Εκδήλωση Αιτωλοακαρνάνων στην Βίγλα Κονίτσης

ΟΜΙΛΙΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΔΡΥΪΝΟΥΠΟΛΕΩΣ, ΠΩΓΩΝ. & ΚΟΝΙΤΣΗΣ
ΣΤΟ ΜΝΗΜΕΙΟ ΑΙΤΩΛΟΑΚΑΡΝΑΝΩΝ ΕΥΖΩΝΩΝ
ΠΟΥ ΕΠΕΣΑΝ ΣΤΗΝ ΒΙΓΛΑ ΚΟΝΙΤΣΗΣ ΤΟΝ ΝΟΕΜΒΡΙΟ ΤΟΥ 1940.

Στις 22 Νοεμβρίου 2009 στη Βίγλα Κονίτσης (15 λεπτά από την Κόνιτσα) πραγματοποιήθηκε και φέτος, υπό την αιγίδα του Δήμου Αγρινίου και της Ενώσεως Αποστράτων Αξιωματικών Αιτωλοακαρνανίας, η Επιμνημόσυνος Δέησις υπέρ των πεσόντων ευζώνων Αιτωλοακαρνάνων, που έπεσαν από τους Ιταλούς εισβολείς κατά την μάχη της Γκραμπάλας (16-18 Νοεμβρίου 1940).......
Παρεβρέθησαν πολλοί προσκυνητές και συγγενείς των ευζώνων από την Αιτωλοακαρνανία (πάνω από 5 λεωφορεία), προσφέροντας μαζί με το δάκρυ τους ένα λουδούδι και ένα κερί στους πεσόντες ήρωες συμπατριώτες τους. Αρκετοί επίσημοι έδωσαν το παρών. Μεταξύ αυτών ο Στρατηγός της 8ης Μεραρχίας, εκπρόσωποι της Αστυνομίας και της Πυροσβεστικής, ο Γραμματέας της Ενώσεως Αποστράτων Αξιωματικών Στρατού, ο Πρόεδρος της Ενώσεως Αποστράτων Αξιωματικών Στρατού Ν. Αιτ/νίας, οι Δήμαρχοι Αγρινίου, Θεστιέων και Καλπακίου και άλλοι φορείς των Νομών Ιωαννίνων και Αιτωλοακαρνανίας.
Ακολούθησαν χαιρετισμοί από τον πρόεδρο της Ενώσεως Αποστράτων Αξιωματικών Στρατού Νομού Αιτωλοακαρνανίας Αντισυνταγματάρχη Ε.Α. κ.Καπνιάρη Νικόλαο και από τον Διοικητή της 8ης Μεραρχίας κ. Αθανάσιο Καραγιαννόπουλο . Για το νόημα της Επετείου μίλησε ο Γραμματέας της Ενώσεως Αποστράτων Αξιωματικών Στρατού Αντισυνταγματάρχης Ε.Α. κ. Ηλίας Τσακίρης.
Η επιμνημόσυνη δέηση αναπέμφθηκε από τον Μητροπολίτη Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης κ. Ανδρέα, ο οποίος απηύθυνε προς τους παρισταμένους και τους εξής λόγους:

«Είναι σπουδαίο, αγαπητοί αδελφοί, ότι σε καιρούς, όπως οι σημερινοί, που αμφισβητείται ο πατριωτισμός, που η σημαία θεωρείται ότι είναι ένα κουρέλι και ένα πανί σκέτο, που οι θυσίες των παλληκαριών των κατά καιρούς πεσόντων υπέρ πίστεως και πατρίδος παραθεωρούνται και παραγράφονται, στους σημερινούς, λοιπόν, καιρούς, είναι πολύ ελπιδοφόρο το ότι υπάρχουν Έλληνες, όπως εσείς, που διασχίζουν πολλά χιλιόμετρα για να έλθουν εδώ στον τόπο της θυσίας αυτών των παιδιών που έπεσαν για να είμαστε σήμερα εμείς ελεύθεροι.
Αυτά τα παιδιά δεν είχαν φανταστεί ότι θα ήσαν ήρωες. Ήταν παιδιά της καθημερινής ζωής. Όταν όμως η Πατρίδα έκανε το προσκλητήριό της, χωρίς υπολογισμούς, χωρίς κρατούμενα, έδωσαν το «παρών», και πρόσφεραν ότι πολυτιμότερο είχαν : την ίδια την ζωή τους, το αίμα τους και τη ζωή τους.
Μου είχε κάνει εντύπωση, το έλεγα και στη γιορτή των παιδιών στις 28 Οκτωβρίου, ότι, όταν οι πρώτοι τραυματίες του πολέμου του 40 άρχισαν να μετακομίζονται στα νοσοκομεία των Αθηνών, η τραγουδίστρια της Νίκης, η θρυλική Σοφία Βέμπω, είχε πάει με μία ομάδα καλλιτεχνών να ψυχαγωγήσει τους τραυματίες. Σ’ ένα θάλαμο ήταν μεταξύ των άλλων ένας νεαρός ανθυπολοχαγός που είχε χάσει τα δυό του μάτια στον πόλεμο. Την ώρα, λοιπόν, που η τραγουδίστρια έλεγε τα τραγούδια εκείνα, τα ανεπανάληπτα του ‘40 ,από τα μάτια του νεαρού ανθυπολοχαγού, τα σβησμένα βέβαια μάτια, έτρεχαν δάκρυα. Επήγε, λοιπόν, κοντά του εκείνη να του σκουπήσει τα δάκρυα, και να του πει κάποιους λόγους παρηγοριάς. Τι της απήντησε ο νεαρός ανθυπολοχαγός ; - Σοφία μου, δεν κλαίω που έχασα τα δυό μου μάτια, αλλά κλαίω γιατί δεν έχω άλλα δύο να τα δώσω στην Πατρίδα. Μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση αυτό. Και λέω, κοίταξε ένα νέο παιδί δεν ζητάει από την Πατρίδα, αλλά δίνει στην Πατρίδα. Κι’ αυτό ακριβώς, αγαπητοί αδελφοί, πρέπει να είναι το σύνθημα και το μήνυμα των καιρών μας. Διότι, «οι πάντες τα εαυτών ζητούσι» κατά την Αγία Γραφή. Όλοι θέλουν να πάρουν, όλοι να αρπάξουν, όλοι να φάνε απ’ αυτήν την δόλια την Πατρίδα. Τι να πρωτοκάνει και αυτή η Πατρίδα. Εάν λοιπόν, αγαπάμε την Πατρίδα, και την αγαπάμε, θα πρέπει να ρωτάμε τον εαυτό μας τι χρωστάω εγώ στην Πατρίδα, όχι τι χρωστάει η Πατρίδα σε μένα. Η Πατρίδα δεν μου χρωστάει τίποτα. Εγώ της χρωστάω να της δώσω ότι καλύτερο έχω και ότι καλύτερο μπορώ.
Θέλω, λοιπόν, να πιστεύω, ότι αυτό το σύνθημα το ενστερνίζεσθε και σεις, αγαπάτε την Πατρίδα, να της δίνετε την αγάπη σας, να βοηθείστε τα παιδιά σας και τα εγγόνια σας ν’ αγαπήσουν κι’ αυτά την Ελληνική μας Πατρίδα και ας μην ξεχνάμε ότι ο πόλεμος του ’40 έμεινε αδικαίωτος. Γιατί η Βόρειος Ήπειρος δεν δικαιώθηκε. Η Κύπρος δεν δικαιώθηκε. Η Θράκη υπονομεύεται από τους Τούρκους. Το Αιγαίο το εποφθαλμιά η Τουρκία. Τι έχουμε λοιπόν ; Έχουμε τις ελληνικές μας ψυχές. Αυτές τις ψυχές, που τις έβαλαν μπροστά τα παλληκάρια του ’40, αυτές τις ψυχές, αδελφοί, να τις έχουμε και μεις, και παρακαλώ σας, να εύχεσθε και για μας, που φυλάμε, λέμε, ότι φυλάμε Θερμοπύλες, να μένουμε στις επάλξεις αταλάντευτοι, ανυποχώρητοι και, ακόμα μια ευχή να κάνετε : Η σημαία η Ελληνική να υψωθεί και στην Βόρειο Ήπειρο και στην Βόρειο Κύπρο και σ’ όλα τα τμήματα εκείνα τα οποία τα εποφθαλμιούν οι ξένοι για να είναι η Ελλάδα μας σεβαστή στους φίλους και υπολογήσιμη στους εχθρούς. Χρόνια πολλά σε όλους, ευλογημένα και άγια, ειρηνικά, αγωνιστικά. Ο Θεός μαζί σας να είναι».

Η Εκδήλωση έκλεισε με το προσκλητήριο των νεκρών, την κατάθεση στεφάνων, την ενός λεπτού σιγή και τον Εθνικό Ύμνο.
Χ.Ι. Αμαραντινός