Στις 7 Ιουνίου του 2006 και κατόπιν αποφάσεως της Διαρκούς Ιερά Συνόδου (επί Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου) απενεμήθη ο Χρυσούς Σταυρός του Αποστόλου Παύλου στον τότε Πρύτανη του Πανεπιστημίου Αθηνών (και σήμερα Πρόεδρο του Συμβουλίου Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης) κ. Γεώργιο Μπαμπινιώτη.
Μεταφέρουμε εδώ ένα σημαντικότατο απόσπασμα της Ευχαριστηρίου Αντιφωνήσεως του κ. Μπαμπινιώτη: (Διαβάστε ολόκληρη την Αντιφώνηση στο περιοδικό «Εκκλησία» του Ιουνίου 2006)
"Κάποτε έγραφα για τα Θρησκευτικά στο σχολείο και είχα μία διαμάχη με τους συνταγματολόγους. Ότι όταν διδάσκουμε
Θρησκευτικά κάνουμε κατήχηση, καταργούμε την ελευθερία του άλλου και λοιπά. Σ’ ένα λαό και σε μία χώρα όπου έχουμε, εννοώ τους πολίτες, 95% Ορθόδοξους, κάνουμε προσηλυτισμό διδάσκοντας την Πίστη μας! Έχουμε οδηγηθεί σε παρανοϊκές καταστάσεις, τις όποιες, όμως, έχουμε μάθει και τις ανεχόμαστε και από παρανοϊκές καταστάσεις αποκτούν σιγά σιγά λογική, πειθώ, και κάπου βρισκόμαστε να απολογούμεθα κιόλας. Θεωρώ ότι οι πνευματικοί άνθρωποι έχουν χρέος να υποστηρίξουν θέσεις. Ναι, διδάσκω τα θρησκευτικά, ελάτε να συζητήσουμε με ποιο τρόπο μπορώ να τα διδάξω ώστε να έχουν άμεση απήχηση, ώστε να προσφέρουν στο παιδί. Αυτό είναι συζητήσιμο. Αλλά άλλο είναι αυτό και άλλο να πω ότι διώχνω τα θρησκευτικά ή ότι διδάσκω Ιστορία των Θρησκειών. Μα τί είναι τα Θρησκευτικά, γνώσεις, πληροφορίες είναι; Αν είναι πληροφορίες, μπορεί να τις πάρει από οπουδήποτε. Με ενδιαφέρει να δω τί είναι ο Ινδουισμός; Να μάθω και τί είναι ο Ινδουισμός, δεν θα μου κάνει κακό, αλλά άλλη είναι ή πίστη μου. Έχω άλλα θέματα, προβλήματα. Έχω τον λόγο του Αποστόλου Παύλου πού μεταφρασμένος ή στο πρωτότυπο με ανεβάζει, με κάνει όν πού σκέπτεται, πού προβληματίζεται, γιατί αυτός ο λόγος δεν ξεπερνιέται με τίποτε. Αυτά όλα, λοιπόν, τα ξεχνάμε και εύκολα επιχειρηματολογούμε ότι γίνεται προσηλυτισμός μέσω Θρησκευτικών. Κι εγώ νομίζω ότι δεν είναι η Εκκλησία αυτή, η όποια πρέπει να διαμαρτύρεται Είμαστε εμείς πού αποτελούμε, συναποτελούμε την Εκκλησία. Όταν λέω Εκκλησία εννοώ τον κλήρο Εμείς οι λαϊκοί είναι πού πρέπει να υψώσουμε τη φωνή μας και να διαμαρτυρηθούμε....
...Ομολογία Πίστεως, λοιπόν, μέσα από τα κείμενα μου, μέσα από την όλη μου παρουσία ως, ξαναλέω, κάτι που βγαίνει από μέσα μου. Όχι ως επίδειξη ούτε ως υπόδειγμα σκεπτόμενου ανδρός. Ως απλή έκφραση αυτού πού εγώ βιώνω. Και τα βιώματα μου ξεκίνησαν πολύ νωρίς τότε που οι μαθητές του Γυμνασίου -του τότε- είχαμε την ευκαιρία -και αυτό συνέβαινε με τους περισσότερους- να φοιτήσουμε στα Κατηχητικά Σχολεία. Θέλω εδώ να ομολογήσω ότι η σχέση μου με την Εκκλησία, η στενότερη πέρα από την οικογένεια, πέρα από το περιβάλλον, ξεκινά μέσα από τον χώρο των Κατηχητικών Σχολείων".
Ελπίζουμε ο κ. Μπαμπινιώτης να έχει τις ίδιες απόψεις και σήμερα και να βοηθήσει από τη σημαντική θέση την οποία τώρα κατέχει στην αναβάθμιση του μαθήματος των Θρησκευτικών στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση. Επίσης θα χαιρόμασταν εαν βλέπαμε και τη σημερινή Διοίκηση της Εκκλησίας να προσεγγίζει τον κ. Μπαμπινιώτη και να προχωρεί σε ωφέλιμο διάλογο μαζί του, αντί να καλεί τον κ. Βερέμη σε συνέδρια και «διαλόγο για την παιδεία που ονειρευόμαστε».
"Κάποτε έγραφα για τα Θρησκευτικά στο σχολείο και είχα μία διαμάχη με τους συνταγματολόγους. Ότι όταν διδάσκουμε
Θρησκευτικά κάνουμε κατήχηση, καταργούμε την ελευθερία του άλλου και λοιπά. Σ’ ένα λαό και σε μία χώρα όπου έχουμε, εννοώ τους πολίτες, 95% Ορθόδοξους, κάνουμε προσηλυτισμό διδάσκοντας την Πίστη μας! Έχουμε οδηγηθεί σε παρανοϊκές καταστάσεις, τις όποιες, όμως, έχουμε μάθει και τις ανεχόμαστε και από παρανοϊκές καταστάσεις αποκτούν σιγά σιγά λογική, πειθώ, και κάπου βρισκόμαστε να απολογούμεθα κιόλας. Θεωρώ ότι οι πνευματικοί άνθρωποι έχουν χρέος να υποστηρίξουν θέσεις. Ναι, διδάσκω τα θρησκευτικά, ελάτε να συζητήσουμε με ποιο τρόπο μπορώ να τα διδάξω ώστε να έχουν άμεση απήχηση, ώστε να προσφέρουν στο παιδί. Αυτό είναι συζητήσιμο. Αλλά άλλο είναι αυτό και άλλο να πω ότι διώχνω τα θρησκευτικά ή ότι διδάσκω Ιστορία των Θρησκειών. Μα τί είναι τα Θρησκευτικά, γνώσεις, πληροφορίες είναι; Αν είναι πληροφορίες, μπορεί να τις πάρει από οπουδήποτε. Με ενδιαφέρει να δω τί είναι ο Ινδουισμός; Να μάθω και τί είναι ο Ινδουισμός, δεν θα μου κάνει κακό, αλλά άλλη είναι ή πίστη μου. Έχω άλλα θέματα, προβλήματα. Έχω τον λόγο του Αποστόλου Παύλου πού μεταφρασμένος ή στο πρωτότυπο με ανεβάζει, με κάνει όν πού σκέπτεται, πού προβληματίζεται, γιατί αυτός ο λόγος δεν ξεπερνιέται με τίποτε. Αυτά όλα, λοιπόν, τα ξεχνάμε και εύκολα επιχειρηματολογούμε ότι γίνεται προσηλυτισμός μέσω Θρησκευτικών. Κι εγώ νομίζω ότι δεν είναι η Εκκλησία αυτή, η όποια πρέπει να διαμαρτύρεται Είμαστε εμείς πού αποτελούμε, συναποτελούμε την Εκκλησία. Όταν λέω Εκκλησία εννοώ τον κλήρο Εμείς οι λαϊκοί είναι πού πρέπει να υψώσουμε τη φωνή μας και να διαμαρτυρηθούμε.......Ομολογία Πίστεως, λοιπόν, μέσα από τα κείμενα μου, μέσα από την όλη μου παρουσία ως, ξαναλέω, κάτι που βγαίνει από μέσα μου. Όχι ως επίδειξη ούτε ως υπόδειγμα σκεπτόμενου ανδρός. Ως απλή έκφραση αυτού πού εγώ βιώνω. Και τα βιώματα μου ξεκίνησαν πολύ νωρίς τότε που οι μαθητές του Γυμνασίου -του τότε- είχαμε την ευκαιρία -και αυτό συνέβαινε με τους περισσότερους- να φοιτήσουμε στα Κατηχητικά Σχολεία. Θέλω εδώ να ομολογήσω ότι η σχέση μου με την Εκκλησία, η στενότερη πέρα από την οικογένεια, πέρα από το περιβάλλον, ξεκινά μέσα από τον χώρο των Κατηχητικών Σχολείων".
Ελπίζουμε ο κ. Μπαμπινιώτης να έχει τις ίδιες απόψεις και σήμερα και να βοηθήσει από τη σημαντική θέση την οποία τώρα κατέχει στην αναβάθμιση του μαθήματος των Θρησκευτικών στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση. Επίσης θα χαιρόμασταν εαν βλέπαμε και τη σημερινή Διοίκηση της Εκκλησίας να προσεγγίζει τον κ. Μπαμπινιώτη και να προχωρεί σε ωφέλιμο διάλογο μαζί του, αντί να καλεί τον κ. Βερέμη σε συνέδρια και «διαλόγο για την παιδεία που ονειρευόμαστε».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου