Ο Απόστολος Παύλος "συνωμότης" ή μέγιστος ευεργέτης της ανθρωπότητας;

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 15^η Ιουλίου 2019

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΠΑΥΛΟΣ «ΣΥΝΩΜΟΤΗΣ» Ή ΜΕΓΙΣΤΟΣ ΕΥΕΡΓΕΤΗΣ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ;

           Η αντιχριστιανική φιλολογία και παραφιλολογία έχει έναν και μοναδικό σκοπό, να πλήξει την Εκκλησία,

να γκρεμίσει το χριστιανικό οικοδόμημα, διότι το  θεωρεί ως επιζήμιο σύμπτωμα στην ιστορία της ανθρωπότητας. Απίθανοι αφανείς συγγραφείς, εμφανίζονται ξαφνικά  ως «ειδικοί», για να «ξεθεμελιώσουν» το «σαθρό» χριστιανικό οικοδόμημα, να «αποκαλύψουν» την «αλήθεια», που την κρατούσαν «κρυφή» οι δήθεν πλαστογράφοι της ιστορίας χριστιανοί.  Τρέφουν την ψευδαίσθηση ότι είναι οι «σωτήρες της ανθρωπότητας», οι οποίοι θα την «απαλλάξουν από τα χριστιανικά δεσμά»  και θα την οδηγήσουν στην «αλήθεια» και την «ευημερία», την οποία της στέρησε ο «κακός» Χριστιανισμός!

       Μόνο που αυτή η τιτάνια προσπάθεια «εκθεμελίωσης» του χριστιανικού οικοδομήματος δεν είναι «προνόμιο» της εποχής μας, αλλά έχει μια θλιβερή ιστορία δύο χιλιάδων χρόνων. Μεγαλορρήμονες, «ειδικούς» στο γκρέμισμα της Εκκλησίας, έχει να παρουσιάσει μυριάδες η ιστορία. Πρώτοι οι ιουδαίοι «σοφοί» προσπάθησαν να «διαφωτίσουν» τους ομοφύλους τους για την νέα «πνευματική πανώλη», που εμφανίστηκε στους κόλπους του Ιουδαϊσμού, με φρικτές και συχνά γελοίες συκοφαντίες νόμισαν ότι θα μπορούσαν να δικαιολογήσουν την φρικτή θεοκτονία τους, φονεύοντας δήθεν έναν «απατεώνα», ένα «επικίνδυνο επαναστάτη», έναν «αιρετικό» και «ασεβή», ο οποίος «εαυτόν υιόν Θεού εποίησεν» (Ιωάν.19,7). Όλη αυτή η παραφιλολογία τους είναι αποτυπωμένη στα ερεβώδη ραβινικά βιβλία του «Ταλμούδ». Φυσικά δεν κατάφεραν να πλήξουν καίρια την Εκκλησία και γι’ αυτό προέβηκαν σε σκληρούς διωγμούς (Πράξ.6,54). Αλλά εις μάτην, η Εκκλησία «ηύξανε και επληθύνετο» (Πραξ.6,7). Κατόπιν πήραν τη σκυτάλη της αντιχριστιανικής προπαγάνδας οι εθνικοί. Τα δεισιδαίμονα, αδίστακτα και σκοταδιστικά ειδωλολατρικά ιερατεία, τα οποία απομυζούσαν οικονομικά τις ειδωλολατρικές δεισιδαίμονες μάζες, έβλεπαν με τρόμο ότι η νέα πίστη, πάρα τα μεγάλα εμπόδια και τις δυσκολίες, διαδίδονταν αστραπιαία. Χιλιάδες εθνικοί πίστευαν στο Χριστό και αρνούνταν την πλάνη της ειδωλολατρίας και τις γελοίες πρακτικές του παγανισμού. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να χάνουν την επιρροή τους και να στερούνται κολοσσιαίους προσόδους. Γι’ αυτό επιστράτευσαν κάποιους φανατικούς ειδωλολάτρες συγγραφείς να γράψουν εναντίον του Χριστιανισμού. Επειδή εκείνοι δεν ήξεραν τι είναι η νέα αυτή πίστη, ανέτρεξαν στην ιουδαϊκή αντιχριστιανική γραμματεία και κύρια στα βιβλία του «Ταλμούδ» για να αντλήσουν υλικό. Είναι πολύ χαρακτηριστικό το γεγονός ότι οι εθνικοί αντιχριστιανοί συγγραφείς αναμασούν, κατά κύριο λόγο, τις ιουδαϊκές συκοφαντίες, παραθέτοντας, όπως λ.χ. ο Κέλσος, ο Πορφύριος, ο Ιεροκλής,  ο Ιουλιανός, κ.α. αυτούσιο το «Ταλμούδ»!

       Δεν ήταν μόνο ο Ιουδαϊσμός και ο εθνισμός, οι οποίοι θίχτηκαν από την διάδοση και εδραίωση του Χριστιανισμού, αλλά και οι κοινωνικές και οικονομικές δομές του αρχαίου κόσμου, οι οποίες προσέκρουαν στη νέα πίστη. Το ευαγγέλιο του Χριστού ήρθε ως ο μεγάλος καταλύτης του προχριστιανικού ολέθρου, η μεγάλη επανάσταση, η οποία έμελλε να αλλάξει την πορεία της ανθρωπότητας. Για πρώτη φορά ο άνθρωπος πληροφορήθηκε ότι είναι ύψιστη αξία, εικόνα του Θεού, προορισμένος για την κατά χάριν θέωση. Για πρώτη φορά ράγισαν και στο τέλος έσπασαν τα δεσμά της κοινωνίας, τα οποία έβαζαν διαχωριστικά στον άνδρα και τη γυναίκα, στον ελεύθερο και το δούλο, στον ιουδαίο και τον εθνικό, στον έλληνα και το βάρβαρο, στο σοφό και τον αγράμματο. Αυτό θορύβησε την τότε καθεστηκυία τάξη, χαρακτηρίζοντας το Χριστιανισμό ως «κοινωνικό κίνδυνο» και γι’ αυτό η πολιτική εξουσία, συνεργαζόμενη με τις άλλες αντίχριστες δυνάμεις, εξέγειραν τους φοβερούς διωγμούς, με στόχο την εξαφάνισή του από προσώπου γης.

      Αλλά μάταιες όλες οι προσπάθειες. Μάταιες οι ιουδαϊκές συκοφαντίες, μάταιες οι μωροφιλοσοφίες των εθνικών συγγραφέων, μάταιοι οι διωγμοί. Η Εκκλησία του Χριστού, αντί να μειώνεται αυξάνονταν με γεωμετρική πρόοδο! Το φαινόμενο αυτό είναι μοναδικό στην ιστορία της ανθρωπότητας και ανεξήγητο στους αντιχριστιανούς διανοητές! Μέσα σε τρεις αιώνες η συντριπτική πλειοψηφία των κατοίκων του τότε γνωστού κόσμου ασπάστηκε τη νέα σωτήρια πίστη! 

      Αφορμή για το παρόν σχόλιό μας πήραμε από πρόσφατο δημοσίευμα – βιβλιοκριτική, της κ. Στελίνας Μαργαριτίδου, στην εφημερίδα «ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ» (26-4-2019), (καθόλου τυχαία την Μ. Παρασκευή), με τίτλο: «Η ΣΥΝΩΜΟΣΙΑ ΤΟΥ ΠΑΥΛΟΥ». Η αρθρογράφος παρουσιάζει συνοπτικά το περιεχόμενο του ομώνυμου βιβλίου, του συγγραφέα κ. Αλέξανδρου Πιστοφίδη, ο οποίος θέλει να «φανερώσει» στους αναγνώστες του την «κρυμμένη αλήθεια και τη σύγκρουση των πολιτισμών». Ως «κρυμμένη αλήθεια» θέλει να παρουσιάσει έναν «άλλο Χριστιανισμό», όχι αυτόν που μας έμαθαν οι παπάδες και οι θεολόγοι, αλλά την μεγαλύτερη «συνωμοσία της ιστορίας κατά της ανθρωπότητας»! Ως «σύγκρουση των πολιτισμών» θέλει να παρουσιάσει την «χριστιανική βαρβαρότητα» με τον ελληνισμό, που για εκείνον δυστυχώς την εποχή εκείνη ήταν ένας συγκρητιστικός κοσμοπολιτισμός.  Κύριος «συνωμότης» ο απόστολος Παύλος!

     Εδώ πρέπει να τονίσουμε πως το ιερό πρόσωπο του μεγάλου αυτού άνδρα είναι το πλέον μισητό στους αθεϊστικούς και νεοπαγανιστικούς κύκλους. Το φαινόμενο αυτό έχει την εξήγησή του. Ο μέγας απόστολος των Εθνών είναι ο ευαγγελιστής των εθνικών, ο μέγιστος ιεραπόστολος όλων των εποχών, ο οποίος, εν μέσω μυρίων δυσκολιών και προσωπικών περιπετειών μιας ολόκληρης ζωής, κατόρθωσε να φέρει το σωτήριο μήνυμα της εν Χριστώ σωτηρίας σε όλο τον κόσμο. Να καταδείξει την τραγωδία της προχριστιανικής εποχής και να ευαγγελιστεί τη νέα εποχή της χάριτος. Ο λόγος του συντάραξε τα θεμέλια του αρχαίου εφιαλτικού κόσμου και σήμανε την αρχή ενός νέου. Κατάδειξε την ερεβώδη δαιμονική πίστη στα είδωλα και φανέρωσε τον μόνο αληθινό Θεό του φωτός και της αγάπης. Κατεδάφισε τις απάνθρωπες κοινωνικές δομές και εγκαινίασε τη νέα κοινωνία της αγάπης και της συναδελφώσεως όλων των ανθρώπων. Ο απόστολος Παύλος είναι η μέγιστη εκείνη προσωπικότητα της ιστορίας, η οποία όχι απλά άλλαξε το ρου της, αλλά και εδραίωσε την Εκκλησία του Χριστού, να είναι στους αιώνες το πνευματικό θεραπευτήριο των ανθρώπων, να είναι ο μόνιμος οδυρμός του σατανά, ο οποίος μισεί τον άνθρωπο και πασχίζει για την καταστροφή του. Γι’ αυτό λοιπόν ο απόστολος Παύλος είναι ο στόχος των αντιχριστιανών!

      Αρχίζει το κείμενό της η κ. Στελίνα Μαργαριτίδου με την «συγκλονιστική αποκάλυψη» πως «Όλοι σχεδόν οι πιστοί πιστεύουν ότι τα πάντα ξεκίνησαν ομαλά μέσα στους κόλπους της Εκκλησίας. Πολύ λίγοι γνωρίζουν για τις διαφωνίες ανάμεσα στον Απόστολο Πέτρο και στον Απόστολο Παύλο...»! Πού ανακάλυψε αυτή την «συγκλονιστική αποκάλυψη»; Μα, πού αλλού, στην Καινή Διαθήκη! Βλέπετε, οι «πλαστογράφοι» χριστιανοί, δεν εξαφάνισαν τέτοιες «λεπτομέρειες», οι οποίες κατά τους αντιχριστιανούς συγγραφείς είναι «αποδείξεις» για την «χριστιανική συνωμοσία»! Δεν θέλουν να παραδεχτούν όμως ότι τα όντως θεόπνευστα βιβλικά κείμενα είναι αληθινά, γιατί είναι ρεαλιστικά. Είναι σύνθεση της θεοπνευστίας και της ανθρώπινης σχετικότητας. Ναι, υπήρχε διάσταση στην τακτική ευαγγελισμού του κόσμου μεταξύ του Πέτρου και του Παύλου, όπου, εν Αγίω Πνεύματι, επικράτησε η γνώμη του Παύλου. Αν ο Θεός ήθελε να σώσει «θαυματουργικά» (βλ. μαγικά) τον κόσμο δεν θα χρησιμοποιούσε ανθρώπους. Αλλά προτίμησε τη συνεργασία Του με αυτούς, δηλαδή με τη σχετικότητά τους. Τι το μεμπτό;

       Ακολούθως αναμασά την χιλιοειπωμένη αστήρικτη άποψη ότι ο Παύλος είχε τέτοια δύναμη  και επιρροή, ώστε εισήλθε στα αυτοκρατορικά ανάκτορα της Ρώμης, για να συνωμοτήσει και να ανατρέψει την ρωμαϊκή εξουσία. Γράφει: «Βρισκόμαστε στα μέσα του 1ου μεταχριστιανικού αιώνα. Το κίνημα του χριστιανισμού κερδίζει ολοένα και περισσότερο έδαφος, χτυπώντας πλέον την πόρτα της Ρώμης. Κεντρικό πρόσωπο της ιστορίας μας, ο Απόστολος Παύλος που παρουσιάζεται ως ο σημαντικότερος κήρυκας των χριστιανών. Η μορφή του, οι πράξεις και οι λόγοι του εγείρουν το ενδιαφέρον μιας ομάδας επιφανών Ρωμαίων, ιστορικά υπαρκτών προσώπων, που σχεδιάζουν μεθοδικά τη δολοφονία του αυτοκράτορα Νέρωνα». Που «θεμελιώνει» τον ισχυρισμό του ο συγγραφέας, ότι ο Παύλος κατόρθωσε να «εγείρει» το «ενδιαφέρον μια ομάδας επιφανών Ρωμαίων», προφανώς να ασπασθούν τη νέα πίστη; Ασφαλώς στην μαρτυρία του «συνωμότη» Παύλου, ο οποίος στέλνει από τη Ρώμη τους χαιρετισμούς των «αγίων», δηλαδή των χριστιανών της Ρώμης, «μάλιστα δε οι εκ της Καίσαρος οικίας» (Φιλπ.4,22)! Τα αγιογραφικά κείμενα για τους χριστιανομάχους είναι «αναξιόπιστα», εκτός από τα εδάφια που τους γίνονται χρήσιμα! Θέλει να αγνοεί όμως πως ο Χριστιανισμός στη Ρώμη είχε διαδοθεί πριν να μεταβεί ο Παύλος και είχαν ασπασθεί τη νέα πίστη πολλοί Ρωμαίοι, όλων των κοινωνικών τάξεων, όπως και κάποιοι ευγενείς, ή εργαζόμενοι στα αυτοκρατορικά ανάκτορα. Που είναι το παράξενο;

       Το παράξενο είναι, η ευκολία να διατυπώνουν οι αντιχριστιανοί συγγραφείς άκρως αυθαίρετα συμπεράσματα, όπως αυτό του κ. Αλέξανδρου Πιστοφίδη, ότι δήθεν οι οπαδοί του Παύλου είχαν σκοπό «τη δολοφονία του αυτοκράτορα Νέρωνα»! Γιατί άραγε; Προφανώς να αρπάξουν οι χριστιανοί, με αρχηγό το «συνωμότη» Παύλο, την ρωμαϊκή εξουσία! Υπάρχουν αποδείξεις, έστω μαρτυρίες, γι’ αυτόν το συλλογισμό; Ασφαλώς όχι! Είναι μια καινοφανής θεωρία των σύγχρονων χριστιανομάχων να πλήξουν την μέγιστη προσωπικότητα, τον απόστολο Παύλο! Διατύπωσαν επίσης και την αυθαίρετη θεωρία ότι ο Παύλος είχε κάνει οπαδό του και έτρεφε κρυφή φιλία, με τον Ρωμαίο φιλόσοφο Σενέκα (4-65 μ. Χ.), δάσκαλο του Νέρωνα και πως οι δυο τους είχαν τάχα σχεδιάσει τη δολοφονία του. Αλλά κάτι τέτοιο προσβάλλει την αμερόληπτη ιστορική έρευνα και το σπουδαιότερο: αναιρεί τα σαθρά επιχειρήματά τους, διότι οι δολοφόνοι του τερατώδους αυτοκράτορα θα είχαν αποθεώσει τους «συνωμότες» χριστιανούς και θα γινόταν κύριοι της πολιτικής κατάστασης. Αλλά κάτι τέτοιο δεν έγινε, μάλλον επιδεινώθηκε η θέση τους στο ρωμαϊκό κράτος!  

      Προχωρεί ο κ. Α. Πιστοφίδης, να καταλογίζει στο απόστολο Παύλο ακόμη και  αλλοίωση του αυθεντικού χριστιανικού κηρύγματος. Γράφει: «Ακόμη λιγότεροι γνωρίζουν ότι ο ιδεολογικός πατέρας του Χριστιανισμού είναι ο Απόστολος Παύλος. Ο Παύλος πήρε μια Εκκλησία, η οποία καταφερόταν κατά της κοσμικής εξουσίας και κατά των πλουσίων και τη μετέτρεψε σε μια Εκκλησία υποτακτική προς την κοσμική εξουσία και φιλική προς τους πλουσίους …». Παρερμηνεύει, φυσικά, ορισμένες συμβουλές του αποστόλου προς τους πλουσίους, αλλά και τους δούλους χριστιανούς, να αλλάξουν συμπεριφορά και τρόπο ζωής, διότι δεν ήταν δυνατόν να εκλείψουν αμέσως τα τραγικά κατάλοιπα του προχριστιανικού κόσμου και αποσιωπά το σύνολο έργο του, το οποίο δημιουργεί μια νέα εποχή για την ανθρωπότητα, όπου «Πάντες γαρ υιοί Θεού δια της πίστεως εν Χριστώ Ιησού, όσοι γαρ εις Χριστόν εβαπτήσθητε, Χριστόν ενεδύσασθε. Ουκ εν Ιουδαίος ούδε Έλλην, ουκ ένι δούλος ουδέ ελεύθερος, ουκ ένι άρσεν και θήλυ, πάντες γαρ υμείς  εις εστε εν Χριστώ Ιησού» (Γαλ.3,26-28). Τέτοιος ανατρεπτικός και επαναστατικός λόγος δεν είχε ακουστεί στον αρχαίο κόσμο, όπου οι ειδωλολάτρες σοφοί, τους οποίους εξυψώνουν οι χριστιανομάχοι, μάλλον ύψωναν στεγανά, παρά άνοιγαν πόρτες για την συναδέλφωση των ανθρώπων! Είναι δυστυχώς προσφιλής τακτική των χριστιανομάχων να απομονώνουν κάποια χωρία της Αγίας Γραφής και να προσπαθούν να στηρίξουν τα ιδεολογήματά τους. Αλλά η κατανόηση ενός συγγραφέα, μιας ιδεολογίας, γίνεται από τη συνολική μελέτη του όλου συγγράμματος, της όλης ιδεολογίας, διότι η αποσπασματική θεώρηση οδηγεί ασφαλώς σε λαθεμένα συμπεράσματα.

       Κλείνουμε το σχόλιό μας, μη έχοντας δυστυχώς τα περιθώρια να επεκταθούμε περισσότερο στις σαθρές συκοφαντίες, ως «συνωμότη» του αποστόλου των Εθνών Παύλου. Νομίζουμε ότι δώσαμε στους αναγνώστες να καταλάβουν πως οι διαχρονικοί πολέμιοι της Εκκλησίας μας μάταια και επώδυνα «προς κέντρα» λακτίζουν (Πραξ.26,24). Η προσωπικότητά του Παύλου είναι τόσο μεγάλη ώστε  αστήρικτες θεωρίες και φαιδρές συκοφαντίες, όχι μόνο δε μπορούν  να τον σπιλώσουν, αλλά αντίθετα, αποδεικνύουν την απίστευτη μικρότητα των επικριτών του. Είναι αλήθεια ότι το τιτάνιο έργο του, να διαδώσει στον κόσμο το σωτήριο μήνυμα του Χριστού, το σαρκωμένου αληθινού Θεού, να εκθεμελιώσει τον εφιαλτικό προχριστιανικό κόσμο και να στέψει το ρου της ιστορίας, ενοχλεί τους πολεμίους του Χριστού και της Εκκλησίας Του. Ναι, τους ενοχλεί, όπως ενοχλεί και τον «ανθρωποκτόνο απ’ αρχής» (Ιωάν.8,43), διότι η πορεία του κόσμου είναι προδιαγεγραμμένη, βαίνουσα προς τον τελεολογικό της σκοπό!   Αν ο Χριστός ήταν «ιστορικά ανύπαρκτος», ο Παύλος «παραχαράκτης του πρωταρχικού χριστιανικού κηρύγματος» και «συνωμότης κατά της ανθρωπότητας», με το κατά κόσμον «κέρδος» του ο αποκεφαλισμός του, και οι Πατέρες «πλαστογράφοι κειμένων», όπως τους θέλουν και τους παρουσιάζουν οι χριστιανομάχοι, είναι απόλυτα σίγουρο, ότι ο Χριστιανισμός θα είχε σύντομη ημερομηνία λήξεως, θα είχε σβήσει προ πολλού. Αλλά δυστυχώς για εκείνους, οι απέλπιδες προσπάθειές τους να σβήσουν τον Χριστιανισμό, αποτελούν μια διαρκή τραγική ψευδαίσθηση, ένα μάταιο αγώνα χωρίς αποτελέσματα, διότι απλούστατα, ενώ η Εκκλησία του Χριστού υπάρχει και θριαμβεύει εδώ και δύο χιλιάδες χρόνια, εκείνοι ρίχνονται, ο ένας μετά τον άλλο, στο απύθμενο βάραθρο της ιστορικής λήθης!

       Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών