Χαιρετισμός Γερόντισσας Μακρῖνας, Καθηγουμένης τῆς Μονῆς Ἁγίου Ἰωάννου Προδρόμου Μακρυνοῦ Μεγάρων στην ημερίδα για τον Όσιο Πορφύριο

Πρός τούς φοιτητάς τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Ἀριστοτελείου Πανεπιστημίου τῆς Θεσσαλονίκης.

          Ἀγαπητά μου παιδιά, χαίρετε πάντοτε ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ!

        Συγκινοῦμαι βαθιά, ὅταν νέοι ἄνθρωποι, ὅπως ἐσεῖς, ἀναζητοῦν τό Φῶς, ἀγαποῦν τούς Ἁγίους καί ποθοῦν νά ἰχνηλατήσουν τήν ἀνοδική πορεία τους.

        Μέσα στήν ἀπόγνωσι καί τήν σύγχυσι τοῦ σημερινοῦ ἀνθρώπου, τό μοναδικό στήριγμά μας εἶναι ὁ Χριστός, πού εἶναι τό πᾶν, ὅπως ἔλεγε ὁ Παππούλης μας.

        Ὁ Ἅγιος Πορφύριος, καθώς καί ὅλοι οἱ σύγχρονοι Ἅγιοι, διακηρύττουν πώς ἡ ἁγιότης ὑπάρχει καί στίς μέρες μας. Ἡ παρουσία τῶν Ἁγίων σκορπίζει τήν ἐλπίδα τῆς Ἀναστάσεως, τό μήνυμα τῆς κατά χάριν θεώσεως.

Οἱ Ἅγιοι διαχέουν τά χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μέσα στόν κόσμο. Οἱ Ἅγιοι μᾶς παρακολουθοῦν μέ ἀγάπη, μᾶς παρηγοροῦν, στέκουν δίπλα μας μέ στοργή, ἀκοῦνε τίς δεήσεις μας, συμμετέχουν στόν πόνο μας. Εἶναι ἡ παρηγοριά μας, ἡ ζῶσα παρουσία τοῦ Χριστοῦ.

        Βέβαια σήμερα ἡ κοινωνία προβάλλει διαφορετικά πρότυπα. Ἐξαίρει τούς μεγιστάνες, τούς σοφούς κατά κόσμον, τούς ἰσχυρούς τῆς γῆς, τούς πρωταθλητές, τούς παντός εἴδους καλλιτέχνες.

        Οἱ Ἅγιοι ὅμως εἶναι οἱ ἀφανεῖς, οἱ ἀδύναμοι, οἱ ἀσήμαντοι καί συγχρόνως οἱ ἐπιφανεῖς, οἱ δυνατοί, οἱ κριτές τοῦ κόσμου.

        Ὁ δικός μας Ἅγιος Πορφύριος ἦταν κατά κόσμον ἀγράμματος, ἀδύναμος, ἀσθενικός. Ἦταν νήπιος καί ἐξουθενημένος, «ἕνα ἀλητόπαιδο τοῦ Χριστοῦ», ὅπως ἔλεγε ὁ ἴδιος. Ἀλλά συγχρόνως ἦταν πάνσοφος, ἦταν «παντοδύναμος» ἐν Πνεύματι ἁγίῳ. Στόν ταπεινό αὐτόν ἄνθρωπο ὁ Κύριος ἀπεκάλυψε τό πλήρωμα τῆς σοφίας, τήν γνῶσι τοῦ σύμπαντος, τά μυστήρια τῆς θείας Οἰκονομίας, τούς λόγους τῶν ὄντων, τά ἄδηλα καί τά κρύφια, τίς ἀλήθειες τῆς ζωῆς καί τοῦ θανάτου.

        Ἀγαπητά μου παιδιά, νά βλέπατε τόν πόνο του γιά τήν Ἐκκλησία, γιά ὅλο τόν κόσμο, καί ἰδιαιτέρως γιά σᾶς τούς νέους! Τί νά σᾶς πῶ! Ὁ πόνος του ἦταν Χριστοειδής!

        Συνεχῶς ἔλεγε: Οἱ γονεῖς νά δοθοῦν στήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ. Διότι, ὅταν μυστικά ἀγκαλιάζουν τίς ψυχές τῶν παιδιῶν μέ τήν προσευχή, τά παιδιά ἀπαλλάσσονται ἀπό τά προβλήματα. Ἐξ αἰτίας τῶν γονέων δημιουργεῖται μέσα στήν ψυχή τῶν παιδιῶν μία κατάστασις, πού τά σημαδεύει γιά ὁλόκληρη τήν ζωή τους.

        Ὁ γλυκύς Παππούλης μας, ὁ Ἅγιος Πορφύριος, τό λαμπρότατο αὐτό κατοικητήριο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἦταν ὄντως σοφός διδάσκαλος, διακριτικός παιδαγωγός. Δέν δίδασκε μόνο μέ λόγους, ἀλλά, σκορπίζοντας τήν θεϊκή ἀγάπη πού εἶχε μέσα του, ἀπεκάλυπτε στόν συνομιλητή του τήν ἀπέραντη εὐσπλαχνία τοῦ Θεοῦ.

        Ἀγαποῦσε τόν κάθε ἄνθρωπο ὅπως ἦταν, μέ τίς ἀδυναμίες του καί τά ἐλαττώματά του. Δέν τόν ἀπασχολοῦσε ἡ ἐξωτερική ἐμφάνισι τοῦ ἄλλου, διότι ἔβλεπε στό βάθος τῆς ψυχῆς, γνωρίζοντας ὅτι, ὅταν κανείς ἀγαπήση τόν Χριστόν, ἀμέσως ἀλλάζει καί ἐξωτερικά.

        Μία μέρα μέ πῆρε χαρούμενος τηλέφωνο καί μοῦ εἶπε: Ποῦ νά στά λέω! Ἐδῶ ἔχουν ἔρθει κάτι χίππυδες. Νά δῆς ἕνα ντύσιμο περίεργο, κάτι χαϊμαλιά, μαλλιά ἀνακατεμένα! Ἀλλ’ ἐγώ τούς ἀγαπῶ!... Δέν γνώρισαν τόν Χριστό. Βλέπω τίς ψυχοῦλες τους πόσο ἁγνές καί ὡραῖες εἶναι, καί τούς ἀγαπῶ πολύ, μωρέ.

        Ἄλλοτε πάλι κτυποῦσε τό τηλέφωνο μετά τά μεσάνυκτα.

        -Κλαίω, κλαίω, μέ πόνεσε ἡ καρδιά μου, μοῦ ἔλεγε μέ λυγμούς.

        -Γιατί, Γέροντα, τί πάθατε;

        -Ὑποφέρω πολύ. Νά, βλέπω τούς νέους κλεισμένους μέσα στά σκοτεινά κέντρα διασκεδάσεως, βουτηγμένους μέσα στήν ἁμαρτία. Βλέπω νά μολύνουν ὅλη τήν νύχτα τήν ψυχή καί τό σῶμα τους… καί θρηνῶ. Πόσο πονάω!... Ὑψώνω τά χέρια καί προσεύχομαι. Καταστρέφονται ψυχές.

        Βλέπετε, παιδιά μου, οἱ Ἅγιοι εἶναι φίλοι μας στοργικοί, μᾶς πονοῦν, μᾶς σκέπτονται…

        Ὁ Παππούλης μας ἄλλωστε εἶχε πεῖ: «Δέν ὑπάρχει ἀπόστασις μεταξύ μας. Ὅταν φύγω γιά τόν οὐρανό, θά εἶμαι πιο κοντά σας, ὅταν μέ ζητᾶτε».

        Ἄς εὐχώμαστε, λοιπόν, ἐμεῖς γιά σᾶς καί σεῖς γιά μᾶς νά ἀγαπήσωμε τόν Χριστόν μέ ὅλη μας τήν ψυχή, καί νά Τόν δοξάζωμε εἰς τούς αἰῶνας. Ἀμήν.

Γερόντισσα Μακρῖνα, Καθηγουμένη τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίου Ἰωάννου Προδρόμου Μακρυνοῦ Μεγάρων.