Εναγκαλισμοί Παπικών και Οικουμενιστών στο Φανάρι (επί τη εορτή του Αγίου Ανδρέου)-(και σε ρουμανική μετάφραση)

H ομιλία του Πατριάρχη Βαρθολομαίου στην εορτή του Αγίου Ανδρέου στο Φανάρι αποτελεί συνέχιση της οικουμενιστικής του πορείας προς την αγκαλιά του Πάπα.
Ξεκινάει προσφωνώντας τον παπικό Walter Kasper «Σεβασμιώτατο» και τον αιρετικό Πάπα «Α.Αγιώτατο Πάπα και επίσκοπο Ρώμης». Παρακάτω ονομάζει τον Πάπα «εν Κυρίω αδελφόν αγιώτατον Πάπα της Παλαιάς Ρώμης» ενώ στο τέλος λέγει ότι στην προσπάθεια για ενότητα της Ορθόδοξης Εκκλησίας «ἡ Ἐκκλησία Κωνσταντινουπόλεως πολύτιμον πάντοτε ἡγεῖται τὴν συμπαράστασιν τῆς ἐν τῇ Παλαιᾷ Ρώμῃ Ἐκκλησίας»!
Διαβάζοντας κανείς όλα αυτά........
έχει την εντύπωση ή ότι βρίσκεται στην πρό του Σχίσματος εποχή ή ότι το Σχίσμα ήρθη και δεν το καταλάβαμε! Πως αλλιώς να αντιληφθεί ο πιστός τον αιρετικό Πάπα αναγνωριζόμενο ως «επίσκοπο», «Αγιώτατο», «εν Κυρίω αδελφό», και την παπική αίρεση ως «επισκοπή Ρώμης»;
Τουλάχιστον ατυχή δε και αθεολόγητα είναι όσα λέγει ο Πατριάρχης περί του Διαλόγου καθώς αναφέρεται σε «εν πνεύματι ταπεινώσεως» διάλογο παραβλέποντας ηθελημένα ότι στις μετά των αιρετικών συνομιλίες δεν αρμόζει η ταπείνωσις (ως υποχωρητικότητα και υποταγή στην αίρεση) αλλά η εν παρρησία προβολή της Αλήθειας και η υπόδειξη της οδού της μετανοίας προς τους αιρετικούς. Ουδένα λόγο δεν κάνει ο Πατριάρχης περί των συμπροσευχών που και αυτή τη φορά έκανε μετά αιρετικών.
Οικουμενιστές και Παπικοί αδιαφορούν για την Αλήθεια του Χριστού και της Αγίας Εκκλησίας Του. Όπως θα έλεγε και ο απλός λαός, Παπικοί και Οικουμενιστές δεν έχουν το Θεό τους.
________________________________________

Îmbrăţişări între catolici şi ecumenişti în Fanar
la sărbătoarea Sfântului Andrei

Predica Patriarhului Bartolomeu la sărbătoarea Sfântului Andrei în Fanar constituie o continuare a demersului său ecumenist spre îmbrăţişarea papei.
Începe adresându-se cardinalului catolic Walter Casper prin formula „Înaltpreasfinţit”, iar ereticului papă prin cuvintele „Sanctitatea Sa, Papa şi Episcopul Romei”. În continuare îl numeşte pe papa „frate în Domnul, Sanctitatea Sa Papa Romei celei Vechi”, iar spre sfârşit spune că în efortul pentru unitatea Bisericii Ortodoxe „Biserica Constantinopolului este însoţită întotdeauna de scumpa participare a Bisericii Romei celei Vechi”?
Citind cineva toate acestea are impresia sau că se află înainte de epoca Schismei sau că Schisma a fost, dar nu am băgat de seamă! Cum ar putea un credincios să-l perceapă pe ereticul papă, dacă el este numit „Episcop”, „Sanctitate”, „frate în Domnul”, iar erezia papală drept „Episcopie a Romei”?
Cel puţin ca nefericire şi neteologhisire pot fi caracterizate cele pe care le spune patriarhul, când se referă la dialogul „în duh de smerenie”, ignorând în mod voit că în cadrul convorbirilor cu ereticii nu se potriveşte smerenia (ca cedare şi supunere faţă de erezie), ci promovarea cu îndrăzneală a Adevărului şi arătarea căii de pocăinţă pentru eretici. Patriarhul nu aminteşte nimic despre rugăciunile-în-comun pe care şi de data aceasta le-a făcut împreună cu ereticii.
Ecumeniştii şi catolicii nu sunt interesaţi de Adevărul lui Hristos şi al Sfintei Lui Bisericii. Cum ar spune poporul simplu: catolicii şi ecumeniştii nu au nici un Dumnezeu.