Το "φονικό στην Εκκλησία" και ο θάνατος του μαρξιστικού αθεϊσμού

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 18^η Ιουνίου 2018

ΤΟ «ΦΟΝΙΚΟ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ» ΚΑΙ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ  ΤΟΥ ΜΑΡΞΙΣΤΙΚΟΥ ΑΘΕΪΣΜΟΥ

Ο αθεϊστικός Μαρξισμός μοιάζει με το θανάσιμα λαβωμένο θηρίο, το οποίο, ενώ αργοπεθαίνει, βρυχάται, δείχνοντας τα δόντια του και φοβερίζοντας. Εμφανίστηκε στην ιστορία ως άλλο θηρίο, «αναβαίνον εκ της αβύσσου», (Αποκ. 11,7), διότι διέπραξε ανείπωτες θηριωδίες, τέτοιες και τόσες, που δε γνώρισε ποτέ μέχρι σήμερα η ανθρωπότητα.

Μόνο στην άλλοτε κραταιά Σοβιετική Ένωση, στα 70 χρόνια του μαρξιστικού καθεστώτος, τα αθώα θύματα από τις «εκκαθαρίσεις των συντρόφων» ξεπερνούν τα 100.000.000! Παρ’ όλα αυτά δεν παύει ακόμη και σήμερα, στις χώρες όπου εξακολουθούν να υφίστανται αριστερές πολιτικές παρατάξεις, να έχει την αξίωση να ποδηγετήσει τον σύγχρονο άνθρωπο, ενώ αδυνατεί να συνειδητοποιήσει ότι η ανθρωπότητα έθεσε μια για πάντα τη μαρξιστική θεωρία και πρακτική στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.  

Όπως είναι γνωστό, ο μαρξισμός, γνήσιο πνευματικό τέκνο του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού, εμφανίστηκε ως μία πέρα για πέρα υλιστική - αθεϊστική κοσμοθεωρία, η οποία, διαστρέφοντας και παραχαράσσοντας επιστημονικά δεδομένα, έντυσε τον υλισμό με επιστημονικό μανδύα και τον ανήγαγε, όχι απλά σε «θρησκευτικό» - «μεταφυσικό» σύστημα, αλλά σε δεισιδαιμονία του χειρίστου είδους! Κλασικό παράδειγμα το σύγχρονο «Ορθόδοξο» μαρξιστικό απολίθωμα της Βορείου Κορέας, το οποίο θεοποίησε κυριολεκτικά τα μέλη της δυναστείας των Κιμ Γιονγκ Ουν, η οποία κυβερνά δικτατορικά τον ατυχή και εξαθλιωμένο λαό της ασιατικής αυτής χώρας. Όταν πέθανε ο προηγούμενος μαρξιστής δικτάτορας, πατέρας του σημερινού, το καθεστώς διέδιδε ότι «η φύση θρήνησε τον αιώνιο ηγέτη Κιμ Γιονγκ Ιλ». Ιδού τι αποκάλυψε η έγκυρη βρετανική εφημερίδα «Daily Telegraph», στις 24 Δεκεμβρίου του 2011, επικαλούμενη το πρακτορείο της Β. Κορέας KCNA: «… ο πάγος έσπασε, ο ήλιος έλαμψε και ο ερωδιός υποκλίθηκε στον πατέρα του εκλιπόντα ηγέτη. Η αλληλουχία των φυσικών φαινομένων έχει ως εξής: στο όρος Paektu, στο οποίο λέγεται ότι γεννήθηκε ο Κιμ Γιονγκ Ιλ, σημειώθηκε μια τεράστια ρωγμή πάγου, η οποία συνοδεύτηκε από ‘έναν εκκωφαντικό θόρυβο’, στην παγωμένη επιφάνεια της λίμνης Chon. Την τεράστια ρωγμή ακολούθησε μια σφοδρή χιονοθύελλα, η οποία όμως διήρκεσε λίγο. Τότε, ένας δυνατός λαμπρός ήλιος έκανε την εμφάνισή του και έριξε τις αχτίδες του στις λαξευμένες στο βουνό λέξεις: ‘Όρος Paektu, το ιερό βουνό της επανάστασης. Κιμ Γιονγκ Ιλ’». Παράλληλα, στη βορειοανατολική πόλη Hamhung, ένα άλλο φαινόμενο σημειώθηκε κοντά στο άγαλμα του πατέρα του Κιμ Γιονγκ Ιλ και ιδρυτή της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κορέας, Κιμ Ιλ Σουνγκ. «Στις 21:20 (τοπική ώρα) την Τρίτη, ένας ερωδιός της Μαντζουρίας πέταξε τρεις φορές γύρω από το άγαλμα, πριν κάτσει σε ένα κοντινό δέντρο. Ο ερωδιός έμεινε εκεί σιωπηλός για ένα διάστημα, υποκλίθηκε στο άγαλμα σκύβοντας το κεφάλι του και πέταξε προς την κατεύθυνση της Πιονγκγιάνγκ. Τα θαύματα συμβαίνουν ακόμα και στη Β. Κορέα» (Ιστ. https://www.newsbomb.gr)! Περιττό βέβαια να υπενθυμίσουμε πως το μαρξιστικό καθεστώς επέβαλε στους πολίτες του να θρηνούν τον «μεγάλο ηγέτη» τους, με την απειλή των καταναγκαστικών έργων, ή και τον τυφεκισμό!  

Στην Ελλάδα βέβαια, ευτυχώς, δεν επέτρεψε ο Θεός να ζήσουμε τον Μαρξισμό, όπως τον βιώνει σήμερα στενάζοντας ο δυστυχής λαός της Βορείου Κορέας. Ωστόσο στο σύγχρονο αριστερόστροφο πολιτικό καθεστώς που κυβερνά την πατρίδα μας δεν απουσιάζουν, όπως είναι φυσικό και επόμενο, οι φωνές που νοσταλγούν αυτό το παρωχημένο και χρεοκοπημένο πολιτικό και ιδεολογικό σύστημα.

Μια τέτοια φωνή μπορεί να θεωρηθεί πρόσφατο άρθρο που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Ο Δρόμος της Αριστεράς» (φ. 400/23-3-2018), με τίτλο: «Εν τέλει φονικό στην Εκκλησία», με συγγραφέα τον  κ. Δημήτριο Ουλή, που δεν γνωρίζουμε ασφαλώς την πολιτική του θέση, αλλά την διακήρυξή του περί της αθεΐας του. Στο άρθρο αυτό μεταξύ άλλων γράφει: «Για εμάς τους άθεους από ένθεο ζήλο, η αθώωση ενός επισκόπου που το όνομά του αρνούμαι ακόμα και να προφέρω εδώ, δεν σημαίνει τίποτε. Το σημαντικό είναι να κοιτούμε τα πράγματα μακροσκοπικά, να ψυχανεμιζόμαστε τους γεωλογικούς αντίκτυπους των γεγονότων. Και οι αντίκτυποι είναι μάλλον αμείλικτοι για το καθίδρυμα που ακούει στο όνομα ‘Ορθόδοξη Εκκλησία της Ελλάδος’. Σεξουαλικά σκάνδαλα, συναγελασμοί του αρχιεπισκόπου με υπουργικά συμβούλια και Λαυρεντιάδηδες, θερμοί εναγκαλισμοί με τη Χρυσή Αυγή, ολόθερμη συμπόρευση με το κίνημα «Μένουμε Ευρώπη», πλειοδοσία στο σκοταδισμό και τη μισαλλοδοξία απέναντι στο ζίου - ζίτσου, το σύμφωνο συμβίωσης και τα ‘Νέα’ Θρησκευτικά αδιακρίτως». Προφανώς ο συντάκτης πήρε αφορμή από την αθώωση του Σεβ. Μητροπολίτου Καλαβρύτων και Αιγιαλείας κ. Αμβροσίου, ο οποίος είχε μηνυθεί για «ρατσιστική συμπεριφορά», βάσει του γνωστού αντιρατσιστικού νόμου. Δεν μας ξενίζει ούτε μας εκπλήσσει ο τρόπος σκέψεως του συντάκτη, ο οποίος αναμασά τα γνωστά χιλιοειπωμένα επιχειρήματα, με τα οποία προσπαθεί να απαξιώσει σε απόλυτο βαθμό την Εκκλησία, μη γνωρίζοντας εν τέλει, τι είναι η Εκκλησία. Ο συντάκτης, «βλέπει» τόσο πολύ «μακροσκοπικά», ώστε το μόνο που «βλέπει» για την Εκκλησία είναι τα μεμονωμένα σκάνδαλα, τα οποία ούτως εί άλλως πάντοτε υπήρχαν και θα υπάρχουν στη ζωή συνόλων ανθρώπων, όπως είναι ανθρωπίνως η Εκκλησία.

. Επί πλέον εθελοτυφλεί, αδυνατεί να δει κατάματα και να ομολογήσει την αδήριτη ιστορική πραγματικότητα της επί 2000 χρόνια ιστορικής πορείας της. Το γεγονός δηλαδή ότι εξακολουθεί να παραμένει αήτητη και ακαταγώνιστη μέχρι σήμερα και να επιτελεί την σωτηριώδη αποστολή της, παρά τα όποια σκάνδαλα, ενώ πολεμήθηκε αμείλικτα και με πρωτοφανή μανία και μίσος, όχι μόνον από τα αθεϊστικά μαρξιστικά καθεστώτα, όπως αναφέραμε πιο πάνω, αλλά και από πάμπολλους άλλους εχθρούς, εσωτερικούς και εξωτερικούς, Νέρωνες και Διοκλητιανούς, οι οποίοι θέλησαν με τη φωτιά και το ξίφος, με διωγμούς και φυλακίσεις, με τη δύναμη της κρατικής εξουσίας, να την εξαφανίσουν από το προσκήνιο της ιστορίας. Και όμως δεν κατάφεραν να επιτύχουν τίποτε. Δεν είναι αυτό ένα ολοφάνερο θαύμα;

Παρά κάτω γράφει: «Όσες προσφυγές στο Συμβούλιο της Επικρατείας κι αν κάνουν, όσες επισκοπικές αθωώσεις κι αν μαγειρέψουν, όσο κι αν η Εκκλησία εκμεταλλευτεί τα θεσμικά και νομικά προνόμια που απορρέουν από τη συνταγματική κατοχύρωση της ‘Ορθοδοξίας’ ως επικρατούσας θρησκείας, τίποτε εν τούτοις δεν μπορεί να αναστρέψει την πνευματική της χρεωκοπία. Το φρούτο έχει σκουληκιάσει για τα καλά, η δυσωδία είναι ασφυκτική. Και οι νέοι άνθρωποι –είναι τυχαίο;– αναζητούν πλέον απαντήσεις στα υπαρξιακά τους ερωτήματα οπουδήποτε αλλού, εκτός από τους κόλπους της»!     Φαίνεται πως ενοχλείται ο συντάκτης από τη νόμιμη άσκηση του δικαιώματος εκκλησιαστικών παραγόντων, να καταφεύγουν στη δικαιοσύνη, για να βρουν το δίκιο τους. Θα ήθελαν μια «Εκκλησία», όπως στην Σοβιετική Ένωση και τις άλλες μαρξιστοκρατούμενες χώρες, που να σκύβει δουλικά το κεφάλι, υποταγμένη στο κράτος, μη έχοντας στοιχειώδη δικαιώματα. Κάνει ακόμη λόγο για το «φρούτο» που «έχει σκουληκιάσει». Το «φρούτο» που «έχει σκουληκιάσει» και σαπίσει για τα καλά μετά από 70 χρόνια φασιστικής επιβολής στις χώρες της ανατολικής Ευρώπης, υπήρξε ο άθεος Μαρξισμός. Ας ερευνήσει ακόμη, πόσοι από τους σημερινούς νέους είναι πρόθυμοι να στρατευθούν στις αριστερές πολιτικές παρατάξεις της πατρίδος μας. Ελάχιστοι, μετρημένοι στα δάχτυλα.

Παρά κάτω συνεχίζει το ανεπέρειστο κείμενό του: «Μην νομίζετε ότι η Εκκλησία δεν το βλέπει. Το βλέπει και το καταλαβαίνει μια χαρά. Καταλαβαίνει ότι τα ψωμιά της είναι λίγα, ότι ο χωρισμός της από το Κράτος θα πραγματοποιηθεί αργά ή γρήγορα. Καταλαβαίνει ότι ο αθρόος εκκλησιασμός που σημειώνεται κατά τις εορταστικές περιόδους είναι καθαρά εθιμοτυπικός, και δεν επαρκεί στο ελάχιστο για να νομιμοποιήσει την ύπαρξή της. Πάνω απ’ όλα, όμως, καταλαβαίνει ότι οι νέες ολιγαρχίες και τεχνολογίες που κυβερνούν ήδη τον κόσμο, κάθε άλλο παρά έχουν την ανάγκη της … Γι’ αυτό σκληραίνει τη στάση της. Γι’ αυτό γαβγίζει σαν φοβικό σκυλί. Γιατί ξέρει ότι ακόμα κι αν αντιταχθούν οι ‘καλοί’ της επίσκοποι στους ‘κακούς’, και το ‘ανεκτικό’ της προφίλ στο μισαλλόδοξο, ακόμα κι αν ο αρχιεπίσκοπος ‘εξηγήσει’ περαιτέρω τις θέσεις του (λες και αυτές δεν ήταν εξαρχής σαφείς), και πάλι το παιχνίδι για την Εκκλησία είναι χαμένο»! Δεν μας εκπλήσσει ο συντάκτης για την «ανάλυση» που κάνει. Είναι ο κονσερβοποιημένος εδώ και έναν αιώνα «Διαλεκτικός Υλισμός», ο οποίος όχι μόνο δεν μπόρεσε να δει την πορεία του σύγχρονου κόσμου, αλλά ούτε καν να προβλέψει την παταγώδη κατάρρευση της μαρξιστικής κοσμοθεωρίας! Για «τελειωμένη εκκλησία» μιλούσαν οι «σοφοί» θεωρητικοί καθοδηγητές της Σοβιετίας εδώ και έναν αιώνα, όπως του Λουνατσάρσκι, (1875-1933), αλλά εκείνο που τελικά «τέλειωσε» δεν ήταν η Εκκλησία, αλλά το μαρξιστικό κοσμοείδωλο, όπως αυτό εφαρμόστηκε στην πράξη στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης. Το κοσμοείδωλο για το οποίο με τόσο καμάρι και καύχηση μιλούσαν οι θιασώτες του, αλλά το οποίο –τι κρίμα! – κατέρρευσε εν μια νυκτί σαν χάρτινος πύργος!    

Και καταλήγει με το εξής δογματικό απόφθεγμα: «το φονικό είναι αναπότρεπτο. Και η ελλαδική Ορθόδοξη Εκκλησία αποδεικνύεται κυριευμένη προ πολλού από την ‘ασέλγεια της αυτοκαταστροφής’»! Προφανώς ο συντάκτης μπέρδεψε τα εκατομμύρια φονικά των κομμουνιστικών καθεστώτων και την ήδη συντελούμενη αυτοκαταστροφή  του, με την νικηφόρα πορεία της Εκκλησίας, η οποία ενώ περνά μέσα από δοκιμασίες, «κλυδωνίζεται αλλ’ ου καταποντίζεται», κατά τον ιερό Χρυσόστομο. Ας μας απαντήσει ο συντάκτης στο απλό ερώτημα: Αν κάποιος στα χρόνια της σοβιετικής παντοδυναμίας προέβλεπε την σημερινή εξαφάνιση του Μαρξισμού στη Ρωσία και την άνθιση της Ορθοδοξίας, στην χώρα δηλαδή εκείνη στην οποία τόσο αμείλικτα πολεμήθηκε, δεν θα τον έπαιρναν για ψυχοπαθή και θα τον έκλειναν σε κάποια ψυχιατρική κλινική, από τις χιλιάδες που χρησιμοποιούσε το μαρξιστικό καθεστώς, για «σωφρονισμό»; Ασφαλώς ναι. Και όμως θα είχε δίκαιο!

Κλείνοντας το σχόλιό μας, θα θέλαμε να πληροφορήσουμε τον κ. Δημήτριο Ουλή και τους πάσης φύσεως χριστιανομάχους, να μην χαίρονται και κομπάζουν. Ας το πάρουν χαμπάρι ότι ματαιοπονούν πολεμώντας την Εκκλησία, διότι η  Εκκλησία του Χριστού είναι ανίκητη, και όσο γρηγορότερα το καταλάβουν, τόσο το καλλίτερο. Ας μελετήσουν, τι σημαίνει ο μεγαλειώδης και αιώνιος λόγος του Κυρίου, προς τον μέχρι τότε, μέγα διώκτη της Εκκλησίας, Απόστολο Παύλο, «Σκληρόν σοι προς κέντρα λακτίζειν» (Πραξ.26,14). Και ας διδαχθούν, ότι όπως ακριβώς όταν κάποιος κλωτσάει μυτερά καρφιά με γυμνά πόδια, με την ψευδαίσθηση να τα καταστρέψει, το μόνο που κατορθώνει είναι να καταστρέφει τα πόδια του, έτσι ακριβώς παθαίνει και εκείνος που τολμάει, εν τη αφροσύνη του, να πολεμήσει την Εκκλησία. Αυτοκαταστρέφεται και το χειρότερο, χάνεται αιωνίως!

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών