Ποίημα:Η ελιά

Η ΕΛΙΑ

Το πόσο αξίζει η ελιά, τ' ομολογεί η ζωή μας.

Ανάγκη για το σώμα μας, μα και για την ψυχή μας.

Αυτής τους ώριμους καρπούς, θα πάμε στο λιοτρίβι,

Να νοστιμίσει το φαγί, να λάμψει το καντήλι.

Ελιά, πόσο τιμήθηκες από Έλληνες προγόνους!

“Γλαυκής θεάς” το σύμβολο και Γαληνός στους πόνους!

Η στάση σου η ταπεινή, πόσα δε μας θυμίζει;

Τον Κύριο προσευχόμενο, κι αυτό μας συγκλονίζει.

Κατόπιν την υπομονή, μα και την ησυχία,

σεμνή κι ατάραχη ζωή, χαρά και εργασία.

Πόσο κι εμείς, αξίζει, ναι, να σκύψουμε μπροστά της,

να λάβουμε ωφέλεια απ' το παράδειγμά της!

Κι ακόμα στο Ευχέλαιον, που έχει η Εκκλησία,

με λάδι η Χάρις του Θεού προσφέρει θεραπεία.

Όταν στο φως του φεγγαριού, το φύλλο ασημίζει,

τότε ο νους στοχάζεται του πνεύματος τη ζήση.

Δεν επιτρέπετ' αδελφοί, τα πλούτη να ποθούμε,

λίγο λαδάκι στο ψωμί... ζωή απλή να ζούμε.

Ελιά, αιώνιο σύμβολο, Ελλάδας και θρησκείας,

πάντα θα σε προσέχουμε, για να 'χουμε ευλογία.

π. Ιωήλ