Ματθαίου ΙΓ΄
(Ματθ. κα΄ 33-42)
(Ματθ. κα΄ 33-42)
Γράφει ο Αρχιμ. Ιωήλ Κωνστάνταρος,Ιεροκήρυξ της Ι. Μητρ. Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης
Οι παραβολές που δίδαξε ο Κύριός μας, έχουν να κάνουν με όλους τους ανθρώπους και μάλιστα τους πιστούς. Η συγκεκριμένη όμως Ευαγγελική παραβολή που θα ακούσουμε την Κυριακή στους Ιερούς μας Ναούς, έχει να κάνει και με τους Εβραίους. Τους θρησκευτικούς και πολιτικούς άρχοντες του Ισραήλ, όχι μόνο κατά την εποχή εκείνη, αλλά και γενικώτερα, αφού συνεχίζουν να δείχνουν την ίδια συμπεριφορά απέναντι του Χριστού και κατ’ επέκταση των Χριστιανών.
Είναι τόσο χαρακτηριστικά τα λόγια του Ιησού που δεν αφήνουν κανένα περιθώριο διαφορετικής ερμηνείας, όσο κι αν προσπαθήσει κανείς.
Φυσικά ο νοικοκύρης του αμπελώνος της παραβολής, είναι ο ίδιος ο Θεός ο οποίος δημιούργησε «εκ του μη όντος» τα πάντα και «εποίησεν εξ’ ενός αίματος παν έθνος ανθρώπων» (Πραξ. Απ. ιζ΄ 26). Αυτός ο Θεός, ξεχώρισε από όλα τα έθνη τον Ισραηλιτικό λαό και αφού τον ευεργέτησε διασόζωντάς τον από τόσα και τόσα έθνη και τον ελευθέρωσε από τα 400 χρόνια της αιγυπτιακής σκλαβιάς, τον ετοίμαζε κατά το πέρασμα των χρόνων και των αιώνων, ώστε να γίνει και με τη θέλησή του ο εκλεκτός λαός του Θεού.
Όμως, όπως βλέπουμε μέσα από την Ιερά Ιστορία της Παλαιάς Διαθήκης.........
ο λαός αυτός, ο σκληροτράχηλος, απεδείχθη τόσο αχάριστος και αναίσχυντος, ώστε όχι μόνο αρνήθηκε όλες τις ευκαιρίες που του έστελνε ο Θεός, αλλά εφόνευσε και αυτούς τους Προφήτες Του. Τα πλέον εκλεκτά και μοναδικά αυτά πνεύματα που έστελνε η Πρόνοια του Θεού στην ανθρωπότητα, μέσω του Ισραήλ. Έφτασαν μάλιστα σε τέτοιο σημείο πτώσεως, ώστε καταπάτησαν τον «φραγμόν» ασφαλείας του Μωσαϊκού Νόμου και τέλος κατάντησαν να προβούν στο έγκλημα των εγκλημάτων. Εφόνευσαν αυτόν τον Υιόν του νοικοκύρη: «Οι δε γεωργοί, ιδόντες τον υιόν είπον εν εαυτοίς. Ούτος εστίν ο κληρονόμος. Δεύτε αποκτείνομεν αυτόν και κατάσχωμεν την κληρονομίαν αυτού» (Ματθ. κα΄ 38). Δηλ. οι γεωργοί, όταν είδαν τον υιό, είπαν μεταξύ τους: « Αυτός είναι ο κληρονόμος. Εμπρός να τον σκοτώσουμε, και να αρπάξουμε την κληρονομιά του».
Ναι. Οι «σκληροτράχηλοι και απερίτμητοι τη καρδία και τοις ωσίν!» Εβραίοι, κατά τον λόγο του πρωτομάρτυρος Στεφάνου, έφτασαν να σταυρώσουν Αυτόν τον Κύριό μας Ιησούν Χριστόν. Τον Υιόν και Λόγον του Θεού, δείχνοντας ότι το μίσος που έτρεφαν στην καρδιά τους, τους είχε τυφλώσει την διάνοια και οποιαδήποτε άλλη πνευματική λειτουργία...
Φυσικά ένας τέτοιος λαός που φθάνει σ’ αυτό το έσχατο σημείο καταπτώσεως, επόμενον είναι να αποστρέφεται και να μισεί (με όλα τα επακόλουθα), όσους έχουν πιστέψει και αποδεχθεί
τον Ιησού Χριστό ως Σωτήρα και Κύριο. Και έτσι αποδεικνύεται και μέσω της ψυχολογικής ερμηνείας αλλά και μέσω της αντικειμενικής ιστορικής μελέτης, το αβυσσαλέο μίσος των ανθρώπων αυτών, εναντίον των Χριστιανών και μάλιστα των Ορθοδόξων Ελλήνων.Δεν είναι της παρούσης να αναπτυχθεί εκτενώς το τι έχει υποστεί η Ορθόδοξη Ελληνική μας Εκκλησία, και πόσα γνήσια τέκνα της έδωσαν σπονδή το τίμιον αίμα τους, θυσιαζόμενα «για του Χριστού την πίστη την αγίαν και της Πατρίδος την Ελευθερίαν», από τα τέκνα αυτών που «απέκτειναν τον υιόν του νοικοκύρη του αμπελώνος».
Για όσους αμφιβάλλουν ή είναι «υπεράγαν ευαίσθητοι» ή έχουν πάρει «διαζύγιο» από την Εθνική και Εκκλησιαστική μας Ιστορία και αρέσκονται στα «Ρεπούσεια φληναφήματα», δεν έχουν παρά να μελετήσουν το μαρτύριο του Πατροκοσμά του Αιτωλού (που μόλις πριν λίγες ημέρες εορτάσαμε την μνήμη του)...
Τελικώς βλέπουμε ότι πραγματοποιήθηκε ο λόγος του Κυρίου «... τον αμπελώνα εκδώσεται άλλοις γεωργοίς, οίτινες αποδώσουσιν αυτώ τους καρπούς εν τοις καιροίς αυτών». (Ματθ. κα’ 41) Δηλ. Το αμπέλι θα δοθεί σε άλλους γεωργούς, οι οποίοι θα του δώσουν τους οφειλομένους καρπούς στον καιρό τους.
Βέβαια η Άμπελος, η κατ’ εξοχήν τώρα πνευματική και ασυγκρίτως τιμιοτέρα από την συμβολική και προσωρινή άμπελο του Ισραήλ, είναι η Εκκλησία του Χριστού. Φυτουργός και Κύριος αυτής είναι ο ίδιος ο Χριστός και κλήματα όλοι οι πιστοί. Εργάτες είναι οι πνευματικοί ποιμένες και δάσκαλοι. Πύργος είναι οι ιεροί μας Ορθόδοξοι Ναοί και ληνός η Αγία Τράπεζα, επί της οποίας τελεσιουργείται το μέγιστο μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας. Προσφέρεται η αναίμακτη θυσία, ο αμνός του Θεού, το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου, το οποίο δίδεται εις βρώσιν προς τους πιστούς, «εις άφεσιν αμαρτιών και εις ζωήν αιώνιον»...
Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Ιησούς μέσω του ερωτήματος που τους υποβάλλει στο τέλος της παραβολής, τονίζει μία μεγάλη αλήθεια, η οποία διαφαίνεται και αυτή μέσω της Ιστορίας. «... Λίθον ον απεδοκίμασαν οι οικοδομούντες, ούτος εγενήθη εις κεφαλήν γωνίας. Παρά Κυρίου εγένετο αύτη, και έστι θαυμαστή εν οφθαλμοίς ημών». (Ματθ. κα’ 42). Δηλ. Ο Χριστός τους ελέγχει κατά πρόσωπον τους Εβραίους ερωτώντας τους: «Δεν διαβάσατε τις Γραφές που λένε: Ο λίθος, τον οποίον απέρριψαν οι οικοδόμοι, αυτός έγινε ακρογωνιαίος λίθος! Από τον Κύριο έγινε αυτό και είναι θαυμαστό στα μάτια μας;»
Φυσικά ο λόγος αυτός του Κυρίου μας δεν ισχύει μόνο για τους Ιουδαίους του τότε αλλά και του σήμερα, αλλά και για τους αντιχρίστους της κάθε εποχής έως το τέλος των αιώνων.
Η Εκκλησία μας πάντοτε θα διώκεται αλλά και πάντα θα νικά. Διότι κεφαλή της και ακρογωνιαίο λίθο δεν έχει άλλο από τον ίδιο τον Θεάνθρωπο Ιησού Χριστό.
Η χρυσή σάλπιγγα της Εκκλησίας μας, ο Ιερός Χρυσόστομος, σαλπίζει από τα βάθη των αιώνων: «Πόσοι επολέμησαν την Εκκλησίαν; Και οι πολεμήσαντες απώλοντο. Αύτη δε υπέρ των ουρανών αναβέβηκεν. Τοιούτον έχει μέγεθος η Εκκλησία, πολεμουμένη νικά, επιβουλευομένη περιγίνεται, υβριζομένη λαμπροτέρα καθίσταται. Δέχεται τραύματα και ου καταπίπτει υπό των ελκών. Κλυδωνίζεται αλλ’ ού καταποντίζεται, χειμάζεται αλλά ναυάγιον ούχ υπομένει. Παλαίει, αλλ’ ούχ ηττάται, πυκτεύει αλλ’ ού νικάται...». (Λόγος υπέρ της Εκκλησίας).
Αγαπητοί μου. Ας κοάζουν οι βάτραχοι της αθεΐας και των τέκνων του αρχαίου Ισραήλ. Ας λυσσούν όλοι οι αντίχριστοι και οι σύγχρονοι Γραικύλοι. Ο Χριστός «εξήλθεν νικών και ίνα νικήσει».
Μακάριοι όσοι βρίσκονται συνειδητά εντός του στρατοπέδου της στρατευομένης Ορθοδόξου Εκκλησίας μας, άθλιοι και ταλαίπωροι όσοι ανόητοι βρίσκονται συνειδητά στην «φράξια» της αρνήσεως.
Αμήν.
3 σχόλια:
Ας υπογραμμισθεί ιδιαίτερα το εξαίσιο ρητό του ιερού Χρυσοστόμου, πάντοτε πολύ επίκαιρο!
Η χρυσή σάλπιγγα της Εκκλησίας μας, ο Ιερός Χρυσόστομος, σαλπίζει από τα βάθη των αιώνων: «Πόσοι επολέμησαν την Εκκλησίαν; Και οι πολεμήσαντες απώλοντο. Αύτη δε υπέρ των ουρανών αναβέβηκεν. Τοιούτον έχει μέγεθος η Εκκλησία, πολεμουμένη νικά, επιβουλευομένη περιγίνεται, υβριζομένη λαμπροτέρα καθίσταται. Δέχεται τραύματα και ου καταπίπτει υπό των ελκών. Κλυδωνίζεται αλλ’ ού καταποντίζεται, χειμάζεται αλλά ναυάγιον ούχ υπομένει. Παλαίει, αλλ’ ούχ ηττάται, πυκτεύει αλλ’ ού νικάται...». (Λόγος υπέρ της Εκκλησίας).
και στα ρουμανικα
ARHIMANDRIT IOIL KONSTANTAROS:
CUVÂNT LA DUMINICA A XIII -A DUPĂ RUSALII
Matei 21: 33-42
Pildele pe care le-a învăţat Domnul nostru, se referă la toţi oamenii, dar mai ales la cei credincioşi, însă pilda evanghelică despre care vorbim, pe care o vom asculta duminică în sfintele noastre biserici, se referă şi la evrei. La liderii religioşi şi politici ai lui Israel, nu doar din acea epocă, ci şi în general, pentru că ei continuă să arate aceeaşi atitudine faţă de Hristos şi prin extindere faţă de creştini.
Sunt atât de semnificative cuvintele lui Iisus că nu lasă niciun loc de interpretare diferită, oricât ar încerca cineva aceasta.
Fireşte stăpânul viei din parabolă este însuşi Dumnezeu care a creat „din nimic" toate şi „a făcut dintr-un sânge tot neamul omenesc" (Faptele Apostolilor 16:26). Acelaşi Dumnezeu a deosebit din toate neamurile pe poporul israelitean şi după ce l-a copleşit cu binefaceri, salvându-l de atâtea şi de atâtea neamuri şi eliberându-l din sclavia egipteană de 400 de ani, l-a pregătit o dată cu trecerea anilor şi a veacurilor să devină şi cu voia sa alesul popor al lui Dumnezeu.
Însă, după cum vedem în sfânta istorie a Vechiului Testament..., acelaşi popor, refractar, s-a dovedit atât de nemulţumitor şi de neruşinat, încât nu doar că a respins toate prilejurile pe care i le trimitea Dumnezeu, ci i-a şi ucis pe înşişi profeţii Săi. Cele mai alese şi elevate spirite pe care le trimitea Pronia lui Dumnezeu umanităţii prin Israel. Au ajuns desigur într-un asemenea punct de decădere, încât au călcat „bariera" de securitate a Legii Mozaice şi în sfârşit au ajuns să treacă la crima crimelor. L-au ucis pe însuşi fiul stăpânului casei: „Iar lucrătorii, văzând pe fiul, au zis în ei înşişi: Acesta este moştenitorul. Veniţi să-l omorâm pe el şi să avem noi moştenirea lui" (Matei 21:38).
Da. Evreii „refrectari şi netăiaţi împrejur la inimă şi la urechi!", după cuvântul Întâiului Mucenic Ştefan, au ajuns la răstignirea chiar a Domnului nostru Iisus Hristos. A Fiului şi Cuvântului lui Dumnezeu, dovedind că ura pe care o nutreau în inima lor le orbise cugetul şi orice altă funcţie spirituală...
Fireşte, un astfel de popor care ajunge în acest ultim punct de decădere, este normal să evite şi să urască (cu toate cele ce urmează) pe toţi câţi cred şi Îl primesc pe Iisus Hristos ca Mântuitor şi Domn. Şi astfel se dovedeşte şi printr-o interpretare psihologică, dar şi printr-un studiu istoric obiectiv, ura abisală a acestor oameni împotriva creştinilor şi mai ales a ortodocşilor greci.
Nu face obiectul prezentului cuvânt a dezvolta mai pe larg cât a suferit Biserica noastră Elin-Ortodoxă din partea fiilor celor care „l-au ucis pe fiul stăpânului viei" şi câţi fii adevăraţi ai ei şi-au vărsat ca jertfă preţiosul lor sânge, sacrificându-se „pentru sfânta credinţă în Hristos şi pentru eliberarea patriei".
Cei care se îndoiesc sau sunt „ultra-sensibili", sau au „divorţat" de Istoria noastră Naţională şi Bisericească şi se complac într-un „talmeş-balmeş de cuvinte", n-au decât să studieze mucenicia Cuviosului Părinte Cosma Etolianul (căruia i-am prăznuit pomenirea doar cu câteva zile înainte)...
În cele din urmă, vedem că s-a împlinit cuvântul Domnului „...via se va da altor lucrători, care Îi vor da roadele la timpurile lor" (Matei 21:41).
Desigur că Via, acum prin excelenţă duhovnicească şi fără de asemănare mai cinstită decât via simbolică şi vremelnică a lui Israel, este Biserica lui Hristos. Săditorul şi Domnul ei este însuşi Hristos şi viţele ei sunt toţi credincioşii. Lucrătorii sunt păstorii şi dascălii duhovniceşti. Turnul sunt sfintele noastre biserici ortodoxe, iar teascul este Sfânta Masă deasupra căreia se săvârşeşte măreaţa Taină a Dumnezeieştii Euharistii. Se aduce Jertfa cea fără de sânge, Mielul lui Dumnezeu, Trupul şi Sângele Domnului care se dă spre mâncare credincioşilor „spre iertarea păcatelor şi spre viaţa de veci"...
Este semnificativ că Iisus prin intermediul întrebării pe care o pune la sfârşitul parabolei accentuează un mare adevăr care este evident în istorie. „...Piatra pe care n-au băgat-o în seamă ziditorii, aceasta s-a făcut în capul unghiului. De la Domnul s-a făcut aceasta şi este minunat întru ochii noştri" (Matei 21:42). Adică Hristos îi mustră în faţă pe evrei întrebându-i: „Nu aţi citit Scripturile care spun: Piatra, pe care au nesocotit-o zidarii, a ajuns să fie piatra cea din capul unghiului. De la Domnul s-a făcut aceasta şi este lucru minunat în ochii noştri?".
Fireşte, acest cuvânt al Domnului nostru nu este valabil doar pentru iudeii de atunci, ci şi pentru cei de astăzi, dar şi pentru antihriştii oricărei epoci până la sfârşitul veacurilor. Biserica noastră întotdeauna va fi prigonită, dar întotdeauna va şi învinge; deoarece Capul ei şi piatra cea din capul unghiului nu sunt nimic altceva decât însuşi Dumnezeul-Om Iisus Hristos.
Trâmbiţa de aur a bisericii noastre, Sfântul Ioan Gură de Aur, trâmbiţă din adâncul veacurilor: „Câţi nu au războit Biserica? Dar cei ce au războit-o au pierit. Iar aceasta mai presus de ceruri s-a ridicat. Astfel este măreţia Bisericii: războită fiind, învinge, atacată fiind, se reface, hulită fiind, devine mai strălucitoare. Primeşte răni şi nu este cuprinsă de ulcere. Se clatină, dar nu se scufundă, se învăluieşte, dar nu naufragiază. Se luptă, dar nu este învinsă, este lovită, dar nu este biruită..." (Cuvânt pentru Biserică).
Iubiţii mei, să orăcăie broaştele ateismului şi ale fiilor vechiului Israel. Să se dezlănţuie toţi antihriştii contemporani. Hristos „a ieşit biruind şi ca să biruiască".
Fericiţi sunt toţi aceia care se află întru cunoştinţă înăuntrul taberei Bisericii noastre Ortodoxe luptătoare, ticăloşi şi nenorociţi sunt toţi cei fără de minte care se află conştient în „fracţiunea" apostaziei. Amin.
(traducere: monahul Leontie; sursa: http://thriskeftika.blogspot.com/2009/09/i.html)
Δημοσίευση σχολίου