Β΄ Κυριακή του Ματθαίου
(Ματθ. Δ΄ 18-23)
Γράφει ο Αρχιμ. Ιωήλ Κωνστάνταρος,
Ιεροκήρυξ της Ι. Μητρ. Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης
Ιεροκήρυξ της Ι. Μητρ. Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης
Συγκινητική και αποκαλυπτική η περιγραφή της κλήσεως των πρώτων μαθητών.
Ο Ευαγγελιστής Ματθαίος καταγράφει στο Ιερό κείμενο που θα ακουστεί την Κυριακή στη Θεία Λειτουργία, το πώς ο Κύριος, ενώ περπατούσε κοντά στη θάλασσα της Γαλιλαίας, συναντά και προσκαλεί κοντά του τους πρώτους μαθητές του. Τους Πέτρον και Ανδρέαν και τους υιούς Ζεβεδαίου, Ιάκωβον και Ιωάννην.
Ο Ιησούς ήδη ξεκίνησε το κοσμοσωτήριο έργο Του και περιοδεύει όλη την περιοχή της Γαλιλαίας, διδάσκοντας τη θεία του διδασκαλία στις συναγωγές. Στους χώρους αυτούς της προσευχής και της μελέτης του λόγου του Θεού, κηρύττει το χαρμόσυνο άγγελμα, ότι πλησίασε ο χρόνος της πνευματικής Βασιλείας η οποία θα έφερνε στους ανθρώπους την απολύτρωση και τη χαρά που διψά ο άνθρωπος. Και φυσικά μαζί με το ζωντανό του λόγο, θεράπευε κάθε είδος ασθένειας και αδιαθεσίας μεταξύ του λαού.
Πολλ
ά θα μπορούσε κανείς να τονίσει στην όμορφη Ευαγγελική περικοπή, την οποία θα πρέπει να μελετήσουμε και να δούμε το βάθος και το ύψος της περιγραφής που παρουσιάζει.
Θα σταθούμε όμως μόνο σε μία φράση του Ματθαίου η οποία έχει να κάνει όχι μόνο με τους πρώτους μαθητές, αλλά και με τον κάθε ένα από εμάς. Και η χαρακτηριστική αυτή φράση είναι: «οι δε ευθέως αφέντες τα δίκτυα, ηκολούθησαν αυτώ.» (Ματθ. Δ΄ 20) Δηλ. Αυτοί (ο Πέτρος και ο Ανδρέας), αμέσως άφησαν τα δίκτυα και τον ακολούθησαν. Όπως επίσης παρόμοια είναι και η φράση που αναφέρεται στους Ιάκωβο και Ιωάννη, «οι δε ευθέως αφέντες το πλοίον και τον πατέρα αυτών, ηκολούθησαν αυτώ.» (Ματθ. Δ΄ 22) Δηλ. Αυτοί παρευθύς άφησαν το πλοίο και τον πατέρα τους και ακολούθησαν τον Ιησού.
Δε γνωρίζω φίλοι μου αν μας έχει περάσει από το νου η σκέψη ότι παρόμοια πρόσκληση από τον Ιησού, έχουμε λάβει και εμείς οι ίδιοι. Μα θα πείτε. Ώστε έχουμε κληθεί και εμείς να γίνουμε Απόστολοι; Όχι. Δεν πρόκειται περί αυτής της ειδικής κλίσεως την οποία έλαβαν οι ψαράδες της Γαλιλαίας. Αυτή είναι μοναδική κλήση, γι’ αυτό και ο Απόστολος Παύλος γράφει στην Προς Εφεσ. επιστολή Β΄ 20: «εποικοδομηθέντες επί τω θεμελίω των αποστόλων και προφητών, όντος ακρογωνιαίου αυτού Ιησού Χριστού» δηλ. Έχετε οικοδομηθεί επάνω στο θεμέλιο, που είναι οι Απόστολοι και οι Προφ
ήτες, ενώ ακρογωνιαίος λίθος είναι ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός. Και γι’ αυτόν ακόμα το λόγο, ομολογούμε στο Σύμβολο της Πίστεώς μας ότι η Εκκλησία μας, εκτός των άλλων είναι και Αποστολική: «Εις Μίαν, Αγίαν, Καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησίαν».
Αλλά αν όπως είπαμε δεν έχουμε τη μοναδική και ανεπανάληπτη αυτή κλήση, έχουμε όμως δεχθεί την προσωπική μας κλίση ως ευεργεσία ουράνια με το Άγιο Βάπτισμα, το Άγιο Χρίσμα, τα Ιερά γενικώς μυστήρια της Εκκλησίας μας, όπου μέσω αυτής της χάριτος που μας παρέχουν, καλούμαστε να αγωνιστούμε ώστε να κρατήσουμε και να αυξήσουμε στη ζωή μας τις δωρεές του Θεού.
Κυριαρχεί η λανθασμένη αντίληψη ότι όλοι είμαστε παιδιά του Θεού. Και είναι λανθασμένη η αντίληψη αυτή, διότι όλοι οι άνθρωποι είναι δημιουργήματα και πλάσματα του Θεού. Παιδιά του Θεού είναι μόνο «όσοι έλαβον αυτόν και έδωκεν αυτοίς εξουσίαν τέκνα Θεού γενέσθαι τοις πιστεύουσιν εις το όνομα αυτού» (Ιωάν. Α΄ 12) Δηλ. Σε όσους τον δέχθηκαν, σ’ αυτούς έδωσε δικαίωμα να γίνουν τέκνα του Θεού, σ’ εκείνους δηλαδή, που πιστεύουν στο όνομά Του.
Παιδιά του Θεού είναι μόνο όσοι έλαβαν το χάρισμα και απολαμβάνουν την υιοθεσία «...ίνα την υιοθεσίαν απολάβωμεν.» (Γαλ. Δ΄ 5).
Και αφού έτσι έχουν τα πράγματα, τίθεται σοβαρά τώρα το ερώτημα: Εμείς που ήδη έχουμε δεχθεί και έχουμε λάβει την πρόσκληση, το χάρισμα της υιοθεσίας και τις δωρεές του Παναγίου Πνεύματος, αφήνουμε όλα αυτά που είναι αντίθετα με τον Ιησού και το Πανάγιον θέλημά Του; Ή μήπως η καρδιά μας και ο νους μας είναι κολλημένα σε πρόσωπα και καταστάσεις που θλίβουν το Πνεύμα το Άγιον;
Στην ύπαρξή μας, μορφώνουμε την προσωπικότητα του Κυρίου Ιησού με τον καθημερινό αγώνα εναντίον του ποικίλου κακού που μας περιβάλει ή η θέλησή μας είναι τόσο εξασθενημένη, με αποτέλεσμα, ενώ γνωρίζουμε το ορθόν, όμως δεν προσπαθούμε να το εφαρμόσουμε;
Είμαστε έτοιμοι για την αγάπη και τη δόξα του Χριστού να αποκόψουμε ό,τιδήποτε κρατά την ψυχή μας από υψηλά πετάγματα; Ή αλλοίμονο, καταντούμε σαν τους αετούς που είναι κλεισμένοι μέσα στα κλουβιά...
Η Ευαγγελική πάντως φράση «οι δε ευθέως αφέντες τα δίκτυα ηκολούθησαν αυτώ», θα πρέπει να μιλήσει στις καρδιές μας. Το μόνο βέβαιο είναι ότι σε καμμία απολύτως των περιπτώσεων, δεν είναι δυνατόν να συνδυάσουμε όσα θέλουν να μας κρατήσουν και να μας απορροφήσουν, με όσα ζητά ο Ιησούς.
Και κάτι ακόμα. Δεν θα υπάρξει ποτέ και πουθενά κοινωνική κατάσταση η οποία να μας εμποδίζει αντικειμενικά να ζήσουμε τη ζωή του Χριστού, αν εμείς πραγματικά θέλουμε και έχουμε την διάθεση να εφαρμόσουμε στη ζωή μας το πανάγιο και σωστικό Του θέλημά.
Επομένως δεν έχει και τόσο σημασία σε ποιο τόπο βρίσκεται κανείς, ούτε πάλι αν βρίσκεται μέσα στην οικογένεια ή στην ολοκληρωτική αφιέρωση.
Σημασία έχει να συνειδητοποιήσουμε την ουράνια κλήση μας, και με πνεύμα ενθουσιασμού για την αλήθεια και ταπεινώσεως λόγω των αδυναμιών μας, να προοδεύουμε και να ολοκληρώνουμε την ευλογημένη μας αυτή κλήση, μέσω της μυστηριακής και αγωνιστικής ζωής. Αμήν.
Ο Ευαγγελιστής Ματθαίος καταγράφει στο Ιερό κείμενο που θα ακουστεί την Κυριακή στη Θεία Λειτουργία, το πώς ο Κύριος, ενώ περπατούσε κοντά στη θάλασσα της Γαλιλαίας, συναντά και προσκαλεί κοντά του τους πρώτους μαθητές του. Τους Πέτρον και Ανδρέαν και τους υιούς Ζεβεδαίου, Ιάκωβον και Ιωάννην.
Ο Ιησούς ήδη ξεκίνησε το κοσμοσωτήριο έργο Του και περιοδεύει όλη την περιοχή της Γαλιλαίας, διδάσκοντας τη θεία του διδασκαλία στις συναγωγές. Στους χώρους αυτούς της προσευχής και της μελέτης του λόγου του Θεού, κηρύττει το χαρμόσυνο άγγελμα, ότι πλησίασε ο χρόνος της πνευματικής Βασιλείας η οποία θα έφερνε στους ανθρώπους την απολύτρωση και τη χαρά που διψά ο άνθρωπος. Και φυσικά μαζί με το ζωντανό του λόγο, θεράπευε κάθε είδος ασθένειας και αδιαθεσίας μεταξύ του λαού.
Πολλ
ά θα μπορούσε κανείς να τονίσει στην όμορφη Ευαγγελική περικοπή, την οποία θα πρέπει να μελετήσουμε και να δούμε το βάθος και το ύψος της περιγραφής που παρουσιάζει.Θα σταθούμε όμως μόνο σε μία φράση του Ματθαίου η οποία έχει να κάνει όχι μόνο με τους πρώτους μαθητές, αλλά και με τον κάθε ένα από εμάς. Και η χαρακτηριστική αυτή φράση είναι: «οι δε ευθέως αφέντες τα δίκτυα, ηκολούθησαν αυτώ.» (Ματθ. Δ΄ 20) Δηλ. Αυτοί (ο Πέτρος και ο Ανδρέας), αμέσως άφησαν τα δίκτυα και τον ακολούθησαν. Όπως επίσης παρόμοια είναι και η φράση που αναφέρεται στους Ιάκωβο και Ιωάννη, «οι δε ευθέως αφέντες το πλοίον και τον πατέρα αυτών, ηκολούθησαν αυτώ.» (Ματθ. Δ΄ 22) Δηλ. Αυτοί παρευθύς άφησαν το πλοίο και τον πατέρα τους και ακολούθησαν τον Ιησού.
Δε γνωρίζω φίλοι μου αν μας έχει περάσει από το νου η σκέψη ότι παρόμοια πρόσκληση από τον Ιησού, έχουμε λάβει και εμείς οι ίδιοι. Μα θα πείτε. Ώστε έχουμε κληθεί και εμείς να γίνουμε Απόστολοι; Όχι. Δεν πρόκειται περί αυτής της ειδικής κλίσεως την οποία έλαβαν οι ψαράδες της Γαλιλαίας. Αυτή είναι μοναδική κλήση, γι’ αυτό και ο Απόστολος Παύλος γράφει στην Προς Εφεσ. επιστολή Β΄ 20: «εποικοδομηθέντες επί τω θεμελίω των αποστόλων και προφητών, όντος ακρογωνιαίου αυτού Ιησού Χριστού» δηλ. Έχετε οικοδομηθεί επάνω στο θεμέλιο, που είναι οι Απόστολοι και οι Προφ
ήτες, ενώ ακρογωνιαίος λίθος είναι ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός. Και γι’ αυτόν ακόμα το λόγο, ομολογούμε στο Σύμβολο της Πίστεώς μας ότι η Εκκλησία μας, εκτός των άλλων είναι και Αποστολική: «Εις Μίαν, Αγίαν, Καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησίαν».Αλλά αν όπως είπαμε δεν έχουμε τη μοναδική και ανεπανάληπτη αυτή κλήση, έχουμε όμως δεχθεί την προσωπική μας κλίση ως ευεργεσία ουράνια με το Άγιο Βάπτισμα, το Άγιο Χρίσμα, τα Ιερά γενικώς μυστήρια της Εκκλησίας μας, όπου μέσω αυτής της χάριτος που μας παρέχουν, καλούμαστε να αγωνιστούμε ώστε να κρατήσουμε και να αυξήσουμε στη ζωή μας τις δωρεές του Θεού.
Κυριαρχεί η λανθασμένη αντίληψη ότι όλοι είμαστε παιδιά του Θεού. Και είναι λανθασμένη η αντίληψη αυτή, διότι όλοι οι άνθρωποι είναι δημιουργήματα και πλάσματα του Θεού. Παιδιά του Θεού είναι μόνο «όσοι έλαβον αυτόν και έδωκεν αυτοίς εξουσίαν τέκνα Θεού γενέσθαι τοις πιστεύουσιν εις το όνομα αυτού» (Ιωάν. Α΄ 12) Δηλ. Σε όσους τον δέχθηκαν, σ’ αυτούς έδωσε δικαίωμα να γίνουν τέκνα του Θεού, σ’ εκείνους δηλαδή, που πιστεύουν στο όνομά Του.
Παιδιά του Θεού είναι μόνο όσοι έλαβαν το χάρισμα και απολαμβάνουν την υιοθεσία «...ίνα την υιοθεσίαν απολάβωμεν.» (Γαλ. Δ΄ 5).
Και αφού έτσι έχουν τα πράγματα, τίθεται σοβαρά τώρα το ερώτημα: Εμείς που ήδη έχουμε δεχθεί και έχουμε λάβει την πρόσκληση, το χάρισμα της υιοθεσίας και τις δωρεές του Παναγίου Πνεύματος, αφήνουμε όλα αυτά που είναι αντίθετα με τον Ιησού και το Πανάγιον θέλημά Του; Ή μήπως η καρδιά μας και ο νους μας είναι κολλημένα σε πρόσωπα και καταστάσεις που θλίβουν το Πνεύμα το Άγιον;
Στην ύπαρξή μας, μορφώνουμε την προσωπικότητα του Κυρίου Ιησού με τον καθημερινό αγώνα εναντίον του ποικίλου κακού που μας περιβάλει ή η θέλησή μας είναι τόσο εξασθενημένη, με αποτέλεσμα, ενώ γνωρίζουμε το ορθόν, όμως δεν προσπαθούμε να το εφαρμόσουμε;
Είμαστε έτοιμοι για την αγάπη και τη δόξα του Χριστού να αποκόψουμε ό,τιδήποτε κρατά την ψυχή μας από υψηλά πετάγματα; Ή αλλοίμονο, καταντούμε σαν τους αετούς που είναι κλεισμένοι μέσα στα κλουβιά...
Η Ευαγγελική πάντως φράση «οι δε ευθέως αφέντες τα δίκτυα ηκολούθησαν αυτώ», θα πρέπει να μιλήσει στις καρδιές μας. Το μόνο βέβαιο είναι ότι σε καμμία απολύτως των περιπτώσεων, δεν είναι δυνατόν να συνδυάσουμε όσα θέλουν να μας κρατήσουν και να μας απορροφήσουν, με όσα ζητά ο Ιησούς.
Και κάτι ακόμα. Δεν θα υπάρξει ποτέ και πουθενά κοινωνική κατάσταση η οποία να μας εμποδίζει αντικειμενικά να ζήσουμε τη ζωή του Χριστού, αν εμείς πραγματικά θέλουμε και έχουμε την διάθεση να εφαρμόσουμε στη ζωή μας το πανάγιο και σωστικό Του θέλημά.
Επομένως δεν έχει και τόσο σημασία σε ποιο τόπο βρίσκεται κανείς, ούτε πάλι αν βρίσκεται μέσα στην οικογένεια ή στην ολοκληρωτική αφιέρωση.
Σημασία έχει να συνειδητοποιήσουμε την ουράνια κλήση μας, και με πνεύμα ενθουσιασμού για την αλήθεια και ταπεινώσεως λόγω των αδυναμιών μας, να προοδεύουμε και να ολοκληρώνουμε την ευλογημένη μας αυτή κλήση, μέσω της μυστηριακής και αγωνιστικής ζωής. Αμήν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου