Γιώργος Παπαθανασόπουλος, Ο Μακάριος, η Κύπρος και η Μακεδονία

Ο Μακάριος, η Κύπρος και η Μακεδονία

Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

Ο Αρχιεπίσκοπος της Κύπρου Μακάριος στις 20 Ιουλίου του 1977 εξεφώνησε βαρυσήμαντο λόγο στο διενεργηθέν παγκύπριο συλλαλητήριο  καταδίκης της τουρκικής εισβολής.

Την ομιλία του δημοσίευσε πρόσφατα η εφημερίδα της Λευκωσίας «Φιλελεύθερος» και εκτύπωσε σε χιλιάδες φυλλάδια και διένειμε δωρεάν η Μητρόπολη Πάφου. Η ομιλία του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου ήταν η τελευταία του. Μετά από λίγες ημέρες, και συγκεκριμένα στις 3 Αυγούστου 1977 απεβίωσε. Η ομιλία του αποτελεί παρακαταθήκη για όλους τους Έλληνες. Είναι η πορεία που προτείνει ο αείμνηστος Αρχιεπίσκοπος για το Κυπριακό και για κάθε εθνικό ζήτημα που αντιμετωπίζουμε.

     Τα όσα τότε είπε ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος έχουν ιδιαίτερη βαρύτητα για κάθε Έλληνα και για κάθε εθνικό πρόβλημα που αντιμετωπίζει. Γιατί δεν τα είπε κάποιος θεωρητικός, ούτε ένας τυχάρπαστος, ούτε κάποιος που αυτοαποκαλείται «ρεαλιστής». Τα είπε κάποιος που βίωσε και αγωνίσθηκε  από την πιο υπεύθυνη θέση για την ελευθερία και την αυτοδιάθεση της Κύπρου.

Η πρώτη διαπίστωσή του είναι ότι η βίαιη  κατοχή μεγάλου μέρους της Κυπριακής Δημοκρατίας από την Τουρκία πρέπει καθημερινώς να προβάλλεται διεθνώς. Δεν φτάνει η διπλωματία. Απαιτείται  και η συμμετοχή στο πρόβλημα της παγκόσμιας κοινής γνώμης. Αυτό ενοχλεί ιδιαίτερα όσους αδικοπραγούν. Ανάλογα ισχύουν για το Μακεδονικό. Έχουμε αποτύχει απολύτως ως χώρα στην προβολή των ελληνικών δικαίων στο ζήτημα. Αποτέλεσμα, οι περισσότερες χώρες – μέλη του ΟΗΕ να έχουν αναγνωρίσει το γειτονικό κράτος με το όνομα «Μακεδονία» και οι μεγάλες δυτικές δυνάμεις να έχουν συνταχθεί με αυτό....

Στο ερώτημα τι πρέπει να κάνουν οι Έλληνες της Κύπρου αν οι μεσολαβήσεις του ΟΗΕ στο Κυπριακό δεν προωθούν δίκαια το πρόβλημα  και στη συμβουλή που του έδωσαν ορισμένοι να συμβιβασθούν, επικαλούμενοι το επιχείρημα ότι «με την πάροδο του χρόνου σταθεροποιούνται τα τετελεσμένα γεγονότα και οι ευκαιρίες χάνονται», ο Αρχιεπίσκοπος απάντησε:

«Είμαστε υπέρ του συμβιβασμού. Αλλά συμβιβασμός δεν σημαίνει βέβαια την εκ μέρους μας αποδοχή των τετελεσμένων γεγονότων. Πρέπει ακόμα, να προσθέσω, ότι σε εθνικά προβλήματα σαν το Κυπριακό (Σημ. Και σαν το Μακεδονικό προσθέτουμε), ο πολύς ‘ρεαλισμός’ στην αντιμετώπισή τους ισοδυναμεί προς ηττοπάθεια. Είμαστε ρεαλιστές, ώστε να βλέπουμε στις διαστάσεις της τη σκληρή πραγματικότητα και να μην την παραγνωρίζουμε. Ουδέποτε, όμως, θα την αναγνωρίσουμε και θα την νομιμοποιήσουμε με την υπογραφή μας....Ερωτήματα και σκεπτικισμό γεννά ίσως σε μερικούς η ιδέα για μακροχρόνιο αγώνα. Και άλλοι, ίσως, να τον θεωρούν απλή κενολογία και συνθηματολογία. ΑΥΤΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΟΛΙΓΟΠΙΣΤΟΙ ΚΑΙ ΗΤΤΟΠΑΘΕΙΣ...». ( Σημ. Τα κεφαλαία του γρ.).

Ως προϋπόθεση αυτού του αγώνα στην Κύπρο και, κατ΄ επέκταση, στη Μακεδονία ο αείμνηστος Αρχιεπίσκοπος συνιστά «πίστη απαρασάλευτη στη νίκη του δικαίου μας, πίστη σταθερή στο μέλλον μας ως Έθνους και απόφαση ακλόνητη να μην ενδώσουμε στη βίαιη επιβολή των σχεδίων των ισχυρών της γης». Στο Μακεδονικό ενδώσαμε, ευχόμαστε να μην συμβεί αυτό και στο Κυπριακό.-