ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΗΣ ΥΨΩΣΕΩΣ(Ιωαν. Γ΄ 13-17)
Γράφει ο Αρχιμ. Ιωήλ Κωνστάνταρος,
Ιεροκήρυξ της Ι. Μητρ. Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης
Ουδέποτε ο άνθρωπος θα μπορούσε από μόνος του να συλλάβει την υπερβολική αγάπη που τρέφει ο Θεός στο ευλογημένο του αυτό πλάσμα, τον άνθρωπο, το οποίο και αποτελεί την κορωνίδα της όλης δημιουργίας.
Και επειδή η γνήσια αγάπη δεν είναι δυνατόν να εκφράζεται μόνο με συγκινητικά λόγια αλλά και με έργα που αποδεικνύουν του λόγου το αληθές, γι’ αυτό και ο μαθητής της αγάπης, ο Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος, μέσα σε λίγες λέξεις συνοψίζει την «έκρηξη» της αγάπης του Θεού: «ούτω γαρ ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε τον υιόν αυτού τον μονογενή έδωκεν, ίνα πας ο πιστεύων εις αυτόν μη απόληται, αλλ’ έχει ζωήν αιώνιον» (Ιωαν. Γ΄ 16) δηλαδή. Τόσο πολύ αγάπησε ο Θεός τον κόσμο των ανθρώπων, που ζούσε μέσα στην αμαρτία, ώστε παρέδωκε σε θάνατο τον μονάκριβο Υιόν του, για να μη χαθεί σε αιώνιο θάνατο καθένας, που πιστεύει σε αυτόν, αλλά να έχει ζωήν αιώνιον........
Ο Θεός Πατήρ, παρέδωσε τον μονογενή του Υιόν, σε Σταυρικό θάνατο!
Είναι τόσο υψηλή αυτή η αλήθεια αδελφοί μου, που απλώς την καταγράφουμε.
Είναι εντελώς αδύνατον η πτωχή μας διάνοια να εννοήσει σε όλο της το ύψος και το βάθος την θεία αυτή πραγματικότητα.
Πώς αλήθεια να κατανοήσουμε ως φυσική κατάσταση το ύψος του Σταυρού;
Πώς είναι δυνατόν να φανταστεί από μόνος του ο μικρός άνθρωπος ότι ο θρόνος και η δόξα του Υιού και Λόγου του Θεού, είναι ο Σταυρός, που από εκείνη τη στιγμή μεταβάλλεται από ατιμωτικό όργανο, σε όργανο σωτηρίας και σε αήττητο όπλο εναντίον του διαβόλου;
Ναι. Αυτός που βρισκόταν στον ουρανό και που κατέβηκε στη γη, «η εικών του Θεού του αοράτου, ο πρωτότοκος πάσης κτίσεως» (Κολασσαείς Α΄15), Αυτός στον οποίον «κατοικεί πάν το πλήρωμα της θεότητος σωματικώς» (Κολασσ. Β΄ 9), έχει προτυπωθεί αιώνες ολόκληρους, πριν ανεβεί επάνω στο ξύλο του Σταυρού για να σώσει εμάς που έχουμε δηλητηριαστεί από το δηλητήριο της αμαρτίας.
Πόσο ξεκάθαρος είναι και στο σημείο αυτό ο λόγος του Θεού και πόσο η θεολογία της Εκκλησίας μας αποδεικνύεται και γνήσια Ιστορία, μακριά από φαντασίες και πλάνες... «Και καθώς Μωυσής ύψωσε τον όφιν εν τη ερήμω, ούτως υψωθήναι δεί τον Υιόν του Ανθρώπου» (Ιωαν. Γ΄ 14) δηλ. Όπως ο Μωυσής ύψωσε το χάλκινο φίδι στην έρημο, έτσι πρέπει να υψωθεί ο Υιός του Ανθρώπου, ώστε όποιος πιστεύει σ’ αυτόν να μη χαθεί αλλά να ζήσει αιώνια.
Και γιατί γίνονται όλα αυτά;
Μα ήδη το είπαμε.
Η αγάπη του Θεού είναι τόση που δεν θέλει κανένα από τα αγαπημένα του δημιουργήματα να χαθεί, αρκεί και ο ίδιος ο άνθρωπος, εντελώς ελεύθερα να πιστέψει στον Χριστό και να αποδεχθεί την απολυτρωτική του Θυσία.
Ο Τριαδικός Θεός, ενοχλείται και θλίβεται τόσο πολύ από την αμαρτία που έχει καταρρακώσει τον άνθρωπο, με την ελεύθερη επιλογή του ίδιου του ανθρώπου, ώστε για να τον σώσει, ο Θεάνθρωπος Κύριος Ιησούς, ανεβαίνει επάνω στο Σταυρό «ίνα πάς ο πιστεύων εις αυτόν μη απόληται, αλλ’ έχει ζωήν αιώνιον» (Ιωαν. Γ΄ 15) δηλ. Ώστε όποιος πιστεύει σ’ αυτόν να μη χαθεί, αλλά να ζήσει αιώνια.
Αδελφοί μου, υπάρχουν κάποιοι που τους αρέσει να παίζουν με την αμαρτία και σπαταλούν το πολυτιμότατο τούτο δώρο που ονομάζεται χρόνος, σε έργα και πράξεις που αμαυρώνουν την πανέμορφη εικόνα του Θεού... Όπως επίσης υπάρχουν και ορισμένοι οι οποίοι, λόγω διαφόρων καταστάσεων, αντιμετωπίζουν και εκλαμβάνουν αρνητικά την αγάπη του Θεού με αποτέλεσμα να κλείνουν την καρδιά τους στα απαλά και διακριτικά χτυπήματα της χάριτος (Αποκάλυψις Ιωαν. Γ΄ 20), και όντας απογοητευμένοι, έχουν καταλήξει ότι ο Θεός ήδη τους έχει κατακρίνει.
Φυσικά, όπως κατανοούμε, τόσο η πρώτη, όσο η δεύτερη ψυχολογική κατάσταση που εκφράζει τα παραπάνω, είναι κάτι που έχει σπαρεί «από τον εχθρό» στη συνείδηση.
Εμείς, παρά τα λάθη μας, ομολογουμένως τα μικρά αλλά και τα μεγάλα, ας μη το βάζουμε ποτέ κάτω.
Ας ατενίζουμε τον Κύριο Ιησού, νικητή επάνω στον θρόνο του Σταυρού του, όντας βέβαιοι ότι η απολυτρωτική του Θυσία μέσω της ζωντανής πίστεως που του προσφέρουμε, θα μας σώσει, αφού: «ουκ απέστειλεν ο Θεός τον υιόν αυτού εις τον κόσμον ίνα κρίνη τον κόσμον, αλλ’ ίνα σωθή ο κόσμος δι’ αυτού» (Ιωαν. Γ΄17), δηλ. Δεν απέστειλε ο Θεός τον Υιόν του στο αμαρτωλό γένος των ανθρώπων, για να κατακρίνει και καταδικάσει το γένος αυτό, αλλά τον απέστειλε για να σωθεί ολόκληρος ο κόσμος των ανθρώπων δι’ Αυτού.
Είθε η χάρις που εκπηγάζει από το τίμιον ξύλον του Σταυρού, να μας περιφρουρήσει και να μας οδηγήσει εις την οδόν της σωτηρίας.
Αμήν.
2 σχόλια:
Η ΡΟΥΜΑΝΙΚΗ ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ:
Arhim. Ioil Konstantaros,
Predicator al Sfintei Mitropolii de Driinoupolis, Pogoniani şi Koniţa:
Cuvânt la Duminica dinaintea Înălţării Sfintei Cruci
Ioan 3: 13-17
Niciodată omul n-ar fi putut de unul singur să înţeleagă iubirea infinită pe care o nutreşte Dumnezeu faţă de această binecuvântată făptură, omul, care constituie şi coroana întregii creaţii. Şi deoarece iubirea adevărată nu este cu putinţă să se exprime doar prin cuvinte emoţionante, ci şi prin fapte care dovedesc autenticitatea cuvântului, de aceea şi ucenicul iubirii, Sfântul Ioan Teologul, în puţine cuvinte rezumă „explozia” de iubire a lui Dumnezeu: „Căci aşa a iubit Dumnezeu lumea, încât pe Fiul Său Unul-Născut L-a dat, pentru ca tot cel ce crede într-Însul să nu piară, ci să aibă viaţă veşnică” (Ioan 3: 16). Adică: Atât de mult a iubit Dumnezeu lumea oamenilor, care trăia în păcat, încât L-a dat morţii pe unicul Său Fiu, pentru a nu se pierde tot omul cu moartea cea veşnică, ci aceia care cred într-Însul să aibă viaţă veşnică.
Dumnezeu-Tatăl L-a predat pe unicul Său Fiu la moarte pe cruce!
Este atât de înalt acest adevăr, fraţii mei, pe care îl descriem aşa simplu. Este cu desăvârşire imposibil ca mintea noastră săracă să înţeleagă în toată înălţimea şi adâncimea această realitate dumnezeiască. Cum vom înţelege după adevăr ca pe o stare firească înălţimea crucii? Cum este posibil să-şi imagineze de unul singur omul cel mic cum că tronul şi slava Fiului şi Cuvântului lui Dumnezeu este crucea, care din acea clipă se preface din unealtă de necinste în unealtă de mântuire şi în armă nebiruită împotriva diavolului!
Da. Cel care se afla în cer şi a coborât pe pământ, „Chipul lui Dumnezeu celui nevăzut, Cel mai Întâi-Născut decât toată zidirea” (Coloseni 1:15), Cel în care „locuieşte trupeşte toată plinătatea Dumnezeirii” (Coloseni 2:9), a fost profeţit cu veacuri întregi înainte de a se urca pe lemnul Crucii pentru a ne mântui pe noi care fusesem otrăviţi cu otrava păcatului.
Cât de clar este şi în acest punct cuvântul lui Dumnezeu şi cât de multe ne arată teologia Bisericii şi istoria autentică, dincolo de fantasme şi rătăciri… „Şi după cum Moise a înălţat şarpele în pustie, aşa trebuie să fie înălţat Fiul Omului” (Ioan 3:14). Adică: După cum Moise a înălţat şarpele de aramă în pustie, aşa trebuie să fie înălţat Fiul Omului, aşa încât cel care crede într-Însul să nu se piardă, ci să trăiască veşnic.
Şi de ce se întâmplă toate acestea? Dar tocmai am spus-o. Iubirea lui Dumnezeu este astfel că nu vrea ca niciuna din făpturile Sale iubite să se piardă. Este de ajuns ca omul însuşi să creadă în Hristos cu desăvârşire liber şi să primească jertfa Lui izbăvitoare.
Dumnezeul Treimic se întristează şi se necăjeşte atât de mult din cauza păcatului, care l-a sdrenţuit pe om, prin alegerea liberă a omului însuşi, aşa încât pentru a-l mântui, Dumnezeul-Om, Domnul Iisus se suie pe Cruce, „ca tot cel ce crede într-Însul să nu piară, ci să aibă viaţă veşnică” (Ioan 3:15).
Fraţii mei, există unii cărora le place să se joace cu păcatul şi cheltuiesc acest dar foarte preţios care se numeşte timp în lucruri şi fapte care înnegresc preafrumosul chip (icoană) a lui Dumnezeu… După cum, la fel, există şi unii care, din cauza a fel şi fel de situaţii, înfruntă şi percep negativ iubirea lui Dumnezeu cu consecinţa de a-şi închide inima la bătăile duioase şi atât de deosebite ale harului (Apocalipsa lui Ioan 3:20), şi deznădăjduindu-se, ajung la concluzia că Dumnezeu deja i-a osândit.
Fireşte, după cum înţelegem, atât prima, cât şi a doua situaţie psihologică pe care le exprimă cele de mai sus, sunt ceva care a fost semănat „de către vrăjmaşul” în conştiinţă.
Noi, în ciuda greşelilor noastre, şi mici, dar şi mari, să nu abandonăm lupta niciodată. Să privim la Domnul Iisus, biruitor pe tronul Crucii Sale, fiind siguri că jertfa lui izbăvitoare prin credinţa vie pe care I-o oferim, ne va mântui, de vreme ce: „Nu a trimis Dumnezeu pe Fiul Său în lume ca să judece lumea, ci ca lumea să se mântuiască prin El” (Ioan 3:17), adică: Nu a trimis Dumnezeu pe Fiul Său la neamul omenesc cel păcătos ca să judece şi să osândească acest neam, ci L-a trimis ca să mântuiască întreaga lume omenească prin El.
Fie ca harul care izvorăşte din Cinstitul Lemn al Crucii să ne acopere şi să ne povăţuiască pe calea mântuirii. Amin.
(tradus din greceşte de monahul Leontie; sursa: http://thriskeftika.blogspot.com/2009/09/blog-post_6170.html )
Δημοσίευση σχολίου