Αρχιμ. Ιωήλ Κωνστάνταρος, Αποστολικό Ανάγνωσμα Κυριακής 20 Δεκεμβρίου - Προ της Χριστού Γεννήσεως (και σε ρουμανική μετάφραση)

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

Κυριακής 20 Δεκεμβρίου
Προ της Χριστού Γεννήσεως

Γράφει ο Αρχιμ. Ιωήλ Κωνστάνταρος,
Ιεροκήρυξ της Ι. Μητρ. Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης
Δεν υπάρχει για τον άνθρωπο υψηλότερη κατάσταση από την Πίστη. Και φυσικά όταν κάνουμε λόγο περί της Πίστεως, δεν εννοούμε μια γενική παραδοχή σε κάποιον απρόσωπο Θεό, όπως ίσως το θεωρούν το θέμα οι πολλοί. Εννοούμε Πίστη σε Θεό προσωπικό, και μάλιστα σε Τριαδικό που στην «έκρηξη της αγάπης Του», δημιουργεί «εκ του μη όντος» τον άνθρωπο και τελικώς, παρά την αποστασία και την περιπέτεια του ανθρώπου, ο ίδιος ο Δημιουργός του, γίνεται άνθρωπος, για να καταστήσει τον άνθρωπο «κατά χάριν Θεόν».......
Είναι δε τόσο τεράστιο το βάθος και καταπληκτικό το ύψος και το πλάτος του κεφαλαίου της Πίστεως, από αυτή τη στιγμή της Δημιουργίας έως και το τέλος της Ιστορίας, που θέλοντας και μη ο κάθε άνθρωπος θα το αντιμετωπίσει. Και είναι τόσες οι προσωπικότητες στο πέρασμα των αιώνων που βίωσαν την πραγματικότητα αυτής της συνειδητής Πίστεως που ο θεσπέσιος Απόστολος, «δειγματολειπτικώς» μας αναφέρει ορισμένα ονόματα τα οποία σηματοδοτούν την ευλογημένη αυτή πορεία του λαού του Θεού έως και την στιγμή της «Του Χριστού Γεννήσεως».
Ακριβώς για να εμφανιστεί ζωηρά αυτή η αλήθεια, μαζί με το αποστολικό ανάγνωσμα το οποίο παρουσιάζει την μεγάλη Πίστη των δικαίων της Παλαιάς Διαθήκης, το Ιερό Ευαγγέλιο, μας αποκαλύπτει τους κατά σάρκα προγόνους του Κυρίου μας Ιησού Χριστού.
Με κομμένη την ανάσα παρακολουθούμε στα πυκνά νοήματα του λαγαρού Θεόπνευστου κειμένου τους αξιοθαύμαστους εκείνους άνδρες, οι οποίοι με την ζωντανή τους Πίστη στον παντοδύναμο Θεό, αποδείκνυαν ότι η Πίστη και η Αγάπη στον προσωπικό Θεό και Κύριο είναι μια καταπληκτική έμπνευση και μια μοναδική δύναμη που μπορεί να υπερνικήσει οποιοδήποτε εμπόδιο στην πορεία της ζωής.
Ορισμένοι ιδίως από αυτούς, όπως ο Αβραάμ, ο Δαυίδ, ο Σαμουήλ, οι Προφήτες, ο Δανιήλ και οι Τρεις Παίδες, πρέπει να είναι τα πρότυπά μας και να μας εμπνέουν. Και θα πρέπει να εμπνεόμαστε από την παροιμιώδη Πίστη τους, διότι σε κάθε εποχή -άρα και στη δική μας- η Αλήθεια κοστίζει όσο δεν μπορούμε να φανταστούμε...
Ίσως κάποιοι προβάλλουν ότι τότε ήταν εποχή ειδωλολατρίας. Ναι, έτσι ήταν τότε, αλλά μπορεί κανείς που θέλει να ζει ρεαλιστικά, να αρνηθεί ότι και στη δική μας εποχή ο ειδωλολατρικός τρόπος ζωής, επανέρχεται, και φανερά σε κάποιες περιπτώσεις, αλλά και πολύ ύπουλα σε πολλές άλλες, με αποτέλεσμα να χρειάζεται σήμερα περισσότερος ζήλος και θάρρος και πνεύμα ομολογίας Ορθοδόξου Πίστεως;
Ας είμαστε ειλικρινείς και ας το παραδεχτούμε φίλοι μου. Δυστυχώς οι περισσότεροι από τους σημερινούς πιστούς, υστερούμε πολύ ως προς τη θερμότητα της Πίστεώς μας. Αν και ζούμε σήμερα στην εποχή της Χάριτος. Αν και είμαστε μέλη της Αγίας μας Ορθοδόξου Εκκλησίας, της μοναδικής δηλαδή Εκκλησίας, εντούτοις είμαστε τόσο μικροί απέναντι εκείνων των μεγάλων μορφών. Κλονιζόμαστε με το παραμικρό και τα χάνουμε. Η Πίστη μας είναι σε κάποιες περιπτώσεις εντελώς αναιμική. Ομοιάζει με φλόγα μικρή που τρεμοσβύνει και είναι έτοιμη να χαθεί.
Χρειάζεται άραγε να αναφέρουμε παραδείγματα; Με θλίψη ας αγγίξουμε μία από τις πυορροούσες πληγές μας. Υπάρχουν Χριστιανοί, λαϊκοί αλλά και κληρικοί (!) οι οποίοι «έχουσιν γνώσιν ευσεβείας» και μάλιστα ίσως να γνωρίζουν και υψηλή Θεολογία και δη Πατερική και Ησυχαστική, που όμως όταν έρχεται η ώρα να διασαλπίσουν την μοναδικότητα της Πίστεώς μας, τότε τους βλέπει κανείς να τρέμουν «σαν τα φθινοπωρινά φύλλα».
Υπάρχουν Χριστιανοί (;) οι οποίοι όταν τα πράγματα «βαίνουν καλώς», τότε εμφανίζονται ως γνήσια τέκνα της Εκκλησίας. Όταν όμως χρειαστεί, όχι φυσικά να δώσουν το αίμα τους, αλλά απλώς να θέσουν μια απλή υπογραφή σε ένα κείμενο διαμαρτυρίας ή και ομολογίας, τότε, ω τότε!, οι «λέοντες» επιστρατεύουν όλα τα «θεολογικά τους επιχειρήματα», δηλαδή τα επιχειρήματα της δειλίας, της ρηχότητας και της πνευματικής αστάθειας που τους χαρακτηρίζει, και με μια Οβιδιακή μεταμόρφωση, μεταβάλλονται σε «λαγούς». Κατηγορούν δε στη συνέχεια αυτούς τους πιστούς που, παρά τις ελλείψεις τους (ανθρώπινο τούτο), αποδεικνύουν όμως στην πράξη ότι αγαπούν τον Κύριο Ιησού Χριστό, Τον ομολογούν και είναι έτοιμοι να προσφέρουν για την Αγάπη Του και αυτήν την ίδια την ζωή τους.
Το ότι τέτοιοι τύποι, έστω και αν κατέχουν τα υψηλότερα των εκκλησιαστικών αξιωμάτων, το μόνο που κατορθώνουν είναι να ξεπέφτουν στη συνείδηση των ζωντανών Ορθοδόξων Χριστιανών, να χάνουν δηλαδή την έξωθεν καλή μαρτυρία, τούτο δεν χρειάζεται καν να το τονίσουμε.
Τούτο είναι «Φως- Φανάρι»...
Απλώς στο σημείο τούτο να επισημάνουμε ότι τα διάφορα φολκλόρ και οι διάτρητοι Θεολογικοί, και όχι μόνο μανδύες, δεν κατορθώνουν σε καμμία περίπτωση, να καλύπτουν τον ξεπεσμό και το απαίσιο δαιμόνιο της δειλίας που εμφωλεύει μέσα στις καρδιές τους.
Βέβαια η δειλία είναι η κορυφή του παγόβουνου... Και επειδή ενδεχομένως δεν φαίνονται και τόσο καθαρά στους δειλούς, αλλά και στους οικομενιστικούς μυωπικούς οφθαλμούς τα αίτια της τραγικής αυτής καταστάσεως, καλόν είναι να ακουστεί για ακόμα μία φορά, ο φοβερός Λόγος του Βιβλίου της Αποκαλύψεως, που ελέγχει τον Επίσκοπο Λαοδικίας: «Συμβολεύω σοι αγοράσαι παρ’ εμού...κολλύριον ίνα εγχρίση τους οφθαλμούς σου ίνα βλέπεις» (Αποκ. γ’ 18). Δηλαδή «σε συμβουλεύω να αγοράσεις...κολλύριο για να αλείψεις τα μάτια σου και να αποκτήσεις το φως σου». Και έτι πλέον, ας μελετηθεί εμβριθώς από όλους μας ο λόγος Αυτού που κρατά τους επτά αστέρες στην δεξιά Του και που περπατά εν μέσω των επτά χρυσών λυχνίων. Ας μελετηθεί από όσους ενώ φαίνεται να ξεκινούν ορθά, στη συνέχεια, δυστυχώς παρεκκλίνουν από την πορεία τους «μνημόνευε ουν πόθεν πέπτωκας, και μετανόησον και τα πρώτα έργα ποίησον...» (Αποκ. β’ 5). Δηλαδή «θυμήσου λοιπόν από πού ξέπεσες, μετανόησε και γύρνα ξανά στην αρχική διαγωγή σου...».
Αλλά ας φύγουμε από την ζοφερή εικόνα της πτώσεως αδελφοί μου, και ας στρέψουμε και πάλι το βλέμμα μας προς τους άνδρες της Πίστεως της Αποστολικής μας περικοπής.
Ας ευφρανθούμε με το της Ομολογίας Χάρισμα. Είναι τόση η Αγιότητα των μορφών αυτών, που το Ιερό Κείμενο με μια φράση αποδεικνύει τα καταπληκτικά ύψη της Αγιότητος που κατορθώνουν δια της Ομολογίας, του Μαρτυρίου, της Ασκήσεως και γενικώς του όλου Αγώνος της Πίστεως: «Ων ουκ ην άξιος ο κόσμος». Δηλαδή «Των Αγίων αυτών ανδρών δεν ήταν άξιος ούτε μπορούσε να συγκριθεί προς αυτούς ολόκληρος ο κόσμος». Και από τα βάθη των αιώνων, ακριβώς για την φράσιν αυτήν, ακούγεται η φωνή του διεδωγμένου ένεκεν δικαιοσύνης και Αληθείας, Ιερού Χρυσοστόμου: «καν τον κόσμον αντιστήσεις όλον, εκείνους ευρίσκω καθέλκοντας τον ζυγόν και τιμιωτέρους όντας». Δηλαδή «όλον τον κόσμο να ερωτήσεις, δεν πρόκειται να βρεις περισσότερο βασανισμένους και δοξασμένους από αυτούς».
Όντως συγκλονιστική η Αλήθεια, αλλά και πόσο αγγίζει τις λεπτές χορδές των καρδιών μας! Και πόσο μας συγκινεί η δογματική Αλήθεια με την οποία κλείνει το Ιερό Ανάγνωσμα. Όλοι αυτοί αν και εγκωμιάζονται για την θαυμαστή τους πίστη, δεν απήλαυσαν ακόμα την Ουράνια Δόξα. Διότι ο Θεός κανόνισε κάτι καλύτερο για εμάς. Να απολαύσουμε δηλ. το βραβείο της αιωνίου κληρονομιάς όλοι μαζί οι Πιστοί, και εμείς δηλ. μαζί με εκείνους, μετά την Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου.
Είθε δια των πρεσβειών των Αγίων αυτών και μεγάλων μορφών, ο Κύριος του οποίου την Γέννηση σε λίγες μέρες θα εορτάσουμε, να μας χαρίζει το μεγάλο δώρο της Πίστεως. Της αμωμήτου Ορθοδόξου Πίστεώς μας και μαζί με αυτό, το αναπόσπαστο με την Πίστη, το Δώρο της Ομολογίας. Το Δώρο αυτό που κάνει τον Πιστό γνήσιο και ισχυρό αλλά και άξιο της Αιωνίου Βασιλείας.
Αμήν.
Το email (ηλεκτρονικό ταχυδρομείο) του π. Ιωήλ είναι: p.ioil@freemail.gr
_________________________________________________

ARHIM. IOIL KONSTANTAROS:
Lectura apostolică
la Duminica dinaintea Naşterii Domnului,
20 decembrie

Nu există pentru om o stare mai înaltă decât Credinţa. Fireşte, când vorbim despre Credinţă, nu înţelegem prin ea doar o acceptare generală a unui oarecare Dumnezeu impersonal, cum poate că mulţi tratează acest subiect. Noi o percepem ca pe o Credinţă într-un Dumnezeu personal, şi desigur Treimic, care în „explozia iubirii Sale”, creează pe om din „nefiinţă”, iar în cele din urmă, în ciuda îndepărtării şi a peregrinării lui, însuşi Creatorul său se face om, pentru a-l face pe om „dumnezeu după har”.
Şi este atât de uriaşă adâncimea şi atât de uluitoare înălţimea şi lăţimea capitolului Credinţei, din această clipă a Creaţiei până la sfârşitul istoriei, încât vrând-nevrând fiecare om se va confrunta cu el. Şi sunt atât de multe personalităţile care de-a lungul veacurilor au trăit realitatea acestei Credinţe conştiente, încât de-Dumnezeu-insuflatul apostol, „în mod doveditor” aminteşte câteva nume care luminează acest drum binecuvântat al poporului lui Dumnezeu până în momentul „naşterii lui Hristos”.
Şi pentru a arăta în chip viu acest adevăr, împreună cu lectura din Apostol, care ne prezintă marea credinţă a drepţilor din Vechiul Legământ, Sfânta Evanghelie ne descoperă pe strămoşii după trup ai Domnului nostru Iisus Hristos. Cu răsuflarea tăiată îi urmărim în înţelesurile dense ale bogatului text de-Dumnezeu-insuflat pe acei bărbaţi vrednici de minunare, care prin credinţa lor vie în Atotputernicul Dumnezeu, au demonstrat că credinţa şi iubirea în Dumnezeul şi Domnul personal sunt o insuflare uluitoare şi o putere unică, care pot să depăşească şi să învingă orice piedică în drumul vieţii. Cu precădere, unii din aceştia, precum Avraam, David, Samuil, profeţii, Daniil şi cei trei tineri, trebuie să fie modelele noastre şi să ne insufle. Şi va trebui să fim inspiraţi din credinţa lor proverbială pentru că fiecare epocă – deci şi în epoca noastră – Adevărul costă cât nu putem să ne imaginăm…
Poate că unii vor pretexta că atunci era o epocă a idolatriei. Da, aşa era atunci, dar poate cineva care se pretinde realist, să nege că şi în epoca noastră modul de viaţă idolatru revine şi este evident în unele situaţii, dar şi foarte perfid în multe altele, de unde nevoia în ziua de azi a unei mai mari râvne şi curaj şi duh de mărturisire a Credinţei Ortodoxe?
Să fim sinceri şi să recunoaştem, iubiţilor. Din nefericire, cei mai mulţi dintre credincioşii de astăzi suntem lipsiţi foarte mult de fervoarea credinţei noastre. Chiar dacă astăzi trăim în epoca harului. Chiar dacă suntem mădulare ale Sfintei noastre Biserici Ortodoxe, adică ale Unicei Biserici, cu toate acestea suntem atât de mici în faţa acelor oameni mari. Ne clătinăm foarte, foarte uşor şi ne pierdem. Credinţa noastră este în unele situaţii cu totul anemică. Se aseamănă cu o mică flacără care tremură să se stingă şi este gata să dispară.
Oare trebuie să aducem exemple? Cu durere să atingem una din rănile noastre puroinde. Există creştini, laici, dar şi clerici (!), care „au cunoştinţa bunei credinţe” şi, desigur, poate că şi cunosc înalta teologie şi patristică şi isihastă, însă care, atunci când vine vremea să trâmbiţeze unicitatea Credinţei noastre, atunci îi vezi că tremură ca „frunzele de toamnă”. Există creştini (?) care, atunci când lucrurile „merg bine”, se prezintă drept adevăraţi fii ai Bisericii. Când însă este nevoie, fireşte, nu să-şi dea sângele lor, ci doar să îşi pună o simplă semnătură pe un text de protest sau de mărturisire, o, atunci!, „leii” mobilizează toate „argumentele lor teologice”, adică argumentele laşităţii, superficialităţii şi ale dezechilibrului duhovnicesc care-i caracterizează, şi printr-o transfigurare ovidiană, se transformă în „iepuri”. Şi îi judecă în continuare pe acei credincioşi care, în ciuda lipsurilor lor (lucru omenesc de altfel), demonstrează însă că în realitate Îl iubesc pe Domnul Iisus Hristos, Îl mărturisesc şi sunt gata să îşi ofere pentru dragostea Lui şi însăşi viaţa lor. Faptul că astfel de oameni - chiar dacă deţin cele mai înalte funcţii bisericeşti - singurul lucru pe care reuşesc să-l facă este să decadă în conştiinţa creştinilor ortodocşi vii, adică să piardă buna-mărturie din afară, nu mai trebuie să-l subliniem.
Aceasta este „lumină de Fanar”… («Φως- Φανάρι»...)
În punctul acesta să subliniem doar că diferitele folcloruri şi ajururi teologice, şi nu doar mantale, nu reuşesc în niciun caz să acopere căderea şi sinistrul demon al laşităţii, care sălăşluieşte în inimile lor. Desigur laşitatea este vârful icebergului... Şi pentru că s-ar putea ca pricinile acestei situaţii tragice să nu fie atât de clare celor laşi, dar şi mioapelor priviri ecumeniste, este bine să se audă pentru încă o dată, înfricoşătorul cuvânt al cărţii Apocalipsei, care îl mustră pe episcopul de Laodiceea: „Te sfătuiesc să cumperi de la mine aur lămurit în foc ca să-ţi ungi ochii şi să vezi”, ca să-ţi dobândeşti lumina (Apocalipsa 3, 18). Şi, în plus, noi toţi să studiem mai în profunzime cuvântul Celui care ţine cele şapte stele în dreapta Sa şi care păşeşte în mijlocul celor şapte sfeşnice de aur. Să fie studiat de către toţi aceia care, deşi par că încep corect, în continuare, din nefericire, se abat din drumul lor, şi acest cuvânt: „Adu-ţi aminte deci de unde ai căzut şi pocăieşte-te şi fă faptele cele dintâi…” (Apocalipsa 2, 5).
Dar să ne abatem de la imaginea sumbră a căderii, fraţii mei, şi să ne întoarcem iarăşi privirea spre bărbaţii Credinţei din pericopa noastră apostolică. Să ne veselim de Harisma Mărturisirii. Este atât de mare sfinţenia acestor chipuri, încât textul sfânt demonstrează printr-o singură frază înălţimile uluitoare ale sfinţeniei pe care ele o dobândesc prin mărturisire, mucenicie, asceză şi în general prin toată lupta pentru Credinţă: „(ei) de care lumea nu era vrednică”. Adică: „De aceşti sfinţi bărbaţi nu era vrednică, nici putea să se compare cu ei lumea întreagă”. Şi din adâncuri de veacuri, referitor la această expresie, se aude glasul celui prigonit pentru dreptate şi adevăr, al Sfântului Ioan Gură de Aur: „Chiar dacă ai cerceta lumea întreagă, nu vei găsi mai chinuiţi şi mai slăviţi ca ei”. Cu adevărat cutremurător Adevăr, dar şi cât atinge coardele subţiri ale inimilor noastre!? Şi cât ne mişcă Adevărul dogmatic cu care se încheie sfânta lectură! Toţi aceştia, chiar dacă sunt lăudaţi pentru minunata lor credinţă, nu s-au desfătat încă de slava cea cerească. Pentru că Dumnezeu a rânduit ceva mai bun pentru noi. Să ne desfătăm de răsplata moştenirii veşnice toţi credincioşii împreună, adică şi noi împreună cu ei, după cea de-A Doua Venire a Domnului.
Fie ca prin mijlocirile acestor sfinţi şi mari bărbaţi, Domnul, a Cărui naştere peste puţine zile o vom sărbători, să ne dăruiască marele Dar al Credinţei; al Neprihănitei noastre Credinţe Ortodoxe şi împreună cu acesta, ceea ce este nedespărţit de Credinţă, Darul Mărturisirii; acest Dar care îl face pe credincios autentic şi puternic, dar şi vrednic de veşnica Împărăţie. Amin.

(traducere din greacă: ierom. Fotie)