πηγή: Ελεύθερο Βήμα των Σερρών, 14/4/2010 Η ΑΦΑΙΡΕΣΗ ΤΩΝ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ ΣΥΜΒΟΛΩΝ ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΧΟΛΙΚΕΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΔΙΚΑΣΤΙΚΕΣ ΑΙΘΟΥΣΕΣ
14.04.10
Η απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, τον Οκτώβριο του 2009, η οποία απαγορεύει την παρουσία των Σταυρών στις σχολικές αίθουσες της Ιταλίας, έφερε σειρά από αντιδράσεις και συζητήσεις γύρω από αυτό το θέμα. Την υπόθεση έφερε στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, με την σχετική υπ΄αριθμόν 308142006 προσφυγή της, η Σόιλε Λάουτσι Αλμπερτίν, Ιταλίδα Φινλανδικής καταγωγής .......
Τα παιδιά της Ντατάικο και Σάμι Αλμπερτίν, 11 και 13 ετών αντίστοιχα, πήγαιναν σχολείο στην πόλη Τέρμε Άμπανο, κοντά στην Πάδοβα, όπου στις σχολικές αίθουσες υπήρχαν Σταυροί. Η Λάουτσι ζήτησε από τη Διεύθυνση του σχολείου να αφαιρέσει τους Σταυρούς, διότι η παρουσία τους, υποστήριξε, είναι αντίθετη προς τον κοσμικό χαρακτήρα του Ιταλικού κράτους. Η διεύθυνση του σχολείου αρνήθηκε και η Λάουτσι προσέφυγε στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Στην προσφυγή της αυτή , επικαλέστηκε και σχετική απόφαση του αντίστοιχου Ιταλικού Αρείου Πάγου, η οποία απαγόρευε την ανάρτηση θρησκευτικών συμβόλων στα σχολεία, όταν αυτά χρησιμοποιούνται ως εκλογικά κέντρα. Με την ομόφωνη απόφαση του Ε.Δ.Α.Δ. η Λάουτσι δικαιώθηκε, καθώς το Ευρωδικαστήριο καταδίκασε την Ιταλία για παραβίαση του άρθρου 2 του πρόσθετου πρωτοκόλλου της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (δικαίωμα εκπαίδευσης σύμφωνα με τις θρησκευτικές και φιλοσοφικές πεποιθήσεις των γονέων) σε συνδυασμό με το άρθρο 9 της Ε.Σ.Δ.Α. που αφορά την θρησκευτική ελευθερία. Η απόφαση βασίζεται στην θρησκευτική ουδετερότητα του κράτους, μέσα στο πλαίσιο της υποχρεωτικής δημόσιας παιδείας και στον σεβασμό του πλουραλισμού στην εκπαίδευση, στοιχείο απαραίτητο σε μια δημοκρατική κοινωνία. Επίσης επιδίκασε στην Σόιλε Λάουτσι Αλμπερτίν και το ποσό των 5.000 ευρώ για ηθική βλάβη.
Σύμφωνα με το σκεπτικό της απόφασης «το κράτος είναι δεσμευμένο στη θρησκευτική ουδετερότητα μέσα στο πλαίσιο της υποχρεωτικής δημόσιας παιδείας. Η παρουσία στα μαθήματα δεν προϋποθέτει τη θρησκευτική πίστη και η δημόσια παιδεία πρέπει να καλλιεργεί στους μαθητές την κριτική σκέψη». Το σκεπτικό της απόφασης αποτελεί ένα σημαντικό βήμα προς την πλήρη εκκοσμίκευση της εκπαιδευτικής διαδικασίας και την αμερόληπτη θρησκευτικά λειτουργία του κράτους, το οποίο θα οφείλει να λάβει υπόψη του την πολυπολιτισμική συγκρότηση των σύγχρονων κοινωνιών. Επιπρόσθετα θεωρεί ότι η ανάρτηση Θρησκευτικών συμβόλων, συνιστά παραβίαση των δικαιωμάτων των γονέων να δίνουν στα παιδιά τους την εκπαίδευση που επιθυμούν, σύμφωνα με τις πεποιθήσεις τους, ενώ θεωρεί ακόμη ότι αποτελεί και παραβίαση της ανεξιθρησκίας. Η παρουσία του Σταυρού στις σχολικές αίθουσες, μπορεί να ερμηνευθεί από τους μαθητές ως θρησκευτικό σύμβολο. Αυτό κατά την απόφαση θα μπορούσε να είναι ενθαρρυντικό για τους θρήσκους μαθητές, όμως είναι ενοχλητικό για τους μαθητές που ανήκουν σε άλλες θρησκευτικές μειονότητες ή είναι άθεοι.
Η απόφαση αυτή θεωρείται άκρως προκλητική για όλο τον Χριστιανικό κόσμο της Ευρώπης. Είναι χαρακτηριστικό ότι το 84% του Ιταλικού λαού, σύμφωνα με σχετικές δημοσκοπήσεις, επιθυμεί να υπάρχει ο Σταυρός, σε όλες τις σχολικές αίθουσες της χώρας. Οι δε πολιτικοί της Ιταλίας, τόσο από την Κυβέρνηση όσο και από την Αντιπολίτευση, ομόφωνα αντέδρασαν εναντίον της απόφασης αυτής.
Άραγε ποιους εξυπηρετεί η εν λόγω απόφαση; Την μειονότητα των πολιτών, χωρίς να λαμβάνουν υπόψη τους τη μεγάλη πλειονότητα αυτών; Ζούμε αναμφισβήτητα σε μια κοινωνία πολυπολιτισμικότητας και θρησκευτικού πλουραλισμού. Στη Δημοκρατία έχουν δικαιώματα όχι μόνο οι μειοψηφίες αλλά και οι πλειονότητες. Δεν είναι δυνατόν να συλλογιστεί κανείς, οι μειονότητες να υπερέχουν και να επικρατούν των πλειονοτήτων. Οι πλειοψηφίες παντού διαμορφώνουν τις συνθήκες (με σεβασμό στις μειοψηφίες) και οι μειοψηφίες συνυπάρχουν. Αυτό είναι Δημοκρατία, το αντίθετο είναι η δικτατορία των μειονοτήτων, είναι ένας ιδιότυπος Φασισμός. Ο Χριστιανισμός αναγνωρίζει το δικαίωμα του κάθε ανθρώπου να έχει την δική του πίστη, αρκεί να αποδεχτεί και ο άλλος το δικαίωμα πίστης των Χριστιανών.
Μετά τη δημοσίευση της απόφασης του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων με την οποία απαγορεύεται η παρουσία των Σταυρών στις σχολικές αίθουσες της Ιταλίας, δόθηκε η αφορμή σε συγκεκριμένους πολιτικούς, δημοσιογράφους και σε ορισμένους από εκείνους που δεν αναπαύονται στην αλήθεια της Ορθοδόξου Εκκλησίας, να ξεκινήσουν έναν ανηλεή πόλεμο κατά της Εκκλησίας. Έτσι επιδιώκουν (αυτοί οι ανίδεοι και ανυποψίαστοι με την Ορθόδοξη πίστη), να επιφέρουν μέγα πλήγμα στην Εκκλησία, τόσο επικοινωνιακά όσο και κυρίως πνευματικά, αφού προσπαθούν να απαξιώσουν και να αμφισβητήσουν το μήνυμα της αλήθειας που στέλνει σε κάθε άνθρωπο η Εκκλησία. Πρωτίστως στοχεύουν στην αμφισβήτηση της αξίας των Θρησκευτικών συμβόλων και μάλιστα της μακραίωνης Ελληνορθόδοξης παράδοσης, την οποία ιδιαιτέρως αγαπά και σέβεται ο Ελληνικός λαός. Και αυτό γίνεται είτε διότι κάποιοι θέλουν να αναπαύσουν την συνείδησή τους για τον τρόπο ζωής τους και την έλλειψη ουσιαστικής πνευματικής σχέσης με τον Θεό, είτε διότι πολλοί από αυτούς είναι συνειδητά άθεοι και θεωρούν ότι με αφορμή την υπόθεση αυτή, έχουν την ευκαιρία να εκδηλώσουν και να τεκμηριώσουν την εχθρότητά τους απέναντι στην Εκκλησία, παρασύροντας έτσι τον Ελληνικό λαό, πιστεύοντας επιπροσθέτως ότι μπορούν να περιορίσουν και να βάλουν στο περιθώριο τόσο τη φωνή της Εκκλησίας, όσο και την επιρροή που μπορεί να έχει αυτή στους πιστούς Χριστιανούς.
Αυτοί λοιπόν οι γνωστοί-άγνωστοι, που επιδιώκουν την αφαίρεση των θρησκευτικών συμβόλων από σχολεία και Δικαστήρια, είναι όλοι αυτοί που χρόνια τώρα, μέσα από την δήθεν προσπάθειά τους να προστατεύσουν τα ανθρώπινα δικαιώματα των μειονοτήτων, έχουν ιδρύσει Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις, Ενώσεις ανθρωπίνων διακιωμάτων, Παρατηρητήρια, αλλά και κόμματα (Ελληνική Ένωση Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων – Ένωση Ουμανιστών Ελλάδας (ΕΝΩ.ΟΥΜ.Ε.) – Ελληνικό Παρατηρητήριο των Συμφωνιών του Ελσίνκι (ΕΠΣΕ)- Οικολόγοι Πράσινοι – Αριστερά κόμματα), ενώνουν τις δυνάμεις τους, στον αγώνα αποχριστιανοποίησης των Ελληνικών σχολείων, προκειμένου να χτυπήσουν την Εκκλησία και την Ορθοδοξία, με τη λογική της υπεράσπισης των μειονοτήτων. Δεν λαμβάνουν υπόψη τους το Σύνταγμα της Ελλάδος, όπου σαφώς αναφέρεται πως η ανάπτυξη της θρησκευτικής συνείδησης είναι χρέος του κράτους. Διατρανώνουν δε ότι οι ίδιοι είναι άθεοι, άθρησκοι, άεθνοι και απάτριδες. Όλοι αυτοί οι «κοινωνικοί φορείς», οι οποίοι διαμαρτύρονται για δήθεν διακρίσεις στον χώρο της κοινωνίας με θρησκευτικό προσανατολισμό, ξεχνούν ότι η ίδια η κοινωνική ζωή βασίζεται σε μια ευρύτερη αντίληψη περί της ζωής της ίδιας της κοινωνίας, η οποία δεν είναι απλά κοινωνική, αλλά είναι ηθική, πνευματική, πολιτιστική και θρησκευτική. Η απομάκρυνση των ιερών εικόνων, από τις σχολικές και δικαστικές αίθουσες, θα μπορούσε να θεωρηθεί, συνέχεια της Εικονομαχίας. Άραγε υπάρχει κάποιο σχέδιο για την αποχριστιανοποίηση και αποεθνοποίηση της πατρίδας μας, την κατάργηση της ταυτότητάς μας και λήθη της Ελληνορθόδοξης παράδοσης; Μήπως δεν είναι σύμφωνα με το άρθρο 3 του Συντάγματος, επικρατούσα στην Ελλάδα θρησκεία αυτή της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας του Χριστού;
Η ανάρτηση των εικόνων και του Σταυρού ως θρησκευτικού συμβόλου, αλλά και ως εθνικού συμβόλου, στην Ελλάδα έχει επικρατήσει εθιμικώς εδώ και αιώνες. Οι εικόνες τοποθετούνται σε περίοπτη θέση, τόσο στις σχολικές όσο και στις δικαστικές αίθουσες, διότι έχουν πέρα από την λατρευτική τους αξία, διδακτικό και παιδαγωγικό χαρακτήρα. Η ιστορία τους είναι επίσης συνυφασμένη με γεγονότα κρίσιμα και μοναδικά στην Ιστορία του Έθνους μας. Η Ελληνική Επανάσταση ξεκίνησε με σύμβολο-έμβλημα το λάβαρο, το οποίο σώζεται μέχρι σήμερα, διαφυλάττεται και αποτελεί σημείο αναφοράς της Ιστορίας του έθνους μας. Η Ελληνική σημαία, το εθνικό μας σύμβολο, φέρει στο κέντρο τον τίμιο Σταυρό. Μήπως θα φτάσει το θράσος τους να αξιώσουν την εξαφάνισή του και από την Ελληνική σημαία; Κάθε εικόνα του Κυρίου, αποτελεί από μόνη της μαρτυρία της πίστης μας ότι ο Χριστός, ο ενανθρωπήσας Θεός, είναι ο μόνος αληθινός Θεός και Σωτήρας ημών των ανθρώπων και ότι είναι ο ένας και μοναδικός Θεός που εμπιστευόμαστε. Η συνήθεια αυτή εδώ και αιώνες, είναι στενά συνδεδεμένη με την πνευματική καλλιέργεια των Ελλήνων, την διαχρονική Ιστορία τους και την ευαισθησία τους σχετικά με τα θρησκευτικά σύμβολα. Είναι αυτό που ονομάζουμε «θρησκευτική παράδοση», η οποία εδώ και αιώνες δεν ενοχλούσε κανέναν. Αυτή η παράδοση έχει ιστορία δύο χιλιάδων χρόνων, δεν δημιουργήθηκε από την μια μέρα στην άλλη. Χρειάστηκε να περάσουν περίπου 20 αιώνες, να δοθούν μάχες, να χυθεί μαρτυρικό αίμα, να συνέλθουν Οικουμενικοί Σύνοδοι, να θεολογήσουν πλήθος αγίων πατέρων, να την εγκρίνει η συνείδηση εκατομμυρίων ανθρώπων, έως ότου διαμορφωθεί και γίνει κοινή πίστη όλων ημών.
Για το λόγο αυτόν από πολλών ετών σε όλη την Ελλάδα έχουν δοθεί ονομασίες αγίων σε συνοικίες, χωριά, πόλεις αλλά και στους δρόμους που έχουν ονόματα αγίων. Θα δούμε ίσως στα επόμενα βήματά τους, να αξιώνουν τη μετονομασία όλων αυτών, όπως έγινε παλαιότερα που θέλανε κάποιοι να μετονομάσουν την οδό Αγίου Δημητρίου σε οδό Κεμάλ Ατατούρκ; Να σημειώσουμε ότι η παρουσία των θρησκευτικών συμβόλων στους δημόσιους χώρους, δεν είναι ένα «ατύχημα» της Ιταλίας και της Ελλάδας. Όλοι οι λαοί που σέβονται την παράδοσή τους, το έπραξαν και το επιτρέπουν χωρίς προβλήματα. Με αφορμή δε την παραπάνω δικαστική απόφαση στην Ιταλία , οι υπεύθυνοι της Κυβέρνησης της Πολωνίας, δήλωσαν ότι εάν θα υπάρξει παρόμοια απόφαση για την χώρα τους, δεν θα την εφαρμόσουν με οποιοδήποτε κόστος. Στην Ρουμανία επίσης, παρά το γεγονός ότι οι κοινωνικοί φορείς άσκησαν μεγάλη πίεση στην ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας, προκειμένου να πάρει απόφαση περί απαγόρευσης των θρησκευτικών συμβόλων, η πίεση αυτή διαλύθηκε όταν έστειλαν επισήμως την ανακοίνωση για υποστήριξη των θρησκευτικών συμβόλων όλοι οι θρησκευτικοί φορείς, από το Πατριαρχείο Ρουμανίας μέχρι και τις κοινότητες των Ρωμαιοκαθολικών, των Μουσουλμάνων και των Εβραίων.
Με μεγάλη ανησυχία και σκεπτικισμό παρακολουθούμε όλοι οι ενσυνείδητοι Ορθόδοξοι Χριστιανοί της πατρίδας μας, τα τεκταινόμενα σχετικά με την αφαίρεση θρησκευτικών συμβόλων από τις σχολικές και δικαστικές αίθουσες. Εκείνο που παρατηρούμε είναι ένας καταιγισμός εχθρικών επιθέσεων κατά των θρησκευτικών συμβόλων του Χριστιανισμού (εικόνων, σταυρών και Ευαγγελίου). Είναι γεγονός ότι για τους περισσότερους ανθρώπους της χώρας μας υπάρχει έντονος σκανδαλισμός από αυτά που καθημερινώς βλέπουν το φως της δημοσιότητας στα Μ.Μ.Ε., για δε τους υπόλοιπους έντονος σκεπτικισμός, απορία, ανησυχία και αγωνία για την περαιτέρω εξέλιξη της υπόθεσης αυτής.
Πρέπει κάποια στιγμή οι άνθρωποι που έχουν την ευθύνη διακυβέρνησης της χώρας, να καταλάβουν μια για πάντα, ότι η πρόοδος του τόπου, η έξοδος από την δύσκολη οικονομική και πνευματική κατάσταση που βρισκόμαστε και η ευημερία των Ελλήνων πολιτών θα εξαρτηθεί από την στάση που παίρνουμε και θα πάρουμε απέναντι στο Θεό και την Εκκλησία του. Είναι καιρός να δώσουμε με θάρρος όλοι μας την ομολογία και την μαρτυρία του Χριστού. Να αφυπνιστούμε και να αγωνιστούμε, κατά το ηρωικό πνεύμα των αρχαίων μαρτύρων.
Οι συνυπογράφοντες
Νικόλαος Μόσχος, Δικηγόρος-Θεολόγος.
Μιχαήλ Βρεττός, Ομ. Καθηγητής Πανεπιστημίου.
Σταύρος Κουμεντάκης, Δικηγόρος.
Αλέξανδρος Κωφοκώτσιος, Ιατρός.
Πέτρος Ζουρδούμης, Οικονομολόγος.
Αλέξης Τσιμενίδης, Επιχειρηματίας.
Έλενα Κολτσάκη, Δ.Ν. Δικηγόρος.
Λάμπρος Τάτσιος, Δικηγόρος.
Χαράλαμπος Καζαντζής, Οδοντίατρος.
Αικατερίνη Αναστασιάδου, Συμβολαιογράφος.
Βασίλειος Τούλιας, Καθηγητής Μαθηματικός.
Η απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, τον Οκτώβριο του 2009, η οποία απαγορεύει την παρουσία των Σταυρών στις σχολικές αίθουσες της Ιταλίας, έφερε σειρά από αντιδράσεις και συζητήσεις γύρω από αυτό το θέμα. Την υπόθεση έφερε στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, με την σχετική υπ΄αριθμόν 308142006 προσφυγή της, η Σόιλε Λάουτσι Αλμπερτίν, Ιταλίδα Φινλανδικής καταγωγής .......
Τα παιδιά της Ντατάικο και Σάμι Αλμπερτίν, 11 και 13 ετών αντίστοιχα, πήγαιναν σχολείο στην πόλη Τέρμε Άμπανο, κοντά στην Πάδοβα, όπου στις σχολικές αίθουσες υπήρχαν Σταυροί. Η Λάουτσι ζήτησε από τη Διεύθυνση του σχολείου να αφαιρέσει τους Σταυρούς, διότι η παρουσία τους, υποστήριξε, είναι αντίθετη προς τον κοσμικό χαρακτήρα του Ιταλικού κράτους. Η διεύθυνση του σχολείου αρνήθηκε και η Λάουτσι προσέφυγε στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Στην προσφυγή της αυτή , επικαλέστηκε και σχετική απόφαση του αντίστοιχου Ιταλικού Αρείου Πάγου, η οποία απαγόρευε την ανάρτηση θρησκευτικών συμβόλων στα σχολεία, όταν αυτά χρησιμοποιούνται ως εκλογικά κέντρα. Με την ομόφωνη απόφαση του Ε.Δ.Α.Δ. η Λάουτσι δικαιώθηκε, καθώς το Ευρωδικαστήριο καταδίκασε την Ιταλία για παραβίαση του άρθρου 2 του πρόσθετου πρωτοκόλλου της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (δικαίωμα εκπαίδευσης σύμφωνα με τις θρησκευτικές και φιλοσοφικές πεποιθήσεις των γονέων) σε συνδυασμό με το άρθρο 9 της Ε.Σ.Δ.Α. που αφορά την θρησκευτική ελευθερία. Η απόφαση βασίζεται στην θρησκευτική ουδετερότητα του κράτους, μέσα στο πλαίσιο της υποχρεωτικής δημόσιας παιδείας και στον σεβασμό του πλουραλισμού στην εκπαίδευση, στοιχείο απαραίτητο σε μια δημοκρατική κοινωνία. Επίσης επιδίκασε στην Σόιλε Λάουτσι Αλμπερτίν και το ποσό των 5.000 ευρώ για ηθική βλάβη.
Σύμφωνα με το σκεπτικό της απόφασης «το κράτος είναι δεσμευμένο στη θρησκευτική ουδετερότητα μέσα στο πλαίσιο της υποχρεωτικής δημόσιας παιδείας. Η παρουσία στα μαθήματα δεν προϋποθέτει τη θρησκευτική πίστη και η δημόσια παιδεία πρέπει να καλλιεργεί στους μαθητές την κριτική σκέψη». Το σκεπτικό της απόφασης αποτελεί ένα σημαντικό βήμα προς την πλήρη εκκοσμίκευση της εκπαιδευτικής διαδικασίας και την αμερόληπτη θρησκευτικά λειτουργία του κράτους, το οποίο θα οφείλει να λάβει υπόψη του την πολυπολιτισμική συγκρότηση των σύγχρονων κοινωνιών. Επιπρόσθετα θεωρεί ότι η ανάρτηση Θρησκευτικών συμβόλων, συνιστά παραβίαση των δικαιωμάτων των γονέων να δίνουν στα παιδιά τους την εκπαίδευση που επιθυμούν, σύμφωνα με τις πεποιθήσεις τους, ενώ θεωρεί ακόμη ότι αποτελεί και παραβίαση της ανεξιθρησκίας. Η παρουσία του Σταυρού στις σχολικές αίθουσες, μπορεί να ερμηνευθεί από τους μαθητές ως θρησκευτικό σύμβολο. Αυτό κατά την απόφαση θα μπορούσε να είναι ενθαρρυντικό για τους θρήσκους μαθητές, όμως είναι ενοχλητικό για τους μαθητές που ανήκουν σε άλλες θρησκευτικές μειονότητες ή είναι άθεοι.
Η απόφαση αυτή θεωρείται άκρως προκλητική για όλο τον Χριστιανικό κόσμο της Ευρώπης. Είναι χαρακτηριστικό ότι το 84% του Ιταλικού λαού, σύμφωνα με σχετικές δημοσκοπήσεις, επιθυμεί να υπάρχει ο Σταυρός, σε όλες τις σχολικές αίθουσες της χώρας. Οι δε πολιτικοί της Ιταλίας, τόσο από την Κυβέρνηση όσο και από την Αντιπολίτευση, ομόφωνα αντέδρασαν εναντίον της απόφασης αυτής.
Άραγε ποιους εξυπηρετεί η εν λόγω απόφαση; Την μειονότητα των πολιτών, χωρίς να λαμβάνουν υπόψη τους τη μεγάλη πλειονότητα αυτών; Ζούμε αναμφισβήτητα σε μια κοινωνία πολυπολιτισμικότητας και θρησκευτικού πλουραλισμού. Στη Δημοκρατία έχουν δικαιώματα όχι μόνο οι μειοψηφίες αλλά και οι πλειονότητες. Δεν είναι δυνατόν να συλλογιστεί κανείς, οι μειονότητες να υπερέχουν και να επικρατούν των πλειονοτήτων. Οι πλειοψηφίες παντού διαμορφώνουν τις συνθήκες (με σεβασμό στις μειοψηφίες) και οι μειοψηφίες συνυπάρχουν. Αυτό είναι Δημοκρατία, το αντίθετο είναι η δικτατορία των μειονοτήτων, είναι ένας ιδιότυπος Φασισμός. Ο Χριστιανισμός αναγνωρίζει το δικαίωμα του κάθε ανθρώπου να έχει την δική του πίστη, αρκεί να αποδεχτεί και ο άλλος το δικαίωμα πίστης των Χριστιανών.
Μετά τη δημοσίευση της απόφασης του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων με την οποία απαγορεύεται η παρουσία των Σταυρών στις σχολικές αίθουσες της Ιταλίας, δόθηκε η αφορμή σε συγκεκριμένους πολιτικούς, δημοσιογράφους και σε ορισμένους από εκείνους που δεν αναπαύονται στην αλήθεια της Ορθοδόξου Εκκλησίας, να ξεκινήσουν έναν ανηλεή πόλεμο κατά της Εκκλησίας. Έτσι επιδιώκουν (αυτοί οι ανίδεοι και ανυποψίαστοι με την Ορθόδοξη πίστη), να επιφέρουν μέγα πλήγμα στην Εκκλησία, τόσο επικοινωνιακά όσο και κυρίως πνευματικά, αφού προσπαθούν να απαξιώσουν και να αμφισβητήσουν το μήνυμα της αλήθειας που στέλνει σε κάθε άνθρωπο η Εκκλησία. Πρωτίστως στοχεύουν στην αμφισβήτηση της αξίας των Θρησκευτικών συμβόλων και μάλιστα της μακραίωνης Ελληνορθόδοξης παράδοσης, την οποία ιδιαιτέρως αγαπά και σέβεται ο Ελληνικός λαός. Και αυτό γίνεται είτε διότι κάποιοι θέλουν να αναπαύσουν την συνείδησή τους για τον τρόπο ζωής τους και την έλλειψη ουσιαστικής πνευματικής σχέσης με τον Θεό, είτε διότι πολλοί από αυτούς είναι συνειδητά άθεοι και θεωρούν ότι με αφορμή την υπόθεση αυτή, έχουν την ευκαιρία να εκδηλώσουν και να τεκμηριώσουν την εχθρότητά τους απέναντι στην Εκκλησία, παρασύροντας έτσι τον Ελληνικό λαό, πιστεύοντας επιπροσθέτως ότι μπορούν να περιορίσουν και να βάλουν στο περιθώριο τόσο τη φωνή της Εκκλησίας, όσο και την επιρροή που μπορεί να έχει αυτή στους πιστούς Χριστιανούς.
Αυτοί λοιπόν οι γνωστοί-άγνωστοι, που επιδιώκουν την αφαίρεση των θρησκευτικών συμβόλων από σχολεία και Δικαστήρια, είναι όλοι αυτοί που χρόνια τώρα, μέσα από την δήθεν προσπάθειά τους να προστατεύσουν τα ανθρώπινα δικαιώματα των μειονοτήτων, έχουν ιδρύσει Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις, Ενώσεις ανθρωπίνων διακιωμάτων, Παρατηρητήρια, αλλά και κόμματα (Ελληνική Ένωση Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων – Ένωση Ουμανιστών Ελλάδας (ΕΝΩ.ΟΥΜ.Ε.) – Ελληνικό Παρατηρητήριο των Συμφωνιών του Ελσίνκι (ΕΠΣΕ)- Οικολόγοι Πράσινοι – Αριστερά κόμματα), ενώνουν τις δυνάμεις τους, στον αγώνα αποχριστιανοποίησης των Ελληνικών σχολείων, προκειμένου να χτυπήσουν την Εκκλησία και την Ορθοδοξία, με τη λογική της υπεράσπισης των μειονοτήτων. Δεν λαμβάνουν υπόψη τους το Σύνταγμα της Ελλάδος, όπου σαφώς αναφέρεται πως η ανάπτυξη της θρησκευτικής συνείδησης είναι χρέος του κράτους. Διατρανώνουν δε ότι οι ίδιοι είναι άθεοι, άθρησκοι, άεθνοι και απάτριδες. Όλοι αυτοί οι «κοινωνικοί φορείς», οι οποίοι διαμαρτύρονται για δήθεν διακρίσεις στον χώρο της κοινωνίας με θρησκευτικό προσανατολισμό, ξεχνούν ότι η ίδια η κοινωνική ζωή βασίζεται σε μια ευρύτερη αντίληψη περί της ζωής της ίδιας της κοινωνίας, η οποία δεν είναι απλά κοινωνική, αλλά είναι ηθική, πνευματική, πολιτιστική και θρησκευτική. Η απομάκρυνση των ιερών εικόνων, από τις σχολικές και δικαστικές αίθουσες, θα μπορούσε να θεωρηθεί, συνέχεια της Εικονομαχίας. Άραγε υπάρχει κάποιο σχέδιο για την αποχριστιανοποίηση και αποεθνοποίηση της πατρίδας μας, την κατάργηση της ταυτότητάς μας και λήθη της Ελληνορθόδοξης παράδοσης; Μήπως δεν είναι σύμφωνα με το άρθρο 3 του Συντάγματος, επικρατούσα στην Ελλάδα θρησκεία αυτή της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας του Χριστού;
Η ανάρτηση των εικόνων και του Σταυρού ως θρησκευτικού συμβόλου, αλλά και ως εθνικού συμβόλου, στην Ελλάδα έχει επικρατήσει εθιμικώς εδώ και αιώνες. Οι εικόνες τοποθετούνται σε περίοπτη θέση, τόσο στις σχολικές όσο και στις δικαστικές αίθουσες, διότι έχουν πέρα από την λατρευτική τους αξία, διδακτικό και παιδαγωγικό χαρακτήρα. Η ιστορία τους είναι επίσης συνυφασμένη με γεγονότα κρίσιμα και μοναδικά στην Ιστορία του Έθνους μας. Η Ελληνική Επανάσταση ξεκίνησε με σύμβολο-έμβλημα το λάβαρο, το οποίο σώζεται μέχρι σήμερα, διαφυλάττεται και αποτελεί σημείο αναφοράς της Ιστορίας του έθνους μας. Η Ελληνική σημαία, το εθνικό μας σύμβολο, φέρει στο κέντρο τον τίμιο Σταυρό. Μήπως θα φτάσει το θράσος τους να αξιώσουν την εξαφάνισή του και από την Ελληνική σημαία; Κάθε εικόνα του Κυρίου, αποτελεί από μόνη της μαρτυρία της πίστης μας ότι ο Χριστός, ο ενανθρωπήσας Θεός, είναι ο μόνος αληθινός Θεός και Σωτήρας ημών των ανθρώπων και ότι είναι ο ένας και μοναδικός Θεός που εμπιστευόμαστε. Η συνήθεια αυτή εδώ και αιώνες, είναι στενά συνδεδεμένη με την πνευματική καλλιέργεια των Ελλήνων, την διαχρονική Ιστορία τους και την ευαισθησία τους σχετικά με τα θρησκευτικά σύμβολα. Είναι αυτό που ονομάζουμε «θρησκευτική παράδοση», η οποία εδώ και αιώνες δεν ενοχλούσε κανέναν. Αυτή η παράδοση έχει ιστορία δύο χιλιάδων χρόνων, δεν δημιουργήθηκε από την μια μέρα στην άλλη. Χρειάστηκε να περάσουν περίπου 20 αιώνες, να δοθούν μάχες, να χυθεί μαρτυρικό αίμα, να συνέλθουν Οικουμενικοί Σύνοδοι, να θεολογήσουν πλήθος αγίων πατέρων, να την εγκρίνει η συνείδηση εκατομμυρίων ανθρώπων, έως ότου διαμορφωθεί και γίνει κοινή πίστη όλων ημών.
Για το λόγο αυτόν από πολλών ετών σε όλη την Ελλάδα έχουν δοθεί ονομασίες αγίων σε συνοικίες, χωριά, πόλεις αλλά και στους δρόμους που έχουν ονόματα αγίων. Θα δούμε ίσως στα επόμενα βήματά τους, να αξιώνουν τη μετονομασία όλων αυτών, όπως έγινε παλαιότερα που θέλανε κάποιοι να μετονομάσουν την οδό Αγίου Δημητρίου σε οδό Κεμάλ Ατατούρκ; Να σημειώσουμε ότι η παρουσία των θρησκευτικών συμβόλων στους δημόσιους χώρους, δεν είναι ένα «ατύχημα» της Ιταλίας και της Ελλάδας. Όλοι οι λαοί που σέβονται την παράδοσή τους, το έπραξαν και το επιτρέπουν χωρίς προβλήματα. Με αφορμή δε την παραπάνω δικαστική απόφαση στην Ιταλία , οι υπεύθυνοι της Κυβέρνησης της Πολωνίας, δήλωσαν ότι εάν θα υπάρξει παρόμοια απόφαση για την χώρα τους, δεν θα την εφαρμόσουν με οποιοδήποτε κόστος. Στην Ρουμανία επίσης, παρά το γεγονός ότι οι κοινωνικοί φορείς άσκησαν μεγάλη πίεση στην ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας, προκειμένου να πάρει απόφαση περί απαγόρευσης των θρησκευτικών συμβόλων, η πίεση αυτή διαλύθηκε όταν έστειλαν επισήμως την ανακοίνωση για υποστήριξη των θρησκευτικών συμβόλων όλοι οι θρησκευτικοί φορείς, από το Πατριαρχείο Ρουμανίας μέχρι και τις κοινότητες των Ρωμαιοκαθολικών, των Μουσουλμάνων και των Εβραίων.
Με μεγάλη ανησυχία και σκεπτικισμό παρακολουθούμε όλοι οι ενσυνείδητοι Ορθόδοξοι Χριστιανοί της πατρίδας μας, τα τεκταινόμενα σχετικά με την αφαίρεση θρησκευτικών συμβόλων από τις σχολικές και δικαστικές αίθουσες. Εκείνο που παρατηρούμε είναι ένας καταιγισμός εχθρικών επιθέσεων κατά των θρησκευτικών συμβόλων του Χριστιανισμού (εικόνων, σταυρών και Ευαγγελίου). Είναι γεγονός ότι για τους περισσότερους ανθρώπους της χώρας μας υπάρχει έντονος σκανδαλισμός από αυτά που καθημερινώς βλέπουν το φως της δημοσιότητας στα Μ.Μ.Ε., για δε τους υπόλοιπους έντονος σκεπτικισμός, απορία, ανησυχία και αγωνία για την περαιτέρω εξέλιξη της υπόθεσης αυτής.
Πρέπει κάποια στιγμή οι άνθρωποι που έχουν την ευθύνη διακυβέρνησης της χώρας, να καταλάβουν μια για πάντα, ότι η πρόοδος του τόπου, η έξοδος από την δύσκολη οικονομική και πνευματική κατάσταση που βρισκόμαστε και η ευημερία των Ελλήνων πολιτών θα εξαρτηθεί από την στάση που παίρνουμε και θα πάρουμε απέναντι στο Θεό και την Εκκλησία του. Είναι καιρός να δώσουμε με θάρρος όλοι μας την ομολογία και την μαρτυρία του Χριστού. Να αφυπνιστούμε και να αγωνιστούμε, κατά το ηρωικό πνεύμα των αρχαίων μαρτύρων.
Οι συνυπογράφοντες
Νικόλαος Μόσχος, Δικηγόρος-Θεολόγος.
Μιχαήλ Βρεττός, Ομ. Καθηγητής Πανεπιστημίου.
Σταύρος Κουμεντάκης, Δικηγόρος.
Αλέξανδρος Κωφοκώτσιος, Ιατρός.
Πέτρος Ζουρδούμης, Οικονομολόγος.
Αλέξης Τσιμενίδης, Επιχειρηματίας.
Έλενα Κολτσάκη, Δ.Ν. Δικηγόρος.
Λάμπρος Τάτσιος, Δικηγόρος.
Χαράλαμπος Καζαντζής, Οδοντίατρος.
Αικατερίνη Αναστασιάδου, Συμβολαιογράφος.
Βασίλειος Τούλιας, Καθηγητής Μαθηματικός.
3 σχόλια:
«ἐμοὶ δὲ μὴ γένοιτο καυχᾶσθαι εἰ μὴ ἐν τῷ σταυρῷ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ» (Γαλ. στ΄ 14)
http://www.impantokratoros.gr/8DA314FF.el.aspx
http://www.imdleo.gr/diaf/files/gen01/Rantionof.pdf
http://aktines.blogspot.com/2009/05/blog-post_8414.html
Μακάρι, όχι μόνο να είχαμε και άλλους, γιατί έχουμε,τέτοιους επιστήμονες όπως οι υπογράφοντες το ανωτέρω κείμενο, αλλά όλοι οι πραγματικοί Χριστιανοί, επιστήμονες και μη, να ξεσηκωνόμασταν και να υπογράφαμε τέτοια κείμενα. Αν δεν αντιδράσουμε έγκαιρα, τότε στην κυριολεξία ο Θεός βοηθός.
Δημοσίευση σχολίου