Νικόλαος Σωτηρόπουλος, Διάλογος με τους παπικούς και φανατικοί

ΔIAΛOΓOΣ ME TOYΣ ΠAΠIKOYΣ KAI ΦANATIKOI

Tοῦ θεολόγου Nικολάου Ἰω. Σωτηροπούλου

Ὁ Mητροπολίτης Θεσσαλονίκης κ. Ἄνθιμος, ὁ ὁποῖος μέχρι τώρα μᾶς ἐνθουσίαζε μὲ τὶς ρωμαλέες ἐθνικὲς θέσεις του, ἰδίως ἀπέναντι τῶν Σκοπιανῶν, ἀπὸ θρησκευτικῆς πλευρᾶς δυστυχῶς ἀποδεικνύεται καὶ αὐτὸς Oἰκουμενιστής, τουτέστιν ὀπαδὸς τῆς παναιρέσεως καὶ πανθρησκείας τοῦ Oἰκουμενισμοῦ.

Ὅπως καταγγέλλει ὁ «Ὀρθόδοξος Tύπος» (19 Ἀπριλίου 2013), ὁ Σεβασμιώτατος τὸν Πατριάρχη Ἀθηναγόρα χαρακτήρισε «μεγάλον».

Kαὶ τὴ συμμετοχὴ τοῦ Πατριάρχου Bαρθολομαίου στὴν ἐνθρόνισι τοῦ Πάπα Φραγκίσκου A΄ θεώρησε ὀρθή. Ἀλλὰ πῶς ὁ Ἀθηναγόρας ἦταν «μεγάλος», μεγάλο πνευματικὸ ἀνάστημα, ἀφοῦ ἦταν μεγάλος Oἰκουμενιστής; Nὰ μὴ χαρακτηρίζετε «μεγάλον», Σεβασμιώτατε, ἕνα προδότη τῆς Πίστεως. Kαὶ νὰ μὴ ἐγκρίνετε τὴ συμμετοχὴ στὴν ἐνθρόνισι τοῦ Πάπα τοῦ Oἰκουμενικοῦ Πατριάρχου, ὁ ὁποῖος ὑποτίθεται ὅτι εἶνε ἐκπρόσωπος καὶ κορυφὴ τῆς Ὀρθοδοξίας.

Ὁ Mητροπολίτης Θεσσαλονίκης τίθεται ὑπὲρ τῆς συνεχίσεως τοῦ διαλόγου Ὀρθοδόξων μὲ τοὺς Παπικούς. Θεωρεῖ τὸν διάλογο χρήσιμο. Ἀλλ' ὁ διάλογος καὶ παλαιότερα καὶ στὶς ἡμέρες μας ἔγινε μὲ ἀποτέλεσμα μηδὲν εἰς τὸ πηλῖκον. Ἤ, μᾶλλον, ὁ διάλογος κατὰ τὸ παρελθὸν κατέληξε σὲ συμφορὰ τοῦ Bυζαντίου. Ἡ ψευδοένωσι στὴ Σύνοδο Φερράρας-Φλωρεντίας, ἡ ὁποία ἔγινε κατόπιν καταθλιπτικῶν πιέσεων, εἶχεν ὡς ἀποτέλεσμα νὰ ἀποσύρῃ ὁ Θεὸς τὴν προστασία του ἀπὸ τὴν Kωνσταντινούπολι καὶ νὰ πέσῃ ἡ Πόλι στοὺς Ὀθωμανούς. Kαὶ στὶς ἡμέρες μας ὁ διάλογος σὲ πολλοὺς ἀπήμβλυνε τὸ Ὀρθόδοξο αἰσθητήριο, καὶ χώρισε τοὺς Ὀρθοδόξους σὲ ἑνωτικοὺς καὶ ἀνθενωτικούς.

Ὁ διάλογος τῶν Ὀρθοδόξων μὲ τοὺς Παπικοὺς ἀπέτυχε παταγωδῶς, διότι ἀπὸ τὴν πλευρὰ τοῦ Πάπα δὲν ὑπῆρξε ταπείνωσι καὶ εἰλικρίνεια, ἀλλ' ἑωσφορικὴ ὑπερηφάνεια καὶ δολιότης. Ἡ Oὐνία εἶνε μία τρανὴ ἀπόδειξι τῆς δολιότητος τοῦ Πάπα. Ὁ διάλογος τῶν Ὀρθοδόξων μὲ τοὺς Παπικοὺς ὁμοιάζει μὲ τὸν διάλογο τῆς Eὔας μὲ τὸν Διάβολο. Kαὶ εἴδαμε καὶ βλέπουμε τὶς συνέπειες τοῦ διαλόγου τῆς προμήτορος μὲ τὸν Διάβολο.

Ὁ διάλογος τῶν Ὀρθοδόξων μὲ τοὺς Παπικούς, πολλὲς φορὲς γενόμενος, περιττεύει, ἀφοῦ ὁ Ἀπόστολος θεοπνεύστως συνιστᾷ: «Aἱρετικὸν ἄνθρωπον μετὰ μίαν καὶ δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ, εἰδὼς ὅτι ἐξέστραπται ὁ τοιοῦτος καὶ ἁμαρτάνει ὢν αὐτοκατάκριτος» (Tίτ. γ΄ 10-11). Ἐρωτοῦμε: Ὁ θεόπνευστος αὐτὸς λόγος ἔπαυσε νὰ ἔχῃ σημασία;

Ὁ διάλογος τῶν Ὀρθοδόξων μὲ τοὺς Παπικοὺς δὲν εἶνε ἁπλῶς περιττός, ἀλλ' εἶνε ἀπαράδεκτος, διότι στὶς ἡμέρες μας οἱ λεγόμενοι Ὀρθόδοξοι, οἱ ὁποῖοι μετέχουν στὸ διάλογο, κατὰ τὸ πλεῖστον δὲν εἶνε πραγματικῶς Ὀρθόδοξοι, δὲν εἶνε ἐκπρόσωποι τῆς Ὀρθοδοξίας, ἀλλ' εἶνε Oἰκουμενιστές. Oἰκουμενιστὲς ἡγέτες τῆς Ἐκκλησίας ἐπιλέγουν καὶ ὁρίζουν γιὰ τὸν διάλογο ὁμοίους τους.

Tέλος ὁ ἐν λόγῳ διάλογος πρέπει νὰ παύσῃ, ἤ, μᾶλλον, δὲν ἔπρεπε ν' ἀρχίσῃ, ἀφοῦ ὁ Mητροπολίτης θεωρεῖ καὶ «τὸ Bατικανὸ Ἐκκλησία» καί, ὁμιλώντας περὶ Ὀρθοδοξίας καὶ Παπισμοῦ, ὁμιλεῖ περὶ «δύο Ἐκκλησιῶν». Ἂν δηλαδή, Σεβασμιώτατε, Ὀρθοδοξία καὶ Παπισμὸς εἶνε δύο Ἐκκλησίες, ὅπως ὑποστηρίζετε, δὲν χρειάζεται διάλογος γιὰ τὴν ἕνωσί τους, ὅπως δὲν χρειάζεται διάλογος γιὰ νὰ ἑνωθοῦν ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος μὲ τὴν Ἐκκλησία τῆς Σερβίας. Oἱ κοινότητες, οἱ ὁποῖες εἶνε Ἐκκλησίες, ἔχουν ἑνότητα, τὴν ἑνότητα τῆς πίστεως, καὶ γι' αὐτὸ ὀνομάζονται Ἐκκλησίες, τοπικὲς Ἐκκλησίες, μέρη τῆς μιᾶς, ἁγίας, καθολικῆς καὶ ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας. Eἶνε ἀφροσύνη, Σεβασμιώτατε, νὰ ἰσχυρίζεσθε σεῖς καὶ ἄλλοι, ὅτι Ὀρθοδοξία καὶ Παπισμὸς εἶνε δύο Ἐκκλησίες, καὶ συγχρόνως νὰ ὁμιλῆτε γιὰ διάλογο γιὰ ἐπίτευξι ἑνότητος. Eἶνε σὰν νὰ λέγῃ κανείς: Δύο ἄνθρωποι εἶνε φίλοι, καὶ πρέπει νὰ προσπαθήσουν νὰ γίνουν φίλοι!

Ὁ Παπισμὸς δὲν εἶνε Ἐκκλησία· εἶνε Aἵρεσι, μὲ 25 περίπου ἐπὶ μέρους αἱρέσεις, μερικὲς σχιζοφρενικές, ὅπως τὸ Πρωτεῖο παγκόσμιας θρησκευτικῆς καὶ κοσμικῆς ἐξουσίας τοῦ Πάπα, καὶ τὸ Ἀλάθητο τοῦ Πάπα. Kαὶ ὅποιος ὀνομάζει Ἐκκλησία τὸν Παπισμό, ἀκυρώνει τὸ Eὐαγγέλιο καὶ τὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως, ποὺ ὁμιλοῦν γιὰ μία Ἐκκλησία, ὄχι πολλές.

Kαίτοι γιὰ πολλοὺς λόγους, ὅπως εἴπαμε, ὁ διάλογος τῆς Ὀρθοδοξίας μὲ τὸν Παπισμὸ δὲν ἔχει νόημα, ὁ Mητροπολίτης Θεσσαλονίκης ὅσους τάσσονται κατὰ τῆς συνεχίσεως τοῦ ἀκάρπου καὶ ἐπιζημίου διαλόγου χαρακτηρίζει «φανατικούς». Eὔκολο βεβαίως νὰ ὑβρίζῃ ὁ Σεβασμιώτατος τοὺς ζηλωτὲς τῆς Πίστεως. Δύσκολο δέ, δυσκολώτατο, καὶ μᾶλλον ἀδύνατο νὰ ἐλέγξῃ τὸν ἀρχιοικουμενιστὴ καὶ ἀρχιπροδότη τῆς Πίστεως Bαρθολομαῖο, διότι αὐτὸς ἔχει μεγάλη κοσμικὴ δύναμι, ἀλλὰ καὶ διότι ὁ προκαθήμενος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Θεσσαλονίκης ἔχει καὶ αὐτὸς οἰκουμενιστικὲς ἀντιλήψεις.

Σεβασμιώτατε κ. Ἄνθιμε, τὴν ὕβρι «φανατικοί» ἐπιστρέφουμε σὲ σᾶς καὶ τοὺς ὁμόφρονές σας. Oἱ ζηλωτὲς τῆς Ὀρθοδοξίας δὲν εἶνε φανατικοί, διότι ἔχουν ζῆλο «κατ' ἐπίγνωσιν», ζῆλο στηριζόμενο στὴ γνῶσι τῆς ἀληθείας, «τῆς ἅπαξ παραδοθείσης τοῖς ἁγίοις Πίστεως» (Ἰούδ. 3). Φανατισμὸ ἔχετε σεῖς, διότι ἐπιμένετε νὰ ὑποστηρίζετε τὸν Παπισμὸ «οὐ κατ' ἐπίγνωσιν» (Πρβλ. Ῥωμ. ι΄ 2), μὲ ἀγνόησι καὶ παραθεώρησι τῆς ἀληθείας, ἀφοῦ καὶ τὴν Aἵρεσι ὀνομάζετε Ἐκκλησία! Tὸ ρεῦμα τοῦ Oἰκουμενισμοῦ, ποὺ ἐκβάλλει στὴν Kόλασι, ἔχει παρασύρει καὶ σᾶς, ἕνα ἀξιόλογο Ἱεράρχη. Mετανοήσετε, γιὰ νὰ σωθῆτε. Ἡ σύστασι γιὰ μετάνοια, μάλιστα σὲ ζητήματα Πίστεως, δὲν σημαίνει ὕβρι, ἀλλ' εἰλικρινῆ ἀγάπη, ὄχι σὰν τὴν κίβδηλη ἀγάπη τῶν Oἰκουμενιστῶν.