Πρωτοπρ. Διονύσιος Τάτσης, Ἡ ποικιλία τῶν χαρισμάτων

Ἡ ποικιλία τῶν χαρισμάτων

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. ∆ιονυσίου Τάτση

∆ΕΝ ΕΙΝΑΙ ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ἴδιοι. Ὁ καθένας ἔχει τά χαρίσµατά του, ζεῖ κάτω ἀπό διαφορετικές συνθῆκες καί προϋποθέσεις καί οἱ δυνατότητές του δέν εἶναι ὅµοιες µέ ἐκεῖνες τῶν ἄλλων.

Αὐτή τήν ἀλήθεια πρέπει νά γνωρίζουν οἱ πνευµατικοί καί νά ἐνεργοῦν ἀνάλογα. Γιατί ἐάν θέλουν ὅλους τούς ἀνθρώπους νά τούς χωρέσουν σ᾿ ἕνα καλούπι, κάνουν λάθος καί τά ἀποτελέσµατα θά εἶναι τραγικά.

Ἡ διαφορετικότητα αὐτή εἶναι δῶρο τοῦ Θεοῦ καί δικαιώνεται µέ τήν ἀγάπη. ∆ηλαδή, ὁ ἕνας συµπληρώνει τόν ἄλλο, ὁ ἕνας βοηθάει τόν ἄλλο καί ὅλοι µαζί πρέπει νά πορεύονται κατά Θεόν. Μποροῦν ὅλοι νά σωθοῦν, ἐάν ἀφιερωθοῦν στήν τήρηση τῶν ἐντολῶν καί στόν πνευµατικό ἀγώνα.

Ὅποιος κάνει σύγκριση τοῦ ἑαυτοῦ του µέ τούς ἄλλους καί βλέπει ὅτι ὑστερεῖ σέ χαρίσµατα, µέ ἀποτέλεσµα νά στενοχωρεῖται καί νά ἔχει τό συναίσθηµα τῆς µειονεξίας ἤ ὅτι ὑπερτερεῖ ἀπό τούς ἄλλους καί νά φυσιώνεται, ὁδηγούµενος στό φοβερό πάθος τῆς ὑπερηφάνειας, κάνει λάθος, γιατί δέν ἔχει ἐκτιµήσει τό ἔργο τοῦ Θεοῦ. Στίς σχέσεις τῶν ἀνθρώπων πρέπει νά ἐπικρατεῖ ταπεινό φρόνηµα καί διάθεση συνεργασίας καί ἀλληλεγγύης, γιατί ὅλοι οἱ ἄνθρωποι εἶναι παιδιά τοῦ Θεοῦ.

Τήν πραγµατικότητα αὐτή ὁ ἅγιος Παΐσιος τήν περιέγραφε µέ ἕνα παράδειγµα, τό ὁποῖο ἐντυπωσιάζει µέ τήν ἁπλότητα καί τήν ἀποκαλυπτικότητά του. Μιά φορά λοιπόν ἕνας Κύπριος µητροπολίτης ἐπισκέφτηκε τό γέροντα Παΐσιο, ὁ ὁποῖος τοῦ εἶπε: «Κοίταξε, σοῦ ἔδωσε ὁ Θεός µεγάλο δοχεῖο καί θά δυσκολευτεῖς νά τό γεµίσεις». Καί συνέχισε ἐξηγώντας τί ἐννοεῖ µέ τή λέξη δοχεῖο: «Ἄκουσε! Ἔχει ἀνθρώπους, πού τό δοχεῖο τῆς ψυχῆς τους ἀπό τή γέννησή τους εἶναι ἴσα µέ µιά δακτυλήθρα. Ἔχει ἄλλους ἀνθρώπους, πού τό δοχεῖο τῆς ψυχῆς τους εἶναι ἴσα µέ ἕνα φλιτζανάκι τοῦ καφέ. Ἅµα γεµίσει ἐκεῖνο τό φλιτζανάκι, γι᾿ αὐτούς εἶναι ἄριστα. Ἔχει ἀκόµα ἄλλους, πού τό δοχεῖο τους εἶναι ἴσα µέ ἕνα φλιτζάνι, ἄλλους µέ ἕνα ποτήρι, ἄλλους µέ µιά κανάτα, ἄλλους µέ µιά δεξαµενή, καί τέλος, µερικούς, πού ἔχουν ἕνα ὑδατοφράκτη, ὁ ὁποῖος κάποτε ξεχειλᾶ καί ποτίζει καί τά γειτονικά χωράφια. Πρόσεχε, λοιπόν, τό δοχεῖο, πού σοῦ ἔδωσε ὁ Θεός, νά φροντίσεις νά τό γεµίσεις. Ἐκεῖνοι, πού ἔχουν τό δοχεῖο τῆς ψυχῆς ἴσα µέ µία δακτυλήθρα, ἅµα γεµίσουν ἐκείνη τή δακτυλήθρα µέ χάρη Θεοῦ, γι᾿ αὐτούς εἶναι ἄριστα. Ἐάν κάποιος ἔχει µιά κανάτα καί τή γεµίσει ἴσα µέ τά δύο τρίτα, αὐτό δέν εἶναι ἄριστα! Ὅσο πιό µεγάλο εἶναι τό δοχεῖο τῆς Χάριτος, τόσο πιό µεγάλη καί ἡ εὐθύνη µας. Καί ἀπέναντι στόν Θεό πού τό ἔδωσε, καί στούς καλούς µας προγόνους, πού τό ἔχτισαν αὐτό τό δοχεῖο» (περιοδικό «Πειραϊκή Ἐκκλησία», Ἰούλιος - Αὔγουστος 2015, σελ. 14-15).

Ἀπέναντι στό Θεό ὅλοι ἔχουν εὐθύνη. Ὅλοι θά δώσουν λόγο καί ἀνάλογα µέ τίς πράξεις τους θά δικαιωθοῦν ἤ θά τιµωρηθοῦν. Τά δοχεῖα τῶν ψυχῶν τους πρέπει νά γεµίσουν καί νά ὑπερχειλίσουν. Ἐάν δέν συµβεῖ αὐτό, ἡ τιµωρία τους εἶναι δεδοµένη.

Ορθόδοξος Τύπος, 25/03/2016