Γράφει ο Πρωτοπρεσβύτερος Διονύσιος Τάτσης
Είναι ὑπερβολικά ἐνοχλητική ἡ δραστηριότητα τῶν οἰκουμενιστῶν τοῦ Φαναρίου καί τῆς 
Ἑλλάδος. Ὁ λαός, βέβαια, ἀκόμα δέν συνειδοτοποίησε τό τι συμβαίνει, γιατί εἶναι ἀπασχολημένος μέ τά καθημερινά προβλήματα πού ἀντιμετωπίζει, ἀλλά καί γιατί ἔχει ἐμπιστοσύνη στήν Ἐκκλησία του καί ἰδιαίτερα στους ἁπλούς κληρικούς, τούς ἐφημέριους.Ὅμως κι ἐκεῖ ὑπάρχει ἔλλειψη πληροφόρησης καί μερική ἀδιαφορία. Δυστυχῶς, λείπει ἡ ευαισθησία γιά τά θέματα αὐτά. Παλιότερα ἡ λέξη πάπας προκαλοῦσε ἐρεθισμό στά ὦτα καί ἀγανάκτηση στίς ψυχές. Ὁ ἀπόηχος τῆς ἱστορίας ἦταν ἔντονος καί διαρκής. Δέν εἶχαν δραστηριοποιηθεῖ ἀκόμα οἱ οἰκουμενιστές, οἱ ὁποῖοι ἔχουν προκαλέσει ἄμβλυνση τοῦ ὀρθοδόξου κριτηρίου σέ πολλούς.
Στούς κύκλους τῶν οἰκουμενιστῶν ὑπάρχει ἐνθουσιασμός καί οἱ ρητορικές ἐκφράσεις περισσεύουν........
Οἱ πρωταγωνιστές νομίζουν ὅτι μέ τή συναισθηματική τους θερμότητα θά ρευστοποιήσουν τή σκληρή πραγματικότητα, πού ὑφίσταται ἀνάμεσα στούςὈρθοδόξους και τούς αἱρετικούς Παπικούς καί θά τήν ξαναπλάσουν ὅπως αὐτοί θέλουν, θέτοντας τίς δογματικές διαφορές στό ἀρχεῖο τῆς λήθης ἤ ἀναλύοντάς τες μέ τρόπο πού νά προκαλοῦν ἐρεθίσματα καί νά μεταβάλλονται σέ στηρίγματα τῆς ποθούμενης ἕνωσης τῶν «ἐκκλησιῶν».Ἔτσι κάνουν συνήθως οἱ δόλιοι αἱρετικοί καί οἱ ἀφελεῖς δικοί μας οἰκουμενιστές. Τά σαφή καί ἁπλά τά περιγράφουν μέ τή «σοφία» τους καί τή βαθύτερη ἀνάλυση καί βρίσκουν στή φωλιά τοῦ φαρμακεροῦ φιδιοῦ τό περιστέρι τῆς εἰρήνης καί τῆς ἀγάπης.
Θεωρῶ χρήσιμη καί διαφωτιστική τήν περιγραφή τῶν ὅσων συμβαίνουν μεταξύ τῶν οἰκουμενιστῶν, τήν ὁποία κάνει ὁ ἡγούμενος τοῦ Μεγάλου Μετεώρου π. Ἀθανάσιος, γι᾽ αὐτό καί τή μεταφέρω ἐδῶ:
«Μέσα σέ μιά ἀληθινή παραζάλη ἐνθουσιασμοῦ καί ἀγαπολογίας “ἄνευ ὅρων καί ὁρίων” (κατά τόν Πατριάρχη Ἀθηναγόρα) ξεπεράσαμε πραγματικά κάθε ὅριο καί καταστρατηγήσαμε ὅλους τους ὅρους τῆς πίστεως καί τούς ἱερούς κανόνες. Γίναμε ἐπιλήσμονες τῆς ὀρθοδόξου παραδόσεώς μας, τῆς ἱερᾶς παρακαταθήκης τῶν Ἁγίων Πατέρων μας τούς ὁποίους πολύ εὔκολα ἀντιπαρήλθαμε ὡς ξεπερασμένους θεωρώντας ἑαυτούς ἰσότιμους καί ἰσοστασίους τους, ἀκόμη καί ἱκανότερους στήν ἐκφορά ἑνός σύγχρονου θεολογικοῦ λόγου, πού θά ἀνταποκρίνεται στίς ἀπαιτήσεις τῶν καιρῶν μας, καθώς καί στίς ἀπαιτήσεις τῆς πολυπόθητης “ἑνώσεως”.
Καινοφανεῖς θεολογικές ἀπόψεις, ἀποκλίνουσες δογματικές θέσεις, ἀνεπίτρεπτες ὑποχωρήσεις καί συμβιβασμοί σέ θέματα πίστεως, ἀποδοχή θεολογούμενων θεμάτων χωρίς καμμία συζήτηση, ἀνοχή καί νομιμοποίηση σέ ἀπαράδεκτα ἐκκλησιολογικά και ἠθικά ὀλισθήματα ἀποτελοῦν πλέον ζητήματα ρουτίνας γιά τους ὀρθοδόξους πού μετέχουν στούς διαλόγους.
Ἡαὔξηση τῆς συχνότητας, ἡ ἐπιτάχυνση στόν ρυθμό, τό ἀπροκάλυπτο τῶν ἐνεργειῶν, ἡ ἐπικοινωνιακή τακτική, ἡ μεθοδευμένη ἐπισημότητα, ἡ φαντασμαγορία τοῦ σκηνικοῦ προδίδουν την σπουδή γιά τήν ἐπιβολή τετελεσμένων στό ζήτημα τῆς λεγόμενης “ἑνώσεως”. Τετελεσμένα πού, χωρίς καμμία λογική ἐξήγηση, χωρίς θεολογικό ὑπόβαθρο, χωρίς συνοδική συγκατάθεση, χωρίς τήν ἀποδοχή ἀπό τό πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας, ἀνατρέπουν σε μιά στιγμή τήν ἀλήθεια καί την ἀκρίβεια τῆς πίστεώς μας πού εἶναι θεμελιωμένες στήν δισχιλιετή παράδοση τῆς ἁγίας μας Ὀρθοδοξίας» (Περ. «Ἐν συνειδήσει», Ἰούνιος 2009, σελ. 8).
Εἶναι καιρός νά δηλώνουμε τήν ἀντίθεσή μας στούς οἰκουμενιστές καί νά ἐργαζόμαστε για τή ματαίωση τῶν ὕπουλων σχεδίων τους. Μέ τά θέματα τῆς πίστεως οὔτε πειραματιζόμαστε οὔτε χαλαρώνουμε γιά ἐφήμερους κοσμικούς σκοπούς.
__________________________________________________
Protopresbiterul Dionisios Tatsis:
Ἑλλάδος. Ὁ λαός, βέβαια, ἀκόμα δέν συνειδοτοποίησε τό τι συμβαίνει, γιατί εἶναι ἀπασχολημένος μέ τά καθημερινά προβλήματα πού ἀντιμετωπίζει, ἀλλά καί γιατί ἔχει ἐμπιστοσύνη στήν Ἐκκλησία του καί ἰδιαίτερα στους ἁπλούς κληρικούς, τούς ἐφημέριους.Ὅμως κι ἐκεῖ ὑπάρχει ἔλλειψη πληροφόρησης καί μερική ἀδιαφορία. Δυστυχῶς, λείπει ἡ ευαισθησία γιά τά θέματα αὐτά. Παλιότερα ἡ λέξη πάπας προκαλοῦσε ἐρεθισμό στά ὦτα καί ἀγανάκτηση στίς ψυχές. Ὁ ἀπόηχος τῆς ἱστορίας ἦταν ἔντονος καί διαρκής. Δέν εἶχαν δραστηριοποιηθεῖ ἀκόμα οἱ οἰκουμενιστές, οἱ ὁποῖοι ἔχουν προκαλέσει ἄμβλυνση τοῦ ὀρθοδόξου κριτηρίου σέ πολλούς.Στούς κύκλους τῶν οἰκουμενιστῶν ὑπάρχει ἐνθουσιασμός καί οἱ ρητορικές ἐκφράσεις περισσεύουν........
Οἱ πρωταγωνιστές νομίζουν ὅτι μέ τή συναισθηματική τους θερμότητα θά ρευστοποιήσουν τή σκληρή πραγματικότητα, πού ὑφίσταται ἀνάμεσα στούςὈρθοδόξους και τούς αἱρετικούς Παπικούς καί θά τήν ξαναπλάσουν ὅπως αὐτοί θέλουν, θέτοντας τίς δογματικές διαφορές στό ἀρχεῖο τῆς λήθης ἤ ἀναλύοντάς τες μέ τρόπο πού νά προκαλοῦν ἐρεθίσματα καί νά μεταβάλλονται σέ στηρίγματα τῆς ποθούμενης ἕνωσης τῶν «ἐκκλησιῶν».Ἔτσι κάνουν συνήθως οἱ δόλιοι αἱρετικοί καί οἱ ἀφελεῖς δικοί μας οἰκουμενιστές. Τά σαφή καί ἁπλά τά περιγράφουν μέ τή «σοφία» τους καί τή βαθύτερη ἀνάλυση καί βρίσκουν στή φωλιά τοῦ φαρμακεροῦ φιδιοῦ τό περιστέρι τῆς εἰρήνης καί τῆς ἀγάπης.
Θεωρῶ χρήσιμη καί διαφωτιστική τήν περιγραφή τῶν ὅσων συμβαίνουν μεταξύ τῶν οἰκουμενιστῶν, τήν ὁποία κάνει ὁ ἡγούμενος τοῦ Μεγάλου Μετεώρου π. Ἀθανάσιος, γι᾽ αὐτό καί τή μεταφέρω ἐδῶ:
«Μέσα σέ μιά ἀληθινή παραζάλη ἐνθουσιασμοῦ καί ἀγαπολογίας “ἄνευ ὅρων καί ὁρίων” (κατά τόν Πατριάρχη Ἀθηναγόρα) ξεπεράσαμε πραγματικά κάθε ὅριο καί καταστρατηγήσαμε ὅλους τους ὅρους τῆς πίστεως καί τούς ἱερούς κανόνες. Γίναμε ἐπιλήσμονες τῆς ὀρθοδόξου παραδόσεώς μας, τῆς ἱερᾶς παρακαταθήκης τῶν Ἁγίων Πατέρων μας τούς ὁποίους πολύ εὔκολα ἀντιπαρήλθαμε ὡς ξεπερασμένους θεωρώντας ἑαυτούς ἰσότιμους καί ἰσοστασίους τους, ἀκόμη καί ἱκανότερους στήν ἐκφορά ἑνός σύγχρονου θεολογικοῦ λόγου, πού θά ἀνταποκρίνεται στίς ἀπαιτήσεις τῶν καιρῶν μας, καθώς καί στίς ἀπαιτήσεις τῆς πολυπόθητης “ἑνώσεως”.
Καινοφανεῖς θεολογικές ἀπόψεις, ἀποκλίνουσες δογματικές θέσεις, ἀνεπίτρεπτες ὑποχωρήσεις καί συμβιβασμοί σέ θέματα πίστεως, ἀποδοχή θεολογούμενων θεμάτων χωρίς καμμία συζήτηση, ἀνοχή καί νομιμοποίηση σέ ἀπαράδεκτα ἐκκλησιολογικά και ἠθικά ὀλισθήματα ἀποτελοῦν πλέον ζητήματα ρουτίνας γιά τους ὀρθοδόξους πού μετέχουν στούς διαλόγους.
Ἡαὔξηση τῆς συχνότητας, ἡ ἐπιτάχυνση στόν ρυθμό, τό ἀπροκάλυπτο τῶν ἐνεργειῶν, ἡ ἐπικοινωνιακή τακτική, ἡ μεθοδευμένη ἐπισημότητα, ἡ φαντασμαγορία τοῦ σκηνικοῦ προδίδουν την σπουδή γιά τήν ἐπιβολή τετελεσμένων στό ζήτημα τῆς λεγόμενης “ἑνώσεως”. Τετελεσμένα πού, χωρίς καμμία λογική ἐξήγηση, χωρίς θεολογικό ὑπόβαθρο, χωρίς συνοδική συγκατάθεση, χωρίς τήν ἀποδοχή ἀπό τό πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας, ἀνατρέπουν σε μιά στιγμή τήν ἀλήθεια καί την ἀκρίβεια τῆς πίστεώς μας πού εἶναι θεμελιωμένες στήν δισχιλιετή παράδοση τῆς ἁγίας μας Ὀρθοδοξίας» (Περ. «Ἐν συνειδήσει», Ἰούνιος 2009, σελ. 8).
Εἶναι καιρός νά δηλώνουμε τήν ἀντίθεσή μας στούς οἰκουμενιστές καί νά ἐργαζόμαστε για τή ματαίωση τῶν ὕπουλων σχεδίων τους. Μέ τά θέματα τῆς πίστεως οὔτε πειραματιζόμαστε οὔτε χαλαρώνουμε γιά ἐφήμερους κοσμικούς σκοπούς.
__________________________________________________
Protopresbiterul Dionisios Tatsis:
BUIMĂCEALA ECUMENIŞTILOR
Este extrem de deranjantă activitatea ecumeniştilor din Fanar (Constantinopol) şi din Grecia. Desigur că poporul încă nu a conştientizat ce se întâmplă, pentru că este ocupat cu problemele zilnice pe care le are de înfruntat, dar şi pentru că are încredere în Biserica sa şi în special în simpli clerici, în preoţii de parohie. Însă şi acolo există o lipsă de informare şi o oarecare indiferenţă. Din păcate, lipseşte sensibilitatea pe aceste teme. Mai demult, cuvântul „papă” provoca iritare în urechi şi indignare în suflete. Ecoul istoriei era accentuat şi continuu. Nu acţionaseră încă ecumeniştii, care aveau să provoace multora o atenuare confuză a criteriologiei ortodoxe.
În cercurile ecumeniştilor există entuziasm şi expresiile retorice abundă. Protagoniştii cred că prin elanul lor sentimental vor crea un curent în realitatea cruntă care subzistă între ortodocşi şi ereticii catolici şi îl vor replăsmui după cum vor ei, aşezând diferenţele dogmatice în arhiva uitării sau analizându-le într-un mod care să provoace iritare şi să-i prefacă (pe adversari sau pe indiferenţi) în suporteri ai doritei uniri a „bisericilor”. Aşa procedează de obicei viclenii eretici şi indiferenţii noştri ecumenişti. Cele clare şi simple le descriu cu „înţelepciunea” lor şi cu o mai profundă analiză şi găsesc în cuibul şarpelui veninos porumbelul păcii şi al iubirii. Consider utilă şi eloventă descrierea acţiunilor ecumeniştilor pe care o face Egumenul Mănăstirii Marea Meteoră, părintele Atanasios, pentru care şi citez aici: «Într-o adevărată buimăceală de entuziasm şi agapologhie (iubire doar în cuvinte – n.tr.) „fără limite şi condiţii” (conform Patriarhului Athenagora) am depăşit într-adevăr orice limită şi am dărâmat la pământ toate hotărârile (definiţiile) Credinţei şi Sfintele Canoane, ne-am făcut dispreţuitori ai Predaniei noastre Ortodoxe, ai Sfintei Comori a Sfinţilor noştri Părinţi, peste care trecem foarte uşor, i-am lăsat în urmă ca pe nişte depăşiţi, considerându-ne pe noi înşine întocmai de o cinste şi de o stare cu ei, ba chiar şi mai destoinici şi mai capabili în ceea ce priveşte rostirea unui cuvânt teologic actual, care să corespundă cerinţelor vremurilor noastre, precum şi pretenţiilor mult-doritei „uniri”. Păreri teologice inovatoare, poziţii dogmatice deviante, cedări inadmisibile şi compromisuri în teme ale credinţei, acceptarea chestiunilor de credinţă ca teologumene fără nicio dezbatere, toleranţa şi legalizarea faţă de nişte deviaţii inadmisibile din punct de vedere ecleziologic şi moral constituie de acum chestiuni de rutină pentru ortodocşii care participă la dialoguri. Creşterea frecvenţei, rapiditatea ritmului, nedisimularea acţiunilor, comunicarea regulată, oficialitatea (gravitatea) camuflată, fantasmagoria punerii în scenă trădează graba pentru impunerea celor deja hotărâte în chestiunea aşa-zisei „uniri”; cele deja hotărâte care, fără nicio explicaţie logică, fără niciun substrat teologic, fără un consimţământ sinodal, fără acceptarea din partea pleromei Bisericii, abat într-o clipă de la adevărul şi de la scumpătatea Credinţei noastre pe care este întemeiată Predania de 2000 de ani a Sfintei noastre Ortodoxii» (periodicul „Ἐν συνειδήσει”, iunie 2009, pagina 8).
Este vremea să declarăm opoziţia noastră faţă de ecumenişti şi să acţionăm pentru zădărnicirea planurilor lor viclene. În chestiunile de credinţă nu facem nici experimente, nici nu ne împuţinăm sufleteşte în schimbul unor interese lumeşti.
În cercurile ecumeniştilor există entuziasm şi expresiile retorice abundă. Protagoniştii cred că prin elanul lor sentimental vor crea un curent în realitatea cruntă care subzistă între ortodocşi şi ereticii catolici şi îl vor replăsmui după cum vor ei, aşezând diferenţele dogmatice în arhiva uitării sau analizându-le într-un mod care să provoace iritare şi să-i prefacă (pe adversari sau pe indiferenţi) în suporteri ai doritei uniri a „bisericilor”. Aşa procedează de obicei viclenii eretici şi indiferenţii noştri ecumenişti. Cele clare şi simple le descriu cu „înţelepciunea” lor şi cu o mai profundă analiză şi găsesc în cuibul şarpelui veninos porumbelul păcii şi al iubirii. Consider utilă şi eloventă descrierea acţiunilor ecumeniştilor pe care o face Egumenul Mănăstirii Marea Meteoră, părintele Atanasios, pentru care şi citez aici: «Într-o adevărată buimăceală de entuziasm şi agapologhie (iubire doar în cuvinte – n.tr.) „fără limite şi condiţii” (conform Patriarhului Athenagora) am depăşit într-adevăr orice limită şi am dărâmat la pământ toate hotărârile (definiţiile) Credinţei şi Sfintele Canoane, ne-am făcut dispreţuitori ai Predaniei noastre Ortodoxe, ai Sfintei Comori a Sfinţilor noştri Părinţi, peste care trecem foarte uşor, i-am lăsat în urmă ca pe nişte depăşiţi, considerându-ne pe noi înşine întocmai de o cinste şi de o stare cu ei, ba chiar şi mai destoinici şi mai capabili în ceea ce priveşte rostirea unui cuvânt teologic actual, care să corespundă cerinţelor vremurilor noastre, precum şi pretenţiilor mult-doritei „uniri”. Păreri teologice inovatoare, poziţii dogmatice deviante, cedări inadmisibile şi compromisuri în teme ale credinţei, acceptarea chestiunilor de credinţă ca teologumene fără nicio dezbatere, toleranţa şi legalizarea faţă de nişte deviaţii inadmisibile din punct de vedere ecleziologic şi moral constituie de acum chestiuni de rutină pentru ortodocşii care participă la dialoguri. Creşterea frecvenţei, rapiditatea ritmului, nedisimularea acţiunilor, comunicarea regulată, oficialitatea (gravitatea) camuflată, fantasmagoria punerii în scenă trădează graba pentru impunerea celor deja hotărâte în chestiunea aşa-zisei „uniri”; cele deja hotărâte care, fără nicio explicaţie logică, fără niciun substrat teologic, fără un consimţământ sinodal, fără acceptarea din partea pleromei Bisericii, abat într-o clipă de la adevărul şi de la scumpătatea Credinţei noastre pe care este întemeiată Predania de 2000 de ani a Sfintei noastre Ortodoxii» (periodicul „Ἐν συνειδήσει”, iunie 2009, pagina 8).
Este vremea să declarăm opoziţia noastră faţă de ecumenişti şi să acţionăm pentru zădărnicirea planurilor lor viclene. În chestiunile de credinţă nu facem nici experimente, nici nu ne împuţinăm sufleteşte în schimbul unor interese lumeşti.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου