Αρχιμ. Παύλος Δημητρακόπουλος, Η μεγίστη ευθύνη της Ιεραρχίας μας

Εν Πειραιεί τη 15ῃ Οκτωβρίου 2014

Η μεγίστη ευθύνη της Ιεραρχίας μας.

Σχόλιο με αφορμή την πρόσφατη σύγκληση της Συνόδου της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος.

Αρχ. Παύλου Δημητρακοπούλου,

Πρ. Ιερού Ναού Τιμίου Σταυρού Πειραιώς

Η πρόσφατη σύγκληση της τακτικής Συνόδου της Ιεραρχίας μας, τα θέματα με τα οποία ασχολήθηκε και οι αποφάσεις τις οποίες έλαβε, ανέδειξε δυστυχώς για μια ακόμη φορά, για πολλοστή φορά, την πνευματική της ανεπάρκεια. Ανέδειξε την αδυναμία της να σταθή στο ύψος των περιστάσεων, να εκτιμήσει και να σταθμίσει τα σημεία των καιρών και να λάβει δραστικά και αποτελεσματικά μέτρα, μπροστά σ’ ένα πλήθος καυτών και φλεγόντων θεμάτων, που έχουν συσσωρευθεί εδώ και χρόνια και περιμένουν την λύση και την αντιμετώπισή τους στην πολύπαθη και πολλαπλώς χειμαζόμενη πατρίδα μας.

Δυστυχώς η Ιεραρχία μας στάθηκε για μια ακόμη φορά ανίκανη να αφουγκρασθεί τον πόνο και την αγωνία του κλήρου και του πιστού λαού του Θεού και να ανταποκριθεί στις προσδοκίες του. Η κατάσταση τραγική, εφιαλτική, απογοητευτική, χωρίς να διαφαίνεται στον ορίζοντα, προς το παρόν τουλάχιστον, καμιά προοπτική και ελπίδα βελτιώσεως.

Δεν βρίσκουμε λόγια για να περιγράψουμε την οδύνη και την απογοήτευση, αλλά και τον θυμό και την οργή που αισθανόμαστε, σύμφωνα με τον λόγο του προφήτου «οργίζεσθε και μη αμαρτάνετε» (Ψαλμ.4,5),  κλήρος και λαός μπροστά σ’ αυτή την αφωνία, την αδράνεια, την ένοχη σιωπή του σώματος ης Ιεραρχίας, (εκτός βέβαια ελαχίστων εξαιρέσεων, που δόξα τω Θεώ υπάρχουν ακόμη). Αφωνία, που τι άλλο μπορεί να καταδεικνύει παρά την  πνευματική της αλλοτρίωση, ηθική διάβρωση και εκκοσμίκευση και συμπόρευσή της με τις σκοτεινές δυνάμεις της Νέας Εποχής;

Και για να μιλήσω πιο συγκεκριμένα: Η δημόσια προβολή και διαφήμιση του αίσχους της ομοφυλοφιλίας με παρελάσεις υπερηφανείας (gay pride) και φεστιβάλ, η ψήφιση από την πολιτεία του νόμου για την κατάργηση της αργίας της Κυριακής και του αντιρατσιστικού νομοσχεδίου, η αλλοτρίωση του μαθήματος των θρησκευτικών και η σταδιακή μεταμόρφωσή του σε θρησκειολογικό, η σαρωτική θύελλα του Διαχριστιανικού και Διαθρησκειακού Οικουμενισμού, η προοδευτική και αλματώδης ισλαμοποίηση της χώρας, η ανέγερση Τζαμιού στην Αθήνα και η ίδρυση τμήματος Ισλαμικών σπουδών στη Θεσσαλονίκη, η νομιμοποίηση και αναγνώριση των πάσης φύσεως θρησκευτικών οργανώσεων και αιρέσεων,   και πολλά άλλα, που θα μπορούσαμε να απαριθμήσουμε, δεν αποτέλεσαν  δυστυχώς κορυφαία ζητήματα για την σεπτή Ιεραρχία, που θα έπρεπε να την απασχολήσουν άμεσα και με πολλές ενδεχομένως έκτακτες συνεδριάσεις της. Τα προσπέρασε αδιάφορη, σαν να μην υφίστανται. Θέματα και ζητήματα, που αν εμφανίζονταν στην αρχαία εποχή των μεγάλων Πατέρων της Εκκλησίας μας, θα προκαλούσαν την άμεση αντίδραση και κινητοποίησή τους, έναντι πάσης θυσίας, ακόμη και της ζωής των.

Δεν συγκινείται δυστυχώς η Ιεραρχίας μας μπροστά στα συντρίμμια μιάς πατρίδος που καταρρέει, μπροστά σ’ ένα πουλημένο και χρεοκοπημένο πολιτικό σύστημα, που υπηρετεί ξένα συμφέροντα, που εκτελεί εντολές άνωθεν, που καταλήστευσε τα δημόσια ταμεία της χώρας και οδήγησε τον λαό στην εσχάτη ηθική και οικονομική εξαθλίωση. Μπροστά στις χιλιάδες των συνανθρώπων μας που αυτοκτονούν καθημερινά, που εκλιπαρούν για ένα πιάτο φαγητό. Δεν συγκινείται μπροστά στο δράμα ενός λαού,  που καταδικάζεται να πληρώνει βαρειές και αβάσταχτες φορολογίες και να ζεί κάτω από ένα καθεστώς μιας νέας ιδιότυπης ξένης κατοχής. Που ούτε έκλεψε, ούτε μάζεψε εκατομμύρια στην Ελβετία, που δεν έχει στον ήλιο μοίρα, που βλέπει την πατρίδα του να τελειώνει, όχι επειδή προηγήθηκε ένας πόλεμος, ή μια φυσική καταστροφή, αλλ’ επειδή κάποιοι την επρόδοσαν και την λεηλάτησαν. Άραγε πιστεύει ότι εκπληρώνει το χρέος της απέναντι στο ποίμνιό της απλώς με την διοργάνωση της φιλανθρωπίας και των συσσιτίων, για τα οποία βέβαια είναι αξιέπαινη;

Που είναι σήμερα οι ιεράρχες εκείνοι, που θα μπουν μπροστάρηδες στον αγώνα, θα κατέβουν στο πεζοδρόμιο και θα οργανώσουν λαοσυνάξεις, θα υψώσουν τον παντοδύναμο σταυρό του Κυρίου και θα καλέσουν τον πιστό λαό του Θεού σε επαγρύπνηση και αγωνιστικότητα; Που είναι οι ιεράρχες, που θα αποκόψουν τα ανιάτως νοσήσαντα και σεσηπότα μέλη της, σύμφωνα με όσα προβλέπουν οι Ιεροί Κανόνες της Εκκλησίας μας, με το νυστέρι της απαγορεύσεως της εισόδου στους ιερούς ναούς, ή της στερήσεως της Θείας Κοινωνίας, ή και του αφορισμού ακόμη, (όπου είναι αναγκαίο), για να προφυλάξουν το υπόλοιπο σώμα από την μετάδοση της πνευματικής σήψεως; Που είναι οι ιεράρχες εκείνοι, που θα επιβάλλουν παιδαγωγικώς τα πνευματικά επιτίμια που είναι αναγκαία για την αναχαίτηση του κακού στους εκκλησιομάχους εκείνους πολιτικούς, που ψηφίζουν αντιχριστιανικούς νόμους, θυσιάζοντας ενδεχομένως μητροπολιτικούς θρόνους;

Ενθυμούμεθα τις μεγαλειώδεις λαοσυνάξεις που διοργάνωσε ο μακαριστός πρώην αρχιεπίσκοπος Αθηνών κυρός Χριστόδουλος για το θέμα της αναγραφής του θρησκεύματος στις ταυτότητες. Ενθυμούμεθα ακόμη τις ανάλογες λαοσυνάξεις του προκατόχου του αρχιεπίσκοπου κυρού Σεραφείμ, με αφορμή την αρπαγή της εκκλησιαστικής περιουσίας από το κράτος και την μεγαλειώδη όντως λαοσύναξη στη Θεσσαλονίκη με αφορμή τον σφετερισμό του ονόματος «Μακεδονία» από το γειτονικό κρατίδιο των Σκοπίων. Σήμερα που η πατρίδα μας μεταβάλλεται σε Σόδομα και Γόμορα με τις παρελάσεις των ομοφυλοφίλων, σήμερα που οι αιρέσεις με επί κεφαλής τον Οικουμενισμό σαρώνουν τα πάντα, σήμερα που δεν χάνεται κάποιο όνομα, αλλά η ίδια η πατρίδα, πόσα λάβαρα πρέπει να σηκώσουμε, πόσες Συνόδους πρέπει να συγκροτήσουμε, πόσες λαοσυνάξεις πρέπει να διοργανώσουμε; Και ποιά απολογία θα δώσουμε ενώπιον του Θεού εν ημέρα κρίσεως, αν αδιαφορήσουμε και δεν πράξουμε το καθήκον μας απέναντι στην Εκκλησία, απέναντι στην πατρίδα; Ποιά απολογία θα δώσουμε στις επερχόμενες γενεές των Ελλήνων εμείς οι νεοέλληνες, που την μικρή αυτή γωνιά της γής, ενώ την παραλάβαμε από τους προγόνους μας ελεύθερη και περήφανη, την παραδώσαμε σκλαβωμένη στους τοκογλύφους της Νέας εποχής;

Αναμφίβολα υπάρχει «καιρός του σιγάν και καιρός του λαλείν», όπως με νόημα είχε διακηρύξει κάποτε ο Μακαριώτατος αρχιεπίσκοπός μας κ. Ιερώνυμος. Ωστόσο οι δραματικές εξελίξεις των γεγονότων αποδεικνύουν πλέον ξεκάθαρα, ότι τόσον ο καιρός του σιγάν, όσο και ο καιρός του λαλείν έχουν παρέλθει πλέον ανεπιστρεπτί χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Ο μόνος καιρός που  έχει απομείνει τώρα είναι ο καιρός του πράττειν.

Ελπίζω οι ταπεινές αυτές σκέψεις μου να μην παρεξηγηθούν και θεωρηθούν ως κριτική, ή ως έλεγχος και διασυρμός της σεπτής Ιεραρχίας, αλλ’ ως μία φωνή πόνου και αγωνίας ενός τελευταίου και αναξίου κληρικού προ των επερχομένων δεινών,  προκειμένου να αποτελέσουν αφορμή εγκαίρου ανανήψεως και ανακάμψεως και πρίν είναι πλέον πολύ αργά!