Πρεσβ. Εὐσταθίου Κολλᾶ, Μόνον εἰς διάλογον μετανοίας καὶ ἐπιστροφῆς ἀναμένει τὸν Πάπαν καὶ τοὺς ἄλλους ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία

Μόνον εἰς διάλογον μετανοίας καὶ ἐπιστροφῆς ἀναμένει τὸν Πάπαν καὶ τοὺς ἄλλους 

ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία

Τοῦ πρεσβυτέρου π. Εὐσταθίου Κολλᾶ, Ὀρθοδόξου Θεολόγου - Ἐκκλ/κοῦ Συνηγόρου, Ἐπιτ. Προεδ. Συνδέσμου Κληρικῶν Ἑλλάδος

Τελευταῖα γίνεται θόρυβος γιὰ τὸ δῆθεν διάλογο μεταξὺ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καὶ τῶν Ρωμαιο/Καθολικῶν, ἀλλὰ καὶ τῶν ἄλλων αἱρετικῶν, μὲ σκοπὸ τὴν ἕνωση τῶν ἐκκλησιῶν, «ἵνα ὦσι ἕν» (Ἰωάν. 17,11).

Ὅμως, ὁ χαρακτηρισμός, «ἕνωση τῶν ἐκκλησιῶν», δὲν εἶναι ὁ δόκιμος ἀπὸ Ὀρθοδόξου πλευρᾶς, γιατὶ ἡ Ἐκκλησία τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, δὲν ἔχει πληθυντικὸ ἀριθμό (= ἐκκλησίες). Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ καὶ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολική. Καὶ εἶναι Μία, γιατὶ ὁ Ἰησοῦς Χριστός, «ὁ καταβὰς ἐξ οὐρανοῦ», δὲν ἦρθε γιὰ νὰ ἱδρύσει ἐκκλησίες, ἀλλὰ τὴν Ἐκκλησία Του,τῆς ὁποίας εἶναι ἡ κεφαλή.

Ὁ πληθυντικὸς ἀριθμός (= ἐκκλησίες) ἀποδίδεται μόνον στὶς ὁμόδοξες τοπικὲς Ἐκκλησίες τοῦ Χριστοῦ, οἱ ὁποῖες, ὅμως, ἀποτελοῦν τὴν Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία. Ἡ κάθε τοπικὴ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ δὲν εἶναι κομμάτι τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἀλλὰ ὅλη ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, «ἐν τῇ Μιᾷ αἱ πολλαί, καὶ ἐν ταῖς πολλαῖς ἡ Μία».Ὁ Διάλογος εἶναι ἡ οὐσία τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, καὶ ἔχει ὡς βάση της τὴν ἀλήθεια, τὴν ὁποίαν κατέχει. Γι᾽αὐτὸ καὶ πάντα αὐτὸς ὁ λόγος (=κήρυγμα) τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, εἶναι λόγος ἀληθείας, κάλεσμα Μετανοίας καὶ Ἐπιστροφῆς.

Ὁ ἴδιος ὁ Θεὸς μᾶς καλεῖ σὲ συνετὸ διάλογο, ἀλλὰ μὲ βάση (=δικαστή) τὴν ἀλήθεια, «δεῦτε πάντες καὶ διαλεχθῶμεν» (Ἡσ.1,18). Ὥστε, διάλογος μὲ τὸν Πάπα καὶ τοὺς ἄλλους; Ναί! Ἀλλὰ μόνον ὅταν ὁ διάλογος αὐτὸς εἶναι σύμφωνος πρὸς τὸν σκοπό του, δηλαδὴ διάλογος Μετανοίας καὶ Ἐπιστροφῆς τῶν ἐκπεσόντων τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Δὲν ἀποκλείει ποτὲ τὸν διάλογο ἀληθείας ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, γιατὶ ἄν τὸν ἀποκλείσει ὑπάρχουν σοβαροὶ κίνδυνοι: α´) Ὁ κίνδυνος τῆς δημιουργίας ἐγωϊστικῆς αὐτάρκειας ἀπὸ μέρους Της, (δὲν μᾶς ἐνδιαφέρει τὶ κάνουν οἱ ἄλλοι, ἐμεῖς μόνον νὰ εἴμαστε καλά). β´) Ὑπάρχει ὁ κίνδυνος ἑνὸς ἐπαρχιωτισμοῦ, μιᾶς ἀπομόνωσης δηλαδὴ ἔναντι τοῦ κόσμου. γ´) Ὑπάρχει κίνδυνος τῆς ἀπομάκρυνσης τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ ἀπὸ τὰ ζωτικά (=οἰκουμενικά) προβλήματα τῆς ζωῆς. δ´) Ὑπάρχει ἀκόμη καὶ ὁ κίνδυνος τῆς ἀδικίας ἰδίως τῶν Ἀποστολικῶν πρὸ καὶ μετὰ Χαλκηδονίων, καὶ τῶν Παλαιο/Καθολικῶν.

Γενικὰ ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ἔχει τὴν εὐθύνη τῆς βοήθειας πρὸς ὅλους, ἀφοῦ κατέχει τὴν ἀλήθεια, καὶ πρὸς αὐτὸν ἀκριβῶς τὸν σκοπὸ τὴν προστάζει ἡ Κεφαλή Της, ὁ Ἰησοῦς Χριστός: «πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη διδάσκοντες αὐτοὺς πάντα ὅσα ἐνετειλάμην ὑμῖν, καὶ ὁ πιστεύσας καὶ βαπτισθεὶς σωθήσεται, ὁ δὲ ἀπιστήσας κατακριθήσεται» (Ματθ. 28, 19-20 Πρβλ. Μάρκ. 16, 15- 16).

Λοιπόν: Διάλογος βάσης (=δικαστηρίου) ἐπὶ συνετοῦ Θεολογικοῦ ἐπιπέδου καὶ μὲ μεγάλη προσοχή, ὥστε νὰ ἀποφευχθεῖ ὁ κίνδυνος διαίρεσης τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας ναί, ἑνότητα ὅμως, χωρὶς ἀσπασμὸ τῆς ἀλήθειας ὄχι, οὔτε καὶ ὑποχωρήσεις στὴν Ὀρθόδοξη πίστη καὶ τὴν ἀλήθεια. Ἡ ἀγάπη ποὺ πρέπει νὰ ὑπάρχει στὸ διάλογο αὐτὸ δὲν πρέπει νὰ εἶναι αἰσθητική, αἰσθηματική, ἀλλὰ νὰ εἶναι ἔκφραση τῆς ἀλήθειας. Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ κατέχει τὴν ἀλήθεια, καὶ εἶναι ὁ φορέας καὶ ὁ ἀλάθητος ἑρμηνευτής της. Μέσα ὅμως στὴν καθολικότητα τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ εἶναι ὁ Οἰκουμενισμός, καὶ ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ὀφείλει νὰ κάνει ἀνοίγματα πρὸς τὸν κόσμο, ὅμως, ὄχι νὰ γίνει κόσμος, ἀλλὰ γιὰ νὰ ἁγιάσει καὶ νὰ σώσει τὸν κόσμο.

Αὐτὸς ὁ διάλογος λοιπόν, ποὺ διατυμπανίζεται κάθε τόσο καὶ λιγάκι, πρέπει νὰ ὁρίζεται καὶ νὰ ὁριοθετεῖται ἐπακριβῶς μὲ συγκεκριμένη βάση συζητήσεως. Ἄν δηλαδὴ θὰ εἶναι διάλογος μὲ ἴσους ὅρους ἤ διάλογος Μετανοίας καὶ Ἐπιστροφῆς. Γιατὶ ἄν δὲν γίνει αὐτὸ γνωστὸ ἐκ τῶν προτέρων, τότε ὁ αἱρεσιάρχης Πάπας, ὅπως τοῦτο πράττει πάντοτε, θὰ ἐπιδιώκει νὰ ἐπιβάλλει τὶς δικές του ψυχοκτόνες αἱρέσεις.

Δεκάκις ἐπιχειρήθηκε διάλογος μὲ τὸν Πάπα ἀπὸ τοὺς Θεοφόρους Οἰκουμενικοὺς ἁγίους Πατέρες τῆς Ὀρθοδόξου κατὰ Ἀνατολὰς Ἐκκλησίας μας, καὶ τὶς δέκα φορὲς ἐπέμενε ὁ Πάπας, νὰ ἐπιβάλλει τὶς αἱρετικές του θέσεις, διὸ καὶ ὁ διάλογος μαζί του ἔκλεισε ἑρμητικά. Τώρα γιὰ νὰ ἀρχίσει νέος διάλογος μὲ τὸν αἱρεσιάρχη Πάπα, ὁ διάλογος αὐτὸς ὀφείλει νὰ εἶναι διάλογος Μετανοίας καὶ Ἐπιστροφῆς. Ἄς μᾶς τὸ ζητήσει αὐτό, εὐθέως, τὸ Βατικανό καὶ τότε ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ θὰ πράξει τὸ καθῆκον της.

Οἱ τελευταῖες συναντήσεις (=ψευδοδιάλογοι), μὲ τὸ ἀμετανόητο καὶ ἀδίστακτο Βατικανό, ἀπέδειξαν ὅτι τελικὰ ὁ Πάπας «συνεχίζει τὸ βιολί του», προσπαθεῖ νὰ ἐπιβάλλει τὶς ψυχοκτόνες αἱρέσεις του, ὅπως τοῦτο τὸ προσπαθεῖ ἀπὸ τὸ 1054 καὶ μετά, καὶ ὡς ἐκ τούτου ὑποβόσκουν σατανικὲς ὑπόγειες καὶ ὑποχθόνιες διαδρομές σὲ βάρος τῆς κατὰ Ἀνατολὰς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, καὶ μάλιστα αὐτὴ τὴ φορά, δυστυχῶς, καὶ ἐκ τῶν ἔνδον, ἀπὸ Ταγούς, καὶ ὄχι μόνον, τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας, γεγονὸς ποὺ σημαίνει, ὅτι «τὸ μυστήριον ἤδη τῆς ἀνομίας ἐνεργεῖται... ἔσται γὰρ καιρὸς ὅτε τῆς ὑγιαινούσης διδασκαλίας οὐκ ἀνέξονται...» (Β´ Θεσ. 2,7, πρβλ. Β´ Τιμθ. 4, 1-5).

Ὅμως δηλώνεται μὲ στεντορεία Ὀρθόδοξη φωνή, πρὸς πᾶσα κατεύθυνση ὅτι ὁ διάλογος μὲ τοὺς Ρωμαιο/Καθολικούς, καὶ τοὺς ἄλλους, δὲν εἶναι καθόλου δύσκολος ἀπὸ τὸ μέρος τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας. Εἶναι πάρα πολὺ εὔκολος, ἀρκεῖ, «ἐν τῷ φωτὶ τῆς ἡμέρας», νὰ δεχτοῦν νὰ ἐπανέλθουν, ἰδίως οἱ Ρωμαιο/Καθολικοί, ἐκεῖ ποὺ τότε, (1054 μ.Χ.), ἤμαστε μαζί, καὶ ὡς ὁμόδοξες ἀδελφές Ἐκκλησίες, τῆς Μίας Καθολικῆς Ἐκκλησίας τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἀντιμετωπίζαμε μὲ ἀπαράμιλλη γενναιότητα, τοὺς αἱμοβόρους καὶ αἱμοδιψεῖς ἐχθροὺς τῆς πίστεώς μας, καὶ τὰ Σατανοκίνητα ἐκείνα στίφη τῶν αἱρετικῶν, μὲ τὶς ψυχοκτόνες αἱρέσεις τους. Ἐκεῖ λοιπόν, τοὺς περιμένουμε, νὰ ἐπιστρέψουν οἱ Ρωμαιο/Καθολικοί, ἐδῶ καὶ αἰῶνες. Καὶ ἄν ποτὲ τὸ ἀποφασίσουν, καὶ τὸ ζητήσουν τοῦτο εἰλικρινά, τότε ὤ τότε! Χαρὲς καὶ πανηγύρια ἐπὶ γῆς, καὶ «ἐν οὐρανοῖς ἐπὶ ἁμαρτωλῶν μετανοούντων», (Λουκ. 15,6-7 Ματθ. 18, 11-13)

Ἑπομένως: Ναί, σ᾽αὐτὸ τὸ διάλογο βάσης καὶ ἀληθείας μὲ τοὺς Ρωμαιο/Καθολικοὺς καὶ ὅλους τοὺς ἄλλους, καὶ ἐφ᾽ ὅσον, βεβαίως, δὲν θὰ διασαλεύεται, ποσῶς, ἡ ἁρμονία, τῆς Μίας Ἁγίας Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ καὶ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, «ἥν περιεποιήσατο διὰ τοῦ αἵματος τοῦ ἰδίου» (Πρξ. 20, 28).

Λοιπόν, ἡ Μία Ἁγία, Καθολική, καὶ Ἀποστολικὴ κατὰ Ἀνατολὰς Ἐκκλησία τοῦ Θεανθρώπου Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ περιμένει σὲ διάλογο Μετανοίας καὶ Ἐπιστροφῆς τὸν Πάπα καὶ τοὺς ἄλλους. Καὶ κατὰ τὴ σοφία τοῦ λαοῦ, «ὁ δρόμος εἶναι ἀνοικτὸς καὶ τὰ σκυλιὰ δεμένα».

Ορθόδοξος Τύπος, 28/3/2014