Φιλανθρωπία καὶ κατοικίδια

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

Στὴν ἐποχή μας ἔχουμε πολλοὺς ἰδιόρρυθμους ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι θέλουν νὰ ἐντυπωσιάζουν, χωρὶς ὅμως νὰ δέχονται εὔκολα τὶς γνῶμες καὶ τὶς παρατηρήσεις τῶν ἄλλων. Εἶναι κλειστοὶ χαρακτῆρες, δὲν ἔχουν κοινωνικὲς σχέσεις καὶ προπαντὸς δὲν ἐπικοινωνοῦν μὲ οἰκείους καὶ γνωστούς. Ἔχουν ὅμως τὴν ἀδυναμία νὰ ἐπικοινωνοῦν μὲ τὰ κατοικίδια ζῷα τους. Ἐκεῖνα βέβαια δὲν μιλοῦν, ἁπλῶς γαυγίζουν καὶ νιαουρίζουν, ἐκεῖνοι ὅμως τοὺς μιλοῦν, τὰ φωνάζουν μὲ τὸ ὄνομά τους, τρελλαίνονται οἱ ἴδιοι ἀπὸ τὶς κινήσεις τους καὶ τὰ «καμώματά» τους. Ἐκδηλώνουν τὰ συναισθήματά τους στὸ σκυλί, τὴ γάτα, τὰ πουλιά, τὰ προστατεύουν μὲ τρόπο προκλητικό, τὰ χαϊδεύουν, τὰ παίρνουν στὴν ἀγκαλιά τους, τὰ ἀσπάζοναι, «γιατί καὶ αὐτὰ ἔχουν ψυχή!», ὅπως ἰσχυρίζονται οἱ παράξενοι ζῳόφιλοι, γιὰ νὰ δικαιολογήσουν τὶς συνασθηματικές τους διαχύσεις πρὸς τὰ κατοικίδιά τους.

Κι ἐνῷ συμβαίνουν αὐτά, οἱ εὐαίσθητοι ζῳόφιλοι δηλώνουν ὅτι δὲν μποροῦν νὰ περιποιηθοῦν τοὺς γερασμένους γονεῖς τους, τὸ ἄρρωστο μέλος τῆς οἰκογένειάς τους ἢ νὰ φροντίσουν ἕνα πάσχοντα ἄνθρωπο τῆς πολυκατοικίας τους ἢ τῆς γειτονιᾶς τους! Καὶ συνεχίζεται ἡ προκλητικὴ συμπεριφορά. Διαρκῶς μιλοῦν γιὰ τὴν προστασία τῶν ἀδέσποτων ζῴων, ξεχνώντας ὅτι κάποιοι συν­άδελφοί τους τὰ ἐγκατέλειψαν.

Θερμοὶ ὑποστηρικτὲς τῶν κατοικιδίων εἶναι καὶ οἱ πολιτικοί, οἱ ὁποῖοι πρόσφατα, μὲ νόμο ποὺ ψήφισαν ὁμόφωνα στὴ βουλὴ χαρακτηρίζουν τὴν κακοποίηση κάποιου ζῴου ὡς κακούργημα! Ἀλλὰ τί γίνεται, ὅταν ἕνα ἀδέσποτο σκυλὶ κακοποιεῖ ἕνα ἄνθρωπο; Ποιὸς θὰ καταδικαστεῖ σὲ δέκα χρόνια φυλακή;

Δυστυχῶς, ἔχει χαθεῖ ὁ πνευματικὸς προσανατολισμὸς καὶ στρέφονται οἱ ἄνθρωποι σὲ ἔργα ποὺ μειώνουν τὴν προσωπικότητά τους καὶ ἀναδεικνύουν τὰ κατοικίδια ζῷα ὡς μέλη τῆς οἰκογένειάς τους, ποὺ συνήθως ἔχουν διαλύσει ἢ συζοῦν ἐν διαστάσει, γιὰ χάρη τῶν παιδιῶν καὶ τῶν κατοικιδίων!

Τὰ κατοικίδια ζῷα δὲν εἶναι ἀπόδειξη ὅτι αὐτοὶ ποὺ τὰ ἔχουν εἶναι καλλιεργημένοι πνευματικά. Ἀντίθετα, ἀποδεικνύεται ὅτι αὐτοῦ τοῦ εἴδους οἱ ζῳόφιλοι εἶναι σκληροὶ ἀπέναντι στοὺς συνανθρώπους τους καὶ κάποτε ἄγριοι, ὅταν ὅμως μιλοῦν γιὰ τὶς γάτες καὶ τὰ σκυλιά τους εἶναι πληθωρικοὶ στὰ λόγια καὶ τὰ συναισθήματα. Γενικὰ δὲν ἔχουν εὐγενικὲς φιλοδοξίες καὶ ὁράματα, οὔτε διάθεση προσφορᾶς στὸ κοινωνικὸ σύνολο. Εἶναι ἀργόσχολοι σὰν τὰ κατοικίδιά τους. Ἔγνοια τους εἶναι νὰ βγοῦν βόλτα μὲ τὰ ζῷα καὶ νὰ περάσουν τὴν ὥρα τους, ἀκολουθώντας τὶς ἐπιλογὲς τῶν σκυλιῶν, ποὺ τοὺς τραβοῦν ἐδῶ κι ἐκεῖ, χωρὶς πολλὲς φορὲς νὰ εἶναι σὲ θέση νὰ τὰ περιορίσουν. Εἶναι συνήθεις οἱ εἰκόνες οἱ σκύλοι καὶ οἱ γάτες νὰ ὁδηγοῦν τὰ ἀφεντικά τους καὶ νὰ τοὺς ξαφνιάζουν μὲ τὶς ἀπότομες κινήσεις, ποὺ συχνὰ ὑπερβαίνουν τὶς δυνάμεις τους, μὲ τραγικὰ ἀποτελέσματα, ὅπως πτώσεις στὸ ἔδαφος, τραυματισμοὶ καὶ κατάγματα.

Οἱ ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ ἀγαποῦν τὰ ζῷα καὶ τὰ φυτά. Πάντα στὸ μέτρο τῆς λογικῆς καὶ χωρὶς νὰ τὰ λατρεύουν. Ἔχουμε δεῖ ἀσκητὲς νὰ προσέχουν τὰ μυρμήγκια, τὰ ἔντομα, τὰ ἑρπετά, τὰ ζῷα ποὺ ζοῦσαν στὴν περιοχή τους, ἀλλὰ καὶ τὸ δάσος καὶ τοὺς πλησίαζαν χωρὶς ἄγριες διαθέσεις κι ἐκεῖνοι τοὺς ἔδιναν ὅ,τι εἶχαν, ὡς τροφὴ φιλοξενίας καὶ ξεχωριστῆς ἀγάπης. Ἐνδιαφέρον εἶχαν καὶ γιὰ τὰ φυτὰ καὶ τὰ δέντρα. Κάποτε εἴχαμε δεῖ σὲ ἕνα σπασμένο κλωνάρι νὰ ὑπάρχει ὡς «νάρθηκας» ἕνα στεγνὸ κλαδὶ δεμένο μὲ σύρμα, γιὰ νὰ ἀποκατασταθεῖ ἡ πληγὴ τοῦ δέντρου. Δὲν ἦταν βέβαια εὔκολο κάτι τέτοιο, ἔδειχνε ὅμως τὸν πόνο τοῦ ἀσκητῆ, ποὺ δὲν μποροῦσε νὰ βλέπει τὴν εἰκόνα τοῦ τραυματισμένου δέντρου.

Μεταφέρω ἐδῶ ἕνα σχετικὸ περιστατικό. Βρισκόμουν κάποτε στὸ κελλί τοῦ Τιμίου Σταυροῦ μαζὶ μὲ τὸν ἅγιο Παΐσιο καὶ καθόμασταν κάτω ἀπὸ μιὰ γέρικη ἐλιά. Ὁ ἅγιος μὲ ἐνημερώνει: «Μὴ νομίσεις, ἀδελφέ, πὼς ἐδῶ εἶμαι μόνος μου. Ἔχω ἕνα βάτραχο ποὺ μὲ συντροφεύει. Νάτος ἐδῶ στὴ ρίζα τῆς ντοματιᾶς. Ἐγὼ ρίχνω λίγο νερὸ στὴ ρίζα της· καὶ ὁ βάτραχος ζεῖ χωρὶς στερήσεις. Θὰ γίνει καὶ αὐτὸς καλόγερος…».

Στὴν κάψα τοῦ καλοκαιριοῦ ὁ βάτραχος κάνει μιὰ μόνο μικρὴ μετακίνηση. Ἀπὸ τὴ ντοματιὰ πηγαίνει στὴ γλάστρα μὲ τὸ βασιλικὸ καὶ μετὰ ἀπὸ κάμποση ὥρα ἐπιστρέφει στὴν πρώτη του δροσερὴ θέση.

Κλείνοντας τοῦτο τὸ κείμενο θὰ ἐπικαλεστοῦμε τὸν ἱερὸ Χρυσόστομο, ὁ ὁποῖος θέτει μιὰ ἀναγκαία προϋπόθεση, γιὰ νὰ ὑπάρχει ἀληθινὴ ζωοφιλία, ποὺ δὲν θὰ περιφρονεῖ τὸν ἄνθρωπο καὶ δὲν θὰ προκαλεῖ: «Οἱ ἅγιοι εἶναι πάρα πολὺ ἤπιοι καὶ φιλάνθρωποι καὶ πρὸς τοὺς συγγενεῖς τους καὶ πρὸς τοὺς ξένους καὶ τὴν ἡμερότητά τους αὐτὴ τὴ δείχνουν ἀκόμα καὶ στὰ ἄλογα ζῷα. Γι’ αὐτὸ καὶ κάποιος σοφὸς ἔλεγε: «Ὁ δίκαιος ἄνθρωπος δείχνει εὐσπλαγχνία καὶ πρὸς τὰ ζῷα του». Ὅποιος λοιπὸν εὐσπλαγχνίζεται τὰ ζῷα του, δὲν εἶναι φυσικὸ νὰ εὐσπλαγχνίζεται πολὺ περισσότερο τοὺς ἀνθρώπους;».

Αὐτὴ εἶναι ἡ ὑγιὴς ζωοφιλία, τὴν ὁποία ὅλοι ἐπαινοῦν, ἐκτὸς ἀπὸ τοὺς ἰδιόρρυθμους ζῳόφιλους…

Ορθόδοξος Τύπος