Φιλοδοξούντες και ορθοφρονούντες κληρικοί

Φιλοδοξούντες και ορθοφρονούντες κληρικοί

του Ιωάννη Τάτση, Θεολόγου

Μεταξύ των πολλών παραδόξων της σύγχρονης εκκλησιαστικής μας ζωής είναι και η στάση σιωπής πολλών αγάμων κληρικών απέναντι σε μείζονα θέματα πίστεως και εκκλησιαστικής ζωής και η ορθοτόμηση της αλήθειας με παρρησία και θάρρος από εγγάμους κληρικούς.

Κι είναι παράδοξο το φαινόμενο γιατί θα πίστευε κανείς πως οι έγγαμοι έχοντας μαζί με το έργο της εκκλησιαστικής τους διακονίας τις φροντίδες των μελών της οικογένειάς τους θα προτιμούσαν τον ήσυχο βίο χωρίς να αποτολμούν τον θαρραλέο έλεγχο των κακώς κειμένων της Εκκλησίας. Από την άλλη πλευρά η μεγάλη πλειοψηφία των αρχιμανδριτών μολονότι είναι ελεύθεροι από κάθε είδους δεσμεύσεις, προσβλέποντας στην μελλοντική τους «αποκατάσταση» σε έναν επισκοπικό θρόνο σιωπούν, πολλές φορές σκανδαλωδώς, ενώπιον πασιφανών εκκλησιαστικών εκτροπών. Λίγοι μόνο εξ αυτών διαθέτουν μέρος της παρρησίας των μεγάλων Πατέρων της Εκκλησίας που έζησαν ως αληθινοί ιερομόναχοι και επίσκοποι, ασκητές μέσα και έξω από τον κόσμο, υπηρετώντας την αλήθεια χωρίς να υπολογίζουν κυρώσεις από πολιτικές και εκκλησιαστικές αρχές, έχοντας μοναδικό γνώμονα την ορθή πίστη και ζωή και μη ανεχόμενοι τα σκάνδαλα και τις αιρέσεις που πλήγωναν πάντοτε την Εκκλησία μέσα στη μακραίωνη πορεία της.

Έγγαμοι κληρικοί συνεχίζουν από το μετερίζι του ο καθένας τον αγώνα κατά του Οικουμενισμού και της εκκοσμίκευσης, μιλούν και γράφουν με θάρρος και χωρίς υπολογισμούς αφού δεν έχει νοσήσει η συνείδησή τους από το μικρόβιο της «επισκοποίησης» καθώς η πόρτα αυτή - ευτυχώς-  είναι γι’ αυτούς κλειστή.

Άγαμοι πάλι κληρικοί καθημερινά τηλεφωνούν σε γνωστούς τους επισκόπους, ηγουμένους, κληρικούς, μαθαίνουν τις οδούς των Αθηνών που οδηγούν στο Αρχιεπισκοπικό Μέγαρο και στους διαδρόμους της Μονής Πετράκη, παρακαλούν τον οικείο επίσκοπό τους να τους «προωθήσει» ως αξίους, μεταβαίνουν από μητρόπολη σε μητρόπολη διότι οι ψήφοι πρέπει να αυξάνουν δια παν ενδεχόμενον. Όχι μόνο δεν αντιδρούν στα οικουμενιστικά παραστρατήματα των υψηλόβαθμων προϊσταμένων τους αλλά σκωπτικά σχολιάζουν τις αντιδράσεις όσων δεν ανέχονται τις οικουμενιστικές πρωτοβουλίες. Ευτυχώς υπάρχουν και λαμπρές εξαιρέσεις. Εκείνοι που επέλεξαν την ανηφορική οδό της μοναχικής ζωής, που ζούνε ως ιερομόναχοι πραγματικοί, που στολίστηκαν με την προσευχή και όχι με χρυσά μανικετόκουμπα και φανταχτερά ράσα, εκείνοι που δεν κοιμούνται τη νύχτα ελπίζοντας να ξυπνήσουν επίσκοποι το επόμενο πρωί, εκείνοι που εντρυφούν στο λειμώνα των πατερικών έργων, αγωνίζονται να ακολουθήσουν την οδό των Πατέρων και να γίνουν φως των πιστών. Έχουν το βλέμμα στραμμένο στον ουράνιο θρόνο του Θεού και όχι στον επίγειο επισκοπικό θώκο. Δεν υποχωρούν στα ζητήματα της πίστεως και της πνευματικής ζωής ούτε κάνουν εκπτώσεις στα μείζονα θέματα με κριτήρια κοσμικά.

Το ζητούμενο είναι να αναδειχθούν στην Εκκλησία όχι εκείνοι που εργάζονται μόνο για την προσωπική τους αναρρίχηση αλλά εκείνοι που πραγματικά αξίζουν αλλά κρύβονται από αληθινή ταπείνωση. Αυτοί πρέπει να τεθούν «επί την λυχνίαν» για να λάμψει το φως του Χριστού στην Εκκλησία και να σβήσουν τα ψεύτικα φώτα της αποκρουστικής αυτοπροβολής και δημοσιότητας εκκοσμικευμένων κληρικών.

Ορθόδοξος Τύπος, 3/7/2015