Ν.Κατσιαβριάς, Από την ανεξιθρησκείαν εις την κρυψιθρησκείαν

πηγή: Ορθόδοξος Τύπος, 7/11/2008

ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΕΞΙΘΡΗΣΚΕΙΑΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΚΡΥΨΙΘΡΗΣΚΕΙΑΝ
΄Η λόγος δια αυτοκτονικήν πολιτικήν του νεοελληνικού κράτους

Του κ. Νικολάου Κατσιαβριά

Το καλοκαίρι του 2008 με εγκύκλιο του Υπουργείου Παιδεί­ας ορίστηκε πως όποιος δεν επιθυμεί να κάνει το μάθημα των θρησκευτικών αρκεί να δηλώσει πως δεν επιθυμεί και απαλ­λάσσεται. Θα ρωτήσει κανείς: Μα έτσι δεν γινόταν έως τώρα; Τί είναι το καινούριο στην προκειμένη περίπτωση;
Πράγματι, και έως τώρα δεν επιβάλλονταν το μάθημα των θρη­σκευτικών σε όσους ήταν αλλόθρησκοι ή άπιστοι με απλή δήλωση τους, όπου έγραφαν και το λόγο της άρνησης. Το καινούριο είναι πως πλέον δεν απαιτείται ούτε ο λόγος της διαφοροποίησης από την πλειοψηφία των ορθοδόξων χριστιανών. Αρκεί απλά να δη­λώσει πώς δεν επιθυμεί.
Το ζήτημα έχει πάμπολλες όψεις και πτυχές. Από το ποιος κυ­βερνάει τον τόπο και πώς λαμβάνονται καίριες αποφάσεις έως το αν θα έπρεπε να διδάσκεται το μάθημα των θρησκευτικών, από ποιους και σε ποιους θα έπρεπε να απευθύνεται. Στο σημείο αυτό θα επικεντρωθούμε σε όσα λέει ο τίτλος.

Το 311 μ. Χ. ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Γαλέριος, ύστερα από οχτώ χρόνια σκληρών διωγμών των χριστιανών, απελπίστηκε και εξέδωσε από τη Σαρδική (σημερινή Σόφια) ένα διάταγμα για την ανεξιθρησκεία.
Οι πολίτες είναι ελεύθεροι «να πρεσβεύουν τη θρησκεία πού θέλουν, ώστε όλες και όλοι όσοι υπόκεινται στην κυβέρνηση μας να τύχουμε της εύνοιας του ελέους του Θεού του επ' ουρανού όντος, όποια κι αν είναι η φύση του» (Έμπερχαρντ Χόρστ, Μέγας Κωνσταντίνος, Ωκεανίδα 2007, σ. 266). Εκεί άρχισε η ιστορία της ανεξιθρησκείας, της οποίας κρίσιμο ιστορικό σημείο, όπου αυτή η στάση εδραιώθηκε, θεωρείται το 313, όταν στα Μεδιόλανα οι Καί­σαρες Κωνσταντίνος και Λικίνιος συμφώνησαν κοινή στάση στο ζήτημα και έπαυσαν τους διωγμούς των χριστιανών.
Ανεξιθρησκεία σημαίνει: Βοηθείστε όλοι με τον τρόπο σας, τις προσευχές σας και τη στάση σας το κοινό πολίτευμα, ώστε να έχουμε την εύνοια του θεού και να ζούμε με ευπρέπεια και αξιο­πρέπεια. Η όποια αποδοχή στην πίστη δεν θα είχε επιπτώσεις στις σχέσεις του πολίτη με το κράτος.
Η στάση της ανεξιθρησκείας είναι σύμφωνη με την παράδοση των αρχαίων Ελλήνων κατά την οποία, όποιος δε νοιάζεται και δεν συνεισφέρει στα κοινά, δεν είναι σωστός και χρηστός πολίτης.

Από τότε πέρασαν πολλά. Γεγονός είναι πώς εκτός από τις πε­ριοχές του Πάπα Ρώμης, ο Χριστιανισμός ουδέποτε επιβλήθηκε δια της βίας αλλά μάλλον διωγμούς αντιμετώπιζε και αντιμετωπίζει.
Και ερχόμαστε στο σήμερα: Με μια απλή υπουργική εγκύκλιο, που προσπαθούν να την υποβαθμίσουν, ορίζεται και επιβάλλεται ως νόμος του κράτους η κρυψιθρησκεία! Ο πολίτης στις συναλ­λαγές του με την πολιτεία έχει το δικαίωμα να κρύψει την πίστη του. Μάλιστα, με την απόφαση αυτή διευκολύνονται ακριβώς αυτοί πού επιθυμούν να κρύψουν την πίστη τους.
Τα περί νομολογίας για τα προσωπικά δεδομένα και τις γνωμο­δοτήσεις διαφόρων αρχών δεν πείθουν. Όταν πρόκειται για προ­βλήματα υγείας (απαλλαγή από τη γυμναστική...), τα προσωπικά δεδομένα πάνε περίπατο.
Η πίστη του καθενός είναι σεβαστή και ορθά. Αυτό ισχύει εφό­σον ο ίδιος δεν τη θεωρεί πάθος ή ελάττωμα αλλά αξία, την οποία μάλιστα προβάλλει ως συνεισφορά στα κοινά και προς μίμηση στους συνανθρώπους του. Εφ' όσον αυτό συμβαίνει, οι σχέσεις μας γίνονται ξεκάθαρες και οι συνεννοήσεις διευκολύνονται.
Σε αντίθετη περίπτωση το άδηλο και το κρυφό είναι και επικίν­δυνο και δυσκολεύει τη συνεννόηση. Ο «πολίτης» τότε ή είναι βλαμμένος ή γνωρίζει πως είναι προβληματικό αυτό πού πιστεύει και θέλει να το κρύψει.
Οι έντιμοι και αξιοπρεπείς πολίτες, πού είναι οπαδοί κάθε πί­στης και δόγματος, θα έπρεπε να εναντιωθούμε σε αυτή τη θεσμοθέτηση του κρυφού.
Εδώ τίθεται και θέμα άγνοιας της ιστορίας αλλά και των σύγ­χρονων δημοκρατικών θεσμών. Στη Γαλλία, όπου υπάρχει κο­σμικό κράτος, η επιστημολογία αντιμετωπίζεται ως επικίνδυνη αίρεση. Επειδή είναι κρυφή και δόλια. Για τον Αλέξιο Κομνηνό μαρτυρείται θαυμαστή μεθόδευση για την αντιμετώπιση των κρυφών και επικίνδυνων Βογόμιλων. Όχι επειδή ο Αλέξιος ήταν άνθρωπος ευλάβειας, αλλά επειδή ήταν πολιτικός και νοιάζονταν για την ισχύ και την ηρεμία του κράτους του.
Τους διεμήνυσε, πώς είχε ακούσει λίγα για τη διδασκαλία τους και τον ενδιέφεραν. Κάλεσε τους αρχηγούς στο Παλάτι. Αυτοί που γενικώς κρύβονταν, προκειμένου να προσηλυτίσουν τον αυτοκρά­τορα, πήγαν και έπεσαν στην παγίδα του. Τη διδασκαλία την άκου­σε εκκλησιαστική σύνοδος και αξιωματούχοι και επιτέλους δέχτη­κε η φοβερή και κρυφή αίρεση μεγάλο χτύπημα και αφανίστηκε.

Ενώ αυτά γίνονται στα σύγχρονα και παλαιά κράτη, πού σέβο­νταν την ύπαρξη τους και τους πολίτες τους, στην Ελλάδα του 2008 κάποιοι προσέγγισαν αξιωματούχους του ΥΠΕΠΘ και το αίτημά τους έγινε νόμος(!), παρόλο που οι συνέπειες αυτής της απο­δοχής είναι ολέθριες για την ίδια τη λειτουργία του πολιτεύματος. Στο όνομα της δημοκρατίας και της προοδευτικότητας το κράτος στηρίζει τους άθλιους και τους υπονομευτές του, και φέρνει σε δύσκολη θέση τους πολίτες, στους οποίους στηρίζεται.
Σε τελική ανάλυση οι μη έντιμοι και μη πολίτες κατόρθωσαν να επιβάλουν την ιδιορρυθμία τους και να παρασύρουν την Πολιτεία σε αυτοκτονική πολιτική.

(οι υπογραμμίσεις με έντονο χρώμα είναι δικές μας)