Η ανορθόδοξη «θεολογία της ετερότητας»
.
Γράφει "ο περαστικός"
.
Η νέα θεωρία πολλών συγχρόνων θεολόγων είναι η θεολογία της ετερότητας. Σύμφωνα με αυτήν κάθε ορθόδοξος πιστός οφείλει να δείχνει σεβασμό προς κάθε ετερόδοξο ή αλλόθρησκο άνθρωπο, να συνδιαλέγεται μαζί του, να προσπαθεί να γνωρίσει τη δική του θρησκεία, να αναζητεί κοινά στοιχεία στη δική του πίστη με εκείνη του έτερου αδελφού του. Πρακτική εφαρμογή της θεολογικής αυτής θεωρίας είναι οι διαχριστιανικοί και διαθρησκειακοί διάλογοι.
Στο μάθημα των θρησκευτικών επιχειρείται να εισαχθούν και να εφαρμοστούν οι θεωρίες της θεολογίας της ετερότητας. Οι σχεδιαστές του μαθήματος είναι μάλιστα πολλές φορές οι ίδιοι οι κατασκευαστές της θεολογίας αυτής. Χρησιμοποιούν μάλιστα στα κείμενά τους βιβλικά επιχειρήματα για να στηρίξουν τις θεωρίες τους. Έτσι προβάλλουν για παράδειγμα την παραβολή του Καλού Σαμαρείτη ως διδάσκουσα την φροντίδα, το διάλογο και την έγνοια για τον έτερον, όπως έκανε ο Σαμαρείτης για τον «έτερον» πληγωμένο Ιουδαίο. Κάνουν όμως λάθος. Η φροντίδα του Σαμαρείτη αφορά σε υλικά αγαθά και την προστασία της ζωής του πληγωμένου συνανθρώπου. Όταν όμως ο Χριστός διαλέγεται με τη Σαμαρείτιδα δεν κάνει διάλογο για να βρει κοινά σημεία αλλά της επισημαίνει το λάθος των συμπατριωτών της (υμείς προσκυνήτε ο ουκ οίδατε) για να της πει τελικά ότι «Πνεύμα ο Θεός και τους προσκυνούντας αυτόν εν πνεύματι και αληθεία δει προσκυνείν»(Ιω. δ΄,24). Αμέσως δε μετά της αποκαλύπτει ότι ο ίδιος είναι ο Μεσσίας και της προσφέρει τη μοναδική και αληθινή πίστη.
.
Η σύγχυση που ηθελημένα κάνουν οι υπέρμαχοι της θεολογίας της ετερότητας είναι σύγχυση ανάμεσα στη φιλανθρωπία, την ελεημοσύνη και την αγάπη για τον πλησίον με την πίστη, τον τρόπο που πιστεύει κανείς και κυρίως το Πρόσωπο του Θεού στο οποίο πιστεύει. Ασφαλώς όλοι συμφωνούμε πως το πνεύμα του Ευαγγελίου επιτάσσει την επίδειξη αγάπης προς όλους τους ανθρώπους, ακόμη και τους ετερόδοξους ή αλλόθρησκους. Υλικά αυτή η αγάπη αφορά στην ελεημοσύνη, την προσφορά αγαθών στον άλλο, τη φροντίδα για τον ασθενή (όπως κάνει ο Σαμαρείτης), την έγνοια για το φυλακισμένο. Στα θέματα της Πίστης όμως δεν χωράει αγάπη αν δεν στηρίζεται στην αλήθεια. Αληθινή αγάπη σε θέματα Πίστης είναι η χωρίς βία προσέλκυση όλων των ανθρώπων στην αληθή Πίστη της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Αυτή την εντολή της διάδοσης του αληθούς λόγου του Θεού στον κόσμο έδωσε και ο Κύριος στους Αποστόλους, αυτήν υλοποιεί και η ορθόδοξη Ιεραποστολή. Στα θέματα της Πίστης δεν χωρούνε ούτε υποχωρήσεις, ούτε αλληλογνωριμίες, ούτε διάλογοι χωρίς προϋποθέσεις. Οι Πατέρες όταν μιλούσαν για τις ξένες θρησκείες ή τις αιρέσεις επικέντρωναν τη διδασκαλία τους στις διαφορές με την ορθή Πίστη, αποδείκνυαν και τόνιζαν την πλάνη των ξένων διδασκαλιών και προστάτευαν το ποίμνιο από τις αιρετικές αποκλίσεις. Σήμερα οι θεολόγοι της ετερότητας ζητούν προσέγγιση μεταξύ των θρησκειών με αποσιώπηση των διαφορών και υπερτονισμό των ελάχιστων εξωτερικών ομοιοτήτων ανάμεσα στις διάφορες πίστεις. Έτσι όχι μόνο δεν προστατεύουν το ποίμνιο (ή τους μαθητές) αλλά οδηγούν σε σύγχυση αφού δημιουργείται η λανθασμένη αίσθηση ότι όλες οι θρησκείες και ομολογίες πιστεύουν με διαφορετικό τρόπο στον ίδιο θεό, όλες οι πίστεις σώζουν και πάντως καμία ανάγκη δεν υπάρχει να αλλάξει κανείς την πίστη του. Κάθε ιδέα ιεραποστολής και προσέλκυσης με ελευθερία των αλλοθρήσκων και αλλοδόξων στην ορθή Πίστη εγκαταλείπεται.
Η θεολογία της ετερότητας είναι ένα διανοητικό κατασκεύασμα συγχρόνων θεολόγων. Θα τολμούσα να την ονομάσω μητέρα ή δεκανίκι του οικουμενισμού. Οι Πατέρες της Εκκλησίας διέκριναν με κόπο, δάκρυα, προσευχή και αίμα ακόμη την ορθή Πίστη από τις αιρέσεις και τις πλάνες των άλλων θρησκειών. Οι σύγχρονοι θεολόγοι οδηγούν τον κόσμο στη Βαβέλ (σύγχυση) του οικουμενισμού με το ψεύτικο επιχείρημα της αγάπης για τον έτερον, τον πλησίον. Δεν θα τους ακολουθήσουμε.
.
Η νέα θεωρία πολλών συγχρόνων θεολόγων είναι η θεολογία της ετερότητας. Σύμφωνα με αυτήν κάθε ορθόδοξος πιστός οφείλει να δείχνει σεβασμό προς κάθε ετερόδοξο ή αλλόθρησκο άνθρωπο, να συνδιαλέγεται μαζί του, να προσπαθεί να γνωρίσει τη δική του θρησκεία, να αναζητεί κοινά στοιχεία στη δική του πίστη με εκείνη του έτερου αδελφού του. Πρακτική εφαρμογή της θεολογικής αυτής θεωρίας είναι οι διαχριστιανικοί και διαθρησκειακοί διάλογοι.
Στο μάθημα των θρησκευτικών επιχειρείται να εισαχθούν και να εφαρμοστούν οι θεωρίες της θεολογίας της ετερότητας. Οι σχεδιαστές του μαθήματος είναι μάλιστα πολλές φορές οι ίδιοι οι κατασκευαστές της θεολογίας αυτής. Χρησιμοποιούν μάλιστα στα κείμενά τους βιβλικά επιχειρήματα για να στηρίξουν τις θεωρίες τους. Έτσι προβάλλουν για παράδειγμα την παραβολή του Καλού Σαμαρείτη ως διδάσκουσα την φροντίδα, το διάλογο και την έγνοια για τον έτερον, όπως έκανε ο Σαμαρείτης για τον «έτερον» πληγωμένο Ιουδαίο. Κάνουν όμως λάθος. Η φροντίδα του Σαμαρείτη αφορά σε υλικά αγαθά και την προστασία της ζωής του πληγωμένου συνανθρώπου. Όταν όμως ο Χριστός διαλέγεται με τη Σαμαρείτιδα δεν κάνει διάλογο για να βρει κοινά σημεία αλλά της επισημαίνει το λάθος των συμπατριωτών της (υμείς προσκυνήτε ο ουκ οίδατε) για να της πει τελικά ότι «Πνεύμα ο Θεός και τους προσκυνούντας αυτόν εν πνεύματι και αληθεία δει προσκυνείν»(Ιω. δ΄,24). Αμέσως δε μετά της αποκαλύπτει ότι ο ίδιος είναι ο Μεσσίας και της προσφέρει τη μοναδική και αληθινή πίστη.
.
Η σύγχυση που ηθελημένα κάνουν οι υπέρμαχοι της θεολογίας της ετερότητας είναι σύγχυση ανάμεσα στη φιλανθρωπία, την ελεημοσύνη και την αγάπη για τον πλησίον με την πίστη, τον τρόπο που πιστεύει κανείς και κυρίως το Πρόσωπο του Θεού στο οποίο πιστεύει. Ασφαλώς όλοι συμφωνούμε πως το πνεύμα του Ευαγγελίου επιτάσσει την επίδειξη αγάπης προς όλους τους ανθρώπους, ακόμη και τους ετερόδοξους ή αλλόθρησκους. Υλικά αυτή η αγάπη αφορά στην ελεημοσύνη, την προσφορά αγαθών στον άλλο, τη φροντίδα για τον ασθενή (όπως κάνει ο Σαμαρείτης), την έγνοια για το φυλακισμένο. Στα θέματα της Πίστης όμως δεν χωράει αγάπη αν δεν στηρίζεται στην αλήθεια. Αληθινή αγάπη σε θέματα Πίστης είναι η χωρίς βία προσέλκυση όλων των ανθρώπων στην αληθή Πίστη της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Αυτή την εντολή της διάδοσης του αληθούς λόγου του Θεού στον κόσμο έδωσε και ο Κύριος στους Αποστόλους, αυτήν υλοποιεί και η ορθόδοξη Ιεραποστολή. Στα θέματα της Πίστης δεν χωρούνε ούτε υποχωρήσεις, ούτε αλληλογνωριμίες, ούτε διάλογοι χωρίς προϋποθέσεις. Οι Πατέρες όταν μιλούσαν για τις ξένες θρησκείες ή τις αιρέσεις επικέντρωναν τη διδασκαλία τους στις διαφορές με την ορθή Πίστη, αποδείκνυαν και τόνιζαν την πλάνη των ξένων διδασκαλιών και προστάτευαν το ποίμνιο από τις αιρετικές αποκλίσεις. Σήμερα οι θεολόγοι της ετερότητας ζητούν προσέγγιση μεταξύ των θρησκειών με αποσιώπηση των διαφορών και υπερτονισμό των ελάχιστων εξωτερικών ομοιοτήτων ανάμεσα στις διάφορες πίστεις. Έτσι όχι μόνο δεν προστατεύουν το ποίμνιο (ή τους μαθητές) αλλά οδηγούν σε σύγχυση αφού δημιουργείται η λανθασμένη αίσθηση ότι όλες οι θρησκείες και ομολογίες πιστεύουν με διαφορετικό τρόπο στον ίδιο θεό, όλες οι πίστεις σώζουν και πάντως καμία ανάγκη δεν υπάρχει να αλλάξει κανείς την πίστη του. Κάθε ιδέα ιεραποστολής και προσέλκυσης με ελευθερία των αλλοθρήσκων και αλλοδόξων στην ορθή Πίστη εγκαταλείπεται.
Η θεολογία της ετερότητας είναι ένα διανοητικό κατασκεύασμα συγχρόνων θεολόγων. Θα τολμούσα να την ονομάσω μητέρα ή δεκανίκι του οικουμενισμού. Οι Πατέρες της Εκκλησίας διέκριναν με κόπο, δάκρυα, προσευχή και αίμα ακόμη την ορθή Πίστη από τις αιρέσεις και τις πλάνες των άλλων θρησκειών. Οι σύγχρονοι θεολόγοι οδηγούν τον κόσμο στη Βαβέλ (σύγχυση) του οικουμενισμού με το ψεύτικο επιχείρημα της αγάπης για τον έτερον, τον πλησίον. Δεν θα τους ακολουθήσουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου