Αρχιμ. Ιωήλ Κωνστάνταρος, Κυριακή μετά την Ύψωση (και σε ρουμανική μετάφραση)

Κυριακή μετά την Ύψωση
(Μαρκ. Η΄ 34- Θ΄ 1)

Γράφει ο Αρχιμ. Ιωήλ Κωνστάνταρος,
Ιεροκήρυξ της Ι. Μητρ. Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης

Μετά την εορτή της υψώσεως που ως φωτεινό σημείο προβάλλει η Εκκλησία μας, στην Ευαγγελική περικοπή της Κυριακής, ο ίδιος ο Κύριός μας ακούγεται να κάνει λόγο για το Σταυρό και την σημασία του στη ζωή μας.
Ο ιερός Ευαγγελιστής Μάρκος, με τρόπο λιτό αλλά και δυναμικό, μας παρουσιάζει το κεντρικό σημείο της πνευματικής ζωής, πέριξ του οποίου πρέπει να στρέφεται η όλη προσπάθεια και ο αγώνας μας.
Είναι πολύ χαρακτηριστικό ότι ο Χριστός δεν εκβιάζει απολύτως κανέναν στο να τον ακολουθήσει. Ο άνθρωπος είναι ελεύθερος, πλην όμως, νομοτελειακώς, θα δεχθεί και τις συνέπειες της ελεύθερης αυτής επιλογής του........

Γι’ αυτό και τονίζεται το «Όστις θέλει οπίσω μου ακολουθείν, απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού και ακολουθείτω μοι». (Μαρκ. Η΄ 34). Δηλαδή. Όποιος θέλει να με ακολουθεί, ας απαρνηθεί τον εαυτό του και ας σηκώσει το σταυρό του, και ας με ακολουθεί.
Ο δρόμος του Χριστού είναι Σταυρός. Αλλά επιτέλους, τί δεν είναι σταυρός στη ζωή του ανθρώπου; Ακόμα και αυτή η αμαρτία κοστίζει τόσο (και σε χρήμα και σε ψυχική φθορά), που κάνει τον άνθρωπο να γονατίζει, να σπάζει το ηθικό του, και να εξευτελίζεται... Επομένως βλέποντας τα πράγματα από την αντικειμενική τους αυτή σκοπιά, «συμφέρει» για να σωθεί η ψυχή μας, να την «απωλέσουμε ένεκεν του Χριστού και του Ευαγγελίου Του».
Συμφέρει δηλ. να πάμε κόντρα στον κακό εαυτό μας με τις κακές κλίσεις και τις επονείδιστες ορέξεις του, ακριβώς για να κερδίσουμε αυτό το οποίο πραγματικά διψά ο άνθρωπος και για το οποίο είμαστε πλασμένοι. Να κερδίσουμε αυτόν τον Κύριό μας Ιησού Χριστό και την ουράνια, αιώνια και ατελεύτητη βασιλεία Του.
Πράγματι: «Τι γαρ ωφελήσει άνθρωπον εάν κερδίσει τον κόσμον όλον, και ζημιωθεί την ψυχήν αυτού; Ή τι δώσει άνθρωπος αντάλλαγμα της ψυχής αυτού;» (Μαρκ. Η΄ 36-37). Δηλ. Τί δε ωφελείται ο άνθρωπος εάν κερδίσει ολόκληρο τον κόσμο, αλλά χάσει τον εαυτό του; Ή τι δύναται να δώσει ο άνθρωπος ως αντίτιμο για τον εαυτό του;
Εδώ όμως, στο σημείο αυτό είναι που κάποιοι μπερδεύονται, διότι θέλουν να μπερδεύονται...
Νομίζουν ότι υπάρχει η δυνατότητα και το σταυρό τους να σηκώνουν, αλλά ταυτοχρόνως να παραμένουν μέσα σε μια «ατμόσφαιρα» σιωπής, χωρίς να τους γνωρίζει ο κόσμος ως «σταυροφόρους».
Και για να λέμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους, αυτοί οι άνθρωποι είναι οι πιστοί (;) που έχουν εφεύρει την εξής «απίθανη μηχανή». Να καλύπτουν την δειλία τους με ένα μανδύα συνέσεως, κρατώντας την «σιωπή των αμνών» και προβάλλοντας ως τρόπο ζωής την «ισορροπία» μεταξύ της κοσμικής και της «πνευματικής» τους ζωής!
Το ότι βέβαια τα πράγματα αυτά τελικώς είναι εντελώς «ανισόρροπα», φαίνεται και από τον παράδοξο λόγο ενός τέτοιου κατ’ όνομα χριστιανού, που έλεγε ο ταλαίπωρος: «Δεν με πειράζει να σηκώνω το σταυρό μου, δυσκολεύομαι όμως αφάνταστα να ομολογώ δημοσία την πίστη μου»... Λες και είναι διαφορετικό πράγμα ο Σταυρός από την καθαρή ομολογία.
Τελικώς φίλοι μου, οι ψοφοδεείς αυτοί άνθρωποι, μάλλον οι διχασμένες αυτές προσωπικότητες να λέμε καλύτερα, κάνουν (κατ’ άνθρωπον), το μεγαλύτερο κακό μέσα στους κόλπους της Εκκλησίας. Και πάρα πολλές μάχες χάνονται στο επίπεδο του αγώνα της στρατευομένης μας Εκκλησίας, ακριβώς διότι δεν έχουμε συνειδητοποιήσει, ή δε θέλουμε να παραδεχτούμε, ότι ο Σταυρός και η αυθεντική Ορθόδοξη Πίστη ταυτίζονται, πλην των άλλων και με την παρρησία και την ξεκάθαρη ομολογία. Και δυστυχώς, πρέπει να παραδεχτούμε, τούτο ισχύει και για αρκετούς εκ των κληρικών. Κυρίως θα λέγαμε ισχύει για αυτούς που επιβάλλεται εκ των πραγμάτων να είναι μπροστάρηδες και να δίνουν τον τόνο του αγώνα...
Μπορεί βέβαια ο άνθρωπος, «δίκην δικολάβου» να αγωνιά και να προσπαθεί να βρίσκει διάφορες δικαιολογίες, για να διορθώσει το Ευαγγέλιο... Ο Ιησούς όμως είναι ξεκάθαρος και στο θέμα αυτό και ξεσκεπάζει όσους βασανίζονται από το φοβερό δαιμόνιο της δειλίας.
Ας προσέξουμε ευθύς αμέσως τους λόγους Του: «Ος γαρ εάν επαισχυνθεί με και τους εμούς λόγους εν τη γενεά ταύτη τη μοιχαλίδι και αμαρτωλώ, και ο Υιός του Ανθρώπου επαισχυνθήσεται αυτόν όταν έλθη εν τη δόξη του Πατρός Αυτού μετά των αγγέλων των αγίων». (Μαρκ. Η΄ 38) Δηλ: Όποιος εντραπή για μένα και τους λόγους μου σ’αυτή τη γενεά τη μοιχαλίδα (την άπιστη στον ουράνιο Νυμφίο) και αμαρτωλή, και ο Υιός του Ανθρώπου θα εντραπεί γι’ αυτόν όταν θα έλθει με τη δόξα του Πατέρα Του μαζί με τους αγίους αγγέλους.
Λοιπόν, τα πράγματα είναι τόσο ξεκάθαρα και λαμπερότερα και αυτού του ηλίου. Αν τώρα κάποιος επιμένει στις πλανεμένες του απόψεις, αν κάποιος τρέμει τον μακράν του Θεού κόσμο, παρά την πίστη που ίσως αισθάνεται μέσα του, ας ανοίξει τα ώτα της καρδιάς του για να ακούσει τις καμπάνες του βιβλίου της Αποκαλύψεως που ηχούν και ξεσηκώνουν σε πνευματική εγρήγορση και σε συνέπεια λόγου και έργων. Ας ανοίξουμε λοιπόν το τελευταίο βιβλίο της Καινής Διαθήκης όπου εκεί βλέπουμε το «Αρνίον το ως εσφαγμένον», να κατανικά τον διάβολο και τα κοσμικά του όργανα. Τι λέει; «Τοις δε δειλοίς και απίστοις και εβδελυγμένοις και φονεύσι και πόρνοις και φαρμακοίς και ειδωλολάτραις και πάσι τοις ψευδέσι, το μέρος αυτών εν τη λίμνη τη καιομένη εν πυρί και θείω, ό εστίν ο θάνατος ο δεύτερος» (Αποκ. ΚΑ΄ 8). Δηλ: Για δε τους δειλούς και λιποτάκτες (προδότες του χριστιανικού αγώνα) και σιχαμένους και τους φονείς και τους ανήθικους (σεξουαλικώς), και τους μάγους, και τους ειδωλολάτρες (αυτούς που πράττουν ειδωλολατρικά έργα), και όλους τους ασεβείς, η θέση τους θα είναι στη λίμνη, η οποία καίεται με φωτιά και θειάφι. Αυτός είναι ο δεύτερος θάνατος.
Αντιθέτως όσοι αγωνίζονται, όσοι κρατούν με υπομονή και καρτερία το Σταυρό τους και δεν ντρέπονται να ομολογήσουν με χριστιανικό θάρρος αυτή την Ορθόδοξη Πίστη μας, τόσο στο δόγμα όσο και στο ήθος, αυτοί γεύονται από τώρα την Βασιλεία του Θεού, μέσω των ιερών μυστηρίων, ευρισκόμενοι στην αγκαλιά της Εκκλησίας.
Αδελφοί μου. Η Εκκλησία στην γη λέγεται στρατευομένη και χρειάζεται γενναίους μαχητές. Η Εκκλησία στον ουρανό ονομάζεται θριαμβεύουσα και δέχεται μόνο νικητές. Οι δειλοί δεν έχουν θέση ούτε στην κάτω ούτε και στην άνω Εκκλησία, αλλά στην κόλαση. Και τί είναι τόσο φοβερό, ώστε να δειλιούμε προ αυτού και να μη δειλιούμε προ της αιωνίου κολάσεως;

Το email (ηλεκτρονικό ταχυδρομείο) του π. Ιωήλ είναι: p.ioil@freemail.gr

Επισκεφθείτε επίσης την προσωπική του ιστοσελίδα εδώ: http://www.arhioil.com/

_____________________________________________
Arhim. IOIL Konstantaros,
Predicator al Sfintei Mitropolii de Driinoupolis, Pogoniani şi Koniţa:
CUVÂNT

la Duminica după Înălţarea Sfintei Cruci
(Marcu 8: 34 - 9:1)

După sărbătoarea Înălţării Sfintei Cruci, pe care ca pe un steag luminos o ridică Biserica noastră, în pericopa evanghelică din această duminică, Îl auzim pe Însuşi Domnul nostru vorbindu-ne despre Cruce şi despre însemnătatea ei în viaţa noastră.
Sfântul Evanghelist Marcu, într-un mod foarte delicat, dar şi dinamic, ne prezintă punctul central al vieţii duhovniceşti, punct în jurul căruia ar trebui să se concentreze toată încercarea şi strădania noastră.
Este foarte caracteristic că Hristos nu forţează cu desăvârşire pe nimeni ca să-L urmeze. Omul este liber, însă conform legii va suporta şi consecinţele acestei alegeri libere a sa. De aceea se accentuează: „Cine vrea să vină după Mine, să se lepede de sine, să-şi ia crucea sa şi să-Mi urmeze Mie” (Marcu, 8:34).
Drumul lui Hristos este Crucea. Dar în sfârşit, ce nu este cruce în viaţa omului? Chiar şi acest păcat costă atât de mult (şi în bani şi în devastarea sufletească), acest păcat care îl face pe om să îngenuncheze, să-şi distrugă moralitatea şi să se degradeze... Prin urmare, văzând lucrurile obiectiv din acest punct, „va folosi”, pentru ca sufletul nostru să se mântuiască, „să-l pierdem pentru Hristos şi pentru Evanghelia Sa”.
Adică se merită să mergem împotriva sinelui nostru rău, cu chemările sale rele şi cu poftele sale ruşinoase, numai pentru a câştiga acel Ceva după care însetează omul în realitate, pentru Care suntem creaţi. Să-L dobândim pe Însuşi Domnul nostru Iisus Hristos şi Împărăţia Sa cerească, veşnică şi nesfârşită.
Într-adevăr: „Căci ce ar folosi omului dacă va câştiga lumea întreagă şi şi-ar pierde sufletul său ? Sau ce va da omul în schimb pentru sufletul său?” (Marcu 8: 36-37).
Aici, însă, în acest punct, sunt unii care se încurcă pentru că vor să se încurce...
Ei cred că se poate să-şi ridice şi crucea lor, dar în acelaşi timp să rămână într-o „atmosferă” de tăcere, fără a-i cunoaşte lumea ca „purtători de cruce”.
Şi ca să spunem lucrurilor pe nume, aceşti oameni sunt credincioşii (?) care au inventat următorul „mecanism incredibil” pentru a-şi acoperi laşitatea cu o manta a prudenţei, păstrând „tăcerea mieilor” şi promovând ca mod de viaţă „echilibrul” între viaţa lor lumească şi cea „duhovnicească”!
Desigur, faptul că în cele din urmă aceste lucruri sunt cu totul dezechilibrate, se vede şi din cuvântul ciudat al unui astfel de creştin cu numele, care spunea sărmanul: „Nu mă deranjează să-mi ridic crucea, însă am dificultăţi inimaginabile să-mi mărturisesc public credinţa mea”... Zici că este un lucru diferit crucea de mărturisirea curată.
În sfârşit, iubiţii mei, aceşti oameni sleiţi (morţi), mai degrabă aceste personalităţi divizate să le spunem mai bine, fac (omeneşte) cel mai mare rău în sânul Bisericii. Şi foarte multe bătălii se pierd pe planul luptei sau nevoinţei Bisericii noastre Luptătoare, tocmai pentru faptul că nu am conştientizat sau nu vrem să acceptăm că Crucea şi autentica Credinţă Ortodoxă se identifică printre altele şi cu curajul şi cu mărturisirea curată. Şi, din păcate, trebuie s-o recunoaştem: acest lucru e valabil şi pentru mulţi clerici. În principal, am spune că este valabil pentru cei cărora li se impune din partea lucrurilor să fie în frunte şi să dea tonul bătăliei.
Desigur, omul poate „judecând ca un avocat” să se neliniştească şi să încerce să găsească diferite justificări ca să corecteze Evanghelia.... Iisus este, însă, categoric pe tema aceasta şi îi demască şi pe cei care sunt chinuiţi de acest înfricoşat demon al laşităţii. Să luăm aminte direct la cuvintele Sale: „Căci cine se va ruşina de Mine şi de cuvintele Mele în acest neam desfrânat şi păcătos, şi Fiul Omului Se va ruşina de el când va veni în slava Tatălui Său, cu sfinţii îngeri” (Marcu 8:38).
Aşadar, lucrurile sunt atât de evidente şi mai luminoase chiar decât soarele. Dacă acum cineva stăruie în concepţiile sale greşite, dacă cineva tremură de lumea cea îndepărtată de Dumnezeu, în pofida credinţei pe care poate o simte în interiorul său, să-şi deschidă urechile inimii şi să asculte clopotele cărţii Apocalipsei, care bat şi trezesc la priveghere duhovnicească şi, în consecinţă, la cuvânt şi la faptă (la împletirea dintre cuvânt şi faptă). Să deschidem aşadar ultima carte a Noului Testament, unde vedem pe „Mielul care ca înjunghiat” îl biruieşte pe diavol şi organele sale lumeşti. Ce spune? „Iar celor fricoşi şi necredincioşi (trădători ai luptei creştine) şi păcătoşi şi spurcaţi şi ucigaşi şi spurcaţi şi fermecători şi închinători de idoli şi tuturor celor mincinoşi, partea lor în iezerul cel ce arde cu foc şi cu piatră pucioasă; care este moartea cea a doua” (Apocalipsă 21:8).
Dimpotrivă, toţi cei care se luptă, care-şi poartă cu răbdare şi cu stăruinţă crucea lor şi nu se ruşinează să mărturisească cu curaj creştin această Credinţă Ortodoxă a noastră, atât în dogmă, cât şi în morală, aceştia gustă de pe acum Împărăţia lui Dumnezeu, prin Sfintele Taine care se află în sânul Bisericii.
Fraţii mei, Biserica de pe pământ se numeşte Luptătoare şi are nevoie de luptători viteji. Biserica din cer se numeşte Biruitoare şi îi primeşte doar pe biruitori. Laşii nu au loc nici în Biserica de jos, nici în cea de sus, ci în iad. Şi ce poate fi mai groaznic decât a ne teme aici şi a nu ne teme de iadul cel veşnic?