«Πάπας» Φραγκίσκος: 5 χρόνια πορείας προόδου ή οπισθοδρομικότητας;

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 26η Ιουλίου 2018

«ΠΑΠΑΣ» ΦΡΑΓΚΙΣΚΟΣ: 5 ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΡΕΙΑΣ ΠΡΟΟΔΟΥ Ή ΟΠΙΣΘΟΔΡΟΜΙΚΟΤΗΤΑΣ;

          Όπως έχουμε αναλύσει και σε προηγούμενα κείμενά μας, το παλαίφατο και σεβάσμιο Πατριαρχείο της Δύσεως, με έδρα τη Ρώμη, καταλήφτηκε σταδιακά από τους αιρετικούς Φράγκους, από τον 8^ο έως και τον 11^ο μ. Χ. αιώνα και έπαψε να είναι τοπική Εκκλησία, μετά την απόσχισή του, το 1054, να ανήκει στην λεγομένη «Πενταρχία», δηλαδή στα πέντε Πατριαρχεία της Εκκλησίας.

Δεν είναι πλέον Εκκλησία, αλλά ένας παράδοξος εγκόσμιος οργανισμός, ο οποίος αποτέλεσε το κέντρο του φραγκισμού. Οι Φράγκοι κατακτητές μετέφεραν την έδρα τους στη Ρώμη και οι ηγεμόνες τους περιβλήθηκαν και την ιερατική – επισκοπική εξουσία και ιδιότητα και κάθισαν στο θρόνο του Επισκόπου Ρώμης. Οι «πάπες», μετά το 1054, μέχρι σήμερα, δεν είναι τίποτε άλλο, παρά διάδοχοι του διαβόητου Φράγκου ηγεμόνα Καρλομάγνου, ορκισμένου εχθρού της Ορθοδοξίας, οι οποίοι είναι πρωτίστως ισόβιοι πολιτικοί μονάρχες του «κράτους του Θεού» και δευτερευόντως «χριστιανοί επίσκοποι»! Πολλοί θέλουν να ξεχνούν πως ο νυν «πάπας» Φραγκίσκος, όπως όλοι οι «πάπες», είναι ισόβιος μονάρχης του κράτους του Βατικανού, το οποίο, όμως, εκτείνεται σε όλο τον κόσμο, όπου υπάρχουν πιστοί του. Το Βατικανό είναι κανονικό κράτος, αναγνωρισμένο διεθνώς, με όλα τα χαρακτηριστικά ενός οργανωμένου κράτους, με πρωθυπουργό,  υπουργούς, κρατικές υπηρεσίες, διπλωματικές αποστολές, κλπ. «Το Βατικανό είναι ανεξάρτητο κράτος, στη δυτική πλευρά της πόλης της Ρώμης στην Ιταλία και αποτελεί συνέχεια του εκκλησιαστικού (ή και παπικού) κράτους του Μεσαίωνα. Ιδρύθηκε στις 11 Φεβρουαρίου του 1929 με τη Συνθήκη του Λατερανού κατά την διάρκεια του Φασιστικού καθεστώτος του Μουσολίνι» (https://el.wikipedia.org/wiki). Έχει σημασία το ότι ιδρύθηκε με τη σημερινή νομική του μορφή από το φασιστικό κράτος του Μουσολίνι! Ο φασισμός είναι απόρροια του φραγκικού πνεύματος. 

       Βεβαίως πολλοί είναι εκείνοι οι οποίοι παραβλέπουν αυτή τη «λεπτομέρεια», για το ότι το Βατικανό έπαψε να είναι Εκκλησία μετά το 1054 και οι «πάπες» Ρώμης έπαψαν να είναι Επίσκοποι, αλλά κοσμικοί άρχοντες, οι οποίοι σφετερίζονται το επισκοπικό αξίωμα. Όμως αυτό το αποδεικνύει περίτρανα η ορθόδοξη εκκλησιαστική μας παράδοση, και η ιστορία. Ο παπισμός, τους τελευταίους δέκα αιώνες, έχει δημιουργήσει ιστορία, ή μάλλον έχει σημαδέψει αρνητικά την ιστορία του ανθρωπίνου γένους. Ο παπισμός, σταδιακά απομακρυνόμενος από την Εκκλησία και  απόλυτα ταυτισμένος με το κοσμικό φρόνημα, δηλαδή το «πνεύμα του κόσμου», αντί να προάγει την «χριστοποίηση» του, φρόντισε για την αποχριστιανοποίησή του, η οποία ολοκληρώνεται στις σύγχρονες αποκαλυπτικές ημέρες μας!

        Το έργο του παπισμού, τα τελευταία χίλια χρόνια, κρινόμενο με αντικειμενικότητα, αποδεικνύεται αρνητικό και ολέθριο για την ανθρωπότητα. Όπου επικράτησε, εισήγαγε τον πιο σκοτεινό μεσαίωνα και χρησιμοποίησε τις πλέον απάνθρωπες μεθόδους, προκειμένου να ισχυροποιήσει και διατηρήσει την εξουσιομανία του. Με την απόλυτη παραχάραξη της σώζουσας πίστεως της Εκκλησίας και τις δαιμονικές πρακτικές, που εφάρμοσε, δημιούργησε έναν ολότελα αλλοιωμένο και παραχαραγμένο Χριστιανισμό, ο οποίος ταιριάζει, όχι σε ελεύθερους ανθρώπους, τους οποίους ο Χριστός εξαγόρασε από τη δουλεία του διαβόλου, με το τίμιο Αίμα Του, αλλά σε ανδράποδα. Τι σχέση μπορεί να έχει άραγε η «Ιερή Εξέταση» με το κήρυγμα περί ελευθερίας του Χριστού; Τι σχέση μπορεί να έχει ο διαβόητος «περί περιβολής αγώνας» των «παπών» για κατάληψη όλων των εξουσιών του κόσμου και την άσκηση από αυτούς, ως «αντιπρόσωποι του Θεού στη γη», με την διακονική εντολή του Χριστού (Μάρκ.10,32-45); Τι σχέση μπορεί να έχουν οι σταυροφορίες, των παπικών τυχοδιωκτών κατά των Ορθοδόξων της Ανατολής και των αλλοθρήσκων με το ειρηνιστικό πνεύμα της Εκκλησίας; Ποια σχέση μπορεί να έχει το φονικό ξίφος των σταυροφόρων, με τη θυσιαστική χριστιανική αγάπη; Ποια σχέση μπορεί να έχει ο επί γης «πάπας», ο οποίος ανήχθη, με τον εωσφορικό του  εγωισμό, ως «επί γης Θεός» και ο οποίος δεν καταδεχόταν να πατήσει στη γη μέχρι πρότινος, με τον ταπεινό Ιησού Χριστό, ο Οποίος δεν είχε  «πού την κεφαλήν κλίνη» (Ματθ. 8, 20, Λουκ.9, 58); Ποια σχέση μπορεί να έχουν οι «πάπες», οι οποίοι κολυμπούν στο χρυσάφι και ζουν ως αυτοκράτορες, με τους Αγίους Αποστόλους, οι οποίοι  γεννήθηκαν «ως περικαθάρματα του κόσμου» (Α΄Κορ.4,13) και στάλθηκαν από τον Κύριο στην οικουμένη, «άτερ βαλλαντίου και πήρας και υποδημάτων» (Λουκ.22,35), να κηρύξουν το ευαγγέλιο της δικαιοσύνης και της σωτηρίας; Ποια σχέση έχει η αγία και άμωμος Εκκλησία του Χριστού, η «μη έχουσα σπίλον ή ρυτίδα, ή τι των τοιούτων» (Εφ.5,27), με την «καθολική εκκλησία» των διεφθαρμένων (ανήθικων, δολοφόνων, κακούργων, κλπ) «παπών» του εφιαλτικού παρελθόντος και των τωρινών «κληρικών» της, με τις χιλιάδες περιπτώσεις παιδεραστίας και παιδοφθορίας, προκαλώντας φρίκη και αηδία σε ολόκληρη την ανθρωπότητα; Ποια σχέση μπορεί να έχει η Εκκλησία του Χριστού, η Οποία κηρύττει την ειρήνη και την συναδέλφωση των λαών, με τις «Νύχτες του Αγίου Βαρθολομαίου», τις σφαγές των «αιρετικών» και τους φονικούς θρησκευτικούς πολέμους της «καθολικής εκκλησίας»; Ποια σχέση μπορεί να έχει η μαρτυρική Ορθόδοξη Εκκλησία με τους φόνους και τις γενοκτονίες των παπικών ουνιτών, στην Ανατολική Ευρώπη τους τελευταίους αιώνες και με αποκορύφωμα τη γενοκτονία των 880.000 Ορθοδόξων Σέρβων, με την επιστασία και παρότρυνση του διαβόητου καρδιναλίου Αλουισίου Στέπινατς, τον οποία «αγιοποίησε» το Βατικανό; Ποια σχέση μπορεί να έχει η τιμιότητα, ο σεβασμός του ανθρωπίνου προσώπου και η αγάπη της Εκκλησίας του Χριστού, προς τους πλανεμένους ανθρώπους, με την δαιμονική απάτη της Ουνίας, την οποία χρησιμοποιεί τα τελευταία 800 χρόνια για να παγιδεύει Ορθοδόξους στον παπισμό;

        Δεν έχει τελειωμό η παράθεση γεγονότων από την ιστορία του παπισμού, τα οποία αποδεικνύουν την αντιχριστιανική του πορεία. Εκείνο που μπορεί να πει κανείς με σιγουριά είναι ότι ο παπισμός ευθύνεται για την παραχάραξη και την προβολή ενός αντίχριστου Χριστιανισμού, τον οποίο δε μπορεί, και δικαίως, να δεχτεί ο κόσμος και ειδικά ο σύγχρονος άνθρωπος! Ο παπισμός υπήρξε, και συνεχίζει να είναι ο διαπρύσιος κήρυκας της απομακρύνσεως των ανθρώπων από τον Χριστιανισμό και αυτή την πίστη στο Θεό! Διότι ο Θεός, που προβάλλει, δεν είναι ο Θεός, που μας αποκάλυψε ο Ιησούς Χριστός, αλλά η φραγκικής (παγανιστικής εμπνεύσεως) αντίληψη περί του «κακού» και «σαδιστή» Θεού! Η «εκκλησία», που καλεί τον κόσμο να ενταχθεί σε αυτή, δεν είναι η Εκκλησία του Χριστού, το πνευματικό θεραπευτήριο, η πύλη της σωτηρίας, αλλά ένα εξουσιολάγνο κράτος, το οποίο διεκδικεί την «αντιπροσωπεία του Θεού στη γη»! Τρανή απόδειξη όλων αυτών η δραματική αποχριστιανοποίηση της παποπροτεσταντικής Ευρώπης και γενικά του δυτικού κόσμου, όπου οι χριστιανικοί ναοί αδειάζουν συνεχώς και πωλούνται, για αλλαγή χρήσης και το χειρότερο: να μετατραπούν σε τζαμιά! Ο Χριστιανισμός της Δύσεως, με την μήτρα του το Βατικανό, δεν έχει μέλλον!

      Μόνο αφελείς δε μπορούν να διακρίνουν την κατάπτωση του παπισμού, ο οποίος οδηγείται ολοταχώς στο βάραθρο της καταστροφής. Δεν είναι λίγες οι δραματικές φωνές διαμαρτυρίας επιφανών παπικών, οι οποίοι κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου για την πλήρη κατάρρευση της παπικής «εκκλησίας», αλλά εις μάτην, ο φραγκισμός του Βατικανού δεν μπορεί να την αντιληφτεί.

       Η πνευματική κατάπτωση και η ηθική σήψη κατατρώγουν τις σάρκες του παπισμού, χωρίς να μπορεί κανένας να αντιστρέψει την κατάσταση. Οι «φιλότιμες» προσπάθειες του πρώην «πάπα» Βενέδικτου 16^ου κατέληξαν σε αποτυχία και την αυτοπαραίτησή του, υπό το αβάστακτο βάρος της καταπτώσεως του παπισμού.  Κάποιοι πίστεψαν ότι μπορεί να σωθεί η «καθολική εκκλησία», με την εκλογή κάποιου «δυναμικού» «πάπα». Πολλοί είδαν ως ελπιδοφόρο γεγονός την εκλογή του νυν «πάπα» Φραγκίσκου, του «ταπεινού» ιησουίτη, ο οποίος θα έκανε τις απαραίτητες «μεταρρυθμίσεις» και το σπουδαιότερο: την απαιτούμενη κάθαρση, από την ηθική μπόχα, η οποία πνίγει ακόμα και αυτό το Βατικανό. Άραγε ευοδώθηκαν οι προσδοκίες τους; Είναι ο κ. Φραγκίσκος ο «αλλιώτικος πάπας»;

     Αφορμή για την παρούσα ανακοίνωσή μας πήραμε από σχετικό αφιέρωμα του περιοδικού των εν Ελλάδι Ιησουιτών «ΑΝΟΙΧΤΟΙ ΟΡΙΖΟΝΤΕΣ» (αριθ. τευχ.1111, Μάιος – Ιούνιος 2018), με γενικό θέμα: «5 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΠΑΠΑ ΦΡΑΓΚΙΣΚΟ». Οι συντάκτες του περιοδικού προσπάθησαν να παρουσιάσουν το «ανανεωτικό έργο» του Αργεντινού κ. Φραγκίσκου και να δώσουν την εντύπωση, ότι «άλλαξαν πολλά στο Βατικανό». Ότι, όπως αναφέρεται στο δημοσίευμα: «Πράγματι, σε αυτή την ιδιαίτερα συμβολική εκλογή νέου πάπα, η Καθολική Εκκλησία άλλαξε σελίδα στον επί αιώνες ευρωκεντρικό προσανατολισμό της, και οι καρδινάλιοι επέλεξαν έναν Πάπα που θα μπορούσε να προωθήσει εσωτερικές μεταρρυθμίσεις».

      Όντως, φάνηκε εξ αρχής, ότι ο κ. Φραγκίσκος εξεδήλωσε την πρόθεσή του να ανορθώσει την πεσμένη και καταρρακωμένη «καθολική εκκλησία». Έκαμε κάποιες τομές, ασχολήθηκε με το τεραστίων διαστάσεων πρόβλημα της ηθικής καταπτώσεως των «κληρικών» της και ιδιαίτερα με την παιδοφιλία και παιδοφθορία, η οποία έχει πάρει τη μορφή καταστροφικής «χιονοστιβάδας» στο Βατικανό. Εκείνο που προώθησε ιδιαιτέρως είναι «το άνοιγμα προς τον κόσμο», να βγάλει την «εκκλησία» από τον «απομόνωση» και να την παρουσιάσει ως «σύγχρονη» και «μοντέρνα».

      Αλλά η προσπάθειά του υπήρξε μάταια. Η «καθολική εκκλησία» μοιάζει με γριά κολασμένη, την οποία κάποιοι προσπαθούν να την καλλωπίσουν και να την παρουσιάσει ως «νέα» και «ηθική». Κανένας νοήμων άνθρωπος δεν μπορεί να πιστέψει ότι η «καθολική εκκλησία» μπορεί να γίνει αποδεκτή από τον σύγχρονο άνθρωπο ως «αγία και άμωμος», διότι το χιλιόχρονο παρελθόν της βοά για τα εγκλήματά της κατά της ανθρωπότητας.

     Διαβάζουμε στο περιοδικό το εξής αποκαλυπτικό: «Ο πάπας Φραγκίσκος έχει γίνει ιδιαίτερα αγαπητός στον κόσμο, επειδή μετατόπισε την έμφαση της Εκκλησίας από τη διδασκαλία προς την ευσπλαχνία, καθιστώντας την Εκκλησία έναν θεσμό που δείχνει ενδιαφέρον και φροντίδα για όσους ζουν στο περιθώριο, για όσους υποφέρουν». Ιδού το αίτιο της αποτυχίας του κ. Φραγκίσκου: το ξεστράτισμα της Εκκλησίας από το σωστικό της έργο, και την ταύτισή της με τον κόσμο. Προφανώς δε γνωρίζει ο «αλάθητος και διδάσκαλος της καθολικής εκκλησίας» ότι η Εκκλησία του Χριστού είναι ένα όλο και ως όλο σώζει καθολικά τον άνθρωπο. Το όποιο κοινωνικό της έργο καταντά ανώφελο, αν μη επιζήμιο, όταν αποκοπεί από το έργο της σωτηρίας. Κοινωνικό έργο έχει να παρουσιάσει και ο κόσμος, αλλά όχι σωτηρία. Ο άνθρωπος σώζεται, γίνεται σώος ολόκληρος, ως σώμα και ψυχή, κάτι που θέλει να αγνοεί ο κ. Φραγκίσκος!

     Είναι γεγονός αξιοπαρατήρητο ότι ο νυν «πάπας» έχει θέσει κυριολεκτικά στο περιθώριο τα δόγματα και γενικά τη χριστιανική διδασκαλία. Ουδέποτε ως τώρα χρησιμοποίησε της γλώσσα της Εκκλησίας για να εκφραστεί, αλλά χρησιμοποιεί μια δική του «ξύλινη» γλώσσα, η οποία αρέσει στους κοσμικούς, για να γίνει αποδεκτός και αρεστός σ’ αυτούς. Αυτό έχει μεγάλη σημασία, διότι φανερώνει τους στόχους του παπισμού, οι οποίοι έχουν κοσμικό προσανατολισμό. Δείχνει τις πραγματικές προθέσεις του Βατικανού, τον πρωταρχικό του στόχο: την κατάληψη των εξουσιών του κόσμου! Την πραγματοποίηση του φραγκικού ονείρου!

      Αυτό το «όνειρο» είναι για τον παπισμό «ζωτικής σημασίας», διότι συνιστά αυτή την ίδια την ύπαρξή του! Και γι’ αυτό προσπαθεί να του δώσει «θεολογική» και «εκκλησιολογική» θεμελίωση, με τα πλέον αντίχριστα δόγματα του «αλαθήτου» και του «πρωτείου» του «πάπα Ρώμης». Είναι τα μόνα δόγματα που ενδιαφέρουν τον παπισμό και στα οποία παραμένει αμετακίνητος. Οι κοσμοκρατορικές βλέψεις του δεν μπορούν να προωθηθούν διαφορετικά, παρά μόνο με αυτά τα δόγματα, τα οποία βεβαίως στηρίζονται σε άλλο πρωταρχικό αντιχριστιανικό δόγμα: την «πετρίνεια διαδοχή». Ότι δήθεν ο επίσκοπος Ρώμης είναι «διάδοχος του πρίγκιπα των αποστόλων Πέτρου» και ως εκ τούτου έλκει την εξουσία του επί όλων των εξουσιών του κόσμου στον «κορυφαίο»  Απόστολο και εν συνεχεία στο Χριστό! Για να πάρουμε μια μικρή γεύση από το αμετακίνητο στην «πετρίνεια διαδοχή» του παπισμού, διαβάζουμε, στο εν λόγω περιοδικό, μια προσευχή, των «Εννέα ημερών προσευχής (novena) προς τιμήν των αποστόλων Πέτρου και Παύλου»: «Χαίρομαι ταπεινά μαζί σου, Άγιε Πέτρε, γιατί είσαι η πέτρα στην οποία ο Ιησούς Χριστός οικοδόμησε την Εκκλησία του…». Η «πέτρα» αυτή δεν είναι άλλη από τον «πάπα», ο οποίος κάθεται (υποτίθεται) στην καθέδρα του αποστόλου Πέτρου! Με άλλα λόγια, βάζουν τους πιστούς παπικούς να προσεύχονται για την ισχυροποίηση αυτού του αντιχριστιανικού δόγματος, το οποίο έχει, όπως προείπαμε τεραστίων διαστάσεων προεκτάσεις και επιπτώσεις στην πορεία του Χριστιανισμού, τις οποίες δεν θέλουν να δουν οι δικοί μας θιασώτες της λεγομένης «οικουμενικής κινήσεως». Η «παπική εκκλησία» έχει σαθρά θεμέλια, διότι μετακινήθηκε από το αιώνιο θεμέλιο το Χριστό και στάθηκε στο «θεμέλιο» του Πέτρου, ενός ανθρώπου! Δημιούργησε έναν μύθο για να στηρίξει το φραγκικό όραμα της κοσμοκρατορίας!

       Η τραγωδία είναι ότι στην ιλιγγιώδη και αναπόφευκτη κατάρρευση του παπισμού «βάζει πλάτη» η Εκκλησία μας, δια των θιασωτών της «οικουμενικής κινήσεως». Δίνοντάς του εκκλησιαστική υπόσταση και παραβλέποντας τις χαώδεις δογματικές και άλλες διαφορές με αυτόν, και την κατάπτωση του παπικού «κλήρου», εκθέτουν την αγία μας Εκκλησία, διότι την ταυτίζουν με τον παπισμό, της «φορτώνουν» το εγκληματικό του παρελθόν, εκθέτουν και «σπιλώνουν» στα μάτια του κόσμου την ακηλίδωτη Εκκλησία του Χριστού! Αναγκάζουν την Ορθοδοξία να απολογείται για τα εγκλήματα και την ανηθικότητα του παπισμού! Αρέσκονται να συντηρούν ένα πτώμα, με την ψευδαίσθηση, ότι μπορούν να το αναστήσουν!   

     Κλείνοντας την ανακοίνωσή μας, θα θέλαμε να εκφράσουμε για μια ακόμα φορά την απογοήτευσή μας για την καταστροφική πορεία του πλανεμένου δυτικού Χριστιανισμού, ο οποίος παραμένει δέσμιος του φραγκισμού, εδώ και δέκα αιώνες. Κανένας «πάπας», η προτεστάντης πάστορας «μεταρρυθμιστής» δε θα μπορέσει να αλλάξει την πορεία του, όσο παραμένει πεισματικά στις πλάνες του. Δεν θέλουμε να παραστήσουμε τους μάντεις, αλλά είναι ολοφάνερο πως οι όποιες προσπάθειες του κ. Φραγκίσκου θα πέσουν στο κενό. Το χάσμα μεταξύ της Εκκλησίας και του παπισμού θα ανοίγει συνεχώς, ώσπου να εξαφανιστεί σε αυτό ο ίδιος. Η αγία μας Εκκλησία έναν μόνο δρόμο σωτηρίας γνωρίζει: τη μετάνοια! Η μόνη σωτηρία του παπισμού είναι η κατεδάφιση του σαθρού του οικοδομήματος, η αποτίναξη του «φραγκισμού» και στη θέση του η επανεγκατάσταση της Εκκλησίας! Στη διαφορετική περίπτωση η πορεία του είναι προδιαγεγραμμένη! 

       Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών