Περί ισλαμικών σπουδών

Δέν γνωρίζω ἐάν ἀποτελῇ σύνεσι καί ἐάν αὐτό ἀποδεικνύῃ τήν ἀρετή τῆς ἀντικειμενικότητος τό νά παρέχῃ κανείς οὐσιώδη πράγματα συνεχῶς εἰς τόν ἄλλον, ἐνῶ ὁ ἄλλος ἀπό τήν πλευρά του νά παραμένῃ ἀσυγκίνητος. Καί ἐάν μένῃ ἁπλᾶἀσυγκίνητος, θά λέγαμε πώς εἶναι μικρό τό κακό. Ὅταν ὅμως ὁ ἀποδέκτης γίνεται σκληρότερος καί θεωρῇ τήν παροχή αὐτῶν ὡς ἀδυναμία τοῦ δωρητοῦ, τότε πῶς μπορεῖ νά χαρακτηρισθῇ ἡ κατάστασις;

Αὐτές οἱ σκέψεις ἔρχονται αὐθόρμητα στόν νοῦ πολλῶν ἀνθρώπων, ὅταν εὐκαίρως - ἀκαίρως ἀκούουν νά γίνεται λόγος, ὄχι ἁπλᾶ γιά κέντρο Ἰσλαμικῶν σπουδῶν «ἐν μέσαις Ἀθήναις», ἀλλά καί γιά ἕδρα παρομοίων σπουδῶν στίς Θεολογικές μας Σχολές, παρακαλῶ.

Βεβαίως, θά πῇ κανείς ὅτι δέν μπορεῖ νά γίνῃ καί διαφορετικά. Εἴμαστε βλέπετε, μία χώρα Δημοκρατική (κυρίως αὐτό...), ἀλλά μᾶς πιέζουν καί ἀπό τήν Εὐρώπη καί ὄχι μόνον.

Ἀλλά, εἶναι ὄντως ἔτσι τά πράγματα ἤ ἐπαναπαυόμαστε στίς ὑπεραπλουστεύσεις τῶν σοβαρῶν θεμάτων καί στήν συνέχεια, κατόπιν ἑορτῆς, τρέχομε καί δέν φθάνομε;

Ἄς δοῦμε ὅμως τό θέμα τῶν Ἰσλαμικῶν σπουδῶν στήν Ἑλλάδα, καί μάλιστα στίς Θεολογικές Σχολές, καί ἀπό τίς ἄλλες του πλευρές, ἀφοῦ, ὄχι μόνον ἔχομε δικαίωμα (Δημοκρατία γάρ), ἀλλά καί τήν ὑποχρέωσι ὡς νομοταγεῖς καί ἐλεύθεροι πολίτες σέ μία χώρα εὐνομουμένη, ὅπως ἡ Ἑλλάς (ὅπως αὐταρέσκως ὑποστηρίζομε).

Ἄς θέσωμε λοιπόν ὡρισμένα καίρια ἐρωτήματα, τόσο πρός τούς Μωαμεθανούς πού ζοῦν στόν τόπο μας, καί μαζί μέ αὐτούς, πρός ὅσους ἔλθουν στό μέλλον στήν χώρα μας γιά νά σπουδάσουν τήν Ἰσλαμική πίστι καί διδασκαλία. Ταυτοχρόνως, ἐρωτοῦμε ὅσους ἐπιμένουν στό ὅτι ἡ ὅλη κατάστασις πού διαμορφώνεται εἶναι ἡ σωστή καί αὐτή πού πρέπει γιά τήν Ἑλλάδα.

Ἐρώτημα πρῶτον:

Θά ὑπάρξῃ κάτι ἀνάλογο ἀπό ἰσλαμικῆς πλευρᾶς καί στά κράτη πού κυριαρχεῖ ἡ θεοκρατία τοῦ Ἰσλάμ; Θά ὑπάρχῃ δηλαδή ἡ δυνατότητα νά ἱδρυθοῦν ὈρθόδοξεςΘεολογικές Σχολές εἰς ἔνδειξιν εὐχαριστίας, καλῆς συνεργασίας καί ἐλευθέρας ἐκφράσεως τῶν «πιστεύω» καί τῶν θρησκευτικῶν ἰδεῶν ἐκεῖ πού, ἕως τώρα, ἀπαγορεύεται νά ἐμφανίζεται ἀκόμη καί τό σύμβολο τοῦ Τιμίου Σταυροῦ;

Ἐρώτημα δεύτερον:

Σέ χῶρες Μουσουλμανικές, ὅπως ἡ γείτων Τουρκία, θά ἐπιτραπῇ νά ἐπαναλειτουργήσῃ ἡ ὑπάρχουσα Θεολογική Σχολή τῆς Χάλκης;

Ἐρώτημα τρίτον:

Τό κοράνιον, τό ἱερό δηλαδή βιβλίο τοῦ Ἰσλάμ, στήν Ἑλλάδα κυκλοφορεῖ ἐντελῶς ἐλεύθερα καί στό τελευταῖο βιβλιοπωλεῖο. Τώρα μάλιστα, δέν ἀποκλείεται νά τό ἐκτυπώσῃ καί τό ἴδιο τό κράτος (ὅπως ψιθυρίζεται) γιά τίς ἀνάγκες τῶν Μουσουλμάνων.

Στίς χῶρες ὅπου ἐπικρατεῖ ἡ θρησκεία τοῦ κορανίου, θά ὑπάρξῃ ἡ ἐλευθέρα διακίνησις τῆς Ἁγίας Γραφῆς;

Βεβαίως, δέν εἶναι δυνατόν νά ἀναφερθοῦμε στό ἄρθρο μας αὐτό ἐν πάσῃ λεπτομερείᾳ στούς ἀπηνεῖς διωγμούς πού ὑφίσταται τό χριστιανικό στοιχεῖο στίς χῶρες πού διώκεται ἡ Χριστιανική πίστις, ἀλλά θά περιορισθοῦμε στό νά τονίσωμε ὅτι, στήν εὐρύτερη περιοχή τῆς Μέσης Ἀνατολῆς, ὁ Χριστιανισμός κινδυνεύει νά «ἐξαλειφθῇ» ἀπό τόν «Βιβλικό Χῶρο», ὅπως χαρακτηρίζεται, λόγῳ τῆς κλιμακώσεως τῶν διωγμῶν κατά τῶν πιστῶν Χριστιανῶν*.

Σέ ὅλους εἶναι γνωστό, ὅτι ἐάν συλληφθῇ κάποιος νά κατέχῃ τήν Ἁγία Γραφή, ἀμέσως ξεκινᾶ διαδικασία διωγμοῦ καί βασανισμῶν πού φθάνουν ἕως θανάτου.

Ἀλλά, ἄς περάσωμε τώρα σέ κάποια ἐρωτήματα συγκεκριμένης μορφῆς, πού ἀφοροῦν τίς Ὀρθόδοξες Θεολογικές Σχολές.

Ὑπάρχουν ὡρισμένα πρόσωπα πού ὑπεστήριξαν τήν δημιουργία ἕδρας Ἰσλαμικῶν σπουδῶν ἐντός τῶν Ὀρθοδόξων Θεολογικῶν Σχολῶν.

Πρός τούς κυρίους καθηγητάς καί πρός ὅσους ὑπεστήριξαν τήν θέσι αὐτή, μέ θλῖψι καί πόνο θέτομε τά ἑξῆς ἁπλᾶ ἐρωτήματα:

Κάτω ἀπό τήν στέγη εἰς τήν ὁποία διδάσκεται ἡ Ὀρθόδοξη Δογματική, ἡ Ἑρμηνεία τῆς Ἁγίας Γραφῆς, ἡ Ἐκκλησιαστική ἱστορία, πού περιλαμβάνει καί τίς ἐπί αἰῶνας διώξεις τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν ἀπό τό Ἰσλάμ, καί τά μαθήματα τοῦ Πρακτικοῦ κλάδου τῆς Θεολογίας μας, ἐκεῖ λοιπόν θά διδάσκεται καί τό κοράνιο μέ ὅλο τό φάσμα τῶν Ἰσλαμικῶν λεγομένων σπουδῶν;

Ἐκεῖ πού οἱ ἀνωτέρω τέσσερις κλάδοι τῆς Ὀρθοδόξου Θεολογίας ἀναπτύσσονται καί ἀποκαλύπτουν τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ἀλλά καί τόν οὐσιαστικό ἀγῶνα τῶν πιστῶν γιά ἀγάπη ἕως θυσίας ἀκόμη καί πρός αὐτούς τούς ἐχθρούς, ἐκεῖ παραλλήλως θά διδάσκεται καί τό τζιχάντ; Δηλαδή, ὁ σκληρός καί ἕως θανάτου διωγμός τῶν «ἀπίστων»; Αὐτῶν τοὐτέστιν τῶν Χριστιανῶν, οἱ ὁποῖοι ἀρνοῦνται νά προδώσουν τόν Χριστό καί νά δεχθοῦν τήν Μουσουλμανική πίστι;

Θέτομε λοιπόν αὐτά τά ἐρωτήματα πρός τούς καθηγητάς αὐτούς καί πρός ὅλους ὅσοι ὑποστηρίζουν τήν θέσι αὐτή καί ζητοῦμε μίαν ἀπάντησι, διότι γιά τούς πιστούς αὐτά εἶναι ἀδιανόητα καί ἀκατανόητα.

Καί κάτι ἄλλο ἀκόμη. Οἱ Ἰσλαμικές σπουδές συμπεριλαμβάνουν φυσικῷ τῷ τρόπῳ καί τήν προσευχητική σύναξι τῶν Μουσουλμάνων σπουδαστῶν. Παράλληλα λοιπόν μέ τόν Ὀρθόδοξο ναό πού ὑφίσταται θά κτισθῇ τώρα καί Μουσουλμανικό τέμενος, γιατί ὄχι καί μιναρές, ἐντός τοῦ χώρου τῶν Θεολογικῶν μας Σχολῶν, ὅπου, ἐπί καθημερινῆς βάσεως, κατά τό «ἑπτάκις τῆς ἡμέρας», οἱ Μουσουλμᾶνοι φοιτητές θά προσεύχωνται καί μέ ὅ,τι ἄλλο αὐτό συνεπάγεται;

Καί τήν ἡμέρα τῆς 25ης Μαρτίου, αὐτῆς τῆς μεγίστης σημασίας Ἐκκλησιαστικῆς καί Ἐθνικῆς ἑορτῆς ἐπί τῇ ἀπελευθερώσει τῶν προγόνων μας ἀπό τοῦ Ὀθωμανικοῦ ζυγοῦ καί τῇ Ἐθνικῇ παλιγγενεσίᾳ, θά συμμετέχουν ὡς ἰσότιμοι ὁ καθηγητικός καί φοιτητικός ἰσλαμικός κόσμος, ἤ θά τούς ἐπιτραπῇ, θέλοντας καί μή, στόν ἴδιο χῶρο, πανηγυρικῷ τῷ τρόπῳ, νά ἑορτάζουν καί αὐτοί τήν κατάληψι τῆς Κωνσταντινουπόλεως ὑπό τοῦ Μωάμεθ τοῦ Πορθητοῦ, ὅπως συμβαίνει καί στήν Τουρκία;

Οἱ δέ καθηγητές, οἱ Ὀρθόδοξοι καθηγητές, κληρικοί καί λαϊκοί, θά ἀντιμετωπίζωνται, γιά λόγους ἀκαδημαϊκῆς κοινότητος καί συναδελφοσύνης, ὡς ἰσότιμοι μέ τούς μουσουλμάνους λαϊκούς καθηγητές, ἀλλά καί τούς μουφτῆδες διδάκτορες τοῦ Κορανίου;

Ἀλλά, τό ἀκόμη τραγικώτερο ὅλων εἶναι κάτι ἄλλο, πού ἴσως διαφεύγει τῆς προσοχῆς πολλῶν. Καί ποιό εἶναι αὐτό; Ὅτι, παρά τίς διδασκαλίες, τίς ἀποδείξεις καί τά κηρύγματα περί τῆς μοναδικότητος τῆς πίστεώς μας, τά ἀποτελέσματα θά εἶναι τραγικά, ἀφοῦ, μέσῳ αὐτοῦ τοῦ παραλλήλου, πού ὁδηγεῖ σέ ἕναν ξεκάθαρο θρησκευτικό καί διαθρησκειακό συγκρητισμό, οἱ συνειδήσεις τῶν Ὀρθοδόξων σπουδαστῶν καί ὄχι μόνο θά ἀμβλυνθοῦν ἀνεπανόρθωτα. Πρᾶγμα τό ὁποῖο σημαίνει, ὅτι κάθε ἕνας πού θά ἀρνῆται αὐτήν τήν διαμορφουμένη τακτική θά εἶναι ἀπόβλητος καί ἴσως θά κινδυνεύῃ καί αὐτή ἡ ζωή, τόσο τῶν καθηγητῶν, ὅσο καί τῶν φοιτητῶν, πού θά διδάσκουν καί θά διδάσκωνται ὅτι ἡ μοναδική ὁδός πρός τόν Θεό εἶναι τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, ἡ Ἁγία Ὀρθοδοξία.

Ἐννοεῖται δέ ὅτι τίς καθηγητικές θέσεις δέν θά τίς καταλαμβάνουν πρόσωπα μέ αὐθεντική παραδοσιακή μόρφωσι καί Ὀρθόδοξη Χριστιανική ζωή, ἀλλά μονάδες οἱ ὁποῖες στήν πρᾶξι, ἕνεκεν ἀδελφικῆς ἀλληλεγγύης καί δημοκρατικῆς ἐκφράσεως, θά παρέχουν «γῆν καί ὕδωρ» σέ ὅσους φανατικά μισοῦν τόν Χριστό καί σκοπό ἔχουν νά ἐξισλαμίσουν ὅλον τόν κόσμο καί πρωτίστως τήν εὐλογημένη μας πατρίδα.

Διερωτώμεθα, λοιπόν, μήπως καί τό θέμα αὐτό τό ἀντιμετωπίζουν ὡρισμένοι δίχως νά ἔχουν ἐρευνήσει ὅλες τίς παραμέτρους καί τά ἀναπόφευκτα ἀποτελέσματα; Μήπως ἄθελά μας ἀνοίγωμε «τόν ἀσκό τοῦ Αἰόλου» μέ ἀπρόβλεπτες τίς συνέπειες, ὄχι μόνο γιά τόν θεολογικό, εἰδικῶς, καί τόν ἀκαδημαϊκό, γενικώτερα, χῶρο καί μαζί μέ αὐτόν γιά ὁλόκληρο τό Ὀρθόδοξο ἑλληνικό μας ἔθνος; Ἤ, προϊόντος τοῦ χρόνου καί τῶν ἐξελίξεων, πού ἀναπόδραστα καί ἀνεξέλεγκτα διαμορφώνονται, θά προσδοκοῦμε καί πάλι σέ κάποιον «ἀχτιναμέ», δηλαδή σέ νέες ἰσλαμικές συνθῆκες, ὥστε νά μποροῦμε νά διδάσκωμε καί νά διδασκώμεθα τήν Ὀρθόδοξη Θεολογία;

Αὐτά γιά σήμερα καί μᾶλλον θά ἐπανέλθωμε.

* Βλέπε: «21ος αἰῶνας - Ὁ αἰῶνας τῶν διώξεων τῶν Χριστιανῶν», Δήμητρα Κρητικοῦ, ἐκδόσεις ΚΑΔΜΟΣ, σελ. 39.

Χριστοΰφαντος