«Διαπολιτισμική» προσευχή στο 132ο Δημοτικό Σχολείο Αθηνών

Το ΒΗΜΑ Ιδεών σε ένα αφιέρωμά του στην παιδεία (6/3/2009) φιλοξενεί ανάμεσα σε άλλα άρθρα και ένα άρθρο της κ. Στέλλας Πρωτονοταρίου, Πρώην διευθύντριας του 132 δημοτικού σχολείου Αθηνών, με τον τίτλο «Πολυπολιτισμικότητα και ελληνικό σχολείο: ένα παράδειγμα».
Προσέξτε τι αναφέρει ανάμεσα στα άλλα η κ. Πρωτονοταρίου: «… υπάρχει και η καταγεγραμμένη εμπειρία του 132ου Δημοτικού Σχολείου της Αθήνας στο οποίο εφαρμόστηκαν προγράμματα διαπολιτισμικής εκπαίδευσης επί περίπου εννέα έτη με μεγάλη επιτυχία. ….Ενδεικτικά οργανώθηκαν για όλα τα παιδιά εργαστήρια για την προσωπική και κοινωνική τους ανάπτυξη και υγεία, έγιναν μαθήματα μητρικής γλώσσας εκτός ωρολογίου προγράμματος για τους αλλοδαπούς μαθητές, αξιοποιήθηκε η μητρική γλώσσα και το πολιτισμικό τους υπόβαθρο στην εκπαιδευτική διαδικασία, διευρύνθηκε το περιεχόμενο των σχολικών εκδηλώσεων, χρησιμοποιήθηκε στην πρωινή προσευχή κείμενο-προσευχή που να απευθύνεται γενικά στον Θεό και στις πανανθρώπινες αξίες ώστε να συμμετέχουν και τα μη ορθόδοξα παιδιά κτλ.»
Πραγματικά με έκπληξη διάβασαμε όσα γράφει η πρώην Διευθύντρια. Τι είναι ο Θεός; Παιχνίδι στα χέρια του εκάστοτε Διευθυντή; Και όταν λέμε ότι μία προσευχή απευθύνεται γενικά στο Θεό, τι εννοούμε; Ότι υπάρχει ένας «γενικά Θεός» και υπάρχουν και μερικοί «επιμέρους» θεοί όπως ο Χριστός, ο Αλλάχ, ο Βούδας και άλλοι; Πως ανέχτηκαν οι υπόλοιποι δάσκαλοι τέτοιο θρησκευτικό συγκρητισμό; Τι προώθηση της πανθρησκείας είναι αυτή, με το πρόσχημα δήθεν της πολυπολιτισμικότητας; Εάν στο συγκεκριμένο σχολείο υπάρχουν πολλοί μαθητές που δεν είναι Ορθόδοξοι μπορούν να κάνουν προσευχή κατά ομάδες ανάλογα με το θρήσκευμά τους στο δικό τους θεό. Δεν στέκει όμως με καμία λογική η εφαρμογή συγκρητιστικών τακτικών στο πνεύμα της διαπολιτισμικότητας.
Το μόνο ευχάριστο για όλα τα παραπάνω είναι αυτό που σημειώνει η αρθρογράφος προς το τέλος του άρθρου της: «…έπειτα από σχεδόν εννέα χρόνια επιτυχούς λειτουργίας (του προγράμματος αυτού) (το 2007) διεκόπη βίαια από τον νέο διευθυντή του σχολείου, «με άνωθεν εντολές», όπως ο ίδιος ισχυρίστηκε. Ο υφυπουργός Παιδείας νομιμοποίησε τη διακοπή όλων των δράσεων υποστηρίζοντας ότι η διδασκαλία της μητρικής γλώσσας στους μετανάστες μαθητές, τα μαθήματα ελληνικής γλώσσας στους γονείς τους και η αλλαγή της πρωινής προσευχής γίνονταν «καθ΄ υπέρβασιν» όσων προβλέπονται από την ελληνική νομοθεσία».
Τελικά όταν θέλει το Υπουργείο μπορεί να πράξει το καλό. Αν μάλιστα υπάρξουν και σωστοί Διευθυντές, τότε μπορούν πολλά πράγματα να λειτουργήσουν νόμιμα και ορθά (ορθόδοξα).