29/10/14

π. Δημητρίου Μπόκου, Πῶς ἀπορρίπτω τὸν Θεό;

Simone de Beauvoir
Πῶς ἀπορρίπτω τὸν Θεό;
π.  Δ η μ η τ ρ ί ο υ   Μ πό κ ο υ
γαλ­λί­δα συγ­γρα­φέ­ας κα φι­λό­σο­φος Σι­μν ντ Μπο­βου­άρ, μι ­π τς κυ­ρι­ώ­τε­ρες κ­προ­σώ­πους το κι­νή­μα­τος το φε­μι­νι­σμο στν 20ό α­ώ­να, στ α­το­βι­ο­γρα­φι­κό της ρ­γο «Πς ­γι­να συγ­γρα­φέ­ας» με­τα­ξ λ­λων ­ξο­μο­λο­γε­ται:  
«Πέ­ρα­σα πο­λ ε­τυ­χι­σμέ­να παι­δι­κ χρό­νια.Κοινωνοσα, ­ξο­μο­λο­γι­ό­μουν, ­μουν πο­λ ε­σε­βής. ­θε­λα ν ­ρέ­σω στν κα­λ Θε­ κα ν ­χω μι κα­τά­λευ­κη ­γν ψυ­χή… Μέ­χρι τ 12-13 μου ­λα κυ­λο­σαν ­πέ­ρο­χα γι μέ­να. Τ πράγ­μα­τα χά­λα­σαν λί­γο ­ταν μπ­κα στν ­φη­βεί­α. ­γι­να ­τα­κτη, ­νά­πο­δη κα χον­τρο­κέ­φα­λη - ε­χα ­πο­κτή­σει κα­κς συ­νή­θει­ες κα τρω­γό­μουν μ τ ρο­χα μου. ­π τν λ­λη με­ρι ­μως, ­να­πτυσ­σό­ταν τ κρι­τι­κό μου πνε­μα κα ­ταν μη­τέ­ρα ­λε­γε «μ ­κε­νο, μ τ λ­λο»…, δν τν ­πά­κου­α πο­τ μ τ θέ­λη­σή μου.
 Κα τε­λι­κ σ’ ­να ση­μαν­τι­κ θέ­μα π­ρα τν ­πό­φα­ση ν μν ­πα­κού­ω. ­λεγ­χαν μ ­κρα α­στη­ρό­τη­τα τ ­να­γνώ­σμα­τά μου… Περ­νο­σα τς δι­α­κο­πές μου στ Λι­μου­ζέν, σ’ ­να ­δι­ό­κτη­το κτ­μα το παπ­πο, …κα στν ­ξο­χ ξέ­με­να πάν­τα ­π ­να­γνώ­σμα­τα. ­πρ­χαν στ βι­βλι­ο­θή­κη κά­ποι­ες δε­μέ­νες συλ­λο­γές… Μο ­πέ­δει­ξαν τ κομ­μά­τια πο ­ταν «γι μέ­να», … κα μο ­πέ­τρε­ψαν ν πά­ρω τν τό­μο στ δά­σος ­που κα­τα­σκή­νω­να γι ν δι­α­βά­σω. Μι ­ραί­α ­μέ­ρα ρ­χι­σα ν δι­α­βά­ζω τ κομ­μά­τια πο δν ­ταν γι μέ­να… Κα ­ταν ­πι­στρέ­ψα­με στ Πα­ρί­σι, κα­τα­βρό­χθι­σα ­λη τ βι­βλι­ο­θή­κη το πα­τέ­ρα μου, …­τι­δή­πο­τε ­πε­φτε στ χέ­ρια μου.
 Δν ε­χα κα­θό­λου τν ν­τύ­πω­ση ­τι ­κα­να κά­τι κα­κό, δν περ­νο­σε κν ­π τ μυα­λό μου ­τι προ­σέ­βαλ­λα τ Θε­ό. Πρέ­πει ν π ­τι ε­χα τα­κτο­ποι­ή­σει -μ τν τρό­πο μου- τς σχέ­σεις μα­ζί του… ­στό­σο ­να βρά­δυ στ Λι­μου­ζν ­κα­να μέ­σα μου με­ρι­κς ­ρω­τή­σεις… Ε­πα στν ­αυ­τό μου: τ ­τι δν ­πα­κος, τ ­τι λς ψέ­μα­τα, ε­ναι κι α­τ ­μαρ­τί­ες. Κα τό­τε μο ­γι­νε μι ­πο­κά­λυ­ψη ­πό­λυ­τα κ­θαμ­βω­τι­κή: πο­τ δν ­παρ­νι­ό­μουν πράγ­μα­τα πο μ’ ε­χα­ρι­στο­σαν ­πει­δ δ­θεν Θε­ς τ ­πα­γό­ρευ­ε. ­ρα δν πί­στευ­α πι σ’ ­κε­νον!».
ν­τυ­πω­σιά­ζει πράγ­μα­τι ε­στο­χη κα ε­λι­κρι­νς δι­α­πί­στω­ση τς συγ­γρα­φέ­ως! ­φο ­κα­νε α­τ πο τς ­ρε­σε, δν ε­χε πλέ­ον καμ­μι σχέ­ση μ τν Θε­ό.
Πό­σο τ ­χου­με συ­νει­δη­το­ποι­ή­σει α­τ ο Χρι­στια­νοί; ­χου­με ν­τι­λη­φθε ­τι τ δι­κό μας θέ­λη­μα κα τ θέ­λη­μα το Θε­ο μπορε ν ε­ναι δυ­ δι­α­φο­ρε­τι­κ πράγ­μα­τα κα ν μ συμ­πί­πτουν πάντα με­τα­ξύ τους; Γι’ ατ κα πόστ. Παλος παρακινε ν προσπαθομε συνεχς ν βρίσκουμε ποι εναι τ γαθό, εάρεστο κα τέλειο θέλημα το Θεο, πρς τ ποο πρέπει ν προσαρμόζουμε κάθε δικό μας θέλημα, στε ν μεταμορφώνουμε κα ν νακαινίζουμε τν αυτό μας, κάνοντάς τον τσι θυσία ζωντανή, εάρεστη στν Θε (Ρωμ. 12, 1-2). ταν δίνουμε προτεραιότητα στ δικό μας θέλημα πο δν συμπίπτει μ τ θέλημα το Θεο, ­κό­μα κι ν δε­χό­μα­στε θε­ω­ρη­τι­κ τν Θε­ό, ο­σι­α­στι­κ τν ­πορ­ρί­πτου­με. Δν πι­στεύ­ου­με πι σ’ α­τόν. Δν ρυθ­μί­ζει ­κε­νος τ ζω­ή μας. Ε­ναι ­νας ξέ­νος γι μς. Θε­ός μας ε­ναι ­αυ­τός μας μ ­σα το ­ρέ­σουν κα τν ­ξυ­μνον.  
Α­τή τν α­το­θέ­ω­ση πό­θη­σε μά­ται­α ­δάμ, ­πορ­ρί­πτον­τας τν δρό­μο πο το ­πέ­δει­ξε Θε­ός. Γι’ α­τ κα νέ­ος ­δάμ, Χρι­στός, ­πέ­φυ­γε συ­στη­μα­τι­κ τ ­διο λά­θος. Δν ζή­τη­σε τί­πο­τε δι­κό του, λ­λ «­αυ­τν ­κέ­νω­σε» (Φιλ. 2, 7), γι ν γί­νει ­πό­λυ­τα ­πά­κου­ος στν Θε­-Πα­τέ­ρα. Γι’ α­τ κα κά­θε Χρι­στια­νς πο σκέ­πτε­ται μ «νον Χρι­στο» (Α΄ Κορ. 2, 16) κα δν θέ­λει δι­α­ζύ­γιο ­π’ τν Θε­ό, προ­σπα­θε ν ­πο­τά­ξει ν­τε­λς τ δι­κό του θέ­λη­μα στ θέ­λη­μα το Θε­ο. Ν πε­θά­νει γι τν κό­σμο. Ν ζή­σει γι τν Θε­ό.
Πς θ τ πε­τύ­χου­με α­τό, ν δν ­παρ­νη­θο­με ­κού­σια τν ­αυ­τό μας, κά­θε τ πο θέ­λου­με; Κι ν δν γί­νει α­τό, πς θ ­κο­λου­θή­σου­με τν Χρι­στό; (Μάρκ. 8, 34).

(ΛΥΧΝΙΑ ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ, ρ. φ. 375, ­κτώ­βριος 2014)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Μπορείτε να δείτε τις προηγούμενες δημοσιεύσεις του ιστολογίου μας πατώντας το Παλαιότερες αναρτήσεις (δείτε δεξιά)