Αρχιμ. Ιωήλ Κωνστάνταρος, Η αιώνια θυσία υπέρ της σωτηρίας του κόσμου

Αποστολικό Ανάγνωσμα Κυριακής της Ε΄ Νηστειών

(Εβρ. Β΄ 11-14)

Γράφει ο Αρχ. Ιωήλ Κωνστάνταρος,

Ιεροκήρυξ Ι. Μ. Δρ. Πωγ. & Κονίτσης

e-mail: ioil.konitsa@gmail.com 

Όλο και περισσότερο πλησιάζουμε προς την εβδομάδα των αχράντων παθών.

Όλο και περισσότερο συνειδητοποιούμε την θυσία που πρόσφερε ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός για την δική μας σωτηρία. Και για τον λόγο αυτό η μητέρα μας Εκκλησία, έχει ορίσει την Ε΄ Κυριακή των νηστειών το Αποστολικό ανάγνωσμα της θείας λατρείας, να έχει άμεση σχέση με την θυσία του Κυρίου, η οποία είναι και η τελευταία θυσία του κόσμου.

Ας πούμε όμως πρώτα δύο λόγια γενικώς περί θυσίας.

Είναι αλήθεια, που καταγράφεται στην παγκόσμια ιστορία, ότι ανέκαθεν οι άνθρωποι αισθάνονταν στην καρδιά τους το βάρος μια μεγάλης ενοχής.

Και είναι επίσης μεγάλη αλήθεια ότι το δυσβάστακτο αυτό βάρος, δεν μπορούσαν να το αφαιρέσουν παρά μόνο μερικώς, μέσω των θυσιών. Μάλλον θα λέγαμε, οι θυσίες, όπου εγίνονταν σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης, περισσότερο έκαναν τον άνθρωπο να αισθάνεται την ενοχή και την ανάγκη της λυτρώσεως, παρά του έδιναν την ποθητή ανάπαυση που ζητούσε στα απύθμενα βάθη της υπάρξεώς του. Και η κατάσταση γινόταν τοσούτο μάλλον τραγική, όταν ο ταλαίπωρος άνθρωπος, διψώντας και μη βρίσκοντας τη λύτρωση, έφτανε μέχρι τις ανθρωποθυσίες.

Η ίδια η Αγία Γραφή, από την αρχή του ανθρωπίνου γένους μας κάνει λόγο για την θυσία του Άβελ. Του Άβελ, ο οποίος θυσίασε με πολύ αγάπη προς τον Θεό, τα πρωτότοκα των προβάτων του για να εκφράσει την ευγνωμοσύνη προς Αυτόν. Αλλά και σ' όλη την διάρκεια των αιώνων που ξετυλίγονται στον χώρο της Παλαιάς Διαθήκης, βλέπουμε τόσες και τόσες θυσίες, όπως του Νώε, του Αβραάμ, και τόσων άλλων Πατριαρχών, και γενικώς ανθρώπων του λαού του Θεού. Όλα δε αυτά ήταν εντολή του Θεού, που όμως σκοπό είχε να διακονήσει την ανάγκη του ίδιου του ανθρώπου, αφού ως γνωστόν ο Θεός είναι ανενδεής και δεν έχει καμιά απολύτως ανάγκη.

Ανάγκη λοιπόν ανθρώπινη, που όσο περνούσε ο καιρός, τόσο και γινόταν επιτακτικώτερη, έως ότου ήλθε η ώρα της λυτρώσεως και της ευλογίας.

Ω, αδελφοί μου. Θα πρέπει να ομολογήσουμε, τώρα μάλιστα που βλέπουμε τα πράγματα στη σωστή τους διάσταση, μέσα από το φως της χάριτος, ότι η κατάσταση ήταν περισσότερο φρικτή και τρομερή απ' όσο θα μπορούσε να διανοηθεί και η πλέον τολμηρά φαντασία. Ήταν τόση η καταστροφή που επέφερε η παρακοή των πρωτοπλάστων, και τόση συν τω χρόνω η αποστασία που επαυξανόταν από την αμαρτία των ανθρώπων, ώστε ήταν εντελώς αδύνατον να μας ελευθερώσει και να μας ανορθώσει κάποιο κτίσμα της δημιουργίας του Θεού.

Όχι κάποιο ζώο, απ' αυτά που αναφέρει το ιερό κείμενο, όχι κάποιος άνθρωπος, αλλά ούτε και κάποιο πρόσωπο από τον αγγελικό κόσμο δεν είχε την δυνατότητα να μας χαρίσει την ποθητή μας λύτρωση.

Αυτό λοιπόν, που ήταν φύση αδύνατον να γίνει, πραγματοποιήθηκε από τον ίδιο τον Λυτρωτή μας. Αναλαμβάνει να θυσιαστεί προς χάριν ημών.

Σ' αυτήν λοιπόν την θυσία αναφέρεται το Αποστολικό μας ανάγνωσμα την τελευταία Κυριακή προ των Βαίων.

Το κείμενο από την προς Εβραίους επιστολή που θα αναγνωσθεί, είναι τόσο συγκλονιστικό, που αισθανόμαστε τον ιερό συγγραφέα με δάκρυα στους οφθαλμούς να αποτυπώνει αυτή την αλήθεια. Την αλήθεια αυτή που με δέος η κάθε γενιά των πιστών παραλαμβάνει, βιώνει σε όλες τις διαστάσεις της Χριστιανικής ζωής, και ως πολύτιμη παρακαταθήκη την μεταδίδει στην επόμενη γενεά. Ότι δηλ. δεν σωζόμαστε, παρά μέσω της μοναδικής θυσίας του Λυτρωτού μας Κυρίου Ιησού Χριστού.

Ναι. Είναι γεγονός αναμφισβήτητο. Ο Θεάνθρωπος Κύριος εξασφάλισε για εμάς τους πιστούς Του, λύτρωση αληθινή και αιώνια. Ας προσέξουμε φίλοι μου, διότι το θέμα δεν είναι απλά συναισθηματικό, ούτε πολύ περισσότερο, κινείται στο χώρο της φαντασίας. Επίσης, δεν έχει να κάνει η αντικειμενική θυσία του Χριστού με το αν πιστεύουμε, ή όχι ή με το αν αποδεχόμαστε τον λόγο του Θεού ή πάλι αναισθήτως αρνούμαστε αυτόν.

Η θυσία επάνω στο Σταυρό είναι πραγματική και μοναδική και θέλοντας και μη την αντιμετωπίζουμε πραγματικά και δυναμικά, είτε αποδεχόμενοι αυτή και άρα σωζόμαστε, είτε αρνούμενοι αυτή και χανόμαστε, δηλ. κολαζόμαστε.

Είναι δε απορίας άξιον, το πώς κάποιοι άνθρωποι συγκινούνται από τόσα και τόσα πράγματα, ανάξια λόγου αρκετές φορές, και δεν συγκλονίζεται η καρδιά τους από την θυσία του Χριστού. Πράγματι, ραγίζει η καρδιά μας όταν βλέπουμε να θυσιάζεται κάποιος γονέας για το παιδί του, ή κάποιος άνθρωπος για τον συνάνθρωπο. Και όντως, τα περιστατικά αυτά είναι άξια συγχαρητηρίων και παραδειγματισμού εκ μέρους των ανθρώπων. Ποια ανθρώπινη όμως θυσία δύναται να συγκριθεί με την αιώνια θυσία του Θεανθρώπου Χριστού, ο οποίος προσφέρει τον ίδιο τον εαυτόν του ως ο τελευταίος κακούργος επάνω στο ξύλο του Σταυρού;

Όχι λοιπόν το αίμα των ταύρων και των τράγων και η στάχτη της δαμάλεως, με τα οποία ράντιζαν οι αρχιερείς τον λαό των Εβραίων, και που πρόσφεραν απλώς ένα εξωτερικό σωματικό αγιασμό, για να μπορούν να μετέχουν στην λατρεία του Θεού. Όχι, τίποτε απ' όλα αυτά, αλλά το Αίμα του απολύτως αναμάρτητου Ιησού, θα καθαρίσει την συνείδησή μας από τα νεκρά έργα της αμαρτίας. Τότε μόνο, μετά την κάθαρση, μετά δηλ. την υποκειμενική προσοικείωση της αντικειμενικής θυσίας, μετά την απόλυτη αποδοχή της πίστεώς μας και με το ολοκληρωτικό δόσιμο της υπάρξεώς μας στον Λυτρωτή Ιησού, μπορούμε να προσφέρουμε τη νέα, την αληθινή λατρεία στον ζώντα Θεό.

Αδελφοί μου, το περιεχόμενο της πίστεώς μας και ιδίως το κεφάλαιο της Λυτρώσεως, στο οποίο και οι άγγελοι επιθυμούσαν να παρακύψουν (Α΄Πέτρου α΄12), είναι αδύνατον να το ερμηνεύσουμε και πολύ περισσότερο να το αισθανθούμε, εάν στα γεγονότα του Θείου Δράματος παραμείνουμε απλοί θεατές ή απλοί θαυμαστές.

Το μυστήριο της αγάπης του Θεού που αποτυπώνεται και συνοψίζεται στην θυσία του Ιησού επί του Τιμίου Σταυρού, πρέπει να αποτελεί, όσο το δυνατόν, βαθύτατο βίωμά μας. Βίωμα όχι πρόσκαιρο ή επετειακό, αλλά βίωμα καθημερινό και ισόβιο. Όλα τ' άλλα και τα πλέον ισχυρά που αντιμετωπίζουμε στην ζωή μας, είναι απλές σκιές που χάνονται μπροστά στη λάμψη της αιώνιας θυσίας.

Όλοι λοιπόν κατανοούμε πως είναι απόλυτη η ανάγκη να συνειδητοποιήσουμε ότι αυτή η μεγάλη θυσία του Χριστού άνοιξε τον κλειστό, έως τότε δρόμο, προς τον ουρανό.

Αυτή η θυσία, μας δίνει τη δυνατότητα να εισέλθουμε στην μακαριότητα της βασιλείας του Θεού, η οποία είναι και ο προορισμός μας.

Όλο εκείνο το ασήκωτο βάρος που δεν μας επέτρεπε, όχι ν' ανεβούμε, αλλ' ούτε ν΄ατενίσουμε προς τον Ουρανό, τώρα έφυγε. Έφυγε, αφού το ανέλαβε στους δικούς Του ώμους ο Μέγας Αρχιερεύς της μεγάλης αγάπης. Δηλ. ο ίδιος ο Θεάνθρωπος Κύριος!

Και ναι μεν, ο δρόμος πλέον είναι διάπλατα ανοικτός. Το θέμα όμως είναι, εμείς οι ίδιοι τι στάση θα κρατήσουμε; Ο ήλιος λάμπει και καταυγάζει τα πέρατα. Εάν όμως κρατούμε τα μάτια πεισματικώς κλειστά, θα ζούμε μέσα στο σκοτάδι. Πώς είναι τώρα δυνατόν ν' ανοίξουν οι κλειστοί οφθαλμοί; Είναι το μόνο εύκολο, αρκεί να υπάρχει η θέληση εκ μέρους του ανθρώπου.

Η ειλικρινής μετάνοια και η καθαρή εξομολόγηση, σε συνδυασμό με το Ποτήριον της Ζωής, ανοίγουν τους οφθαλμούς της καρδιάς, αφυπνίζουν την συνείδηση και τότε, η θυσία του Χριστού ενεργοποιεί στην ύπαρξή μας την πορεία προς τον λιμένα της Βασιλείας του Θεού.

Να δώσει ο Λυτρωτής μας.

Αμήν.