Παράδοξα μαθήματα συγκρητισμοῦ, παγανισμοῦ καί αἰσθησιασμοῦ ἤ ὁ ἀληθινός Ἐλύτης χωρίς προσωπεῖα καί ψιμύθια!

Πρωτοπρεσβυτέρου Ἰωάννου Φωτοπούλου

 «...Ἤμουν πάντοτε “δοσμένος εἰς τὲς ἡδονές”, ποὺ λέει ὁ Καβάφης. Ὅλη μου τὴν ζωὴ εἶχα σχέσεις μὲ νέα κορίτσια... Ὀφείλω σὲ τέτοιες σχέσεις πάρα πολλὰἔργα μου.Καλὸς ὁ γάμος, ἀλλὰ γιὰ τοὺς ἄλλους ὄχι γιὰ μένα! Ἀκολούθησα τὴν ἰδιωτική μου ὁδό, ζώντας χωρὶς φραγμούς.  »

(συνέντευξη τοῦ Ὁ. Ἐλύτη)[1]

Στό Πολιτιστικό Κέντροτῆς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν, τό Σάββατο 29 Μαρτίου 2014 μέ ἀφορμή τήν Παγκόσμια ἡμέρα Ποιήσεως ἡ ποιήτριαἸουλίτα Ἡλιοπούλου μίλησε με θέμα:
«Ἡ ἱερότητα στόν Ἐλύτη».

Προηγήθηκε εἰσαγωγική ὁμιλία τοῦ διευθυντοῦ τοῦ Πολιτιστικοῦ κέντρου π. Βασιλείου Χριστοδούλου, ὁ ὁποῖος μιλώντας μέ ρίγη συγκινήσεως  εἶπε ὅτι ὁ Ἐλύτης «μιλάει μέ τή γλῶσσα τοῦ μέλλοντος αἰῶνος»-(εἶναι λόγια τοῦ Ἀββᾶ Ἰσαάκ τοῦ Σύρου πού ἀφοροῦν τή σιωπή τῶν ἁγίων!)-  ὅτι «ἡ ποίησή του εἶναι θαβώρεια», ὅτι «μπορεῖ νά φτιάξει ἕνα παράδεισο ἀπό τήν κόλαση καί μιά κόλαση ἀπό παράδεισο» ὅτι «ἡ ὀλιγάρκεια καί ἡ σεμνότητά του...δέν μαρτυρεῖ ἁπλῶς ἕνα χάρισμα ἀλλά μίαν ἀποστολή».

Ἄς κρίνει ὁ ἀναγνώστης μας στή συνέχεια ἄν ἀληθεύουν οἱ κρίσεις αὐτές τοῦ π. Βασ. Χριστοδούλου.

Ἡ κ. Ἡλιοπούλου ἀνέπτυξε τό θέμα της καί πρός τό τέλος τῆς ὁμιλίας της μίλησε μέ τά λόγια τοῦ Ἐλύτη γιά τόν ρόλο τοῦ ποιητοῦ : «Ὁ ποιητής προκαλεῖ μυήσεις, ἀσκεῖ μαγεία...παράγει μιά οὐσία...ἡ ὁποία ἐπενεργεῖ ὁπωσδήποτε ὅπου ὑπάρχει μιά ἐπαρκής εὐαισθησία». Διερωτῶμαι, ἡ κ. Ἡλιοπούλου καθό καί ἡ ἴδια ποιήτρια, σέ τί μυοῦσε τό ἀκροατήριό της, ποῦ τό ὁδηγοῦσε μέ τό μαγευτικό της λόγο;  Πάντως ὅ, τι κι ἄν ἄκουσαν οἱ παρόντες, θρησκευόμενοι καί μή, τά ἄκουσαν μέ πολλή εὐλάβεια καί προσοχή, δεῖγμα τῆς «ἐπαρκοῦς εὐαισθησίας», ἀπαραίτητης γιά νά ἐπενεργήσει ἡ μυητική οὐσία πού παρῆγε ἡ ποιήτρια.

Ἀρχικά πρέπει νά ποῦμε, σχετικά μέ τήν «ἱερότητα», ὅτι ὁ Ἐλύτης δέν ἔχει, κατά τό δή λεγόμενον, ἱερό καί ὅσιο, ὅπως ἐννοεῖται στήν ὀρθόδοξη παράδοση. 

Тά μόνα πού παρουσίασε ἡ ὁμιλήτρια καί «συνοδοιπόρος» τοῦ Ἐλύτη μέσα ἀπό ἀποσπάσματα ποιημάτων του καί δικά της σχόλια-καί μόνο αὐτά παρουσιάζουμε στό κείμενό μας- ἦταν ἕνα μίγμα συγκρητισμοῦ, παγανισμοῦ καί αἰσθησιασμοῦ.

Ὁ Ἐλύτης ὅσον ἀφορᾶ στό Θεό ἁπλῶς εἶχε κάποια διαίσθηση γιά κάποιον «ὑπεραισθητό κόσμο» -τό εἶπε ἀλλοῦ ἡ κ.  Ἡλιοπούλου-  καί τοῦ ἦταν ἀδιάφορη ἡ χριστιανική πίστη.  Εἶχε μιά «κυρίαρχη καί ἀδιαμφισβήτητη σχέση μέ τό θεῖο, μέ τήν ἄγνωστη δύναμη μέ τό ἀεί ἤ τό φῶς».  Γιά τόν ποιητή ὁ Θεός δέν ἔχει ἔρθει στόν κόσμο. Τόν Θεό τόν ἀναζητεῖ  ὅπως θέλει ὁ καθένας καί ἀφοῦ ὁ Θεός δέν ἔχει ἔρθει στόν κόσμο, τόν ἀναζητεῖ μέσα του.  Στήν οὐσία ἀκολουθεῖ τήν ὁλιστική θεώρηση περί Θεοῦ καί κόσμου σύμφωνα μέ τήν ὁποία ὁ Θεός εἶναι μιά ἀπρόσωπη δύναμη -ἐνέργεια πού τήν ἀνιχνεύεις μέσα σου. Ἔξω ἀπό σένα, σύμφωνα μέ τή θεώρηση αὐτή , δέν ὑπάρχει ὁ Θεός.

Ἡ ἀναζήτηση τοῦ θείου μέσα μας εἶναι μιά μακριά  ἀπροσδιόριστη, ὑποσυνείδητη συχνά, μά πάντοτε πολυσύνθετη διαδικασία πού μπορεῖ νά μᾶς παίρνει πολύ μακριά ἀπό τά παραδεδεγμένα ἱερά γιά νά μᾶς ὁδηγήσει σέ μιά ὁλοένα διαμορφούμενη πρόταση προσωπικῆς θεογνωσίας... Ἀνιχνεύοντας αὐτά τά δυσδιάκριτα ὅρια τοῦ Θεοῦ μέσα μας... 

Ὄντας ὁ Ἐλύτης ἔξω ἀπό τήν ὁδό τῆς Ἐκκλησίας ἀναζητεῖ καί προτείνει διαφόρους ὁδούς προσωπικῆς θεογνωσίας.

Στή θρησκευτική πίστη... ἀκόμη κι ἄν ὑπάρχει εὐθεῖα ἀνάγκη δέν ὑπάρχει ὡστόσο εὐθεῖα ὁδός , κοινή ὁδός γιά ὅλους μας

Εἶναι σαφές ὅτι γιά τόν ποιητή δέν ὑπάρχει ὁ Χριστός, ἡ Ὁδός ἡ Ἀλήθεια καί ἡ Ζωή.  Ὁ Χριστός καί ἡ Παναγία εἶναι ἕνα ἀπό τά «παραδεδεγμένα ἱερά»  ἀπό τά ὁποῖα μποροῦμε νά φύγουμε μακριά ἤ νά τά χρησιμοποιήσουμε σά μέσα φανερώσεως τῶν... «διαισθήσεών» μας.

Ἐάν εἶναι ὁ Ἀπόλλων ἤ ἡ Ἀφροδίτη, ὁ Χριστός ἤ ἡ Παναγία πού ἐνσαρκώνουν καί προσωποποιοῦν τήν ἀνάγκη νά δοῦμε ὑλοποιημένο ἐκεῖνο πού σέ ὁρισμένες στιγμές διαισθανόμαστε δέν ἔχει σημασία. Σημασία ἔχει ἡ ἀναπνοή τῆς ἀθανασίας πού μᾶς ἐπιτρέπουν.

Σ΄ αὐτή τήν ἀνάμιξη Χριστιανισμοῦ καί παγανισμοῦ,  πού φάνηκε μέ τά παραπάνω καί θά τήν δοῦμε καί ἀργότερα τόν ὠθεῖ κυρίως ἡ ἄμετρη σαρκολατρία του.

Ὁ Ἐ.  ἔχει δημιουργήσει ὁλόκληρη ἰδεολογία γιά τή σημασία τῶν αἰσχρῶν ἡδονῶν στή ζωή, τήν ἀθανασία ἀκόμη καί τήν οἰκείωση τοῦ Θεοῦ! Μιλάει γιά «ἁγιότητα» καί ἁγιοποίηση», γιά  «ἔνταση τῶν αἰσθήσεων», γιά τήν «ἄσφαλτη ὁδό τῶν αἰσθήσεων».  Διατείνεται ὅτι τό «σῶμα  ξέρει». Καί αὐτά δέν εἶναι ἁπλές θεωρίες. 

Ὁ Ἐ. λάτρευε τό γυμνό σῶμα τῶν νέων κοριτσιῶν.  Ἀνέκαθεν δημιουργοῦσε «κολλάζ», τίς λεγόμενες «συνεικόνες» μέ γυμνά κορίτσια συγχέοντάς τα σκόπιμα μέ ἀγγέλους, μέ παρθένους, μέ θεές-φυτά(;;;).  Εἶναι τά «ἱπτάμενα» τά «ἄχραντα κορίτσια του». Μιλᾶμε γιά κατωτέρας καλλιτεχνικῆς ποιότητος κατασκευάσματα πού μέ τόση ἄνεση, λίγο-πολύ ὡς ἀριστουργήματα τά παρουσίαζε ἡ κ.  Ἡλιοπούλου στό ...ἐκστασιασμένο ἀκροατήριο τοῦ Πολιτιστικοῦ Κέντρου!

Ὁ ποιητής προχωρεῖ καί περισσότερο ἰδεολογοποιώντας καί ἁγιοποιώντας τά αἰσχρά πάθη :

Καί ἀπό τό γυμνό κορμί τῶν δεκαπέντε χρόνων -ἀλήθεια πῶς ἀποκαλεῖται τό πάθος γιά τά μικρά κορίτσια;(σημ. δική μου)-  νά γνωρίζεις ποιό τό μέρος τῆς ἀθανασίας πού χάνεται γιά νά τό φέρεις πίσω.

Ἀκόμη καί ἡ οἰκείωση τοῦ Θεοῦ γίνεται πολύ καλά μέ τό γυμνό σῶμα. Εἶπε ἡ κ. Ἡλιοπούλου:

"Στή συνείδηση τοῦ Ἐλύτη πιό οἰκεῖος γίνεται ὁ Θεός μέσα ἀπό τόν θαλλό μυρσίνης, ἀπό τό ἀσήμωμα τοῦ βότσαλου ...ἀπό τόν περίπλου ἑνός γυμνοῦ σώματος".

Καί ἀλλοῦ :

"ἕνα σῶμα γυμνό εἶναι ἡ μοναδική προέκταση τῆς νοητῆς γραμμῆς πού μᾶς ἑνώνει μέ τό μυστήριο..."

Ὁ ἀκατάσχετος αἰσθησιασμός του εἶναι διάχυτος καί στά  πεζά ἔργα του, ὅπως εἶπε ἡ ὁμιλήτρια :

"Συχνά στά πεζά του κείμενα δέν παραλείπει νά ἐκμυστηρευτεῖ ὅτι ὁ ἴδιος ἀπέβλεπε πάντα στίς συντεταγμένες τοῦ γυμνοῦ σώματος καί τῆς δικαιοσύνης, τῆς ἀλκῆς καί τῆς ἱερότητας, τοῦ παρθενικοῦ καί τοῦ ἡδυπαθοῦς".

Μετά τήν κατάφασή του στά ἀντίθετα, δηλαδή στήν καθαρότητα ἀπό τή μιά καί ἡδυπάθεια ἀπό τήν ἄλλη, ἑπόμενο εἶναι νά συγχέει στά γραπτά του καί τή λατρεία τοῦ Θεοῦ μέ τή λατρεία τῶν εἰδώλων.

Γι΄αὐτό καί ὁ Ποσειδώνας συγκατοικεῖ μέ τήν Παρθένο – εἶπε ἡ Ἡλιοπούλου – γι΄ αὐτό νοιώθει χριστιανός καί εἰδωλολάτρης συνάμα...

Καί ἀλλοῦ γράφει ὅτι τά «κορίτσια του δύνανται...νά ὑποκαταστήσουν ὅσα καί σάν εἰδωλολάτρες καί σάν χριστιανοί διακονήσαμε στό βωμό τοῦ Ποσειδῶνα καί τῆς Παρθένου...Τήν τρίαινα μέ δελφίνι τήν τοποθετεῖ [ὁ Ἐλύτης] στή θέση τοῦ Σταυροῦ».

Ἀλλά καί τήν Παναγία ἀφοῦ ὁ Ἑ. τή στολίσει μέ διάφορα λαϊκά θρησκευτικά  προσωνύμια, στό τέλος –λέει ἡ κ. Ἡλιοπούλου -τήν ὀνομάζει «θεούλα» (sic) μέ τήν μώβ κορδέλλα, «παντοτεινή κόρη».   Μάλιστα σέ ἕνα κολλάζ τήν εἰκονίζει –συνεχίζει ἡ Ἡλιοπούλου καί ἔδειξε καί τή σχετική «συνεικόνα» - σχεδόν χωρίς πρόσωπο, θἄλεγες μιά μάνα πασῶν τῶν θρησκειῶν. 

Ὅλα αὐτά ἀποπνέουν  συγκρητισμό.  Καί ὅσον ἀφορᾶ τή δῆθεν τρυφερή διάθεση τοῦ Ἐ. πρός τήν Παναγία, αὐτή ἐκδηλώνεται στά γραπτά του...ποιητικῇ ἀδείᾳ, γιατί ἡ ἐχθρότητά του πρός τήν ἁγνότητα, τή  χριστιανική πίστη καί ζωή εἶναι φανερή στή συνέντευξή του στήν ὁποία εἶπε :

 "Δυστυχῶς ἡ σύγχρονη ποίηση...ἐπηρεάστηκε ἀπὸ τὶς ἐνοχές, ποὺ μᾶς φόρτωσαν τὰ δόγματα (χριστιανισμοί, ἰδεαλισμοί…)". Τό ἴδιο συμπεραίνει κανείς καί ἀπό ὅσα εἶπε ἡ κ. Ἡλιοπούλου συγκεκαλυμμένα ἀλλά σαφῆ γιά τούς προσεκτικούς ἀκροατές :

"...ἔννοιες, ὅπως ἔρωτας ἤ παράδεισος ἤ σῶμα ἤ ψυχή...στήν ποίηση τοῦ Ἐλύτη ἀποκτοῦν ἕνα διαφορετικό νοηματικό φορτίο, ἀπαλλαγμένο ἀπό τήν ἐνοχή, τήν ὑποκρισία, τή μεταμέλεια, τήν τιμωρία, τήν ἀνταμοιβή, τήν κανονιστική λογική..." – Γιά...ποιόν χτυπάει ἡ καμπάνα;

 Μίξη τῶν ἀμίκτων, παγανισμός, συγκρητισμός, ἄκρατος ἡδονισμός, καί κρύφιος ἀντιχριστινιανισμός, ἰδού ἡ μυητική οὐσία  στήν ὁποία μυοῦσε τούς ὁπαδούς του ὁ Ἐλύτης.

Καί πρέπει νά ξέρουν οἱ ἀναγνῶστες-γιά νά εὐθυμήσουμε λιγάκι- ὅτι ὅλη αὐτή ἡ...μυσταγωγία καταλήγει στά χαδάκια μιᾶς γάτας!

Ὁ π. Βασίλειος Χριστοδούλου στήν εἰσαγωγή του ἔνιωσε τήν ἀνάγκη νά ἀποδώσει εὐγνωμοσύνη στό Θεό γιά τό ἑξῆς-ὅπως τό εἶπε- «ἄφθαστο ποίημα» τοῦ Ἐλύτη :

"Μία ἤ δύο φορές τό τέλειο φάνηκε στά μάτια μου

Καί ὕστερα πάλι...τίποτα".

Πῶς ὅμως ἐννοοῦσε τό «τέλειο» ὁ ποιητής;  Ἄγνωστο! Ὅμως γράφει ἀλλοῦ :

¨...καί ἡ τελειότητα ἕνας εἶναι παράδεισος πού δέν τόν ἐγνωρίσαμε ποτέ.  Μόνο πού τήν ἰχνηλατοῦμε. Μέ κάτι ἀγριμόνια μικροσκοπικά ἤχαδάκια γάτας κι᾿ ἄλλα πολλά ὡραιούλια ἐπιστρέφουμε καί τήν ἀκινητοῦμε¨.

Νομίζω πώς πρόκειται γιά εὐτελισμό τῆς προτεινομένης ἀπό τόν Κύριο καί ἐπιδιωκόμενης ἀπό τούς Ἁγίους τελειότητος τοῦ ἀνθρώπου. Καί ἀπό τήν ἄλλη  ὑποτίμηση τῶν ἀκροατῶν.   Ἄς εἶναι! 

Ἡ κ. Ἡλιοπούλου ζωγράφισε τόν Ἐλύτη μέ εἰλικρίνεια καί σύμφωνα μέ τίς ἐμπειρίες της ἀπό τόν ποιητή  καί ἀφοῦ κλήθηκε γιά τόν σκοπό αὐτό. Γι΄αὐτό καί δέν δικαιοῦμαι νά πῶ κάτι γιά τίς προσωπικές της ἐπιλογές καί ἀπόψεις.  Ἀλλά μήπως χρειάζεται νά ποῦμε κάτι γι΄αὐτούς πού ὀργάνωσαν καί γι΄αὐτούς πού τήν κάλεσαν νά μιλήσει καί γι΄αὐτούς πού πῆγαν σ΄αὐτήν τήν ἀντιχριστιανική μύηση;

Μέ ποιό σκεπτικό ὀργανώθηκε ἡ ἐκδήλωση αὐτή; Οἱ καταφανεῖς κουταμάρες περί διαλόγου Ἐκκλησίας μέ τό χῶρο τῆς τέχνης καί τοῦ πολιτισμοῦ δέν πείθουν κανένα. Δέν θέλω ἐπίσης νά πιστέψω ὅτι οἱ ὀργανωτές κληρικοί θέλησαν νά ἐκπολιτίσουν τούς…ἰθαγενεῖς ἀκροατές καί νά τούς μυήσουν στόν κόσμο τοῦ...πνεύματος. Γιά νά καταλάβουμε τί ἔγινε μέ τή διάλεξη αὐτή εἶναι σημαντικό νά προσέξουμε ὅτι γιά τόν Ἐλύτη κλήθηκε νά μιλήσει ὄχι καθηγητής Πανεπιστημίου ἤ ἁπλός φιλόλογος, άλλά μιά ποιήτρια πού συνδεόταν στενά μέ τόν ποιητή. Ἔτσι μέ τήν ἐκδήλωση αὐτή δέν ἔγινε ἐνημέρωση πάνω στίς ἀπόψεις τοῦ Ἐλύτη γιά τήν «ἱερότητα» ( ποιά ἱερότητα;) ἀλλά μύηση σέ μιά ἄλλη κοσμοθεωρία. Δέν μπορῶ νά γνωρίζω ἄν αὐτή ἡ κίνηση ἦταν σκόπιμη, ἀποβλέπουσα δηλαδή στήν ἀλλοίωση τοῦ ὀρθοδόξου φρονήματος καί ἤθους. Τό σίγουρο εἶναι πάντως ὅτι  ἀποτέλεσε ἕνα δυνατό ἀντιχριστιανικό μάθημα.

Καί κάποιοι πού εἶχαν «ἐπαρκῆ εὐαισθησία» θρησκευόμενοι ἤ ὄχι μέ ὅσα ἄκουσαν ἀπό τήν ὁμιλήτρια ἔνιωσαν τόν Χριστιανισμό  ὠχρό μπροστά στόν ἔντονο διονυσιασμό τοῦ ποιητῆ.  Πολλοί χριστιανοί ἀστήρικτοι ἤ καί ἄλλοι πού...ψάχνονταν  ἔνιωσαν ὅτι ζοῦν μέσα στή μέγγενη μιᾶς «κανονιστικῆς λογικῆς». Θά εἶδαν μέ ἄλλα μάτια τούς κανόνες καί τίς ἐντολές τοῦ Χριστοῦ.  Καί - πού νά πάρει εὐχή!- δέν ὑπῆρξε ἕνα ὀρθόδοξο ἀντίβαρο ἕνας ἔστω καί μόνο λόγος  γιά τή φυλακή καί τήν κάθαρση τῶν αἰσθήσεων, π.χ. ἀπό τόν ἅγιο Συμεών τόν Νέο Θεολόγο γιά νά ἀποδιώξει τήν ἀχλύ τῆς λαγνείας ἀπό τό νοῦ τῶν ἀκροατῶν. Γιά νά ἀποτινάξει τή θεωρία γιά τήν ἀντίχριστη «ἁγιοποίηση τῶν αἰσθήσεων», τήν ὁποία ὁ Ἐλύτης τήν ἐννοεῖ ὡς ἄλογη καί ἄνευ φραγμῶν χρήση τους στίς ἡδονές. 

Καί τό ἐρώτημα εἶναι : Ἔχει κανείς κληρικός  τό δικαίωμα νά ὁδηγεῖ ἀμέσως ἤ ἐμμέσως τούς χριστιανούς σέ ἄλλη μύηση διαφορετική ἀπό τή χριστιανική, σέ μιά κοσμοθεωρία πού ἀκυρώνει στή συνείδηση τῶν πιστῶν τό μυστήριο τοῦ Χριστοῦ; Ὅλοι οἱ ὀρθόδοξοι χριστιανοί εἴμαστε διά τῆς ἀποταγῆς τοῦ Σατανᾶ, τῆς συντάξεως μέ τόν Χριστό, τοῦ ἁγίου Βαπτίσματος καί τοῦ ἱεροῦ Χρίσματος μυημένοι στήν Ἐκκλησία.  Ἔχουμε δηλώσει ἀποταγή τῶν ἔργων τοῦ Σατανᾶ, τῆς λατρείας καί τῆς πομπῆς του καί σύνταξη μέ τόν Χριστό μας. Εἶναι γιά μᾶς ἡ δωρεά τοῦ Χριστοῦ ἕνα κρυφό στήν καρδιά μας πολύτιμο δῶρο («ἴσασιν οἱ μεμυημένοι»). Καί γι΄αὐτό εἶναι ἀδύνατο γιά μᾶς, τούς κληρικούς, νά διδάσκουμε ἤ νά δεχόμεθα ἄλλους νά διδάσκουν καί νά μυοῦν τούς χριστιανούς στά ἔργα τοῦ Σατανᾶ, τή λατρεία τοῦ γυμνοῦ σώματος, τῶν ἀκαθάρτων παθῶν, τή ζωή χωρίς φραγμούς. Οὔτε νά διδάσκουμε ἤ νά δεχόμαστε ἄλλους νά διδάσκουν τή λατρεία τῶν εἰδώλων μαζί μέ τή λατρεία τοῦ Χριστοῦ καί νά νιώθουμε ἔτσι καί χριστιανοί καί εἰδωλολάτρες.

Θά πρέπει νά σημειώσουμε ὅτι ἡ ὁμιλία τῆς κ. Ἡλιοπούλου ἔγινε τήν παραμονή τῆς Δ΄ Κυριακῆς τῶν Νηστειῶν, πού ἑορτάζει ὁ ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος. Βρισκόμαστε λοιπόν στήν περίοδο τῆς Μ. Τεσσαρακοστῆς, κατά τήν ὁποία οἱ χριστιανοί προετοιμάζονται μέ μετάνοια, νηστεία καί προσευχή γιά τή μετοχή τους στό Πάθος καί τήν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Προκειμένου νά γίνει κατανοητή ἡ κατάσταση τοῦ ἐμπαθοῦς καί τοῦ κατά Χριστόν ἀπαθοῦς ἀνθρώπου παραθέτουμε 4 Κεφάλαια ἀπό τόν ΙΕ΄(15) Λόγο τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κλίμακος Περί ἁγνείας (=ἁγνότητος) καί σωφροσύνης καί ὅσοι θέλουν ἄς τά ἀντιπαραβάλλουν πρός ὅσα ἔγραψε καί  ἔζησε ὁ Ἐλύτης ἐξάγοντας τά συμπεράσματά τους. 

"Μακάριος ἀληθινά εἶναι ἐκεῖνος πού ἐμπρός σέ ὁποιοδήποτε σῶμα καί χρῶμα καί ὡραιότητα ἀπέκτησε τελεία ἀναισθησία".

"Μέγας εἶναι ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος στήν ἁφή παρέμεινε ἀπαθής.   Ἀνώτερος ὅμως εἶναι ἐκεῖνος πού ἔμεινε ἄτρωτος ἀπό τή θέα καί ἐνίκησε τή θέα τοῦ σαρκικοῦ πυρός μέ τή σκέψη τοῦ οὐρανίου κάλλους".

"Ἐλεεινός ὅποιος πέφτει. Ἐλεεινότερος ὅμως ὅποιος παρασύρει καί ἄλλον στήν πτώση. Διότι καί τῶν δύο πτώσεων τήν ἐνοχή καί τήν ἐφάμαρτη ἡδονή, τά παίρνει ἐπάνω του".         

"Συναντᾶται καί ἐμπαθής ἐμπαθέστερος ἀπό ἄλλον ἐμπαθῆ πού ἀκόμη καί τούς μολυσμούς του τούς ἐξομολογεῖται αἰσθανόμενος ἡδυπάθεια".  

Πιστεύω ὅτι πλέον «ἔχει φτάσει ὁ κόμπος στό χτένι» καί πρέπει, ὅσοι θέλουμε νά εἴμαστε χριστιανοί, νά ξεκαθαρίσουμε τί πιστεύουμε καί τί θέλουμε ἀπό τή ζωή μας.  

Ἱστάμενοι ἐνώπιον τῆς εἰκόνος τοῦ Χριστοῦ μας πρέπει χωρίς προφάσεις, χωρίς ἀπό ὁπουδήποτε προερχομένους ἐπηρεασμούς, χωρίς ὀρθολογιστικούς ἀκροβατισμούς, χωρίς κουλτουριάρικες σοφιστεῖες νά ἀποφασίσουμε : 

- ἄν θέλουμε τήν Ὀρθοδοξη Πίστη στόν ἐν Τριάδι Θεό καί τόν θεάνθρωπο Χριστό ἤ τόν δαιμονοκίνητο Οἰκουμενισμό καί τήν Πανθρησκεία.

- ἄν θέλουμε νά συνεχίσουμε στή ζωή μας τήν ἀπόταξη τοῦ Σατανᾶ καί τή σύνταξη μαζί  μέ τόν Σωτῆρα μας Χριστό  ἤ τό ἀντίθετο.

- ἄν θέλουμε νά οἰκειοποιηθοῦμε τόν γιανναρικό νεο-νικολαϊτισμό , τόν φροϋδισμό τῶν ψυχαναλυτῶν καί τή σαρκολατρία τῶν ποιητῶν, ἄν θέλουμε τή διδαχθεῖσα ἀπό τόν Ἐλύτη « ζωή χωρίς φραγμούς»  ἤ

τήν ἐν Χριστῷ διδασκαλία περί καθαρότητος ἁγνείας καί σωφροσύνης, ὅπως ἐξηγήθηκε ἀπό τούς ἁγίους Ἀποστόλους καί Πατέρας καί βιώθηκε ἀπό ὅλους τούς ἁγίους μας.

Ἄν ἀποφασίζουμε νά εἴμαστε τῆς μερίδος τοῦ Χριστοῦ, κληρικοί καί λαϊκοί καί νά ὑπάρχουμε καί νά ἐνεργοῦμε  ὄχι σάν «ζαλισμένο κοπάδι», ἀλλά ὡς λογικά πρόβατα τῆς ἁγίας ποίμνης τοῦ Χριστοῦ, δέν πρέπει νά συμμετέχουμε σέ τέτοιες μυήσεις ἤ ἄν βρεθοῦμε σέ τέτοιους χώρους πρέπει νά διαμαρτυρόμαστε, νά ζητοῦμε τό λόγο πού γίνονται ἀνεκτές τέτοιες διδασκαλίες καί νά δίνουμε δημοσίως ὀρθόδοξη ὁμολογία. Ἀπό τήν ἄλλη πρέπει νά συμμετέχουμε στήν Ὀρθόδοξη λατρεία μας καί νά προσπίπτουμε στόν Χριστό μέ ἀδιάλειπτη προσευχή. Καί ὅσοι δύνανται ὀφείλουν νά  συστρατευθοῦν μέ τή γραφίδα ἤ τό λόγο τους ἐνάντια στόν νεοεποχήτικο ὀχετό πού ἐξαπολύεται στόν χῶρο τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας, εἴτε μέσῳ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, εἴτε τῆς λεγομένης λειτουργικῆς «ἀνανέωσης», εἴτε τῆς ψυχολογοποιήσεως τῆς θεολογίας καί τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς  εἴτε τῆς ψευδοκουλτούρας, νά ἐκθέτουν τίς ὀρθόδοξες θέσεις σέ ὅλους τούς χώρους στά περιοδικά καί τό διαδίκτυο καί νά δημιουργοῦν ἀφύπνιση πνευματική στούς ὑπολοίπους ἀδελφούς.

«Οἱ καιροί οὐ μενετοί». Ἀδελφοί πρέπει νά ἐπιλέξουμε :

Μέ τόν Χριστό ἤ μέ τόν Ἀντίδικο;

Τάς  θύρας, τάς θύρας...

---

[1] Συνέντευξη δημοσιευμένη σέ Ἀφιέρωμα στόν ποιητή στήν ἐφημ. ΤΑ ΝΕΑ 14-5-11, ἀναδημοσιευμένη στό περιοδ. ΛΥΧΝΙΑ  τῆς Ἱ. Μητρ. Νικοπόλεως(φ. 337/Αὔγ. 2011, σ. 2)  καί ἀπό ἐκεῖ στό ἱστολόγιο katanyxis , ἀπ’ὅπου καί τή δανειστήκαμε.

Όρθρος/Εστία Πατερικών Μελετών