Θεολόγοι για τον μακαριστό Μητροπολίτη Φθιώτιδος Νικόλαο

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ ΘΕΟΛΟΓΩΝ

Για  τον προσφάτως  εκλιπόντα   σεβασμιότατο Μητροπολίτη  Φθιώτιδος Κυρό Νικόλαο Πρωτοπαπά

Ο απόστολος Παύλος γράφει στους Εβραίους  για το αρχιερατικό αξίωμα του Χριστού: «Τοιοῦτος γὰρ ἡμῖν ἔπρεπεν ἀρχιερεύς, ὅσιος, ἄκακος, ἀμίαντος, ... (Εβρ. 7,26). Και όντως αληθινός επίσκοπος «εις τύπον και τόπον Χριστού» ήταν ο μακαριστός Μητροπολίτης Φθιώτιδος κυρός Νικόλαος Πρωτοπαπάς (1948-2019), ο οποίος εξεμέτρησε τους χρόνους της επίγειας ζωής του, το Σάββατο 27 Ιουλίου 2019 και μετέστη  αδόκητα προς την αγήρω μακαριότητα.

      Για τις αρετές αυτού του πολυτάλαντου εκκλησιαστικού ανδρός και για τις εξαιρετικές ικανότητές του (διοικητικές, πνευματικές, συγγραφικές,  κηρυκτικές, φιλανθρωπικές κ.ά), σίγουρα θα μιλήσουν και θα γράψουν άλλοι πιο ειδήμονες από εμάς. Εμείς ζήσαμε τον μακαριστό μητροπολίτη Νικόλαο στα φοιτητικά μας χρόνια ως  Διευθυντή του Θεολογικού οικοτροφείου της Αποστολικής Διακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδος από το 1984 και εξής (1984-1996), που ήταν τότε στη μονή Ζωοδόχου Πηγής στο Βύρωνα .

      Σε μια κρίσιμη καμπή της ιστορικής διαδρομής του Θεολογικού οικοτροφείου (που έφτανε στα όρια αναστολής της λειτουργίας του), ήλθε από την Τήνο και ανέλαβε καθήκοντα διευθυντού ο Αρχιμ.π. Νικόλαος Πρωτοπαπάς. Με την οξυδέρκεια, την εργατικότητα, την δυναμικότητα, το κύρος και το επικοινωνιακό χάρισμα που διέθετε κατάφερε γρήγορα να ξεπεράσει τις δυσκολίες (κυρίως οικονομικές) και όχι μόνο να συνεχίσει απρόσκοπτα τη λειτουργία του, αλλά στα χρόνια της εμπνευσμένης διοικήσεως του από τον μακαριστό Νικόλαο, να δει ένδοξες ημέρες. Διαμέναμε τότε περίπου πενήντα φοιτητές από όλον τον Ορθόδοξο κόσμο, Έλληνες από όλα τα μέρη της Ελλάδος και της Κύπρου, Ρουμάνοι, Γεωργιανοί, Τσέχοι, Βούλγαροι , Αφρικανοί από τις χώρες της Ιεραποστολής , Αιγύπτιοι , Αιθίοπες κ.ά

     Η καλοσύνη ,το ενδιαφέρον, η καταδεκτικότητα, η απλότητα, η αγάπη, η προσωπική επικοινωνία με τον καθένα χωριστά και όλους μαζί, δεν ήταν για τον μακαριστό Νικόλαο (αλλά και για την μακαριστή μητέρα του την απλή  γλυκύτατη και διακριτική κυρα Μαρία) απλά υπηρεσιακό καθήκον ,αλλά στάση ζωής. Κι αυτό δεν άλλαξε με το πέρασμα του χρόνου. Έτσι όλοι μας, ζώντας  σαν μια μεγάλη οικογένεια παρά την διαφορά ηλικίας, νοοτροπίας, εθνικής προέλευσης και κουλτούρας αισθανόμασταν σαν παιδιά του κι εγγόνια της κυρά Μαρίας. Άλλωστε παρά το ότι ο μακαριστός είχε σπίτι στην Αθήνα, έμενε συνεχώς μαζί μας και ο ίδιος και η αγαπητή και σεβαστή μας Κυρα Μαρία. Ήταν και ήμασταν γι’ αυτόν η οικογένειά του. Τουλάχιστον αυτό αισθανόμασταν.

     Καθιέρωσε εκδρομές στη Ι.Μονή του Οσίου Δαβίδ (γνωρίζοντάς μας με τον Άγιο Ιάκωβο τον Τσαλίκη),  στον αγ. Ιωάννη τον Ρώσσο στην Έυβοια, στο άγιον Όρος (στον Άγιο Παϊσιο), στην Ευαγγελίστρια στην Τήνο, αγρυπνίες και ακολουθίες στα κοντινά μοναστηράκια στους πρόποδες του Υμηττού, προκάλεσε εκδηλώσεις και επισκέψεις Εκκλησιαστικών προσωπικοτήτων απ’ όλο τον Ορθόδοξο κόσμο στο Οικοτροφείο. Μας  έδωσε την δυνατότητα να καλλιεργήσουμε εκκλησιαστικό ήθος και υγιή πρότυπα θεολογικά, ιερατικά,Εκκλησιαστικά, Ορθόδοξα.

         ΄Ηξερε να ανακαλύπτει τις κλίσεις και τις ικανότητες του καθενός και να τις αξιοποιεί κατάλληλα. Παρακινούσε, προέτρεπε, συμβούλευε, ενδιαφερόταν για τις σπουδές μας, διαλεγόταν με προσήνεια, επικοινωνούσε με όλους, σου ενέπνεε εμπιστοσύνη γιατί είχε αγάπη. Υπήρχε αμοιβαία αγάπη και σεβασμός. Με την ολοκλήρωση των σπουδών μας ,ακόμα κι όταν φεύγαμε και σταδιοδρομούσαμε είτε στην εκπαίδευση είτε σε Εκκλησιαστικό λειτούργημα , φρόντιζε να ρωτά, να μαθαίνει για μας, να επικοινωνεί, να στέλνει βιβλία του, να χαίρεται για μας και τις οικογένειές μας και να μας δείχνει ανιδιοτελώς το ενδιαφέρον και την αγάπη του.

    Θα ήταν λοιπόν παράλειψη και αγνωμοσύνη προς αυτή την εξέχουσα εκκλησιαστική μορφή, αν δεν αρθρώναμε ένα λόγο ευχαριστίας, ένα λόγο ευγνωμοσύνης. Αν δεν καταθέταμε  ένα δάκρυ πένθους, αν δεν ανάβαμε ένα κερί ικεσίας, στον απλό , καταδεκτικό, πολυτάλαντο, αξιοσέβαστο όντως Ιεράρχη, που μας φέρθηκε στα δύσκολα φοιτητικά μας χρόνια ως φυσικός και πνευματικός κυριολεκτικά πατέρας.

Ενώνουμε λοιπόν την ασήμαντη φωνή μας , μαζί με όλων των άλλων ευεργετηθέντων επωνύμων και ανωνύμων ανθρώπων και ασπαζόμενοι περίλυποι  για τελευταία φορά το τίμιο λείψανό του αναφωνούμε ευλαβικά μαζί με όλο το πλήρωμα της Εκκλησίας του Χριστού:

Νικολάου Αρχιερέως του θεοπροβλήτου , θεοφιλούς τε και λαοφιλούς μητροπολίτου της αγιωτάτης μητροπόλεως Φθιώτιδος Αιωνία  η μνήμη!!!

Καλό παράδεισο πολυσέβαστέ μας πάτερ και Δέσποτα. Εύχου υπέρ ημών.Αμήν.

Πρώην φοιτητές του Θεολογικού Οικοτροφείου της Αποστολικής Διακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδος των ετών 1984-1990