Παναγιώτης Σημάτης, Πρώτα ο διάλογος και η συμφωνία μεταξύ Ορθοδόξων και ύστερα με τους ετεροδόξους

ΕΓΕΡΤΗΡΙΑ ΦΩΝΗ ΕΚ ΤΟΥ ΤΑΦΟΥ, Γέροντος Παϊσίου:

ΠΡΩΤΑ Ο ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΚΑΙ Η ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΜΕΤΑΞΥ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ
ΚΑΙ ΥΣΤΕΡΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΕΤΕΡΟΔΟΞΟΥΣ

Γράφει ο κ. Παναγιώτης Σημάτης, Θεολόγος

Οι Διάλογοι που πάνω από μισό αιώνα διεξάγονται μεταξύ κάποιων ηγετικών κύκλων της Ορθόδοξης Εκκλησίας και των Παπικών και Προτεσταντών, φαίνεται ολοκάθαρα πια, από τις αντιδράσεις των πιστών, ότι δεν έχουν την έγκριση του διαχρονικού σώματος της Εκκλησίας, αφού έρχονται σε αντίθεση με τους Αγίους της και έτσι απέβησαν αναξιόπιστοι. Το μόνο που κατάφεραν οι Πατριαρχικοί, που προΐστανται αυτών των κατά αντιπατερικό τρόπο διεξαγομένων Διαλόγων ήταν, να κάνουν πραγματικότητα αυτό που Ιεράρχης της δεκαετίας του 1960 απηύχετο: φοβάμαι, έλεγε, μήπως με τους Διαλόγους, αντί να ενωθούμε με τους ετερόδοξους, διαιρεθούμε οι Ορθόδοξοι μεταξύ μας........
Είναι ήδη χειροπιαστή πραγματικότητα, ότι οι Διάλογοι έχουν καταφέρει να δημιουργήσουν δύο στρατόπεδα εντός της Ορθόδοξης Εκκλησίας: των Οικουμενιστών και των αντι-οικουμενιστών, σύμφωνα με το σχήμα άλλων καιρών: ησυχαστές και αντιησυχαστές, ή ενωτικοί και αντι-ενωτικοί. Και είναι γνωστό, βέβαια, όχι μόνο ποιους δικαίωσε η ιστορία, αλλά και πόσο μεγάλο, τεράστιο κακό προξένησαν στην Εκκλησία.
Πολλοί σύγχρονοι Πατέρες και θεολόγοι έχουν παρατηρήσει, ότι οι σύγχρονοι οικουμενιστές «Ηγέτες» της Ορθοδοξίας συνδιαλέγονται με τους αιρετικούς, συμπροσεύχονται, συντρώγουν και ανταλλάσσουν δώρα με αυτούς, ως να είναι οι αιρετικοί οι καλύτεροί τους φίλοι, αρνούνται, όμως, να συζητήσουν όσες ενστάσεις παρουσιάζουν με νηφαλιότητα οι οικείοι της Πίστεως για τις σχέσεις μας με τους ετερόδοξους. Και επί πλέον τους χαρακτηρίζουν (μόνο και μόνο εκ του γεγονότος ότι ασκούν κριτική και όχι για το περιεχόμενο της κριτικής τους) ως επαρχιώτες, πλανεμένους και υπερορθόδοξους. Ξεχνούν, όμως, ότι ακόμα κι αν είχαν δίκιο, έπρεπε να τους φέρονται ως Ποιμένες όπως ο Χριστός, ο οποίος δεν περιφρόνησε τους ζητιάνους, τους φτωχούς, τους χωλούς και τυφλούς, αλλά συζήτησε με τους ταπεινούς και καταφρονεμένους;
Αρνείται, λοιπόν, να μιλήσει με τα ορθόδοξα τέκνα της Εκκλησίας ο Πατριάρχης και οι οικουμενιστές, συνομιλεί όμως, με τους μεγάλους και τους άρχοντες του κόσμου τούτου, με τον Πρόεδρο Κλίντον, τον Πρόεδρο Ομπάμα, Πρωθυπουργούς και αρχηγούς κρατών, δίδει Ομιλίες στην Σύνοδο των Καρδιναλίων του Βατικανού και στην ολομέλεια του Π.Σ.Ε., στα ανά την υφήλιο οικολογικά συνέδρια, στον Ο.Η.Ε, στη Συναγωγή των Εβραίων στην Ν. Υόρκη και παραλαμβάνει από αυτούς δώρο, συγχαίρει τους Μουσουλμάνους για το Ραμαζάνι και συζητεί με τους αρχηγούς του, βραβεύεται από τους Ιησουΐτες, την Βουλή των Η.Π.Α., επισκέπτεται τα κεντρικά γραφεία της πολυεθνικής εταιρείας Coca Cola και φωτογραφίζεται δίπλα στην αρκούδα της Coca-Cola, συντελώντας στην διαφήμισή της!
Mε όλους διαλέγεται, για όλους βρίσκει χρόνο να συναντήσει και να συνομιλήσει. Μόνο με εκείνους που επιμένουν Ορθόδοξα, που διαφωνούν με τις ενέργειές του αιτιολογημένα, μόνο μ’ εκείνους δεν αναλαμβάνει την πρωτοβουλία να συνομιλήσει. Αντίθετα με δικολαβίστικα επιχειρήματα, αλλά και απειλές προσπαθεί να τους εκφοβήσει, να τους περιθωριοποιήσει ή και να τους γελοιοποιήσει, ώστε να τους εξουδετερώσει ως εμπόδιο στα οικουμενιστικά σχέδια.
Αφού, λοιπόν, δεν δέχεται τη φωνή μας, ας ακούσει μια φωνή εκ του τάφου, τη φωνή του γέροντα Παϊσίου, ο οποίος (έστω κι αν η συμπεριφορά του προς τους οικουμενιστές για λόγους ανθρώπινους, ή διακρίσεως, ή ευγενείας διέφερε) είχε καταδικάσει από τη δεκαετία του 1970 τις απαράδεκτες επικοινωνίες με τους αιρετικούς, τους διαλόγους και τις συμπροσευχές, και είχε προτείνει την διεξαγωγή διαλόγων ΠΡΩΤΑ μεταξύ των ορθοδόξων Εκκλησιών και μετά (αφού τα βρουν οι Ορθόδοξοι μεταξύ τους) την εν ομονοία και με Πατερικά κριτήρια συνέχιση των Διαλόγων με τους ετερόδοξους.
Και τα είχε πεί αυτά τότε, με τρόπο διακριτικό και συγκρατημένο, γιατί τα παρατράγουδα των Διαλόγων δεν ήταν γνωστά σε όλους τους πιστούς, οι πληροφορίες για την καταστρατήγηση των Ιερών Κανόνων κατά τις επαφές με τους Παπικούς και τους Προτεστάντες ήταν ακόμη φτωχές. Να, λοιπόν, μικρά αποσπάσματα της Επιστολής του Γέροντα:
«Εν Αγίω Όρει τη 3η Ιανουαρίου 1969
…Επειδή βλέπω τον μεγάλον σάλον, που γίνεται εις την Εκκλησίαν μας, εξ αιτίας των διαφόρων φιλενωτικών κινήσεων και των επαφών του Πατριάρχου μετά του Πάπα, επόνεσα κι εγώ σαν τέκνον της και εθεώρησα καλόν, εκτός από τις προσευχές μου, να στείλω»αυτή της Επιστολή.
Όπως φαίνεται, (ο Πατριάρχης Αθηναγόρας) αγάπησε μίαν άλλην γυναίκα μοντέρνα, που λέγεται Παπική Εκκλησία, διότι η Ορθόδοξος Μητέρα μας δεν του κάμνει καμμίαν εντύπωσι, επειδή είναι πολύ σεμνή...
Με μία τέτοια περίπου κοσμική αγάπη και ο Πατριάρχης μας φθάνει στη Ρώμη. Ενώ θα έπρεπε να δείξη αγάπη πρώτα σε μας τα παιδιά του και στη Μητέρα μας Εκκλησία, αυτός, δυστυχώς, έστειλε την αγάπη του πολύ μακριά. Τα αποτέλεσμα ήταν να αναπαύση μεν όλα τα κοσμικά παιδιά, που αγαπούν τον κόσμον και έχουν την κοσμικήν αυτήν αγάπην, να κατασκανδαλίση όμως όλους εμάς, τα τέκνα της ΟρΘοδοξίας, μικρά και μεγάλα, που έχουν φόβο Θεού.
Μετά λύπης μου, από όσους φιλενωτικούς έχω γνωρίσει, δεν είδα να έχουν ούτε ψίχα πνευματική ούτε φλοιό. Ξέρουν όμως να ομιλούν για αγάπη και ενότητα, ενώ οι ίδιοι δεν είναι ενωμένοι με τον Θεόν, διότι δεν Τον έχουν αγαπήσει…
Ας ευχηθούμε να δώση ο Θεός τον φωτισμόν Του σε όλους μας και εις τον Πατριάρχην μας κ. Αθηναγόραν, δια να γίνη πρώτον η ένωσις αυτών των «εκκλησιών», να πραγματοποιηθή η γαλήνη ανάμεσα στο σκανδαλισμένο ορθόδοξο πλήρωμα, η ειρήνη και η αγάπη μεταξύ των Ορθοδόξων Ανατολικών Εκκλησιών, και κατόπιν ας γίνη σκέψις δια την ένωσιν μετά των άλλων «Ομολογιών», εάν και εφ’ όσον ειλικρινώς επιθυμούν ν’ ασπασθούν το Ορθόδοξον Δόγμα».
Αυτά έλεγε τότε ο Γέρων Παΐσιος.
Τι θα έλεγε άραγε σήμερα, που το ορθόδοξο αισθητήριο αμβλύνεται συνεχώς, καθώς οι συμπροσευχές των Οικουμενιστών, οι τιμές και τα δώρα προς τον Πατριάρχη από τους αιρετικούς έχει γίνει καθημερινό θέαμα στις τηλεοράσεις και το Ιντερνετ;