Σφοδρή επίθεση Βαρθολομαίου προς όσους ελέγχουν τα οικουμενιστικά του ανοίγματα (και η δέουσα απάντηση από το ιστολόγιό μας) - (και στα ρουμανικά)

Μεταφέρουμε απόσπασμα της ομιλίας του Πατριάρχη Βαρθολομαίου προς τη Σύναξη των Ιερέων της Ελασσόνας (amen):

“ Ἐπίσης ἔχομεν τὴν εὐθύνην (ενν. το Οικουμενικό Πατριαρχείο) τῆς προβολῆς τῆς Ὀρθοδοξίας πρὸς τοὺς ἔξω, τοὺς μὴ Ὀρθοδόξους καὶ τοὺς μὴ Χριστιανούς. Εἶναι ἕνα ἐπιτακτικὸ καθῆκον, εἰς τὸ ὁποῖον προσπαθοῦμε νὰ ἀνταποκριθοῦμε μὲ τοὺς Θεολογικοὺς ἤ ἁπλῶς ἀκαδημαϊκοὺς Διαλόγους, ὥστε νὰ γνωρίσουν τὸ ἀληθινὸν φῶς τῆς πίστεως ὅσον τὸ δυνατὸν περισσότεροι συνάνθρωποί μας, καὶ νὰ δοξάζεται ἔτσι τὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ. Πολλοὶ μᾶς παρεξηγοῦν καὶ νομίζουν ὅτι κάμνομεν ἀβαρίας καὶ ἐκπτώσεις εἰς θέματα πίστεως. Μέγα λάθος καὶ μέγα ψέμμα!........

Γνωρίζομεν πολὺ καλὰ τὸ καθῆκον μας καὶ μέχρι ποῦ πρέπει νὰ κινηθοῦμε χωρὶς νὰ περάσωμε τὴν «κόκκινην γραμμήν»! Τὴν Ὀρθοδοξίαν κηρύττομεν, τὴν Ὀρθοδοξίαν προβάλλομεν, τὴν Ὀρθοδοξίαν ὑπερασπιζόμεθα, εἰς τὴν Ὀρθοδοξίαν μένομεν ἀμετακίνητοι καὶ ἀδιάσειστοι, ἀλλὰ μὲ ἀγάπην πρὸς ὅλους τοὺς μὴ Ὀρθοδόξους, διότι αὐτὸ ἀπαιτεῖ τὸ χριστιανικό μας καθῆκον. Οἱ φανατισμοί, τὰ ἀντάρτικα, αἱ ἐξαλλοσύναι, αἱ κατάραι καὶ τὰ τοιαῦτα, δὲν ἔχουν καμμίαν σχέσιν μὲ τὸ πνεῦμα τοῦ Χριστοῦ!”

Ο Πατριάρχης κατηγορεί τους αγωνιστές κληρικούς που ελέγχουν τον οικουμενισμό του ότι κάνουν «λάθος» και λένε «ψέμματα». Ο ίδιος όμως ψεύδεται. Εμφανίζεται ως υπερασπιστής της Ορθοδοξίας, αμετακίνητος και αδιάσειστος υποστηρικτής της και μας λέει ότι ποτέ δεν ξεπέρασε την «κόκκινη γραμμή» και δεν έκανε «αβαρίες και εκπτώσεις» σε θέματα πίστεως. Τον ερωτούμε:
1. Δεν είναι έκπτωσις η συμπροσευχή μετά των παπικών και παντός είδους διεστραμμένων προτεσταντών;
2. Δεν είναι έκπτωσις η αναγνώριση των αιρετικών ως «αδελφών Εκκλησιών»;
3. Δεν είναι έκπτωσις η καταπάτησις των Ιερών Κανόνων;
4. Δεν είναι έκπτωσις η πολεμική του εναντίον των αγωνιστών πιστών;
Ας πάψει ο Βαρθολομαίος τα οικουμενιστικά του παραληρήματα και όλοι θα είμαστε μαζί του. Ας πάψει τα φιλοπαπικά του ανοίγματα και κανείς δεν θα τον κρίνει σκληρά. Ας σταματήσει επιτέλους να κατηγορεί τους ελέγχοντας αυτόν για «εξαλλοσύνες, κατάρες και αντάρτικα» και ας συνταχθεί με το πνεύμα των αγίων Πατέρων και τότε όλοι θα χαίρουμε μαζί του για την αληθινή υπεράσπιση της Ορθοδοξίας.

Όσο όμως παραμένει υπηρέτης του Οικουμενισμού, θα ακούει ισχυρή τη φωνή των ελεγχόντων αυτόν για τις αποκλίσεις του από την Ορθοδοξία. Κι αν επιμείνει στην οικουμενιστική γραμμή τότε γρήγορα και με εκκλησιαστικό τρόπο θα τεθεί ο ίδιος και οι περί αυτόν εκτός της Ορθοδόξου Εκκλησίας
_________________________________________
Atac puternic al lui Bartolomeu asupra celor care mustră deschiderile sale ecumeniste (şi răspunsul corespunzător al blogului nostru)

Expunem fragmente din omilia patriarhului Bartolomeu către Sinaxa preoţilor din Elassonas (Amen):
“De asemenea avem responsabilitatea (ca Patriarhie Ecumenică) expunerii Ortodoxiei către cei dinafară, către neortodocşi şi necreştini.
Este o datorie imperativă, căreia încercăm să-i răspundem prin dialogurile teologice sau chiar academice, aşa încât, pe cât posibil, să cunoască lumina cea adevărată a credinţei cît mai mulţi din semenii noştri şi să se slăvească astfel numele lui Dumnezeu.
Mulţi ne răstălmăcesc şi cred că facem daune (falsificări) şi devieri de la temele credinţei. O mare greşeală şi o mare minciună! Ne cunoaştem foarte bine datoria şi până unde trebuie să ne mişcăm fără să trecem de „linia roşie”! Ortodoxia o expunem, Ortodoxia o apărăm, în Ortodoxie rămânem neclintiţi, dar cu iubire faţă de toţi neortodocşii, pentru că aceasta o pretinde datoria noastră creştină. Fanatismele, răzvrătirile, rebeliunile, ieşirile din fire, blestemele şi cele de felul acestora, nu au nicio legătură cu duhul lui Hristos!’’

Patriarhul îi critică pe clericii nevoitori care condamnă ecumenismul său că fac “o greşeală” şi spun minciuni. El însuşi însă se păcăleşte. Se prezintă ca apărător al Ortodoxiei, neclintit şi neabătut susţinător al ei şi ne spune că niciodată nu a trecut de “linia roşie” şi nu a făcut “daune şi deviaţii” de la temele credinţei.

Îl întrebăm:

1. Nu este o cădere rugăciunea în comun cu catolicii şi cu tot felul de rătăciri protestante?
2. Nu este o cădere recunoaşterea ereticilor ca ’’biserici surori’’?
3. Nu este o cădere încălcarea Sfintelor Canoane?
4. Nu este o cădere polemica lui împotriva credincioşilor nevoitori?

Să înceteze Bartolomeu delirurile lui ecumeniste şi toţi vom fi împreună cu el.
Să înceteze deschiderile sale filo-catolice şi nimeni nu-l va judeca cu severitate.
Să înceteze, în sfârşit, să-i condamne pe cei ce-l mustră de „ieşirile din fire, blesteme şi rebeliuni” şi să se alinieze duhului Sfinţilor Părinţi şi atunci toţi ne vom bucura împreună cu el pentru adevărata apărare a Ortodoxiei.
Însă, câtă vreme va rămâne un slujitor al ecumenismului, va auzi glasul puternic al celor ce-l mustră pentru abaterile sale de la Ortodoxie.
Şi dacă va stărui pe linia ecumenistă, atunci cât de curând şi într-un mod eclezial se va aşeza el însuşi şi cei din jurul lui în afara Bisericii Ortodoxe.



.


.