Σχόλιο σε αντιεκκλησιαστικο παραλήρημα

Εν Πειραιεί τη 13^η  Ιουλίου 2015

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

ΣΧΟΛΙΟ ΣΕ ΑΝΤΙΕΚΚΛΗΣΙΑΤΙΚΟ ΠΑΡΑΛΗΡΗΜΑ

         Παρακολουθώντας τα τεκταινόμενα στο χώρο της αντιχριστιανικής γραμματείας και γενικότερα του οργανωμένου αντιεκκλησιαστικού αγώνα τον τελευταίο καιρό, έρχεται στο νου μας ο αισώπειος μύθος του ποντικού που βρυχάται, θέλοντας με αυτόν τον «ανορθόδοξο» τρόπο να φοβίσει τα λιοντάρια, να τα διώξει και να τους πάρει την περιοχή!

Όπως και η ομώνυμη βρετανική σατιρική ταινία του 1959, σε σκηνοθεσία Τζακ Άρνολντ, σύμφωνα με την οποία ένα φανταστικό πτωχευμένο κρατίδιο, κήρυξε τον πόλεμο στις Η.Π.Α., με δώδεκα άνδρες, προκειμένου να τους εκφοβίσει! Αυτό γίνεται και στο χώρο των αθεϊστών και εκκλησιομάχων, οι οποίοι «βρυχώνται» κατά της Εκκλησίας μας εδώ και εκατοντάδες χρόνια, με σκοπό να την εκφοβίσουν και να την τρέψουν σε φυγή, χωρίς να κατορθώνουν του στόχου τους! 

        Το Γραφείο μας παρακολουθεί με ιδιαίτερο ενδιαφέρον αυτή την οργανωμένη επίθεση κατά της Εκκλησίας μας και έχει προβεί σε πολλές ανακοινώσεις. Αφορμή για την παρούσα ανακοίνωσή μας πήραμε από ένα πρόσφατο δημοσίευμα – βιβλιοκριτική, στην εφημερίδα «ΚΑΡΦΙ» (Φύλλο 3-7-2015), στο βιβλίο του κ. Διακομανώλη Φιλοκτήτη, με τίτλο: «Υπάρχει Θεός; Ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο ή ο άνθρωπος το Θεό;». Στην ιστοσελίδα των εκδόσεων «ΙΩΛΚΟΣ», οι οποίες κυκλοφόρησαν το βιβλίο, διαβάζουμε ορισμένα από τα θέματα που διαπραγματεύεται ο συγγραφέας: « Τι είναι ο Θεός; Πού βρίσκεται; Έχει εγκέφαλο; Έχει κατάστιχα και καταγράφει τις πράξεις μας;  Ανταποκρίνεται σε προσευχές και με ποιο κριτήριο; Ποια είναι τα αίτια της ανθρώπινης θρησκευτικότητας και τι λένε οι επιστήμονες γι’ αυτό; Ανταμείβει την πίστη και τιμωρεί την αμφιβολία; Συναλλάσσεται ο Θεός; Είναι μνησίκακος ο Θεός; Έχει φύλο ο Θεός; Τι είναι ο δημιουργισμός, ο ντεϊσμός, ο αγνωστικισμός κι όλες οι κοσμολογικές θεωρίες; Τι ξέρουμε για τις άλλες θρησκείες του κόσμου και γιατί του καθενός είναι η μεγάλη αλήθεια; Γιατί, άραγε, ο Θεός διάλεξε εμάς ν’ αποκαλύψει την αλήθεια κι άφησε δισεκατομμύρια “παιδιά” του στην καταδίκη της άγνοιας ή στο έλεος του αντιπάλου του; Υπάρχει αντίπαλη, πονηρή δύναμη και γιατί ο παντοδύναμος Θεός δεν την εξαλείφει; Τι είναι τα θαύματα και ποιος ο ρόλος των ιερατείων; Τι έχουν πει οι μεγάλοι διανοητές από την κλασική αρχαιότητα μέχρι τις μέρες μας; Τι λένε οι επιστήμονες, φυσικοί, μοριακοί βιολόγοι, ανθρωπολόγοι και γεωλόγοι; Η δαρβινική θεωρία δίνει απαντήσεις στα ερωτήματά μας; Μήπως ο άνθρωπος είναι ανίσχυρος να δώσει απαντήσεις, γιατί δεν έχει τα κατάλληλα όργανα και τις αισθήσεις για να το κάνει; Μήπως ο άνθρωπος ενδημεί σε δύο εξελικτικές μορφές του; Στο εξελιγμένο είδος του “ζώου-άνθρωπος” και στον υπό εξέλιξη συνδετικό του κρίκο, όπως υποθέτει ο συγγραφέας σε μια νέα θεωρία που διατυπώνει; Αυτά τα ερωτήματα πραγματεύεται το δοκίμιο “Υπάρχει Θεός;” του Φιλοκτήτη Διακομανώλη, χωρίς δογματισμό και με όλες τις θέσεις πάνω στο τραπέζι». Δεν θα ασχοληθούμε με όλα αυτά, διότι δεν γράφει τίποτε περισσότερο από τα τετριμμένα αντιεκκλησιαστικά λιβελογραφήματα του παρελθόντος. 

       Η εφημερίδα «ΚΑΡΦΙ» αφιέρωσε στήλη για τον εκκλησιομάχο συγγραφέα, με τίτλο: «Οι χαώδεις διαφορές του τριγώνου πίστεως, θρησκείας και Εκκλησίας». Κριτικάροντας (θετικά) το βιβλίο του σημείωσε τα εξής αξιοπρόσεκτα ο συντάκτης της στήλης: «Η πίστη εμπεριέχει σίγουρα φόβο, εξηγεί ο κ. Διακομανώλης. “Και τον εμπεριέχει γιατί οι θρησκείες (οι τρεις μονοθεϊστικές τουλάχιστον) στηρίζουν την ύπαρξή τους στο φόβο και στην ιδιοτέλεια της μεταμέλειας και της συγχώρεσης”»! Επί αυτού θα θέλαμε να ρωτήσουμε τον κ. Φ. Διακομανώλη, γιατί κάνει επιλεκτική επιλογή των «τριών μονοθεϊστικών θρησκειών», οι άλλες θρησκείες δεν στηρίζονται στο φόβο; Μελέτησε καλά την αρχαία ελληνική θρησκεία; Δεν συνάντησε πουθενά τον όρο «διοσημίες», που σήμαινε για τους αρχαίους προγόνους μας τον ανείπωτο φόβο από τα άδηλα και κρύφια «καμώματα» των «θεών»; Οι θυσίες και μάλιστα οι φρικτές ανθρωποθυσίες ως και αυτόν τον 4^ο μ. Χ. αιώνα, δεν ήταν απέλπιδα προσπάθεια να κατευνάσουν τη μήνη των «θεών»; Δεν άκουσε για τις φρικτές ανθρωποθυσίες των ημιάγριων Κελτών, μπροστά στις οποίες είχαν φρίξει ακόμα και οι Ρωμαίοι κατακτητές τους; Δεν άκουσε για τις χιλιάδες μούμιες, οι οποίες ανακαλύπτονται συνεχώς στη αμερικανική ήπειρο, των προκολομβιανών κατοίκων, για να κατευνάσουν τους «θεούς» τους; Κάνει λόγο για τις τρεις μονοθεϊστικές θρησκείες, προφανώς για να στιγματίσει τον Χριστιανισμό!

      Στηρίζουν λοιπόν οι θρησκείες την ύπαρξή τους στο φόβο, αλλά και στην ιδιοτέλεια, κατά τον κ. Φ. Διακομανώλη, της μεταμέλειας και της συγχώρεσης! Η μεταμέλεια, το να έρθει ο άνθρωπος «εις εαυτόν» είναι για εκείνον … ιδιοτέλεια! Το να διορθώσει κάποιος τον εαυτό του είναι μεμπτό για τον εκκλησιομάχο συγγραφέα! Με άλλα λόγια ο συγγραφέας θέλει τον άνθρωπο πεσμένο και αμετανόητο!

      Συνεχίζοντας αναφέρει πως «Η πίστη … είναι μια διαχρονική πλύση εγκεφάλου που ξεκινά από την τρυφερή παιδική ηλικία, με νουθεσίες και ταυτόχρονες απειλές … Ενώ η πίστη εκτελεί ένα ψυχολογικό έργο και αποτελεί εργαλείο υποστηρικτικής αντιμετώπισης της μηδαμινότητας του ανθρώπου, η θρησκεία δεν κάνει τίποτε άλλο από το να εκμεταλλεύεται την ανθρώπινη αυτή ανάγκη». Κατ’ αρχήν θέλαμε να παρατηρήσουμε ότι είναι θετικό που ο συγγραφέας υπογραμμίζει την «μηδαμινότητα του ανθρώπου».  Η χριστιανική διδασκαλία δεν δέχεται τον όρο μηδαμινότητα, αλλά σχετικότητα. Θεωρεί ο συγγραφέας την πίστη ως «εργαλείο υποστηρικτικής αντιμετώπισης της μηδαμινότητας του ανθρώπου» και την «εκμετάλλευσή» της από τη θρησκεία. Τον ενοχλεί επίσης η καλλιέργεια της πίστεως στο Θεό. Θέλει να  όμως να αγνοεί πως η πίστη στο Θεό δεν καλλιεργείται, ούτε είναι προϊόν «διαχρονικής πλύσης εγκεφάλου … με νουθεσίες και ταυτόχρονες απειλές». Αν έτσι ήταν τότε, με την πρόοδο της ανθρωπότητας και του πολιτισμού, με τη χειραφέτηση των δικαιωμάτων των ανθρωπίνων προσώπων, θα είχε εκλείψει προ πολλού η πίστη στο Θεό. Αλλά το αντίθετο συμβαίνει: αντί να εξασθενεί, γιγαντώνεται, και αυτό είναι που ενοχλεί και ανησυχεί τους αθεϊστές και εκκλησιομάχους! Η κλασσική παρατήρηση του αρχαίου σοφού Πλουτάρχου (45-120 μ. Χ.) περί του διαχρονικού και πανανθρώπινου φαινομένου της πίστεως στο Θεό, παραμένει ως τα σήμερα ισχυρή και τρανταχτή απόδειξη ότι η πίστη στο Θεό είναι έμφυτη σε κάθε ανθρώπινο πρόσωπο. Ότι η πίστη στο Θεό (ή αν θέλετε στο θείον) δεν εξαρτάται από κανενός είδους εξωτερική επίδραση, αλλά είναι εσωτερική ανάγκη του ανθρώπου να αναφέρεται και να εξαρτάται από την αιτία του!

      Θα μπορούσαμε βεβαίως να συμφωνήσουμε μαζί του ότι η θρησκεία εκμεταλλεύεται αυτή την ισχυρή έμφυτη πίστη. Είναι γεγονός αναμφισβήτητο πως, αφότου αποκόπηκε ο άνθρωπος από την άμεση σχέση του με τον Θεό Δημιουργό του, δημιούργησε διάφορες θρησκείες, οι οποίες λειτουργούσαν ως υποκατάστατα της χαμένης άμεσης σχέσης του με το Θεό. Είναι αλήθεια ότι οι παράγοντες της θρησκείας από τα πανάρχαια χρόνια και ως τις μέρες μας, προσπάθησαν και εν πολλοίς το κατάφεραν να εκμεταλλευτούν την έμφυτη πίστη στο θείον. Τα ειδωλολατρικά ιερατεία, λ.χ. υπήρξαν οι θανατερές μέγγενες οι οποίες σύνθλιβαν τους άτυχους οπαδούς τους, φτάνει να δούμε τι γινόταν στην προχριστιανική Ελλάδα. Στις μέρες μας βλέπουμε μια ανησυχητική εκμετάλλευση οπαδών των  διαφόρων θρησκειών, όπως το Ισλάμ, οι οποίοι χρησιμοποιούνται για την κατάκτηση του κόσμου.

      Τίθεται το ερώτημα: αυτό ισχύει και για τον Χριστιανισμό; Απαντούμε όχι! Διότι η Αγία μας Εκκλησία, ο αυθεντικός Χριστιανισμός, δεν είναι θρησκεία. Ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός δεν ήρθε στον κόσμο να δημιουργήσει μια ακόμα θρησκεία, έστω την τελειότερη, όπως λανθασμένα ισχυρίζονται πολλοί, αλλά να καταργήσει αυτή την αναποτελεσματική προσπάθεια του ανθρώπου να γεφυρώσει από μόνος του το χάσμα ανάμεσα σε εκείνον και το Θεό. Μας το λέει ξεκάθαρα ο απόστολος Παύλος: «Νυνί δε εν Χριστώ Ιησού υμείς οι ποτέ μακράν εγγύς εγενήθητε εν τω αίματι του Χριστού. Αυτός γαρ εστιν η ειρήνη ημών, ο ποιήσας τα αμφότερα εν και το μεσότοιχον του φραγμού λύσας, την έχθραν, εν τη σαρκί αυτού τον νόμον των εντολών εν δόγμασι καταργήσας, ίνα τους δύο κτίση εν εαυτώ εις ένα καινόν άνθρωπον ποιών ειρήνην και αποκαταλλάξη τους αμφοτέρους εν ενί σώματι τω Θεώ δια του σταυρού, αποκτείνας την έχθραν εν αυτώ, και ελθών ευηγγελίσατο ειρήνην υμίνν τοις μακράν και τοις εγγύς, ότι δι’ αυτού έχομεν προσαγωγήν οι αμφότεροι εν ενί πνεύματι προς τον Πατέρα» (Εφ.2,1318). Με άλλα λόγια, ο Χριστός, καταργώντας την αναποτελεσματική θρησκεία και τα παρεπόμενά της, έγινε η ποθητή γέφυρα να γίνουμε οι άνθρωποι «ενί σώματι τω Θεώ». Όμως ο κ. Φ. Διακομανώλης δεν είναι σε θέση να διακρίνει αυτή την χαώδη διαφορά της θρησκείας από την Εκκλησία και γι’ αυτό την «τσουβαλιάζει» με τις θρησκείες του κόσμου. Επηρεασμένος προφανώς από τον απόλυτα δικαιολογημένο αντικληρικαλισμό της Δύσεως δεν είναι σε θέση να διακρίνει την αληθινή Εκκλησία του Χριστού από τις φρικτές παρεκτροπές της, του παπισμού και του προτεσταντισμού, οι οποίες, αυτές όντως, μεταβλήθηκαν σε θρησκείες και ευθύνονται τα μέγιστα για την εκμετάλλευση της πίστεως στο Θεό των οπαδών τους. Αποκαλεί την Εκκλησία «βαρίδι της κοινωνίας» και «διαχρονική εκμεταλλευτική σέκτα», παίρνοντας αφορμή από διάφορα εκκλησιαστικά πρόσωπα, τα οποία, κατά καιρούς, δεν στάθηκαν στο ύψος της υψηλής αποστολής τους. Θέλει να αγνοεί πως, παρ’ όλα αυτά, η διαχρονική προσφορά της Εκκλησίας μας προς τον άνθρωπο και το Γένος μας υπήρξε ανεκτίμητη, η οποία δεν είναι δυνατόν να αναλυθεί στο παρόν άρθρο μας. Δεν παραβλέπουμε πάντως και την προσπάθειά του να αναφέρει ότι υπάρχουν στην Εκκλησία και «νηφάλιοι ιεράρχες», αλλά όμως θεωρεί ότι υπάρχουν και «οι ταλιμπάν της εκκλησίας, που αποτελούν τον κραταιό της πυρήνα. Κάτι μισαλλόδοξοι τύποι που προκαλούν σε μονομαχίες με αγιασμό και αφορίζουν κάθε διαφορετικότητα»! Εδώ υπονοεί προφανώς τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη μας, διαστρεβλώνοντας την πραγματικότητα, την οποία ο Σεβασμιώτατος έχει επαρκώς καταδείξει.     

      Νομίζουμε ότι δώσαμε το στίγμα στους πιστούς μας νε σκεφτούν τον τρόπο που «βλέπουν» την Εκκλησία μας οι αθεϊστές και οι εκκλησιομάχοι. Ένας τέτοιος τρόπος «προσέγγισης» είναι και αυτός του κ. Φ. Διακομανώλη. Απόλυτα υποκειμενικός, μεστός δογματισμού, γενικεύσεων και αφορισμών, οι οποίοι δεν έχουν καμιά σχέση με την πραγματικότητα. Καλούμε στους πιστούς μας να κωφεύουν σε τέτοιου είδους προκλήσεις, οι οποίες σκοπό έχουν να κλονίσουν την πίστη τους στην εν Χριστώ σωτηρία και την εμπιστοσύνη τους στην αγία Του Εκκλησία, η οποία είναι το μοναδικό μέσο της απολυτρώσεώς μας και της πραγματικής ενώσεώς μας με το Θεό! Τους διαβεβαιώνουμε ότι η Εκκλησία μας, παρ’ όλες τις λυσσαλέες επιθέσεις εναντίον Της παραμένει άτρωτη και συνεχίζει την σωστική Της πορεία στο χρόνο. Οι δε επιθέσεις αυτές δεν είναι τίποτε περισσότερο από αισώπειους «βρυχηθμούς ποντικών», οι οποίες δεν μπορούν να προσβάλλουν την Εκκλησία του Χριστού! 

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών