Πρωτοπρ. Θεόδωρος Ζἡσης, Συνυπεύθυνοι οι Οικουμενισταί διά την κακοποίησιν του Ευαγγελίου και την απώλειαν των ετεροδόξων (και σε ρουμανική μετάφραση)

πηγή: Ορθόδοξος Τύπος, 20/11/2009

Συνυπεύθυνοι οι Οικουμενισταί διά την κακοποίησιν του Ευαγγελίου

και την απώλειαν των ετεροδόξων

Γράφει ὁ πρωτοπρεσβύτερος π. Θεόδωρος Ζήσης,

Ὁμότιμος Καθηγητὴς τοῦ Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης

1. ῾Ο Παπισμὸς καὶ ὁ Προτεσταντισμὸς διέστρεψαν τὸ Εὐαγγέλιο
Πολλά μέλη τοῦ πληρώματος τῆς ᾿Εκκλησίας ἀγωνιοῦν τόν τελευταῖο καιρό γιά τήν καταστροφική καί ραγδαία ἐξέλιξη τῶν λεγομένων διαχριστιανικῶν σχέσεων τῆς ᾿Ορθοδοξίας πρός τίς δύο μεγάλες αἱρέσεις τῆς Δύσεως, τόν Παπισμό καί τόν Προτεσταντισμό. ῾Η ἀνησυχία τους αὐτή ἔχει ἐκφρασθῆ πολλαχῶς, ἐφέτος δέ μέ τήν σύνταξη τῆς γνωστῆς «῾Ομολογίας Πίστεως κατά τοῦ Οἰκουμενισμοῦ», ἡ ὁποία, διαδιδόμενη καί ὑπογραφόμενη ἀπό πολλούς, γιά πρώτη φορά ἐνόχλησε καί ἐτάραξε τούς εφησυχάζοντας καί καυχωμένους γιά τίς ἐπιτυχίες τους Οἰκουμενιστάς.......
῾Η περιρρέουσα πολιτική καί πολιτισμική ἀτμόσφαιρα τῆς παγκασμιοποίησης τείνει στήν ἐξάλειψη ὄχι μόνον τῶν γεωγραφικῶν ὁρίων μεταξύ τῶν ἐθνῶν, ἀλλά καί στό γκρέμισμα τῶν πνευματικῶν, πολιτιστικῶν καί θρησκευτικῶν ὁρίων. Στόχος καί ὅραμα νά ἰσοπεδωθοῦν οἱ διαφορές καί οἱ ἰδιαιτερότητες, νά ὁμογενοποιηθοῦν οἱ ἄνθρωποι στά πιστεύω τους καί στόν τρόπο ζωῆς, νά δημιουργηθεῖ νέος τύπος ἀνθρώπου, χωρίς πνευματικές ἀνησυχίες καί ὑπερκόσμιες ἀναζητήσεις, ἀλλά προσκολλημένος στή γῆ, στήν ὑλική εὐμάρεια καί εὐημερία. Αὐτό ἐξυπηρετεῖ δύο συγκεκριμένους στόχους τῶν σχεδιαστῶν· νά καταντήσουν οἱ ἄνθρωποι ὑλικά καταναλωτικά ὄντα, πού θά αὐξάνουν τά ὑλικά καί οἰκονομικά κέρδη τῶν ἐπιχειρήσεων καί θά ὑποδουλώνονται συγχρόνως στήν καθημερινή βιοπάλη γιά τήν ἐξασφάλιση τῶν ὑλικῶν ἀγαθῶν, ὁ βαθμός τῆς ἀπόλαυσης τῶν ὁποίων εἶναι στά χέρια τῶν ἰσχυρῶν, ὥστε μέ ἐλεγχόμενες οἰκονομικές κρίσεις ἤ παροχές νά κρατοῦν τούς λαούς πειθήνιους καί ὑπάκουους.
῾Ο δεύτερος ἐμφανής στόχος εἶναι νά θέσουν στό περιθώριο τό Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ καί τήν ᾿Εκκλησία, πού ἀποτελοῦν τίς μόνες δυνάμεις ἀντιστάσεως στήν ὑλοκρατία, ὥστε ἡ νέα Οἰκουμένη νά κυβερνᾶται ὄχι ἀπό τόν Χριστό, ἀλλά ἀπό τόν ᾿Αντίχριστο. Μόνον ὁ Χριστός ἐνίκησε τόν πειρασμό τοῦ Σατανᾶ γιά τά ὑλικά ἀγαθά καί ἐδίδαξε ὅτι "οὐκ ἐπʼ ἄρτῳ μόνῳ ζήσεται ἄνθρωπος"[1], ἱεραρχώντας δέ ὕλη καί πνεῦμα, κόσμο καί Θεό, ἔδωσε προτεραιότητα στόν Θεό καί στό πνεῦμα· "Ζητεῖτε πρῶτον τήν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ καί τήν δικαιοσύνην αὐτοῦ, καί ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν"[2]. Καί ἀλλοῦ· "Τί ὠφελήσει ἄνθρωπον, ἐάν κερδήσῃ τόν κόσμον ὅλον καί ζημιωθῇ τήν ψυχήν αὐτοῦ; ῎Η τί δώσει ἄνθρωπος ἀντάλλαγμα τῆς ψυχῆς αὐτοῦ;"[3].
῾Η Χριστιανική Οἰκουμένη τοῦ Μ. Κωνσταντίνου, τῆς Νέας Ρώμης – Κωνσταντινουπόλεως, τῆς ᾿Ορθοδοξίας, στήν ὁποία συμμετέχει πνευματικά καί ἡ Τρίτη Ρώμη, ἡ Μόσχα, ἐβίωσε καί ἔκανε πράξη ζωῆς αὐτήν τήν ἀσκητική καί τελειοποιό διδασκαλία τοῦ Εὐαγγελίου.Τώρα πρέπει νά ἀντικατασταθεῖ ἀπό τήν νέα Οἰκουμένη τῆς ὑλόφρονος ᾿Αμερικῆς καί τῆς Εὐρώπης, ἡ Pax Christiana ἀπό τήν Pax Americana.
῾Ο Παπισμός, ἀφʼ ὅτου ἀποσχίσθηκε ἀπό τήν Μία, ῾Αγία, Καθολική καί ᾿Αποστολική ᾿Εκκλησία, ὑπέκυψε στούς πειρασμούς τοῦ Σατανᾶ καί μεταμορφώθηκε σέ ἐγκόσμια δύναμη μέ οἰκονομικές, δυναστικές, κατακτητικές, πολιτικές ἐπιδιώξεις, μέ δόγματα καί τρόπο ζωῆς, πού δέν ἔχουν καμμία σχέση μέ τή ζωή καί τή διδασκαλία τοῦ Εὐαγγελίου. ῞Οπως μέ δύναμη εἶπε ὁ μεγάλος Ρῶσος διανοητής Θεόδωρος Ντοστογιέφσκυ, ὁ Παπισμός δέν εἶναι κἄν Χριστιανισμός· ἄν ὁ Χριστός ξαναρχόταν στή γῆ, θά τόν ἐδίκαζαν καί θά τόν ἐσταύρωναν οἱ ῾Ιεροεξετασταί τῆς Ρώμης. Διέστρεψαν λοιπόν καί παραμόρφωσαν τό Εὐαγγέλιο οἱ τοῦ Πάπα, δέν ἐλειτούργησαν ὡς φῶς τοῦ κόσμου καί ὡς ἅλας τῆς γῆς, γιʼ αὐτό καί δέν ἐπέδρασαν στίς ψυχές τῶν ἀνθρώπων τῆς Δύσεως. ῾Η Δύση, Εὐρώπη καί ᾿Αμερική, γρήγορα πῆρε ἀποστάσεις ἀπό τόν ἀναξιόπιστο Παπισμό καί ἀποχριστιανίσθηκε, διότι "ἐάν τό ἅλας μωρανθῇ, ἐν τίνι ἁλισθήσεται;"[4]. Πέταξαν καί καταπάτησαν δικαιολογημένα τόν ψευδεπίγραφο Χριστιανισμό τοῦ Πάπα.
῾Ο Προτεσταντισμός δικαιολογημένα ἀντέδρασε ἐναντίον τῶν αὐθαιρεσιῶν καί τῶν παρεκκλίσεων τοῦ Παπισμοῦ, ἐπιχειρήσας ὅμως μόνος, χωρίς νά ζητήσει τήν βοήθεια τῆς ᾿Εκκλησίας, νά ἐπιστρέψει στήν καθαρότητα τῆς εὐαγγελικῆς ἀληθείας, χωρίς ἀποστολική διαδοχή καί μυστηριακή Χάρη, ὁδηγήθηκεσύν τῷ χρόνῳ σέ πλῆθος διαιρέσεων καί διδασκαλιῶν πού ἀμφισβητοῦν ἀκόμη καί τήν ᾿Ανάσταση τοῦ Χριστοῦ, σέ ἐπίπεδο δέ ἠθικῆς ζωῆς δικαιολογοῦν ἀκόμη καί "πάθη ἀτιμίας", ὅπως ὀνομάζει ὁ ᾿Απόστολος Παῦλος τήν ὁμοφυλοφιλία στό πρῶτο κεφάλαιο τῆς Πρός Ρωμαίους ᾿Επιστολῆς.
2. Διπλὸ λάθος· Συμπερίληψη μὲ τὶς αἱρέσεις καὶ δεκανίκι τοῦ Παπισμοῦ
Μέ αὐτόν λοιπόν τόν παραμορφωμένο, κακοποιημένο καί ἀναξιόπιστο Χριστιανισμό τοῦ Παπισμοῦ καί τοῦ Προτεσταντισμοῦ θέλουν νά μᾶς ἑνώσουν καί νά μᾶς ταυτίσουν οἱ σχεδιαστές τῆς Νέας ᾿Εποχῆς καί τῆς Παγκοσμιοποίησης, ἕνα Χριστιανισμό ὑλόφρονα, γήϊνο, ἐγκοσμιοκρατικό, γιά νά παύσει ἡ εὐεργετική ἐπίδραση τοῦ Εὐαγγελίου καί τῆς ᾿Εκκλησίας στόν κόσμο, γιά νά μή βρίσκουν πουθενά οἱ ἄνθρωποι τόν ἀληθινό Χριστό, γιά νά ὑποκύψουμε σέ ὅλους τούς πειρασμούς τοῦ Διαβόλου, ὥστε νά
ἐγκαθιδρυθεῖ ἡ βασιλεία τοῦ ᾿Αντιχρίστου. ᾿Επέτυχαν ἤδη νά μᾶς τσουβαλιάσουν καί νά μᾶς ἐντάξουν στό παμπροτεσταντικό «Παγκόσμιο Συμβούλιο ᾿Εκκλησιῶν», δηλαδή στό Παγκόσμιο Συμβούλιο Αἱρέσεων καί Πλανῶν. Τί αἰσχύνη καί τί ἐντροπή! ῾Η νύμφη τοῦ Χριστοῦ, τό σῶμα τοῦ Χριστοῦ, ἡ Μία, ῾Αγία, Καθολική καί ᾿Αποστολική ᾿Εκκλησία, ἐξισωμένη καί ἰσοδύναμη μέ τίς πάμπολες προτεσταντικές παραφυάδες, ἡ κάθε μία ἀπό τίς ὁποῖες ἰσχυρίζεται ὅτι εἶναι ἀληθής ᾿Εκκλησία. Τελικῶς ὑπάρχει μία ἤ πολλές ἐκκλησίες; Εἶναι καί οἱ αἱρέσεις ἐκκλησίες; ῾Η ᾿Εκκλησία διαχρονικά οὐδέποτε ταυτίσθηκε ἤ συνυπῆρξε μέ συσσωματώσεις καί ὀργανισμούς αἱρετικῶν. Τό ἔπραξε ὄχι ἀπό ἔλλειψη ἀγάπης, ἀλλά γιά νά βοηθήσει τούς αἱρετικούς νά ἐπιστρέψουν μετανοοῦντες καί συγχρόνως νά προφυλάξει τούς πιστούς ἀπό τήν αἵρεση. Κηρύσσει αὐθεντικά τήν ἀλήθεια, ὅταν ὑπάρξει κίνδυνος αἱρέσεως, καί ἀναμένει τήν ἀνταπόκριση ἐκ μέρους τῶν πλανηθέντων. ῎Αν ταυτισθεῖ μαζί τους, ποῦ θά ἐπιστρέψουν; Θά μείνουν ἐκεῖ πού εἶναι, ἄν δεχθοῦμε, ὅπως διακηρύσσουν μερικοί «᾿Ορθόδοξοι», ὅτι καί ἐκεῖ ὑπάρχει σωτηρία καί ἐκεῖ ὑπάρχει ἀλήθεια. Φέρνουμε σέ πολύ δύσκολη θέση ὅσους ἑτεροδόξους προσῆλθαν στήν ᾿Ορθοδοξία, οἱ ὁποῖοι, ἄν δέν εἶναι σταθεροί καί πεπεισμένοι γιά τή σωτήρια ἐνέργειά τους, σκανδαλίζονται καί ἀπαγοητεύονται.
῾Ο Παπισμός μέ χαρά καί ἱκανοποίηση εἶδε κατʼ ἀρχήν τήν εἴσοδό μας στό «Παγκόσμιο Συμβούλιο ᾿Εκκλησιῶν», γιατί τόν ἀφήσαμε μόνο διεκδικητή τῆς Μιᾶς, ῾Αγίας, Καθολικῆς καί ᾿Αποστολικῆς ᾿Εκκλησίας. ᾿Επειδή ὅμως, ἀντίθετα πρός ἐμᾶς, δέν ξεχνᾶ ὅτι στό πρῶτο μισό τοῦ 15ου αἰῶνος ἡ πιθανή συμμαχία τῶν ᾿Ορθοδόξων στίς μεταρρυθμιστικές συνόδους τῆς Κωνσταντίας (1414 – 1418) καί τῆς Βασιλείας (1431 – 1439), πρόδρομες κινήσεις τοῦ Προτεσταντισμοῦ, θά ὁδηγοῦσε στήν ἐπικράτηση τοῦ συνοδικοῦ συστήματος καί θά ἀκύρωνε τό πρωτεῖο ἐξουσίας τοῦ πάπα, δέν μᾶς ἀφήνει μόνο μέ τούς Προτεστάντες, ἀλλά μᾶς θέλει καί μαζί του ἐναντίον τῶν ἀπορριψάντων πολλές καινοτομίες Προτεσταντῶν. Καί ὅπως μᾶς παρέσυρε τότε στήν ἐπαίσχυντη Φερράρα – Φλωρεντία, γιά νά μή ἐνισχύσουμε τήν συνοδική μεταρρύθμιση, πού ἔφθασε ἀκόμη καί στήν καθαίρεση τοῦ πάπα ἀπό τούς ἴδιους τούς καρδιναλίους του, τό ἴδιο κάνει καί τώρα. Μᾶς παρασύρει σέ διαλόγους ἀγάπης μέ τίς καραμέλες τοῦ ὅτι εἴμαστε δῆθεν "ἀδελφές ἐκκλησίες" καί διαλεγόμαστε "ἐπί ἴσοις ὅροις" . ᾿Εξακολουθεῖ ὅμως ἐπισήμως νά μᾶς θεωρεῖ σχισματικούς καί ἐκκλησιολογικά ἐλλιπεῖς, γιά νά μᾶς ὁδηγήσει μέ τήν ἀναγνώριση τοῦ πρωτείου στήν Οὐνία (=ἕνωση), τήν καταδίκη τῆς ὁποίας στό Freising τοῦ Μονάχου ἀπό τήν ῾Ολομέλεια τῆς Μικτῆς ᾿Επιτροπῆς τοῦ Διαλόγου (1990) ἔθαψε καί ἐξαφάνισε. Μέ τήν μονομερή αὐτή ἐνέργεια, τήν ὁποία ἀδιαμαρτύρητα καί σιωπηρά δεχθήκαμε, ἀποδεικνύει ὁ πάπας ὅτι ἀκόμη καί στόν Θεολογικό Διάλογο κάνει ὅ,τι θέλει ὡς πρῶτος καί ἀλάθητος.῾Επομένως, γιατί νά συζητοῦμε, ἀφοῦ τό Βατικανό ἀποδέχεται μόνον ὅ,τι τοῦ συμφέρει, τά ἰδικά μας δέ τά ἀπορρίπτει καί τά ἐξαφανίζει; ᾿Εμεῖς ἀνοήτως, ὅπως τότε στή Φερράρα – Φλωρεντία πού ὑπογράψαμε τήν Οὐνία, ἐπαναλαμβάνουμε τό λάθος καί γινόμαστε πάλι δεκανίκι τοῦ Παπισμοῦ μέ τό ἀπαράδεκτο κείμενο τῆς Ραβέννας καί τό χειρότερο προσχέδιο τῆς Κύπρου γιά τό πρωτεῖο τοῦ πάπα.
Πρέπει νά ἐπισημάνουμε ὅτι μέσα στίς ἴδιες ἀναλογικά συνθῆκες διαπράττουμε τά ἴδια λάθη, χωρίς νά διδαχθοῦμε ἀπό τήν ἱστορία. ῾Η ῾Ελλάδα καί ἡ Κύπρος, γιά νά βοηθηθοῦν ἀπό τήν Δύση καί τόν πάπα, ὑπογράφουν καί πάλι, ὅπως στή Φερράρα-Φλωρεντία (1438–1439), ἀπαράδεκτα ἑνωτικά κείμενα, ὑποδέχονται καί τιμοῦν τόν παναιρετικό καί διαστροφέα τοῦ Εὐαγγελίου πάπα, ἀπωθοῦν ὅμως καί ἀπομακρύνουν γιʼ αὐτό τήν θεία βοήθεια καί προσβάλλουν τούς ῾Αγίους Μάρτυρας καί ῾Ομολογητάς τῆς Πίστεως. ῾Η Κωνσταντινούπολη, πού ἐδοκίμασε τήν θεία ἐγκατάλειψη, ἡγεῖται δυστυχῶς στίς ψευδενωτικές διεργασίες, μᾶς ὁδηγεῖ σέ νέα Φερράρα – Φλωρεντία, στά βήματα τοῦ μετέπειτα καρδιναλίου Βησσαρίωνος Νικαίας καί ὄχι τοῦ ῾Αγίου Μάρκου Εὐγενικοῦ, συγκακοποιοῦσα τό Εὐαγγέλιο καί περιπτυσσομένη τούς "βαρεῖς λύκους" τοῦ Παπισμοῦ καί τοῦ Προτεσταντισμοῦ. Γιʼ αὐτό χρειάζεται ἐγρήγορση κατά τήν σύσταση τοῦ ᾿Αποστόλου Παύλου, ὁ ὁποῖος προέβλεψε ὅτι "καί ἐξ ὑμῶν αὐτῶν ἀναστήσονται ἄνδρες λαλοῦντες διεστραμμένα τοῦ ἀποσπᾶν τούς μαθητάς ὀπίσω αὐτῶν"[5]. +

____________________________________
Παραπομπαὶ
1. Λουκᾶ 4, 4.
2. Ματθ. 6, 33.
3. Μάρκ. 8, 36.
4. Ματθ. 5, 14.
5.Πράξ. 20, 29 – 31.
_____________________________________________
PROTOPRESBITERUL THEODOROS ZISIS,
profesor universitar emerit din Tesalonic:

ECUMENIŞTII SUNT CORESPONSABILI PENTRU FALSIFICAREA EVANGHELIEI
ŞI PIERZAREA ETERODOCŞILOR

Sursa: Orthodoxos Typos, 20.11.2009
1. Papismul şi protestantismul au falsificat Evanghelia

În ultima vreme mulţi membri ai pleromei Bisericii se neliniştesc pentru evoluţia destructivă şi violentă a aşa numitelor relaţii intercreştine dintre Ortodoxie şi cele două mari erezii ale Occidentului - papismul şi protestantismul. Această nelinişte s-a exprimat în mai multe feluri, iar anul acesta prin redactarea cunoscutei “Mărturisiri de Credinţă împotriva ecumenismului”, care, răspândită şi semnată de mulţi, pentru prima dată a deranjat şi a tulburat pe cei liniştiţi care se lăudau cu succesele lor ecumeniste.
Năvalnica şi atotcuprinzătoarea atmosferă politică şi culturală a globalizării urmăreşte nu numai desfiinţarea graniţelor geografice dintre popoare, ci şi dărâmarea temeiurilor spirituale, culturale şi religioase. Scopul urmărit este nivelarea diferenţelor şi particularităţilor, omogenizarea oamenilor în ceea ce priveşte crezul şi modul lor de viaţă, crearea unui nou tip de om, fără nelinişti duhovniceşti şi aspiraţii metafizice, ci alipit pământului, confortului şi prosperităţii materiale. Acest lucru deserveşte două ţinte precise ale proiectanţilor: oamenii vor ajunge nişte fiinţe consumiste şi orientate materialist, care vor îngroşa profiturile materiale şi economice ale întreprinderilor şi vor fi simultan sclavi şi luptători zi de zi pentru existenţă, pentru asigurarea bunurilor materiale, al căror grad de satisfacere este în mâinile celor puternici, ca prin crizele economice controlate sau de aprovizionare să ţină popoarele supuse şi ascultătoare. Al doilea scop evident este de a pune la zid Evanghelia lui Hristos şi Biserica, care constituie unicele forţe de împotrivire la materialism, aşa încât Lumea Nouă să fie guvernată nu de Hristos, ci de Antihrist. Doar Hristos a biruit ispita satanei referitoare la bunurile materiale şi a învăţat că “nu numai cu pâine va trăi omul” (Luca 4, 4), iar ierarhizând materia şi duhul, lumea şi pe Dumnezeu, a dat prioritate lui Dumnezeu şi duhului: “Căutaţi mai întâi Împărăţia lui Dumnezeu şi dreptatea Lui şi toate celelalte se vor adăuga vouă” (Matei 6, 33). Şi în altă parte: “Ce va folosi omului, dacă ar câştiga lumea toată şi şi-ar pierde sufletul său? Sau ce va da omul în schimb pentru sufletul său?”( Marcu 8, 36).
Lumea creştină a Marelui Constantin, a Noii Rome -Constantinopolul, a Ortodoxiei, căreia spiritual îi aparţine şi a treia Romă, Moscova, a experiat şi a transformat această învăţătură ascetică şi desăvârşitoare a Evangheliei într-un mod de viaţă. Acum însă, ea trebuie înlocuită de către Lumea Nouă a mentalităţii materialiste a Americii şi a Europei, Pax Christiana de către Pax Americana.
Papismul (romano-catolicismul), de când s-a rupt de Biserica cea Una, Sfântă, Sobornicească şi Apostolească, a căzut în ispitele satanei şi s-a transformat într-o putere lumească cu preocupări economice, dinastice, ocupante, politice, cu doctrină şi mod de viaţă, care nu au nicio legătură cu viaţa şi cu învăţătura Evangheliei. Aşa cum atât de dinamic a susţinut marele gânditor rus Feodor Dostoievski, papismul nu mai este nici măcar creştinism; dacă Hristos ar reveni pe pământ, sfinţii inchizitori ai Romei L-ar condamna şi L-ar răstigni. Aşadar, oamenii papei au distrus şi au sluţit Evanghelia, nu s-au purtat ca “lumină a lumii” şi ca “sare a pământului”, de aceea nici nu au putut cuceri sufletele oamenilor din Occident. Occidentul - Europa şi America, s-au îndepărtat repede de papismul nevrednic de credibilitate şi s-a descreştinat, deoarece “dacă sarea se va strica, cu ce se va mai săra?” (Matei 5, 14). În mod justificat au respins şi au călcat în picioare abuzivul şi falsul creştinism al papei.
Protestantismul s-a opus şi el în mod justificat la absurdităţile şi la deviaţiile papismului, încercând însă singur, fără a cere ajutorul Bisericii, să se întoarcă la puritatea adevărului evanghelic, fără succesiune apostolică şi fără harul Tainelor, şi a condus de-a lungul timpului la o mulţime de schisme şi învăţături care neagă până şi Învierea lui Hristos, iar în planul vieţii morale justifică până şi “patimile de necinste”, după cum numeşte Apostolul Pavel homosexualitatea în capitolul I al Epistolei către Romani.


2. O dublă greşeală: amestecarea cu ereziile şi măciuca papismului

Aşadar, cu acest creştinism sluţit, desfigurat şi nevrednic de credibilitate al papismului şi al protestantismului vor să ne unească şi să ne identifice planificatorii New-Age şi ai mondializării, cu un creştinism cu o mentalitate materialistă, pământească, cosmocratică, pentru a stăvili influenţa binefăcătoare a Evangheliei şi a Bisericii în lume, pentru ca oamenii să nu-L mai găsească nicăieri pe adevăratul Hristos, pentru a ceda tuturor ispitelor diavolului şi pentru a se instaura Împărăţia lui Antihrist. Au reuşit deja să ne târască şi să ne arunce în panprotestantul “Consiliul Mondial al Bisericilor”, adică în Consiliul Mondial al ereziilor şi al rătăcirilor. Ce ruşine şi ce neruşinare! Mireasa lui Hristos, Trupul lui Hristos, Una, Sfânta, Soborniceasca şi Apostoleasca Biserică, potrivită şi echivalată cu numeroasele lăstărişuri protestante, dintre care fiecare susţine că este adevărata Biserică. În final, există una sau multe Biserici? Şi ereziile sunt Biserici? Biserica de-a lungul timpului niciodată nu s-a identificat şi nu a coexistat cu corporaţiile şi organizaţiile ereticilor. A făcut-o nu din lipsă de iubire, ci pentru a-i ajuta pe eretici să se întoarcă prin pocăinţă şi în acelaşi timp pentru a-şi păzi credincioşii de erezie. Propovăduieşte la modul autentic adevărul, atunci când există pericolul ereziei, şi aşteaptă din partea celor rătăciţi răspunsul corespunzător. Dacă se va identifica cu ei, unde se vor mai întoarce aceştia? Vor rămâne acolo unde sunt, dacă vom aceepta, după cum proclamă unii “ortodocşi”, că şi acolo există mântuire şi acolo există adevăr. Îi punem într-o situaţie foarte dificilă şi pe toţi acei eterodocşi care au venit la Ortodoxie, care, dacă nu sunt statornici şi pe deplin încredinţaţi de pasul lor mântuitor, se smintesc şi deznădăjduiesc.
Încă de la început, papismul a privit cu bucurie şi cu satisfacţie intrarea noastră în “Consiliul Mondial al Bisericilor”, deoarece l-am lăsat astfel singurul revendicator al Bisericii celei Una, Sfinte, Soborniceşti şi Apostoleşti. Deoarece însă, spre deosebire de noi, nu uită că în a doua jumătate a secolului al XV-lea o posibilă alianţă cu ortodocşii la sinoadele reformatoare de la Constantza (1414-1418) şi Basel (1431-1439), mişcări premergătoare ale protestantismului, ar fi putut conduce la instaurarea sistemului sinodal şi ar fi putut desfiinţa primatul de autoritate papală, nu ne lasă doar cu protestanţii, ci ne vrea alături de el în faţa protestanţilor care au lepădat multe inovaţii. Şi după cum ne-a târât atunci la ruşinoasa Ferrara-Florenţa, pentru a nu confirma reforma sinodală, care ajunsese până şi la caterisirea papei de către chiar cardinalii săi, aceleaşi acţiuni le întreprinde şi acum. Ne atrage la dialogul iubirii cu caramelele sale, că suntem – chipurile - “Biserici surori” şi dialogăm “de pe aceleaşi poziţii”. Însă în mod oficial continuă să ne considere schismatici şi “cu lipsuri” sau “deficitari” din punct de vedere eclesiologic, ca să ne ducă prin recunoaşterea primatului la Uniaţie (= unire prin greco-catolicizare), a cărei condamnare la Freising (Monaco) de către plenul Comisiei Mixte de Dialog (în 1990) a fost îngropată şi făcută dispărută. Prin această activitate unilaterală, pe care fără a protesta şi prin tăcere am acceptat-o, se dovedeşte că papa până şi în cadrul Dialogului Teologic face ce vrea ca “primul” (protos) şi “infailibilul”. Prin urmare, de ce să mai dialogăm, dacă Vaticanul acceptă doar ceea ce-i convine, iar ale noastre le respinge şi le face ca inexistente? Noi repetăm prosteşte aceeaşi greşeală, ca şi oarecând la Ferrara-Florenţa când am semnat Uniaţia, şi ne facem din nou măciuca papismului prin inadmisibilul text de la Ravenna şi prin mai gravul proiect referitor la primatul papal din Cipru.
Trebuie să semnalăm că în condiţii similare facem aceleaşi greşeli, fără să fi învăţat din istorie. Elada şi Cipru, ca să fie ajutate de către Occident şi de către papa, semnează din nou, ca şi la Ferrara-Florenţa (1438-1439), texte unioniste inadmisibile, acceptă şi respectă pe panereticul papă - falsificatorul Evangheliei, însă în felul acesta izgonesc şi îndepărtează ajutorul lui Dumnezeu şi-i jignesc pe Sfinţii Mucenici şi Mărturisitori ai Credinţei. Constantinopolul, care a încercat (odinioară) părăsirea lui Dumnezeu, din nefericire, ne conduce la acţiuni fals-unioniste, ne conduce la o nouă Ferrara-Florenţa, pe urmele celui ce avea să fie cardinalul Visarion al Niceii şi nu pe ale Sfântului Marcu Evghenicul, stricând şi el (Constantinopolul) Evanghelia şi îmbrăţişându-se cu “lupii grei” ai papismului şi ai protestantismului. De aceea, este nevoie de priveghere, după îndemnul Apostolului Pavel, care a prevăzut că “Şi dintre voi înşivă se vor ridica bărbaţi grăind lucruri stricate, ca să-i atragă pe ucenici după ei” (Fapte 20, 29-31).

(traducere din greacă: ierom. Fotie)