Το Βατικανό ισχυροποιεί την απάτη της Ουνίας!

 ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 23η Ιουλίου 2018

ΤΟ ΒΑΤΙΚΑΝΟ ΙΣΧΥΡΟΠΟΙΕΙ ΤΗΝ ΑΠΑΤΗ ΤΗΣ ΟΥΝΙΑΣ!

      Οι Φράγκοι,  (Franci ή gens Francorum), υπήρξε ένας βάρβαρος και απολίτιστος λαός, ο οποίος εφόρμησε από τη βορειοανατολική Ευρώπη, περί τον 6^ο μ. Χ. αιώνα, καταλαμβάνοντας, ως τον 7^ο αιώνα, δια πυρός και σιδήρου, ολόκληρη σχεδόν την δυτικοευρωπαϊκή  ήπειρο.

Μάλιστα «θεωρούσαν πολύ φυσιολογικό το να προβαίνουν σε λεηλασίες για να καλύπτουν τις ανάγκες τους» (https://el.wikipedia.org).  Ασπάσθηκαν τον Χριστιανισμό από βυζαντινούς και ρωμαίους ιεραποστόλους, αλλά η απίστευτα ρηχή πολιτισμική και μορφωτική κατάσταση της πανσπερμία αυτών των λαών, δεν επέτρεψε να γίνουν κατανοητές οι υψηλές έννοιες της χριστιανικής πίστεως. Ενωρίς, μια σειρά περιθωριακών κακοδοξιών υιοθετήθηκαν από αυτούς, ιδιαίτερα ξεχασμένες πλάνες του ιερού Αυγουστίνου, εντάχτηκαν στο σύστημά τους, όπως οι περί εκπορεύσεως του Αγίου Πνεύματος, το δικανικό πνεύμα και οι περί κοσμικής εξουσίας αντιλήψεις του, αναμείχτηκαν με παγανιστικές δοξασίες του προχριστιανικού φραγκικού παρελθόντος, αποτελώντας τον «φραγκισμό».  

      Επίσης η κατακτητική μανία των Φράγκων συνέδεσε την χριστιανική πίστη με τον ιμπεριαλισμό και την απόλυτη υποταγή των κατακτημένων λαών σ’ αυτούς. Ακόμα, το φεουδαρχικό και απολυταρχικό σύστημά τους το σύνδεσαν και αυτό με την χριστιανική διδασκαλία, δίνοντάς του «θεολογική» κατοχύρωση. Το αποτέλεσμα ήταν να δημιουργήσουν έναν απόλυτα αλλοιωμένο Χριστιανισμό, αναμειγμένο με αιρετικές και παγανιστικές δοξασίες . Έναν επίσης Χριστιανισμό, ο οποίος ταυτίζεται με την κοσμική εξουσία, τον ιμπεριαλισμό και τη φεουδαρχία. Έναν Χριστιανισμό απόλυτα αλλοιωμένο, μη έχοντας καμιά σχέση με την ορθοδοξία, την οποία θεώρησε εξαρχής ως αντίπαλο, και την οποία εξέφραζε, τόσο η Ανατολή, όσο και η Ρωμαϊκή Δύση. Δεν είναι τυχαίο πως ήδη από τον 8^ο αιώνα έχουμε εκδηλώσεις ανοικτής εχθρότητας των αιρετικών Φράγκων προς το Βυζάντιο, απαιτώντας να αναγνωριστούν ως «νόμιμοι διάδοχοι της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας»! Απόδειξη αυτού του κλίματος η καταδίκη της Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου (787), από την Σύνοδο των Φράγκων Επισκόπων της Φραγκφούρτης (794), ως αιρετικής και τις Συνόδους του Ακυισγράνου  (Άαχεν) (798 και 809), οι οποίες επέβαλαν την αίρεση του φιλιόκβε, ως «ορθόδοξη» πίστη της Εκκλησίας.

     Η σταδιακή όμως κατακτητική προώθηση των Φράγκων, με τις πλέον βάρβαρες κατακτητικές πρακτικές, επέβαλαν σταδιακά στην Ευρώπη τον φραγκισμό, δηλαδή τον φράγκικο παραφθαρμένο και κακόδοξο Χριστιανισμό. Το παλαίφατο Πατριαρχείο της Ρώμης βρέθηκε ενωρίς στη δίνη του φραγκισμού, το οποίο για λόγους τακτικής και κύρια να αποτραπούν σφαγές ορθοδόξων, δέχτηκε ταπεινωτικούς συμβιβασμούς με τους Φράγκους, όπως λ.χ. τις στέψεις των Φράγκων ηγεμόνων Πιπίνου του Βραχέως (753) και Καρόλου του Μεγάλου (800). Ακόμα δεν μπόρεσε να αντιμετωπίσει τις αιρετικές κακοδοξίες τους, διότι αυτό το θεωρούσε επικίνδυνο, και γι’ αυτό τις ανέχονταν σιωπηρά. Η μόνη σοβαρή αντίδραση του Πατριαρχείου Ρώμης ήταν η σθεναρή στάση του Πάπα Λέοντος Γ΄ (750-916), ο οποίος ανήρτησε στο ναό του Αγίου Πέτρου αργυρή πλάκα με το ορθόδοξο Σύμβολο της Πίστεως. Είναι χαρακτηριστική η περίπτωση του εν λόγω πάπα, ο οποίος προκάλεσε την αγανάκτηση του λαού της Ρώμης, όταν εξαναγκάστηκε να στέψει αυτοκράτορα των Ρωμαίων τον Φράγκο Καρλομάγνο. Αριστοκράτες και απλός λαός τον ξυλοκόπησαν άγρια και μετά βίας έσωσε τη ζωή του δραπετεύοντας στην αυλή του Καρόλου! Οι ορθόδοξοι Ρωμαίοι γνώριζαν πολύ καλά τι ήταν οι βάρβαροι και αιρετικοί Φράγκοι!

     Απώτερος σκοπός τους ήταν η κατάληψη του θρόνου της Ρώμης, ο οποίος, μετά την κατάλυση του δυτικού κράτους (476) είχε επιφορτιστεί και με πολιτικές αρμοδιότητες. Έτσι έχουμε μια σταδιακή εφόρμηση. Όμως το 1009 ανεβαίνει στο θρόνο της Ρώμης ο πάπας Σέργιος Δ΄ (1009-1012) με τη μεσολάβηση των Φράγκων και με τη συμφωνία να εισάγει την αίρεση του φιλιόκβε στη Δυτική Εκκλησία. Ακολούθως ο πάπας Βενέδικτος ο 8^ος (1012-1024), συντάχτηκε με τους Φράγκους και έστεψε τον Ερρίκο Β΄ της Γερμανίας, το 1014, ως αυτοκράτορα της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας του Γερμανικού Έθνους. Η πλήρης κατάληψη έγινε το 1049, με τον κλουνιακό φράγκο πάπα Λέοντα Θ΄ (1049-1054). Πρώτη τους ενέργεια ήταν η απόσχιση της Δυτικής Εκκλησίας από την Ανατολική. Γι’ αυτό δημιούργησαν τα τραγικά γεγονότα του 1054, επιβάλλοντας το μεγάλο σχίσμα. Ήταν κάτι το αναπόφευκτο, διότι η Εκκλησία, με την παραδοσιακή αγιοπατερική της μορφή, με το συνοδικό – δημοκρατικό τρόπο λειτουργία της, ήταν ολότελα ασύμβατη με τον φραγκισμό. Με την αποκοπή της Δυτικής Εκκλησίας από τον αδιαίρετο κορμό της Μίας Εκκλησίας, στη θέση της στήθηκε ένα υποκατάστατό της, το οποίο ταίριαζε στο σχήμα του φραγκισμού και εξυπηρετούσε τα σχέδιά του. Οι απόγονοι της καταδίκης της Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου κατέλαβαν τον θρόνο της Ρώμης και συνεχίζουν να τον κατέχουν ως σήμερα, μεταβάλλοντάς το σε διαχρονικό κέντρο του φραγκισμού! Ιδού μερικά του στοιχεία: καισαροπαπισμός, παποκαισαρισμός, θεοκρατία, απολυταρχία, ιεροκρατία, τιμαριωτισμός, φεουδαρχισμός, τίτλοι ευγενείας, κοινωνική διαστρωμάτωση, ρατσισμός, οικονομικός συγκεντρωτισμός, και πολλά άλλα.     

     Από τότε αρχίζει μια δραματική αλλοίωση της πίστεως των ορθοδόξων Ρωμαίων. Τα φραγκικά αιρετικά δόγματα επιβάλλονται στην ορθόδοξη Δύση και μαζί το κατακτητικό και φεουδαρχικό πνεύμα. Δεν μένει τίποτε όρθιο στην κυριολεξία. Στόχος των Φράγκων καταληψιών του πατριαρχικού θρόνου της Ρώμης ήταν η κατάληψη και της Ανατολής και στη συνέχεια η κατάληψη όλου του κόσμου. Κλείνουν ερμητικά τα αφτιά τους στις δραματικές εκκλήσεις των ορθοδόξων της Ανατολής για συνετισμό και επιστροφή στην ορθή πίστη και την ομαλότητα. Αντίθετα απαιτούν πλήρη και ολοκληρωτική υποταγή στους κοσμοκράτορες «πάπες» τους, οι οποίοι αναγορεύτηκαν ως «αντιπρόσωποι του Θεού τη γη» και άρα «ως επί γης θεοί». Οι «πάπες» δεν ήταν (και δεν είναι) άλλοι από τους Φράγκους υπερηγεμόνες, οι οποίοι περιβλήθηκαν και την επισκοπική εξουσία.  Ακολουθούν δεκάδες σταυροφορίες για την κατάληψη της Ανατολής. Με την Δ΄ σταυροφορία (1204) και τη διάλυση της Βυζαντινής αυτοκρατορίας, πίστεψαν ότι είχαν καταφέρει το στόχο τους, αλλά γρήγορα διαψεύστηκαν. Διότι οι ορθόδοξοι παρέμειναν πεισματικά πιστοί στην ορθόδοξη πίστη και παράδοση.

     Τότε εφεύραν έναν άλλον δαιμονικό τρόπο να υποτάξουν τους ορθοδόξους: την Ουνία. Πρόκειται για την πλέον απατηλή πρακτική. Εφόσον οι ορθόδοξοι δεν δέχονταν τα λατινικά έθιμα και παραδόσεις για να υποταχτούν στον «πάπα», έντυσαν παπικούς «ιερείς» με ορθόδοξη περιβολή, έχτισαν ναούς με ορθόδοξο ρυθμό και διακόσμηση, χρησιμοποίησαν ορθόδοξο λατρευτικό, δημιουργώντας στην ορθόδοξη Ανατολή ψεύτικη ορθόδοξη εκκλησία, αλλοιωμένη ως προς την πίστη και υποταγμένη στον «πάπα»! Πρόσφεραν έναν παπισμό με ορθόδοξο μανδύα! Με αυτόν τον δόλιο τρόπο εξαπατούν για αιώνες οι παπικοί ορθοδόξους και τους εντάσσουν στον παπισμό! Αυτή η πρακτική χρησιμοποιείται εδώ και 800 χρόνια και συνεχίζεται αμείωτη ως τις μέρες μας, παρά τις σφοδρές αντιδράσεις της Εκκλησίας μας. Και όχι μόνο συνεχίζεται, αλλά και ενθαρρύνεται από το Βατικανό!

     Μια τέτοια ενθάρρυνση έγινε πριν από καιρό, όπως διαβάζουμε στην εφημερίδα των εν Ελλάδι Ρωμαιοκαθολικών «ΚΑΘΟΛΙΚΗ» (φ.30-6-2018). Σύμφωνα με το δημοσίευμα, «Στις 14-17 Ιουνίου 2018, στην Ιταλο-Αλβανική εκκλησιαστική Επαρχία του Λούγγρου της Καλαβρίας, κατόπιν προσκλήσεως του επιχωρίου Επισκόπου, Σεβασμιωτάτου Δονάτου Ολιβέριο, συνήλθε η 21 ετήσια Συνάντηση των Καθολικών Ανατολικών Επισκόπων Ευρώπης, με γενικό θέμα: «Η ταυτότητα μια Καθολικής Εκκλησίας: Θεολογία, Λειτουργία, Κανονικό Δίκαιο». [...] Έλαβαν μέρος εξήντα περίπου Επίσκοποι, μεταξύ των οποίων ο Σεβασμιώτατος Εμμανουήλ ΝΙΝ, Έξαρχος των Ελληνορύθμων Καθολικών Ελλάδος, και ο τιτ. Επίσκοπος Γρατιανουπόλεως Δημήτριος Σαλάχας, ο οποίος ήταν και μεταξύ των έξη ομιλητών. Με ειδικό Μήνυμα ο Πάπας Φραγκίσκος επεσήμανε τη σπουδαιότητα του θέματος για την εμβάθυνση, βίωση και μαρτυρία της ανατολικής παράδοσης των Καθολικών Ανατολικών Εκκλησιών εντός της ανά την οικουμένη Καθολικής Εκκλησίας, εν πλήρει κοινωνία ευρισκομένων με την Αποστολική Έδρα και τον Επίσκοπο Ρώμης. […] Εντυπωσιακή ήταν η πολυπληθής συμμετοχή των πιστών, αλλά και η πολυφωνική βυζαντινή χορωδία, η οποία έψαλλε στην Ελληνική και Αλβανική γλώσσα τη Θεία Λειτουργία του Ιερού Χρυσοστόμου».

     Νομίζουμε ότι το δημοσίευμα είναι ξεκάθαρο και δε χρειάζεται ιδιαίτερη ανάλυση για να καταλάβει ο οιοσδήποτε την ιδιαίτερη μέριμνα του Βατικανού να συντηρήσει και να ισχυροποιήσει τον δόλιο θεσμό της Ουνίας, παρά τις ψευδοδιακηρύξεις στον «ανόσιο» διάλογο με τους Ορθοδόξους. Νομίζουμε ότι ξεκάθαρες είναι και οι προθέσεις του «πάπα» Φραγκίσκου, από το μήνυμά του προς το ουνιτικό Συνέδριο, κάνοντας λόγο για «τη σπουδαιότητα του θέματος», για την «για την εμβάθυνση, βίωση και μαρτυρία της ανατολικής παράδοσης των Καθολικών Ανατολικών Εκκλησιών εντός της ανά την οικουμένη Καθολικής Εκκλησίας, εν πλήρει κοινωνία ευρισκομένων με την Αποστολική Έδρα και τον Επίσκοπο Ρώμης»! Ο κ. Φραγκίσκος είναι σαφής: καμώνεται ότι «φλέγεται» για τη μαρτυρία της ανατολικής (σ.σ. ορθοδόξου) παραδόσεως, αλλά δεν την αναζητά στην καθάρια πηγή της, στην Ορθοδοξία, αλλά στα απόνερα και την απάτη της ουνίας! Είναι ολοφάνερο ότι δεν έχει άλλο στόχο από την υποταγή της χριστιανοσύνης στον «Επίσκοπο Ρώμης». Οι «Ανατολικές Καθολικές Εκκλησίες», με τη δολιότητα και την απάτη, όπως έδειξε και το τελετουργικό (λειτουργικό) μέρος του Συνεδρίου, με τους βυζαντινισμούς, δείχνουν το δρόμο προς αυτόν το στόχο: Να γίνουμε ουνίτες!

       Θεωρούμε ότι το πρόβλημα της Ουνίας είναι η απόδειξη της πλέον χείριστης γνώμης και διάθεσης, που έχουν οι παπικοί για την Ορθοδοξία και εμάς τους ορθοδόξους. Είναι γνωστή η θέση του παπισμού, τα τελευταία χίλια χρόνια, ότι η Ορθοδοξία αποτελεί την «χειρότερη αίρεση, από καταβολής της Εκκλησίας», διότι δεν δέχεται την υποταγή της στον «διάδοχο του Αγίου Πέτρου» και απορρίπτει τις δεκάδες καινοτόμες πλάνες. Είναι γνωστή επίσης η γνώμη ενός κορυφαίου σύγχρονου καρδιναλίου, του Κροάτη Αλοϊσίου Στέπινατς, ηθικού ή και φυσικού, αυτουργού της δολοφονίας 880.000 Σέρβων ορθοδόξων κατά την διάρκεια του Β΄ παγκοσμίου πολέμου και «αγίου» του παπισμού, ο οποίος σημείωσε στο προσωπικό του ημερολόγιο: «πως το Βυζάντιο (σ.σ. η Ορθόδοξος Εκκλησία) είναι τόσο μεγάλο κακό, το οποίο μόνο ο Παντοδύναμος μπορεί να ανεχθεί»! Και εφόσον μόνο ο Παντοδύναμος μπορεί να το ανεχθεί, ενώ ο παπισμός όχι, χρησιμοποίησε και χρησιμοποιεί ακόμα και την απάτη της Ουνίας για να μας «συνετίσει»! Και όχι μόνο την απάτη, αλλά και τη βία, τηρώντας την παράδοση των προγόνων του Φράγκων. Η Ουνία ευθύνεται για χιλιάδες φρικτά εγκλήματα κατά των Ορθοδόξων, κυρίως στην Ανατολική Ευρώπη. Δεν είναι λίγοι οι άγιοι και ομολογητές της Εκκλησίας μας, οι οποίοι μαρτύρησαν από τους «αδελφούς» μας ουνίτες παπικούς! 

      Εκπλησσόμαστε από την «αφέλεια» των δικών μας ορθοδόξων θιασωτών της «Οικουμενικής Κινήσεως», οι οποίοι θεωρούν ότι ο παπισμός «άλλαξε» και πως πια δεν μας μισεί, όπως το παρελθόν, αλλά μας εκδηλώνει ποικιλότροπα την αγάπη του. Βλέπουμε επίσης μια άνευ προηγουμένου υποκριτική στάση των παπικών, οι οποίοι μας αποκαλούν, συχνά και μελίρρυτα, «αδελφούς» και βέβαια, μας έκαναν τη «μεγάλη χάρη», με την Β΄ Βατικανή Σύνοδο (1962-1965), να δώσουν εκκλησιαστική υπόσταση στην Ορθόδοξο Εκκλησίας μας, όχι βεβαίως ως πλήρη Εκκλησία, αλλά ως «ελλειμματική», διότι δεν θέλουμε να υποταχτούμε στον «πάπα»! Θεωρούμε όλα αυτά ως δόλια τακτική, διότι, αν πράγματι ο παπισμός άλλαξε, το πρώτο πράγμα που έπρεπε να κάνει ήταν να καταργήσει την Ουνία! Τη δολιότητα και την απάτη κατά της Εκκλησία μας! Κάτι τέτοιο όμως δεν διαφαίνεται, το αντίθετο μάλιστα, το Βατικανό, βλέποντας, ότι με τις «αγαπολογίες» δεν φέρνει αποτέλεσμα, προωθεί ακάθεκτο την Ουνία, την  οποία συνεχίζει να χαρακτηρίζει ότι «αποτελεί την πιο πρόσφορο οδό για την ένωση»! Διακήρυξε δε επισήμως, δια στόματος του πάπα Παύλου ΣΤ΄ (1963-1978), ότι η «ένωση των εκκλησιών», όταν και αν γίνει, «δεν θα γίνει καθ’ οιουδήποτε τρόπο, επί ζημία των ανατολικών εκκλησιών», δηλαδή των ουνιτικών, διότι αυτές οι «εκκλησίες» της απάτης, είναι η μεγάλη «σταθερή» για τον παπισμό στην καρδιά της Ορθοδοξίας, πραγματικός δούρειος ίππος! Μια διακήρυξη η οποία δεν ανακλήθηκε ποτέ ως τώρα!

     Αλγεινό είναι το φαινόμενο όπου συχνά δικοί μας ορθόδοξοι κληρικοί να επικοινωνούν και να συμπροσεύχονται με ουνίτες! Ο εν λόγω εισηγητής του ουνιτικού συνεδρίου κ. Δ. Σαλάχας, ουνίτης τιτλ. «επίσκοπος» Γρατιανουπόλεως, χαίρει ιδιαιτέρας εκτιμήσεως! Επιπροσθέτως, είναι και μέλος της Μικτής Επιτροπής Διαλόγου Ορθοδόξων και Ρωμαιοκαθολικών!

    Κλείνοντας την παρούσα ανακοίνωσή μας, θα θέλαμε να τονίσουμε για πολλοστή φορά, πως ο σύγχρονος παπισμός είναι στην ουσία «φραγκισμός», γεγονός που παραβλέπουν οι δικοί μας φιλενωτικοί. Οι παπικοί ουδέποτε απέβαλλαν την φραγκική παράδοση και το χειρότερο τις φραγκικές κακοδοξίες και πρακτικές. Το παπικό δαιμονικό δόγμα «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα», δίνει στη δολιότητα και την απάτη της Ουνίας «θεολογικό χαρακτήρα», καθιερώνοντας την ως «εξαγιασμένη πρακτική» και γι’ αυτό το Βατικανό δεν είναι διατεθειμένο να την αποβάλλει, αντίθετα την προωθεί και την ισχυροποιεί. Αδιαφορεί αν η τακτική της και οι τρόποι της ενέχουν το στοιχείο της απάτης! Γι’ αυτό καλούμε για μια ακόμα φορά τους Επισκόπους μας, τους κληρικούς και καθηγητές μας, να συνειδητοποιήσουν ότι το εδώ και δέκα αιώνες φραγκοκρατούμενο Βατικανό δεν πρόκειται να αλλάξει, να μετανοήσει, να αποβάλλει τις δεκάδες κακοδοξίες του, να εγκαταλείψει τον στόχο της κοσμοκρατορίας και της υποταγής των πάντων στην παντόφλα του φράγκου ηγεμόνα, ο οποίος κάθεται στο θρόνο του Επισκόπου Ρώμης. Να προσγειωθούν στην σκληρή πραγματικότητα και να προστατέψουν το ορθόδοξο πλήρωμα από κάθε κακοδοξία και εν προκειμένω από την προβατόσχημη Ουνία, η οποία, με δόλο και απάτη αποσπά ψυχές από την σωστική αγκαλιά της Εκκλησίας και τις προσδένει στο παπικό κράτος, στερώντας τους τη σωτηρία, υπέρ των οποίων «Χριστός απέθανε» (Ρωμ.5,8)!  Τέλος να συνειδητοποιήσουν πως ο «φραγκισμός», αυτό που, εν τέλει, ονομάζεται «δυτικός πολιτισμός», τον εκφράζει κυρίως το Βατικανό, και δεν είναι ολετήρας μόνο για την Εκκλησία, αλλά και ολόκληρη την ανθρωπότητα, για την γενικότερη πορεία του κόσμου τους τελευταίους αιώνες και ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια. Η σύγχρονη κακοδαιμονία του κόσμου (πνευματική, πολιτική, κοινωνική, ηθική, οικονομική, κλπ), έχει τις πικρές της ρίζες στο «πνεύμα» και την παράδοση των Φράγκων, την οποία διαιωνίζει το Βατικανό!

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών