Τα τρία μεγάλα λάθη της Ιεραρχίας για τα Θρησκευτικά

Οι εισηγήσεις του Αρχιεπισκόπου Ιερώνυμου και του Μητροπολίτου Ύδρας Εφραίμ στην συνεδρίαση της Ιεραρχίας για τα Θρησκευτικά αλλά και το Δελτίο Τύπου που εκδόθηκε μετά το πέρας των εργασιών της Συνόδου αποκαλύπτουν ότι η Ιεραρχία κατέθεσε τα όπλα στο ζήτημα του μαθήματος των Θρησκευτικών, σύρθηκε πίσω από τους σχεδιασμούς του Υπουργείου Παιδείας και φάνηκε αδύναμη να υπερασπιστεί τον θεολογικό χαρακτήρα του μαθήματος.

Το αρχιεπισκοπικό «πρωτείο» που επί ημερών Ιερωνύμου λειτουργεί πλήρως επικράτησε για μια ακόμη φορά αφού το συνοδικό σύστημα στην Εκκλησία της Ελλάδος δεν λειτουργεί ουσιαστικά και αποφασιστικά εδώ και πολλά χρόνια. Οι ιεράρχες, θεατές των αρχιεπισκοπικών σχεδιασμών υποτάχτηκαν πλήρως και ανέθεσαν οποιαδήποτε ενέργεια σχετική με τα Θρησκευτικά στην ίδια Τριμελή Επιτροπή αρχιερέων υπό τον Μητροπολίτη Ύδρας!

Πολλά σημεία της εισήγησης του Μητροπολίτου Ύδρας επιδέχονται ανάλυσης και σχολιασμού καθότι φαίνεται πως παρά την υποχρέωση που ανέλαβε να μελετήσει τα σχετικά με το μάθημα των Θρησκευτικών, ή πολλές παραμέτρους αγνοεί ή απλώς υπηρετεί το αρχιεπισκοπικό σχέδιο συνδιαλλαγής με την κυβέρνηση με οποιοδήποτε κόστος.

Σημειώνουμε όμως τα τρία κύρια λάθη που αποδέχτηκε η Διοικούσα Εκκλησία για το μάθημα των Θρησκευτικών:

1. Η Διοικούσα Εκκλησία αποδέχτηκε τον κοσμικό χαρακτήρα του μαθήματος, την μετατροπή του σε ένα μάθημα κοινωνιολογικό και πολιτισμικό και την πλήρη αποκοπή του από την ορθόδοξη θεολογία. Όμως εάν το μάθημα των Θρησκευτικών χάσει τον θεολογικό του χαρακτήρα τότε ουσιαστικά οδηγείται αργά ή γρήγορα σε πλήρη κατάργηση. Η περιγραφή των θρησκευτικών εθίμων ή των πολιτισμικών παραδόσεων του τόπου μας (και των άλλων θρησκευτικών παραδόσεων) είναι σημαντική, μπορεί όμως να γίνει εύκολα στο μάθημα της Λογοτεχνίας. Κάλαντα, παραδόσεις, ήθη και έθιμα, κείμενα του Παπαδιαμάντη, ποιήματα με θρησκευτικές αναφορές αποτελούν αντικείμενο μελέτης των φιλολογικών μαθημάτων. Η αρχιτεκτονική των ναών π.χ. της Αγιάς Σοφιάς μπορεί να μελετηθεί και στη Γεωμετρία ενώ κοινωνιολογικές μετρήσεις της θρησκευτικότητας των κατοίκων της υφηλίου περιέχονται ήδη στο μάθημα της Κοινωνικής και Πολιτικής Αγωγής.

Αυτό που δεν μπορεί κανένα άλλο μάθημα πλην των Θρησκευτικών να προσφέρει είναι η ορθόδοξη θεολογία. Αυτός ο λόγος που γεννάται από τους Αγίους, ανθρώπους πλήρεις Πνεύματος Αγίου που καμία σχέση δεν έχουν με θρησκευτικές προσωπικότητες αιρετικών ομολογιών ή ξένων θρησκευμάτων. Δυστυχώς οι συντάκτες των νέων Θρησκευτικών και μαζί τους η Ιεραρχία φαίνεται πως δεν μπορούν πλέον να διακρίνουν τη διαφορά της ορθόδοξης θεολογίας ως ζωής, λόγου και εμπειρίας αγιοπνευματικής από τον στείρο ή και πλανεμένο θρησκευτικό λόγο, κενό ουσιαστικού σωτηριώδους περιεχομένου. Προσεγγίζουν ακόμη και την ορθόδοξη θεολογία με κριτήρια εκκοσμικευμένα και καταβιβάζουν στο επίπεδο της κοσμικής σοφίας και διανόησης την πνευματοφόρο διδασκαλία της Αγίας Γραφής και της Πατερικής Παράδοσης.

2. Επιπλέον λόγω της εξάπλωσης του οικουμενιστικού ιού που μολύνει πλείστα όσα μέλη της Εκκλησίας μας σε όλα τα επίπεδα η πανθρησκεία, η εξίσωση των θρησκειών, η ισοπέδωσή τους και η ψευδεπίγραφη «καταλλαγή» μεταξύ τους γίνεται θεμέλιος λίθος των νέων Θρησκευτικών. Άλλοθι για την παρεκκλίνουσα προς την αίρεση ουσιαστική αυτή μετάλλαξη του μαθήματος η συμμετοχή σε οικουμενιστικές δράσεις και πρωτοβουλίες υψηλόβαθμων προσώπων της εκκλησιαστικής διοίκησης. Όταν η αντίδραση των Ιεραρχών στον καθημερινά επιταχυνόμενο οικουμενιστικό βηματισμό Πατριαρχών, Αρχιεπισκόπων, επισκόπων, κληρικών, μοναχών, θεολόγων είναι δραματικά περιορισμένη πώς να αναμείνει κανείς σχετική παρέμβαση της Ιεραρχίας για την μετάλλαξη του ορθόδοξου θεολογικού μαθήματος των Θρησκευτικών σε ένα πανθρησκειακό μείγμα που οδηγεί στη σύγχυση και εν τέλει την πλήρη κατεδάφιση της ορθόδοξης θεολογίας; Πώς να χωρέσουν τότε στα νέα Θρησκευτικά οι κατά των αιρέσεων αγώνες των Αγίων για τη διαφύλαξη της ορθόδοξης πίστης; Πώς να κατανοήσουν οι μαθητές ότι η αίρεση οδηγεί στην απώλεια και η πλάνη κλείνει την οδό της ζωής όταν οι ίδιοι οι Ιεράρχες μας άλλως αποφασίζουν σε επίπεδο Συνόδων όπως σε εκείνη της Κρήτης; Αντιθέτως η «Μεγάλη Σύνοδος» αποτελεί πλέον αντικείμενο διδασκαλίας των μαθητών!

3. Το σημαντικότερο τέλος λάθος της Ιεραρχίας ήταν ότι αποδέχτηκε την δομική αλλαγή του θρησκευτικού μαθήματος δηλ. την εγκατάλειψη της ιστορικής δομής της διδασκόμενης ύλης και την αντικατάστασή της από τη διδασκαλία Θεματικών Ενοτήτων. Μεθοδική διδασκαλία της Παλαιάς Διαθήκης, της Καινής Διαθήκης, της εκκλησιαστικής ιστορίας και της Ορθόδοξης Λατρείας και Ηθικής δεν υπάρχει πλέον. Τον κίνδυνο να διολισθήσει η Ιεραρχία στην αποδοχή αυτής της σημαντικής αλλαγής είχε επισημάνει ήδη από καιρό ο Μητροπολίτης Ναυπάκτου. Δεν εισακούστηκε. Αντιθέτως τέθηκε στο περιθώριο παρά την πολύμοχθη εργασία του επί του θρησκευτικού μαθήματος και τις πολύωρες μελέτες πλήθους σχετικών κειμένων από όλες τις πλευρές. Η Ιεραρχία μοιάζει πλέον να μην θυμάται καν τις σημαντικότατες επισημάνσεις του. Το αρχιεπισκοπικό «πρωτείο» θριάμβευσε και πάλι.

Δυστυχώς η Ιεραρχία αποδείχτηκε πολύ κατώτερη των περιστάσεων. Όσοι θεολόγοι και δημοσιογράφοι κάνουν λόγο για απόφαση των Ιεραρχών να μην συνταχθούν στο πλευρό «ακραίων» κύκλων θα πρέπει να αναλογιστούν με ποιους κύκλους τελικά συντάχθηκε η Διοικούσα Εκκλησία και που μπορεί να οδηγηθούν τα πράγματα με τέτοιες επιλογές όχι μόνο για το μάθημα των Θρησκευτικών αλλά γενικότερα.

Μόνη ελπίδα για τη διάσωση του θρησκευτικού μαθήματος αποτελεί η έμπρακτη στάση των διδασκόντων το μάθημα στα ελληνικά σχολεία. Όταν η πόρτα της τάξης κλείνει ο θεολόγος ή ο δάσκαλος είναι «βασιλιάς». Τότε κάθε συμφωνία ή διαφωνία Εκκλησίας - Κράτους, κάθε διαμάχη θεολόγων ή πολιτικών, κάθε αθεολόγητος «Φάκελος Μαθήματος» ή κάθε κακογραμμένο σχολικό βιβλίο λαμβάνουν τη θέση που τους αρμόζει.

Αποφύγαμε τον διαρκή σχολιασμό όσων συμβαίνουν παρά τις καταιγιστικές εξελίξεις γύρω από το μάθημα. Κάθε μέρα που περνάει αποκαλύπτει πλέον τις θέσεις καθενός και την ευθύνη του απέναντι στο μάθημα των Θρησκευτικών αλλά και στη γενικότερη πορεία της εκπαίδευσης και της Εκκλησίας. Τα σχόλια περιττεύουν όταν οι ίδιες οι ειδήσεις μας ξεπερνούν…