Το άρθρο του π. Γεωργίου Τσέτση στο amen έχει τίτλο «Αδόκιμες απόψεις περί Οικουμενικού Πατριαρχείου και Χάλκης». Δεν θα σχολιάσουμε την υπερπροβολή της προσφοράς του Φαναρίου και της Σχολής της Χάλκης από τον πρωτοπρεσβύτερο του Πατριαρχείου. 
Ρωτούμε όμως: Ποιους εννοεί κλείνοντας το άρθρο του με τη φράση: «…την στιγμή κατά την οποία βάλλεται πανταχόθεν το Φανάρι και κινητοποιούνται ουκ ολίγοι προκειμένου να επιβάλουν στην καθ’ημάς Ανατολή μια «Νέα Τάξη Ορθοδόξων Πραγμάτων»;
Ποιοι είναι οι «ουκ ολίγοι» π.Γεώργιε; Και ποια η «Νέα Τάξη Ορθοδόξων Πραγμάτων»που προσπαθούν να επιβάλλουν;
Ρωτούμε όμως: Ποιους εννοεί κλείνοντας το άρθρο του με τη φράση: «…την στιγμή κατά την οποία βάλλεται πανταχόθεν το Φανάρι και κινητοποιούνται ουκ ολίγοι προκειμένου να επιβάλουν στην καθ’ημάς Ανατολή μια «Νέα Τάξη Ορθοδόξων Πραγμάτων»;Ποιοι είναι οι «ουκ ολίγοι» π.Γεώργιε; Και ποια η «Νέα Τάξη Ορθοδόξων Πραγμάτων»που προσπαθούν να επιβάλλουν;
Μήπως, λέμε μήπως, η αλήθεια ότι οι Οικουμενιστές υπηρετούν με τις θέσεις τους τη Νέα Τάξη και την πανθρησκεία, επιστρέφεται τώρα με τη μορφή κατηγορίας εναντίον των αγωνιστών κληρικών και πιστών ότι προσπαθούν να επιβάλλουν Νέα Τάξη Ορθοδόξων Πραγμάτων αντί να υπακούνε όλοι γονυπετείς το διωκόμενο Φανάρι;
Και επιτέλους ας σταματήσει κάποτε αυτή η ιστορία με τις ατέλειωτες διώξεις του Φαναρίου. Το Φανάρι απολαμβάνει την αμερικανική (και όχι μόνο) προστασία που του εξασφαλίζει την υπερπήδηση οποιουδήποτε προβλήματος προέρχεται από σποραδικές «διώξεις» από τους Τούρκους.
Ας θυμηθούμε και ένα απόσπασμα από όσα αποκαλυπτικά γράφει ο Αρχιμ. Ιωάσαφ Μακρής, της Ιεράς Μονής Μεγάλου Μετεώρου στο άρθρο του «Ιστορική αναδρομή της προσεγγίσεως Ορθοδόξων και Ρωμαιοκαθολικών κατά τον 20ο αιώνα» («Εν Συνειδήσει», έκτακτη έκδοση Ι.Μ. Μεγάλου Μετεώρου, 2009)
Για την αμερικανική πολιτική το Οικουμενικό Πατριαρχείο στάθηκε και παραμένει ακόμη «ο καλύτερος δικηγόρος θεμάτων στα οποία οι ΗΠΑ αποδίδουν τεράστια σημασία» σύμφωνα με τον Αμερικανό Επιτετραμένο στην Πόλη κ. Ντ. Αρνέτ (Μαρία Αντωνιάδου, Γιατί οι Η.Π.Α. στηρίζουν το Φανάρι). Για δε το Φανάρι η πρόσδεση στο άρμα της αμερικανικής πολιτικής θεωρήθηκε και θεωρείται όρος επιβίωσης, .....
καθώς η υποβάθμισή του από την τουρκική κυβέρνηση, κυρίως με την Συνθήκη της Λωζάνης το 1923, η αφαίρεση των προνομίων και η περιστολή των δικαιωμάτων του, καθιστά την υψηλή προστασία της υπερδυνάμεως αναγκαία προϋπόθεση για την διατήρησή του.
Όπως δήλωσε, άλλωστε, ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος μετά την συνάντησή του με τον Αμερικανό πρεσβευτή στην Αθήνα κ. Ντάνιελ Σπέκχαρντ (14 Μαΐου 2008) «και το Οικουμενικό Πατριαρχείο και η Αμερική υπηρετούν τα ίδια ιδανικά της ειρήνης, της ελευθερίας και της δικαιοσύνης». Το γεγονός αυτό εξηγεί και την ιδιαίτερη εύνοια με την οποία η αμερικανική πολιτική αντιμετωπίζει το Φανάρι και την μεγάλη ανταπόκριση, που βρίσκουν τα αιτήματά του, η οποία εκδηλώνεται με πολυάριθμα ψηφίσματα και διαβήματα προς τις τουρκικές αρχές. Είναι, βεβαίως, ευπρόσδεκτη κάθε υποστήριξη στα ζητήματα του Οικουμενικού μας Πατριαρχείου, δεν παύει, όμως, να αποτελεί την απόλυτη εξαίρεση στα πλαίσια μιας πάγιας ανθελληνικής εξωτερικής πολιτικής των Ηνωμένων Πολιτειών, που υπονομεύουν συστηματικά τα εθνικά μας συμφέροντα και τον ρόλο της χώρας μας στην ευρύτερη περιοχή της Νοτιοανατολικής Μεσογείου και της Ε.Ε.
Οι ποικίλες, βεβαίως, αντιξοότητες που προκαλεί το τουρκικό κράτος στο Οικουμενικό μας Πατριαρχείο (τις οποίες όλοι αναγνωρίζουμε και καταδικάζουμε) δεν αποτελούν, σε καμμία περίπτωση, δικαιολογία (όσο και αν έτσι προβάλλονται) για εκπτώσεις, και μάλιστα τέτοιου μεγέθους, στα θέματα της πίστεως.
Άλλωστε η ευχέρεια του Οικουμενικού Πατριάρχου να δραστηριοποιείται στα διεθνή fora συζητήσεως και λήψεως αποφάσεων, η αποδοχή και η αναγνώριση που απολαμβάνει από ποικίλους φορείς της διεθνούς κρατούσας τάξεως, η πρόσφατη κατάταξή του από το περιοδικό TIME «στην ενδέκατη θέση, στον κατάλογο των εκατό ηγετών με τη μεγαλύτερη επιρροή στον κόσμο» (Ελευθεροτυπία, 3-5-2008), κάθε άλλο παρά έναν «αιχμάλωτο Πατριάρχη» φανερώνουν (Βλ. σχ. Δήλωση Οικουμενικού Πατριάρχου: «Ουδέποτε ησθάνθην αιχμάλωτος ουδενός, το Οικουμενικόν Πατριαρχείον εκπληροί ελευθέρως και ανεπηρεάστως την αποστολή του», εφημ. Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία 15-7-2001).
Ας θυμηθούμε και ένα απόσπασμα από όσα αποκαλυπτικά γράφει ο Αρχιμ. Ιωάσαφ Μακρής, της Ιεράς Μονής Μεγάλου Μετεώρου στο άρθρο του «Ιστορική αναδρομή της προσεγγίσεως Ορθοδόξων και Ρωμαιοκαθολικών κατά τον 20ο αιώνα» («Εν Συνειδήσει», έκτακτη έκδοση Ι.Μ. Μεγάλου Μετεώρου, 2009)
Για την αμερικανική πολιτική το Οικουμενικό Πατριαρχείο στάθηκε και παραμένει ακόμη «ο καλύτερος δικηγόρος θεμάτων στα οποία οι ΗΠΑ αποδίδουν τεράστια σημασία» σύμφωνα με τον Αμερικανό Επιτετραμένο στην Πόλη κ. Ντ. Αρνέτ (Μαρία Αντωνιάδου, Γιατί οι Η.Π.Α. στηρίζουν το Φανάρι). Για δε το Φανάρι η πρόσδεση στο άρμα της αμερικανικής πολιτικής θεωρήθηκε και θεωρείται όρος επιβίωσης, .....
καθώς η υποβάθμισή του από την τουρκική κυβέρνηση, κυρίως με την Συνθήκη της Λωζάνης το 1923, η αφαίρεση των προνομίων και η περιστολή των δικαιωμάτων του, καθιστά την υψηλή προστασία της υπερδυνάμεως αναγκαία προϋπόθεση για την διατήρησή του.
Όπως δήλωσε, άλλωστε, ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος μετά την συνάντησή του με τον Αμερικανό πρεσβευτή στην Αθήνα κ. Ντάνιελ Σπέκχαρντ (14 Μαΐου 2008) «και το Οικουμενικό Πατριαρχείο και η Αμερική υπηρετούν τα ίδια ιδανικά της ειρήνης, της ελευθερίας και της δικαιοσύνης». Το γεγονός αυτό εξηγεί και την ιδιαίτερη εύνοια με την οποία η αμερικανική πολιτική αντιμετωπίζει το Φανάρι και την μεγάλη ανταπόκριση, που βρίσκουν τα αιτήματά του, η οποία εκδηλώνεται με πολυάριθμα ψηφίσματα και διαβήματα προς τις τουρκικές αρχές. Είναι, βεβαίως, ευπρόσδεκτη κάθε υποστήριξη στα ζητήματα του Οικουμενικού μας Πατριαρχείου, δεν παύει, όμως, να αποτελεί την απόλυτη εξαίρεση στα πλαίσια μιας πάγιας ανθελληνικής εξωτερικής πολιτικής των Ηνωμένων Πολιτειών, που υπονομεύουν συστηματικά τα εθνικά μας συμφέροντα και τον ρόλο της χώρας μας στην ευρύτερη περιοχή της Νοτιοανατολικής Μεσογείου και της Ε.Ε.
Οι ποικίλες, βεβαίως, αντιξοότητες που προκαλεί το τουρκικό κράτος στο Οικουμενικό μας Πατριαρχείο (τις οποίες όλοι αναγνωρίζουμε και καταδικάζουμε) δεν αποτελούν, σε καμμία περίπτωση, δικαιολογία (όσο και αν έτσι προβάλλονται) για εκπτώσεις, και μάλιστα τέτοιου μεγέθους, στα θέματα της πίστεως.
Άλλωστε η ευχέρεια του Οικουμενικού Πατριάρχου να δραστηριοποιείται στα διεθνή fora συζητήσεως και λήψεως αποφάσεων, η αποδοχή και η αναγνώριση που απολαμβάνει από ποικίλους φορείς της διεθνούς κρατούσας τάξεως, η πρόσφατη κατάταξή του από το περιοδικό TIME «στην ενδέκατη θέση, στον κατάλογο των εκατό ηγετών με τη μεγαλύτερη επιρροή στον κόσμο» (Ελευθεροτυπία, 3-5-2008), κάθε άλλο παρά έναν «αιχμάλωτο Πατριάρχη» φανερώνουν (Βλ. σχ. Δήλωση Οικουμενικού Πατριάρχου: «Ουδέποτε ησθάνθην αιχμάλωτος ουδενός, το Οικουμενικόν Πατριαρχείον εκπληροί ελευθέρως και ανεπηρεάστως την αποστολή του», εφημ. Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία 15-7-2001).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου