Πρωτοπρ. Διονύσιος Τάτσης, Κληρικοί -ψυχολόγοι

ΚΛΗΡΙΚΟΙ – ΨΥΧΟΛΟΓΟΙ

Του Πρωτοπρεσβυτέρου Διονυσίου Τάτση

Πολλοί εἶναι ἐκεῖνοι, οἱ ὁποῖοι ἐντυπωσιάζονται ἀπὸ τοὺς κληρικούς, ποὺ ἔχουν σπουδάσει παράλληλα ψυχολογία,ψυχιατρικὴ ἢ ἄλλες παρεμφερεῖς ἐπιστῆμες. Θεωροῦν ὅτι εἶναι οἱ πιὸ κατάλληλοι νὰ τοὺς βοηθήσουν πνευματικὰ καὶ νὰ τοὺς δείξουν ἕνα ἄλλο δρόμο, διαφορετικὸ ἀπὸ τὸν παραδοσιακὸ καὶ ἁγιοπατερικό, ποὺ ὅλοι γνωρίζουμε καὶ διαβάζουμε στὰ ἱερὰ βιβλία τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῶν Ἁγίων Πατέρων.

Τὸ θέμα εἶναι σοβαρὸ καὶ χρειάζεται προσεκτικὴ ἀντιμετώπιση. Δὲν πρέπει νὰ φτάνουμε στὴν ὑπερβολὴ πὼς τάχα μόνο οἱ ἐπιστήμονες κληρικοὶ εἶναι ἄξιοι καὶ ἀποτελεσματικοὶ πνευματικοί, ἀνεξάρτητα ἂν οἱ ἴδιοι δὲν ἔχουν πνευματικὴ ζωὴ καὶ δὲν τηροῦν τὶς ἐντολὲς τοῦ Εὐαγγελίου, ὅπως συμβαίνει μὲ τοὺς κοσμικοὺς ψυχολόγους, οἱ ὁποῖοι ἀρνοῦνται τὸ Θεό, περιφρονοῦν τὶς ἐντολὲς καὶ ἐμφανίζονται ὡς οἱ πλέον ἁρμόδιοι γιὰ τὴν λύση τῶν διαφόρων πνευματικῶν θεμάτων, ποὺ ἀντιμετωπίζουν οἱ ἄνθρωποι..

Ἀλίμονο σ᾽ αὐτοὺς τοὺς κληρικοὺς –ψυχολόγους, οἱ ὁποῖοι δὲν μποροῦν νὰ ἐλευθερωθοῦν ἀπὸ τὸ κοσμικὸ καὶ ἐπιστημονικὸ πνεῦμα καὶ εἶναι στερημένοι ἀπὸ κάθε πνευματικὴ ἐμπειρία. Εἶναι ἀκατάλληλοι νὰ ὁδηγήσουν τοὺς ἀνθρώπους στὴν ἐν Χριστῷ σωτηρία. Οἱ ἴδιοι δὲν δέχονται κάτι τέτοιο, γι᾽ αὐτὸ καὶ κρίνουν μὲ μεγάλη εὐκολία τοὺς πάντες καὶ ἰδιαίτερα τοὺς παραδοσιακοὺς πνευματικούς, ἐνῶ προβάλλουν καὶ ἐφαρμόζουν τὶς ψυ- χολογικές τους ἀπόψεις, οἱ ὁποῖες ὅμως δὲν ἔχουν σταθερὰ θεμέλια, πολὺ περισσότερο δὲν ἔχουν χριστιανικὸ ὑπόβαθρο. Οἱ ρασοφορεμένοι ψυχολόγοι θέτουν σὲ δεύτερη μοίρα τὸ ρόλο τῆς χάρης τοῦ Θεοῦ. Τὸ γεγονὸς αὐτὸ εἶναι προκλητικὸ καὶ προσεγγίζει τὰ ὅρια τῆς βλασφημίας.

Οἱ νεώτεροι Γέροντες εἶχαν ἐπισημάνει τὸ πνευματικὸ αὐτὸ ὀλίσθημα καὶ ἦταν ἐπιφυλακτικοὶ ἀπέναντί τους. Τοὺς θεωροῦσαν ἀνθρώπους, ποὺ ὁδηγοῦν ὅλους ἐκείνους, ποὺ τοὺς ἐμπιστεύονται στὴν καταστροφὴ καὶ ὄχι στὴ σωτηρία. Εἰδικότερα ὁ Γέροντας Παΐσιος ἔλεγε ὅτι οἱ κληρικοὶ αὐτοὶ «εἶναι πνευματικὰ ἄρρωστοι καὶ ἔχουν ἀνάγκη ἀπὸ ἁγιοπατερικὲς ἐξετάσεις καί, ἀφοῦ θεραπευθοῦν, τότε θὰ διακρίνουν καὶ μόνοι τους τὸ ἄρρωστο αὐτὸ πνεῦμα καὶ θὰ γνωρίσουν παράλληλα καὶ τὴν θεία χάρη, γιὰ νὰ χρησιμοποιοῦν στὸ ἑξῆς στὶς ψυχὲς ποὺ πάσχουν τὴν θεία ἐνέργεια καὶ ὄχι τὶς ἀνθρώπινες τέχνες». Μιλοῦσε ἀκόμα καὶ γιὰ τὸ ἔργο τοῦ ἔμπειρου καὶ χαριτωμένου πνευματικοῦ, γιὰ νὰ δείξει τὴ διαφορὰ καὶ νὰ διαλύσει τὴν πλάνη, ποὺ ὑπῆρχε σὲ πολλοὺς χριστιανούς, σχετικὰ μὲ τὴν ἀποτελεσματικότητα τῶν κληρικῶν ψυχολόγων. Εἶναι ἀξιοπρόσεκτα τὰ λόγια του: «Τὸ πᾶν εἶναι ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ, καὶ τὴν ψυχὴ μπορεῖ νὰ τὴν βοηθήσει μόνο χαριτωμένος πνευματικός, μὲ πίστη, ποὺ ἀγαπάει τὴνψυχὴ καὶ τὴν πονάει, γιατὶ γνωρίζει τὴν μεγάλη της ἀξία, τὴν βοηθάει στὴν μετάνοια, τὴν ξαλαφρώνει μὲ τὴν ἐξομολόγηση, τὴν ἐλευθερώνει ἀπὸ τὸ ἄγχος καὶ τὴν ὁδηγεῖ στὸν παράδεισο ἢ πετάει τὸν λογισμὸ μὲ τὸν ὁποῖο βασανίζει τὴν εὐαίσθητη ψυχὴ ὁ πονηρός, καὶ θεραπεύεται. Δὲν ὑπάρχει μεγαλύτερη ἀρρώστια στὸν κόσμο ἀπὸ τὸν λογισμό, ὅταν δηλαδὴ πείσει ὁ διάβολος τὸν ἄνθρωπο μὲ λογισμοὺς ὅτι δὲν εἶναι καλά.Ὅπως δὲν ὑπάρχει καὶ ἀνώτερος γιατρὸς σ᾽ αὐτὲς τὶς περιπτώσεις ἀπὸ τὸν ἔμπειρο πνευματικό, ποὺ ἐμπνέει ἐμπιστοσύνη μὲ τὴν ἁγιότητά του καὶ πετάει αὐτοὺς τοὺς λογισμοὺς ἀπὸ τὰ εὐαίσθητα πλάσματα τοῦ Θεοῦ καὶ θεραπεύει ψυχὲς καὶ σώματα δίχως φάρ- μακα, μὲ τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ, καὶ τὶς ἐξασφαλίζει καὶ τὸν παράδεισο».

Οἱ ἐνάρετοι κληρικοὶ ἐνεργοῦν μὲ τὴν τέχνη τῆς θείας χάρης, ἐνῶ οἱ κληρικοὶ – ψυχολόγοι μὲ τὴν ἀνθρώπινη τέχνη τῆς ἐπιστήμης. Ἡ διαφορὰ εἶναι πολὺ μεγάλη καὶ δὲν πρέπει νὰ τὴν ἀμφισβητοῦμε. Οἱ πρῶτοι πιάνουν τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὸ χέρι καὶ τὸν ὁδηγοῦν στὸν οὐρανό, ἐνῶ οἱ δεύτεροι προσπαθοῦν νὰ τὸν βοηθήσουν, γιὰ νὰ ζήσει καλά, δηλαδὴ μὲ κοσμικὴ χα- ρά, πάνω στὴ γῆ, χωρὶς καμιὰ ἐλπίδα γιὰ τὴν αἰώνια μακαριότητα. Πόση διαφορὰ ἔχει ὁ παράδεισος ἀπὸ τὴν κόλαση!

πηγή:Ορθόδοξος Τύπος, 20/7/2012