόθευση της πίστεως.

Βεβαίως οι προθέσεις μας, όσο ειλικρινείς και αν είναι, δεν θα μετασχηματιστούν σε πράξεις, αν εμείς οι ίδιοι, ως εκπρόσωποι της Ορθοδόξου, της Ρωμαιοκαθολικής και της Προτεσταντικής εκκλησίας, δεν δώσουμε πρώτοι το παράδειγμα της ενότητας μέσα από την διαφορετικότητα, ως προτύπωση της ανάγκης ειρηνικής συμβιώσεως των πιστών των διαφόρων θρησκειών.

Η παρουσία μας σήμερα εδώ πιστοποιεί την ανάγκη αμοιβαίου σεβασμού. Ο σεβασμός αυτός δεν σημαίνει ούτε αποδοχή της δογματικής διδασκαλίας της μιας εκκλησίας από την άλλη, ούτε επιβεβαίωση της διδασκαλίας αυτής ως αληθινής. Σημαίνει δεκτικότητα του άλλου ως κτιστού και σχετικού όντος που καταβάλλει σκληρή προσπάθεια να προσεγγίσει και να βιώσει την αλήθεια της εν Χριστώ ζωής. Σημαίνει αποδοχή της δυνάμεως της Εκκλησίας ως σώματος Χριστού όχι να συσχηματίζεται με τον κόσμο, αλλά να ανασχηματίζει τον κόσμο.

Γνωρίζω πολύ καλά ότι κάποιοι φοβικά υποστηρίζουν πως ο διομολογιακός και διαθρησκειακός διάλογος αποχρωματίζει την θρησκευτική ιδιαιτερότητα και ευνοεί τον συγκρητισμό. Αδυνατούν όμως να αντιληφθούν ότι άνθρωπος και θρησκευτική πίστη άρρηκτα συνυπάρχουν από την αρχή του κόσμου. Αδυνατούν να αντιληφθούν ότι η θρησκευτική πίστη δεν διαγράφηκε ποτέ από την υπαρξιακή ταυτότητα ατόμων και λαών όσο και αν προσπάθησαν πολλοί κατά καιρούς να το καταφέρουν. Αδυνατούν να αντιληφθούν αυτό που καθημερινά διαπιστώνω ποιμαίνοντας την Αφρική, αυτό το μωσαϊκό των λαών και των θρησκειών: ότι η πίστη στον Θεό αποτελεί την μοναδική σταθερά σε έναν κόσμο που κλυδωνίζεται επικίνδυνα.

Το πρόβλημα δεν είναι ο θρησκευτικός πλουραλισμός, αλλά η στάση μας απέναντι σε αυτόν. Αν κυριαρχήσει ο φόβος μπροστά στην θρησκευτική διαφορετικότητα, τότε θα οδηγηθούμε νομοτελειακά σε εγκλεισμό στην δική μας κοινότητα και σε ολισθηρές απολυτοποιήσεις. Αν όμως ο θρησκευτικός πλουραλισμός ανθίσει στο έδαφος μιας ευρύτερης αξιολογικής συναινέσεως μεταξύ των θρησκειών, τότε θα αποφευχθεί τόσο η λήθη της αληθείας, όσο και ο φανατισμός της αληθείας.

Είναι καιρός να μάθουμε τους πιστούς μας όχι μόνο να παραμένουν πιστοί στην παράδοσή τους και να διατηρούν την ιδιοσυστατική τους ταυτότητα, αλλά επιπλέον να είναι ανοικτοί στο διαφορετικό και να τρέφουν σεβασμό προς την θρησκεία του άλλου, πρώτα από όλα επειδή οι ίδιοι έχουν θρησκεία. Είναι καιρός να μάθουμε τους πιστούς μας ότι η απολυτοποίηση της ιδιαιτερότητας δεν συνιστά διάσωση της αληθείας, αλλά φαλκίδευση της αληθείας και ολίσθηση προς την θρησκειογενή νεύρωση της αποκλειστικότητας.

Αυτό είναι το μήνυμα που σας μεταφέρω από τη Μέση Ανατολή, όπου εδώ και δύο χιλιετίες, μεταξύ σφύρας και άκμονος, βιώνουμε την πίστη στον Θεό της Αγάπης ως αναστάσιμη ελπίδα, νοηματοδότηση του πόνου, φιλανθρωπία και διακονία, αγώνα για δικαιοσύνη και ειρήνη.



11 σχόλια:

ΣΤΕΛΙΟΣ ΓΕΓΑΚΗΣ είπε...

ΚΑΛΟ ΕΙΝΑΙ ΟΤΑΝ ΜΙΛΑΕΙ ΕΝΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ ΚΑΙ ΕΙΔΙΚΑ ΕΝΑΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΝΑ ΣΤΗΡΙΖΕΙ ΤΑ ΛΕΓΟΜΕΝΑ ΤΟΥ ΣΤΗΝ ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ, ΣΤΟΥΣ ΑΓΙΟΥΣ ΠΑΤΕΡΕΣ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΑΓΙΑ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΣΤΗ ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΛΟΓΙΚΗ ΚΑΙ ΚΡΙΣΗ ΓΙΑΤΙ ΘΑ ΠΛΑΝΗΘΕΙ ΚΑΙ ΘΑ ΠΛΑΝΗΣΕΙ ΚΑΙ ΑΛΛΟΥΣ. ΑΝ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ ΜΕ ΠΑΡΡΗΣΙΑ ΚΑΙ ΔΙΑΚΡΙΣΗ ΚΑΙ ΜΕ ΣΑΦΗ ΣΚΟΠΟ ΝΑ ΜΕΤΑΛΑΜΠΑΔΕΥΣΕΙ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΣΤΟΥΣ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΑΠΙΣΤΟΥΣ ΤΟΤΕ ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΚΡΙΝΕΤΑΙ ΑΝΑΞΙΟΣ ΤΟΥ ΑΞΙΩΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΗΣ ΤΟΥ ΚΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΝΑ ΣΩΠΑΙΝΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ. ΤΑΠΕΙΝΑ ΦΡΟΝΩ ΚΑΙ ΜΑΚΑΡΙ ΝΑ ΨΕΥΔΟΜΑΙ ΟΤΙ ΔΥΟ ΛΕΞΕΙΣ ΠΟΥ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΖΟΥΝ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΤΟΥΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΤΗ ΣΤΑΣΗ ΤΟΥΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟΝ ΠΑΠΑ ΚΑΙ ΤΟ ΚΟΠΑΔΙ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΕΞΗΣ: Χ Λ Ι Α Ρ Ο Τ Η Τ Α ΚΑΙ Δ Ε Ι Λ Ι Α. ΔΥΣΤΥΧΩΣ.

Ανώνυμος είπε...

ΘΑ ΞΕΧΑΣΩ ΠΟΥ ΠΙΣΤΕΥΩ.
ΜΠΕΡΔΕΜΕΝΑ..
ΟΛΑ ΜΙΑ ΜΑΖΑ
ΑΧΤΑΡΜΑΣ

ΚΟΡΑΝΙ ΚΑΙ ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ
ΣΤΗΝ ΙΔΙΑ ΕΥΘΕΙΑ Π.Χ.
ΝΑ ΜΙΛΗΣΟΥΜΕ ΓΙΑ ΑΥΤΑ
ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΝΩΝΟΥΝ.
ΕΣΥ ΧΡΙΣΤΟ ΚΑΙ ΕΓΩ
ΑΛΑΧ.
ΤΙ ΝΑ ΠΟΥΜΕ
ΚΑΙ ΤΙ ΜΑΣ ΕΝΩΝΕΙ;
ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΕΙΔΑ ΤΗ ΦΩΤΟ
ΕΤΣΙ ΑΝΑΚΑΤΕΜΕΝΟΙ ΟΛΟΙ...........ΠΑ ΠΑ ΠΑ.

Ανώνυμος είπε...

Πρωτα πρωτα ,η ελευθερια της ετεροτητας ουτε πολιορκειται ουτε δεσμευεται αλλα ουτε και παρεξηγειται απο τη μοναδικη αληθεια Του Χριστου.(οστις θελει οπισω μου ελθειν.Μαρκ. η 34)
<>
Ερ:-Η συναινεση των θρησκειων εκφραζεται με συμπροσευχες και συλλειτουργα και παρ'ολα αυτα δεν νοθευεται η πιστη η η αναγνωριση των μυστηριων τους δεν νοθευσε την πιστη;Η ενοτητα λοιπον μεσα στη διαφορετικοτητα για ειρηνικη συμβιωση τι σχεση εχει με τη νοθευση της πιστης;Θα φερει τη διαδοση της αληθειας η τη μειωση αυτης;
Δεν μπορειτε να περνεται μερος στο τραπεζι Του Κυριου και των πονηρων πνευματων.Α! Τιμ 2,1-7}.-

Ανώνυμος είπε...

"Αφετηρία ενός τέτοιου διαλόγου οφείλει να είναι η προβολή των στοιχείων που ενώνουν τις θρησκείες, παρά εκείνων που τις χωρίζουν. Αφετηρία ενός τέτοιου διαλόγου οφείλει να είναι η προβολή των κοινών αξιών των διαφόρων θρησκειών, παρά των αντιλήψεων εκείνων περί θρησκευτικής ανωτερότητας που υπονομεύουν την ανοχή στην διαφορετικότητα".
Η νέα "θεότητα" του αιώνα μας, γνήσιο νεοταξικό παράγωγο και έκφανση του politically correct, είναι η "διαφορετικότητα", η "ετερότητα", η "συνύπαρξη", η "ανοιχτή κοινωνία", η "πολυπολιτισμικότητα" κ.τ.ό. που διατρέχει τη σκέψη και αποτυπώνεται στη γραφίδα ενίων εκκλησιαστικών αξιωματούχων. Ουδείς πλέον λόγος, εκφερόμενος από επίσημα ορθόδοξα εκκλησιαστικά χείλη, περί αιρέσεως και διαστροφής της αληθείας, περί αποδοκιμασίας των πλανών και επιστροφής, ΕΝ ΜΕΤΑΝΟΙΑ, στη μάνδρα της Ορθοδοξίας,των αιρετικών σχισματοαιρετικών προτεσταντικών και παπικών κοινοτήτων, περί των διαιρούντων και περί του δογματικού (και ηθικού) χάσματος που υφίσταται μεταξύ της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας και του μωσαικού των αιρέσεων, με "ψηφίδες" του οποίου συμποσιάζεται, κατά σαφή παράβαση των ιερών κανόνων και ερήμην του ποιμνίου του, ο πατριάρχης Αλεξανδρείας. Κι όμως! Η παράδοση είκοσι αιώνων παραθεωρείται προκλητικότατα απ τους σύγχρονους εκκλησιαστικούς αξιωματούχους, κάποιος απ τους οποίους, κεκοιμημένος πλέον, προέβαλλε τον ακόλουθο εξωφρενικό ισχυρισμό: "το ύφος της Πολεμικής και της Απολογητικής εις την εποχήν της Οικουμενικής Κινήσεως είναι καταδικασμένον εις αποτυχίαν sic". Eνώ οι ανούσιες αγαπολογίες και η φράγκικη ψευτοευγένεια, η μελιστάλακτη γλώσσα και οι ανεξάντλητες φιλοφρονήσεις, που κυριαρχούν στους σύγχρονους "διαλόγους"-συμπόσια μας...πρόκοψαν! Απ ό,τι φαίνεται, για κάποιους εκκλησιαστικούς ηγήτορες, σκοπό του διομολογιακού και διαθρησκειακού διαλόγου δεν αποτελεί η επιστροφή των αιρετικών στη μάνδρα της Ορθοδόξου Εκκλησίας διά της ειλικρινούς αποκηρύξεως των πλανών τους και αποπτύσεως του δηλητηρίου των πιστευμάτων τους αλλά η "ενότητα μέσα απ τη διαφορετικότητα", εν ετέροις λόγοις, ο διάλογος αποτελεί αυτοσκοπό και διεξάγεται ο διάλογος για το διάλογο!
(συνεχίζεται)

Ανώνυμος είπε...

Τι δηλαδή, σε μια αενάως διαλεγόμενη παγκόσμια κοινωνία, εμείς οι Ορθόδοξοι θα περιχαρακωθούμε στο καβούκι μας "ναρκισσευόμενοι" που είμαστε Ορθόδοξοι(για να θυμηθούμε και τον "έτερο βραχίονα"); Άλλωστε, και προς επίρρωσιν του ως άνω ισχυρισμού, ο πατριάρχης Βαρθολομαίος δήλωσε ότι "Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία δέν ἐπιδιώκει νά πείση τούς ἄλλους περί συγκεκριμένης τινος ἀντιλήψεως τῆς ἀληθείας ἤ τῆς ἀποκαλύψεως, οὔτε ἐπιδιώκει νά τούς μεταστρέψει εἰς συγκεκριμένον τινά τρόπον σκέψεως», οπότε το "ιδανικό" μας επετεύχθη! Συναθροιστήκαμε, συμποσιαστήκαμε, διαλεχθήκαμε, επιβεβαιώσαμε τη δογματική μας διαφοροποίηση αλλά "συναντηθήκαμε" στην υιοθέτηση μιας "ελάχιστης κοινής ηθικής" και, το κυριότερο, επιβεβαιώσαμε και βιώσαμε τη "συνύπαρξη", το "διάλογο", το σεβασμό στη "διαφορετικότητα", την "πολυπολιτισμικότητα" και το θρησκευτικό "πλουραλισμό". Αφού κυριαρχεί ο τελευταίος, όλα καλά, όλα ανθηρά! Με τα δόγματα θα ασχολούμαστε τώρα; Αυτά θα "εγκλεισθούν εις το θησαυροφυλάκιον", (για να θυμηθούμε και το "μεγάλο" Αθηναγόρα) αφού έχει ήδη τεθεί σε κυκλοφορία το νόμισμα της "αγάπης"! Εάν τώρα, μια τέτοιου είδους πρακτική, παραθεωρεί την παράδοση είκοσι αιώνων και ασεβεί στη μνήμη των Προφητών, Αποστόλων, Αποστολικών Πατέρων, Απολογητών, μεγάλων Πατέρων και Διδασκάλων και λοιπών προμάχων της πατρώας πίστεως αλλά και καταφρονεί τη βούληση του πιστού λαού, ερήμην του οποίου και πραγματοποιείται,...μικρό το κακό! Εμάς, μας φθάνει, που "διαλεγόμενοι", επιβεβαιώνουμε την "ανοιχτή κοινωνία" και τη "συνύπαρξη"!
Υ.Γ.Κλασσική επιβεβαίωση του τρόπου με τον οποίο η παπική παρασυναγωγή εννοεί τη "συνύπαρξη" και τη "διαφορετικότητα" αποτελεί η ύπαρξη και δράση της διαβόητης Ουνίας! Φοβερός σεβασμός λοιπόν στο διάλογο απ την πλευρά των παπικών, που κατά τα άλλα διοργανώνουν συμπόσια με θέμα το...διάλογο!
Λ.Ν.

Ανώνυμος είπε...

ΝΤΡΟΠΗ!

Ανώνυμος είπε...

ΑΥΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΜΕΘΟΔΕΥΣΕΙΣ[του 666]
ΤΕΛΟΣ.

Ανώνυμος είπε...

Παιδιά ωραία αναμνηστική φωτογραφία έτσι;
Θα μπορούσε να είναι φωτογραφία από το μέλλον:
-Αντί για Βατικανό, ο γ' ναός του Σολωμόντα,
-Στη μέση ο Αντίχριστος, αντί για τον πρόδρομό του (πάπα),
-Και γύρω γύρω, όλοι οι θρησκευτικοί ηγέτες που τον έχουν προσκυνήσει!
Συγνώμη για το αντιαισθητικό της περιγραφής, αλλά κάπως έτσι δείχνει η παναιρετική αυτή σκηνή...

Ανώνυμος είπε...

Και η Εκκλησία της Ελλάδος συμμετείχε με εκπρόσωπο το μητροπολίτη Διαυλείας Γαβριήλ Παπανικολάου! ΔΥΣΤΥΧΩΣ!

aggelos antonellis είπε...

Προσέξτε τι ανορθόδοξες απόψεις ειπώθηκαν από τον πατριάρχη Αλεξανδρείας:

1.''Αν όμως ο θρησκευτικός πλουραλισμός ανθίσει στο έδαφος
μιας ευρύτερης αξιολογικής συναινέσεως μεταξύ των θρησκειών,
τότε θα αποφευχθεί τόσο η λήθη της αληθείας,
όσο και ο φανατισμός της αληθείας.’’

Καταλάβατε; Για να μην ξεχάσουμε την αλήθεια (τότε θα αποφευχθεί η λήθη της αλήθειας)

και για να αποφύγουμε τον φανατισμό της αλήθειας,

πρέπει να ανθίσει ο πλουραλισμός στο έδαφος μιας ευρύτερης
αξιολογικής συναινέσεως μεταξύ των θρησκειών.

Δηλαδή κύριοι του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας .;

Τι σημαίνει αξιολογική συναίνεση μεταξύ των θρησκειών;

Ποιος αξιολογεί τι; Και τι σημαίνει αξιολογική συναίνεση;

Θα δεχθούμε το Ισλάμ ως ισότιμη θρησκεία με την Ορθοδοξία;

Εμείς την αξιολογούμε ως θρησκεία του μίσους. Εσείς ;

Τι σημαίνει φανατισμός της αλήθειας;;;;;;;;;;;;;

ΑΛΗΘΕΙΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ

Όποιος υποστηρίζει τον Χριστό, μας λέτε, είναι φανατικός !!!!!!!!!!!!

Ακόμη ο Πατριάρχης έχει τέτοιους συμβούλους για να τον εκθέτουν ανεπανόρθωτα ;;;;;;;;:

Ευτυχώς υπάρχουν ακόμη συνετοί -έμπειροι Αρχιερείς στο Πατριαρχείο Αλεξανδρείας…..

2.
Είναι καιρός να μάθουμε τους πιστούς μας ότι η απολυτοποίηση της ιδιαιτερότητας δεν συνιστά διάσωση της αληθείας,
αλλά φαλκίδευση της αληθείας και ολίσθηση προς την θρησκειογενή νεύρωση της αποκλειστικότητας.

Τι σημαίνει απολυτοποίηση της ιδιαιτερότητας;

Γιατί δεν είναι διάσωση της αλήθειας το να απολυτοποιεί η Ορθοδοξία την αλήθεια της,

αφού η αλήθεια που κηρύττει είναι ο Χριστός και είναι η «απόλυτη αλήθεια»;

Ποιος ολισθαίνει σε θρησκειογενή νεύρωση;


Ποιος θα μας γλιτώσει από αυτή τη λαίλαπα που ενέσκηψε στην Ορθόδοξη Εκκλησία του Χριστού;

Ανώνυμος είπε...

Ο ισαπόστολος Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός πρφητικά έλεγε :

«Οι κληρικοί θα γίνουν οι χειρότεροι και οι ασεβέστεροι των όλων».

Στον τόμο των «Προφητειών» που θα το βρείτε, επεξηγείται ότι:

Εδώ αναφέρετε και σε ηθικά παραπτώματα τους (χειρότεροι),αλλά και σε κακοδοξίες τους (ασεβέστεροι) πχ. Οικουμενισμός και Πανθρησκεία...

Όταν προχωρήσει το κακό προλέγει ότι:

«Όταν θα πηγαίνει ο παπάς σε σπίτι λαϊκού, μόλις θα φεύγει θα θυμιάζουν με θυμίαμα...»!

Για να δηλώσουν με τον τρόπο αυτό,οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί , ότι δεν συμμερίζονται τις κακοδοξίες του....

ΚΑΙ... ΜΗ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ ΑΔΕΛΦΟΙ .

Μπορείτε να δείτε τις προηγούμενες δημοσιεύσεις του ιστολογίου μας πατώντας το Παλαιότερες αναρτήσεις (δείτε δεξιά)