Βασίλης Μακρής, Αποφασίζομεν και διατάσσομεν!

ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΜΕΝ  ΚΑΙ  ΔΙΑΤΑΣΣΟΜΕΝ!

Βασίλης Μακρής, Μεταλλειολόγος

Οἱ μοντέρνες κοινωνίες τῆς νεωτερικότητας, ἔχουν εἰσέλθει πιά σέ μιά περίοδο πλήρους ρήξεως μέ τήν παράδοση κάθε θρησκείας. Ἡ κατάσταση αὐτή εἶναι ὁρατή ὄχι μόνον «διά γυμνοῦ ὀφθαλμοῦ», ἀλλά καί ἐπιβάλλεται ἄνωθεν καί μέ διοικητικά μέτρα ἀπό τούς σύγχρονους κρατοῦντες . Μάλιστα ὅταν οἱ ἀποφάσεις καί τά μέτρα πού ἐπιβάλλονται «ἄνωθεν», ἐνδύονται τήν λεοντῆ μιᾶς κίβδηλης ἐπιστημονικότητας, τότε ἡ σύγχιση καί ἡ ἀσάφεια εἶναι ἀκόμη πιό ἔντονη. Ἀναφερόμαστε συγκεκριμένα στό ποιός ὁρίζει τί εἶναι ζωή καί ποιός  ἀποφασίζει ἐάν αὐτό τό «τί» ἀξίζει νά ζήσει ἤ ὄχι. Γιατί ἐκεῖ ἔχει φθάσει δυστυχῶς ὁ δυτικός πολιτισμός.

Διαβάζουμε λοιπόν στήν ἔγκυρη Γαλλική ἐφημερίδα “Le Monde” τῆς 15.01.2014 τά ἀκόλουθα :

«Ο Vincent  Lambert τραυματίστηκε θανάσιμα πρό ἕξι ἐτῶν σέ τροχαῖο ἀτύχημα. Ὄντας ἐξ ἀρχῆς σέ κατάσταση βαθέος κώματος, χαρακτηρίστηκε ὅτι βρισκόταν σέ κατάσταση «φυτοῦ» (κατάσταση ἐλαχιστοσχετικής! δρα­στηριότητος). Αὐτός ὁ χαρακτηρισμός δόθηκε ἀπό τό Πανεπιστημιακό Νοσοκομειακό Κέντρο στό ὁποῖο ὑπάγεται τό νοσοκομεῖο τῆς Reims ὅπου νοσηλεύεται ὁ Lambert. Ο Lambert εἶναι 37 ἐτῶν, τετραπληγικός καί σύμφωνα μέ τήν ἐπιστημονική ὁμάδα τοῦ Π.Ν.Κ. τῆς Reims βρίσκεται σέ κατάσταση ἐλάχιστης συνειδητότητας. Τό Σάββατο 11 Ἰανουαρίου ὁ ἰατρός Eric Kariger, (πρόεδρος ἑνός συλλόγου ὑπό τόν τίτλο «Αὐτονομία καί Ὑγεία») ἀνακοίνωσε στούς συγγενεῖς τοῦ Lambert τήν ἐπικείμενη διακοπή τῆς διατροφῆς καί ἐνυδάτωσής του πού γίνονταν μέ στήριξη ὀροῦ. Τήν Δευτέρα 13 Ἰανουαρίου, οἱ γονεῖς τοῦ Lambert προσέφυγαν στό Διοικητικό Δικαστήριο τοῦ Chalons-en-Champagne (ἡ γνωστή Καμπανία)  στό πλαίσιο μιᾶς ἀναφορᾶς μέ αἴτημα νά ἀποφανθεῖ ἐπί τοῦ θέματος. Οἱ γονεῖς καί οἱ λοιποί συγγενεῖς ζητοῦν νά ἀκυρωθεῖ ἡ ἰατρική ἀπόφαση γιά τόν Vincent Lambert καί ἐπιπλέον νά μεταφερθεῖ σέ ἄλλο νοσοκομεῖο. Ἀξίζει νά σημειωθεῖ ὅτι ἡ ἐπιστημονική– ἰατρική ὁμάδα τοῦ Π.Ν.Κ. τῆς Reims, ἰσχυρίζεται ὅτι ἡ ἀπόφασή της ἐλήφθη ἐντός τοῦ πλαισίου τοῦ νόμου Leonetti (2005). Ὁ νόμος αὐτός ἀφήνει στήν διακριτική εὐχέρεια τοῦ θεράποντος ἰατροῦ (ἤ τῆς ἐπιστημονικῆς ὁμάδας πού στηρίζει τόν ἀσθενῆ) τήν δυνατότητα νά διακόψει τήν θεραπευτική ἀγωγή καί τήν τεχνητή διατροφή του, ὅταν  ἡ συνέχισή τους σημαίνει παράλογη ἐμμονή νά κρατηθεῖ πάσῃ θυσίᾳ στήν ζωή. Ὅλα αὐτά βεβαίως, ὅταν ἡ κατάσταση τοῦ ἀσθενοῦς εἶναι μή ἀναστρέψιμη. Τέλος ὁ νόμος αὐτός ὁρίζει καί τίς ἐγκριτικές προϋποθέσεις πού πρέπει νά ληφθοῦν ὑπ’ ὄψιν ἐκ μέρους τῶν συγγενῶν. Βασικό ἐπιχείρημα γιά τήν ἐφαρμογή τοῦ ἐν λόγῳ νόμου εἶναι ἡ παράλογη ἐμμονή, δηλαδή ἡ πεισματική θεραπεία ὅπως χαρακτηρίζεται ἀπό τόν νομοθέτη. Ἀκριβῶς σέ αὐτήν τήν παράλογη ἐμμονή πού προγράφει ὁ νόμος Leonetti, στηρίζεται ἡ στάση τῶν θεραπόντων ἰατρῶν πού ἀποφάσισαν νά διακόψουν τήν τεχνητή διατροφή καί ἐνυδάτωση τοῦ Vincent Lambert. Ο Bernard Devalois παλαιός πρόεδρος τῆς Γαλλικῆς Ἑταιρείας Στήριξης καί Ἀνακουφιστικῆς Φροντίδας ἐκτιμᾶ ὅτι ὁ ἐν λόγῳ ἀσθενής εἰσέρχεται στό «πλαίσιο ἄχρηστων καί δυσανάλογων ἐνεργειῶν, πού δέ ἔχουν ἄλλο ἀποτέλεσμα παρά μόνο τήν τεχνητή παράταση στή ζωή». Ἀπό τήν ἄλλη, ὁ νομικός σύμβουλος τῶν γονέων τοῦ ἀσθενοῦς, δικηγόρος Jerome Triomphe, ὑποστηρίζει ὅτι «δέν εἶναι δυνατόν νά ἐφαρμοσθεῖ ὁ νόμος Leonetti στήν περίπτωση τοῦ Lambert, ἀφοῦ οὔτε βρίσκεται σέ ἐπιθανάτιο διαδικασία, ἀλλά οὔτε καί ἔχει προσβληθεῖ ἀπό κάποια ἀσθένεια.. Ἐπιπλέον οἱ θρεπτικές οὐσίες δέν εἶναι φάρμακα. Μέ τό νά διακοπεῖ ἡ διατροφή, οὐσιαστικά προκαλεῖται ἀσυζητητί ὁ θάνατος.» Ἐπιπλέον χαρακτήρισε τίς ἐνέργειες τοῦ ἰατροῦ Ε. Kariger «καθαρή μασκαράτα».  Οἱ γονεῖς τοῦ Lambert βρίσκονται ἐδῶ καί ἀρκετό καιρό σέ δικαστική διαμάχη μέ τόν Kariger. Τό συγγενικό περιβάλλον εἶχε χωριστεῖ στά δύο μέ ἀφορμή τήν «ἀπόφαση» τοῦ ἰατροῦ Eric Kariger. Ἡ σύζυγός του εἶχε δώσει τήν συγκατάθεσή της γιά τίς ἐνέργειες τοῦ γιατροῦ, ἐνῷ οἱ γονεῖς ἦσαν σφόδρα πολέμιοι. Ἔχει σημειωθεῖ σφοδρή σύγκρουση μέ ἀφορμή τό ζήτημα αὐτό. Πολλοί εἶναι ὑπέρ τῆς ἀπόφασης τῶν ἰατρῶν, νά διακόψουν δηλαδή τήν τεχνητή διατροφή τοῦ ἀσθενοῦς καί ἐκφράζουν τήν θλίψη τους γιά τήν «ἰδεολογική καί θρησκευτική σταυροφορία» τῶν γονέων. Τώρα ἡ τύχη τοῦ Vincent Lambert βρίσκεται στήν ἀπόφαση τοῦ προ­αναφερθέντος Διοικητικοῦ Δικαστηρίου. Ἐάν δικαιώσει τήν ἰατρική ὁμάδα τοῦ Eric Kariger, τότε τόσο ἡ τεχνητή διατροφή, ὅσο καί ἡ τεχνητή ἐνυδάτωση θά διακοποῦν ἄμεσα. Ο Vincent Lambert θά ὁδηγηθεῖ στό βέβαιο θάνατο ἐντός λίγων ἡμερῶν. Ἐκτός καί ἐάν ἀσκηθεῖ ἔφεση στό Ἀνώτατο Δικαστήριο τοῦ Κράτους ἐντός 48 ὡρῶν.» Αὐτά λοιπόν γράφονται στήν «Monde».

Τό ζήτημα αὐτό δυστυχῶς δέν ἔχει λάβει ἔκταση – ἀπό πλευρᾶς ἐνημέρωσης– στήν χώρα μας. Ἴσως ἐπειδή δέν ἔχουμε ὡς κοινωνία ἀντιμετωπίσει τέτοιας ἀνθρωπολογικῆς «ὑφῆς» ζητήματα ἀκόμη. Στήν ἑσπερία πάντως προ­η­γοῦν­ται καί ὄχι μόνον χρονικά. Κυρίως ὡς πρός τήν «ποιότητα» καί τό εἶδος τῶν νομο-ἰατρικῶν ζητημάτων πού εἰσάγουν θεσμοί καί κοινωνίες ὅπως στήν Γαλλία. Τό πλαίσιο ἐντός τοῦ ὁποίου κινοῦνται τόσο ὁ νόμος Leonetti, ὅσο καί τό θεσμικό ὁπλοστάσιο πού τόν στηρίζει, σχηματίζει ἕνα πανίσχυρο λόμπι, πού τοῦ ἐπιτρέπει (δυστυχῶς) νά δίδει μάχες ἀπό θέσεις ἰσχύος. Ἡ Γαλλία εἶναι ἕνα κράτος καθαρά μέ προδιαγραφές νεωτερικές. Οἱ θεσμοί τοῦ Γαλλικοῦ κράτους λειτουργοῦν στήν βάση αὐτῆς τῆς νεωτερικότητας. Ὁ νομοθέτης στηρίζεται σέ ἕνα νομικό ὁπλοστάσιο πού ἀπορρέει, ἀλλά καί στηρίζεται στόν πλήρη διαχωρισμό τοῦ Κράτους ἀπό τήν Ἐκκλησία. Ἐκεῖ ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἕνα ἐκκοσμικευμένο καθίδρυμα πού ἐνασχολεῖται μέ τήν ἄσκηση τῶν «καθαρῶς πνευματικῶν» δραστηριοτήτων καί οὐσιαστικά ἔχει μετατραπεῖ σέ κοινωνικό–ἀνθρωπιστικό ὀργανισμό. Οὔτε βέβαια ἔχει καί τίς Θεολογικές προϋποθέσεις νά καταπιαστεῖ μέ τέτοια σοβαρά ζητήματα. Ἔτσι, ἔχει διανοιχθεῖ πεδίον δόξης λαμπρόν γιά τούς «προοδευτικούς» νομοθέτες καί τούς «χειραφετημένους» γιατρούς. Ὅμως εἶναι δέσμιοι μιᾶς ἐγκατάλειψης-ἀπόσυρσής τους ἀπό τήν λογική καί τήν Θεολογία. Καί ἀκολουθοῦν μέ πλήρη συνέπεια αὐτήν τους τήν δέσμευση. 

Ἀλήθεια, ποιός τούς ἔδωσε τό δικαίωμα νά ἀποφαίνονται γιά τήν ζωή τῶν ἀνθρώπων μέ τέτοια ἐλαφρύτητα καί κτηνώδη ἀσυνειδησία;

Πῶς ἀποφαίνονται μέ ὕφος 1000 καρδιναλίων ἕκαστος ἐξ αὐτῶν γιά τό ποιός «ἀξίζει» νά ζεῖ καί ποιός «πρέπει» νά ὁδηγηθεῖ» στόν θάνατο;

Γιατί δέν ὀνομάζουν τίς πράξεις τους καί τίς ἀποφάσεις τους φόνους, ἀλλά τίς βαπτίζουν, ἁπλᾶ λύτρωση ἀπό τήν « ἀδικαιολόγητη ἐμμονή»;

Μήπως τούς ἐμπνέει σέ αὐτή τήν διάστροφη ὁρολογία, ἡ λεγόμενη «ἐθελούσια διακοπή τῆς κύησης» (Interruption Volontaire de la Grossesse) δηλαδή ἡ περιβόητη IVG, ὅπως ὀνομάζουν τήν ἔκτρωση ; (ἐδῶ τουλάχιστον οἱ «προοδευτικοί» ὀπαδοί τους εἶναι εἰλικρινεῖς καί μιλοῦν γιά «avortement» δηλ. ἔκτρωση. Ἐνῷ τό Γαλλικό κράτος δέν τήν ὀνομάζει ποτέ ἔκτρωση μά IVG. Τέτοια ὑποκρισία !

Μπορεῖ νά καγχάζουν καί νά βυθίζουν τίς κεφαλές τους μέσα στήν ἄμμο τῆς στρουθοκαμήλου, ὅμως ἡ ἀλήθεια θά ἐπικρέμαται διαρκῶς σάν δαμόκλειος σπάθη πάνω ἀπό αὐτές.

 Δέν ἀποροῦμε οὐδ’ ἐπί στιγμή γιά τίς αἰτίες καί τούς λόγους πού ὁδηγοῦν ὅλο αὐτό τό σινάφι τῶν κενόσπουδων αὐτῶν ψευδοεπιστημόνων. Θητεύουν ὅπως προαναφέραμε μέ συνέπεια στό θλιβερό σχολεῖο τῆς νεωτερικῆς κουλτούρας καί τοῦ κίβδηλου-ψευδεπίγραφου ἀνθρωπισμοῦ. Ἀγνοοῦν ἤ διαγράφουν μέ μιά μονοκοντυλιά παντελῶς τήν προϊστορία καί τό ὀντολογικό ὑπέδαφος αὐτῶν τῶν ἐρωτημάτων πού ἐτέθησαν. Δέν θέτουν κἄν ἐρωτήματα γιά τό τί εἶναι καί τί σημαί­νει ἄνθρωπος. Ἔχουν ἤδη ἀποφασίσει τήν ρήξη μέ τήν ζωή καί τόν ἄνθρωπο, γιατί ἡ «ἐπιστήμη»τους, οἱ «θεσμοί» τους, ἡ συνολική ἀτμόσφαιρα ἐντός της ὁποίας κι­νοῦνται καί δραστηριοποιοῦνται, μυρίζει θάνατο, εἶναι θάνατος, σκορπίζει θά­να­το. Γιατί δέν ἔχει σχέση καμιά ἀπολύτως μέ τήν ζωή καί τήν Πηγή τῆς ζωῆς. Κηρύσσουν μίαν ἀνθρωπολογία χωρίς ἄνθρωπο. Μιλοῦν γιά τόν ἄνθρωπο καί ἡ «ἀνθρωπολογία» τους δέν ἔχει τήν παραμικρή ὀντολογία. Περιορίζουν τόν ἄνθρωπο στίς δραστηριότητες τῆς ἰατρικῆς φυσιολογίας. Ὁ ἄνθρωπος γι’ αὐτούς εἶναι τό σύνολο τῶν σωματικῶν καί μόνον ἐκδηλώσεων καί λειτουργιῶν. Ὁ ἄνθρωπος γι’ αὐτούς δέν ἔχει καμιά ὑπερβατικότητα. Δέν ἀναφέρεται πουθενά , πέρα καί πάνω ἀπό αὐτόν. Ὅλα ἀρχίζουν, ἐκπορεύονται καί τελειώνουν μέ αὐτόν καί σέ αὐτόν. Γιατί ἁπλούστατα ὁ ἄνθρωπος, γι’ αὐτούς, δέν ἔχει Θεό, ἔχει διαρρήξει κάθε σχέση μέ τόν Θεό, δέν ἔχει ἀνάγκη τόν Θεό, δέν θέλει τόν Θεό, καί τό χειρότερο ὅλων, ἀδιαφορεῖ γιά τόν Θεό. Κι ὅποιος ἐμπίπτει στήν δυναμική αὐτῶν τῶν ρημάτων ἔχει αὐτοεγκλεισθεῖ σέ μιά ὀδυνηρή εἱρκτή. Αὐτήν πού φυλακίζει τόν ἄνθρωπο καί  τόν δένει  μέ τά δεσμά τῆς ἐξάρτησης ἀπό τόν πεπτωκότα «πολιτισμό» καί τοῦ στερεῖ κάθε ἐλπίδα χειραφέτησης ἀπό τόν προτεινόμενο θάνατο.  «ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Αρ. Τεύχους 138, Φεβρουάριος 2014