ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ Δ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥΡωμ. ΣΤ΄ 18-23
Γράφει ο Αρχιμ. Ιωήλ Κωνστάνταρος,
Ιεροκήρυξ της Ι. Μητρ. Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης
Όσο περισσότερο διά της μετανοίας συνειδητοποιεί ο άνθρωπος την τραγική κατάσταση, εντός της οποίας έχει ξεπέσει, αλλά ταυτοχρόνως όσο βλέπει και αυτή στην οποία θα πρέπει να βρίσκεται ως τέκνο Θεού, τόσο και περισσότερο αισθάνεται την ανάγκη, να γίνει επιτέλους απελεύθερος Χριστού. Γι’ αυτή λοιπόν τη δίψα και την πορεία μας προς το φως, κάνει λόγο το Αποστολικό ανάγνωσμα. Και πάλι ο Απόστολος των Εθνών, απευθύνεται προς τους Χριστιανούς της Ρώμης, οι οποίοι έφεραν ένα αρνητικό παρελθόν, ένα παρελθόν αμαρτίας, προτού ακόμη πιστέψουν στο Χριστό. Τους αναπτύσσει με «τετραγωνική λογική», χρησιμοποιώντας «κατ’ οικονομία» την ανθρώπινη εικόνα της δουλείας, και τους τονίζει ότι δεν μπορούν πλέον να είναι σκλάβοι στην «ευπερίστατον αμαρτίαν» (Εβρ. ιβ΄ 1.) και να υποδουλώνουν το είναι τους σε πράξεις αντίθετες προς τις εντολές του Θεού......
Και τούτο, διότι την «κοσμοθεωρία» μας, νομοτελειακώς, ακολουθούν πάντοτε και οι ανάλογες συνέπειες. Και εν προκειμένω «τα γαρ οψώνια της αμαρτίας, θάνατος» (Ρωμ. στ΄ 23). Ο μισθός δηλ. με τον οποίον η αμαρτία πληρώνει τους δούλους της, είναι ο θάνατος.
Τι κι αν κατηγορούν, αγαπητοί μου, κάποιοι, το γνήσιο Ορθόδοξο κήρυγμα για «ηθικισμό»; Τι κι αν ορισμένοι «νεονικολαϊτες» προσπαθούν να συμβιβάσουν τα ασυμβίβαστα, λέγοντας και γράφοντας πλεγματικά ότι, μπορεί δήθεν ο πιστός να «γεύεται» τα «πάθη της ατιμίας» (Ρωμ. α΄ 26) και ταυτοχρόνως να είναι τέκνο Θεού ευλογημένο; Ο λόγος του Αγίου Πνεύματος είναι και θα παραμένει εσαεί ξεκάθαρος. «Τα οψώνια της αμαρτίας, θάνατος».
Ναι, από την ημέρα της παραβάσεώς μας στον ευλογημένο Παράδεισο, έως το τέλος των αιώνων, η αμαρτία φέρει ως αναγκαίο αποτέλεσμά της τον θάνατο. Θάνατο πνευματικό, θάνατο σωματικό, θάνατο αιώνιο. Αμαρτία και θάνατος αποτελούν ένα μείγμα κι ένα κράμα που είναι παντελώς αδύνατον να τα ξεχωρίσει κανείς. Και οπωσδήποτε, μια από τις μεγαλύτερες παγίδες του εχθρού μας είναι να μας κάνει να λησμονούμε την τραγική αυτή αλήθεια.
Όμως, ο μεγάλος Απόστολος δεν αποκαλύπτει μόνον τις δυσώδεις πληγές του «σώματος της αμαρτίας» (Ρωμ. στ΄ 6), αλλ’ ως εμπνευσμένος καθοδηγητής ολόκληρης της Εκκλησίας, περνά τώρα και στην φωτεινή και κρυστάλλινη προοπτική του συνειδητού χριστιανικού αγώνα, εντός της Εκκλησίας, τονίζοντας χαρακτηριστικά: «αδελφοί, παραστήσατε τα μέλη υμών δούλα τη δικαιοσύνη εις αγιασμόν» (Ρωμ. στ΄ 19). Όπως δηλ. προσφέρατε τα μέλη σας σκλάβα στην αμαρτία, που κάνει τον άνθρωπο ακάθαρτο αλλά και στο τέλος αναίσθητο, έτσι και τώρα να προσφέρεται τα μέλη σας ως «δούλα» στο θεϊκό θέλημα, για να βρεθείτε κοντά στον Θεό.
Φίλοι μου, ας είμαστε ξεκάθαροι κι ας λέμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους.
Ο άνθρωπος που μετανοεί ειλικρινώς, δεν μπορεί παρά να απεχθάνεται και να μισεί την καταραμένη αμαρτία. Να την αποφεύγει και να την αποστρέφεται με όλη τη δύναμη της υπάρξεώς του.
Βεβαίως είναι ανάγκη να τονίσουμε εδώ, ότι αμαρτία και παράβαση δεν είναι μόνο ό,τι ταυτίζεται με τα «έργα της σαρκός», αλλά και ό,τι γενικώς είναι αντίθετο προς αυτό το πανάγιον και σωστικόν θέλημα, είτε εδράζεται αυτό στον «νου», είτε «αναπάυεται» στην «καρδίαν». Και εννοείτε ότι αδικία οιασδήποτε μορφής, είτε φανερή, είτε καλλιτεχνικώς καλυμμένη και επαρκώς καμουφλαρισμένη, οδηγεί και αυτή στον θάνατο και μάλιστα αρκετές φορές οδηγεί στον θάνατο ακόμη και τον σωματικό, πολλούς εκ των συνανθρώπων μας...
Το ότι ένας «χριστιανός», ενδεχομένως, αδικεί τους υφισταμένους του και γενικώς όσους συνεργάζονται μαζί του, τούτο, όπως κατανοούμε, μόνο χριστιανισμός δεν μπορεί να ονομάζεται.
Μια σύντομη δε ματιά στο δυναμικό κήρυγμα των προφητών της Παλαιάς Διαθήκης, ακριβώς επάνω στα θέματα αυτά, θα μας συγκλονίσει και θα μας κάνει να σκεπτόμαστε στα σοβαρά, πόσο δρόμο έχουμε μπροστά μας ακόμα να βαδίσουμε, ώστε να πούμε κάποτε πως περπατούμε στην οδόν των «δούλων του Κυρίου» (Β΄ Τιμ. β΄ 24).
Ας μη βασανίζουμε λοιπόν και πολύ το κεφάλι μας για να βρούμε «παραθυράκια» στον νόμο του Θεού. Δεν υπάρχουν παραθυράκια στο Ευαγγέλιο. Υπάρχει η «στενή πύλη» και «τεθλιμμένη οδός» (Μάτθ. Ζ΄ 14), την οποία καλούμαστε να βαδίσουμε σε όλα τα επίπεδα της ζωής μας. Όσοι δε φρονούν διαφορετικά, διαστρέφοντας το ευαγγελικό μήνυμα, τούτο δηλώνει πως είτε δεν έχουν κατανοήσει ακόμα τι θα πει Ορθόδοξη Χριστιανική ζωή, είτε ότι χρησιμοποιούν την πίστη τους προς ίδιον όφελος, αδικώντας βέβαια «εαυτούς και αλλήλους» και οδηγούμενοι φυσικά στον θάνατο, αλλά ταυτοχρόνως και στον χειρότερο εξευτελισμό (Τίτ. α΄ 11).
Αδελφοί μου, δια της πίστεως στον Κύριο Ιησού Χριστό ελευθερωθήκαμε.
Από τη στιγμή δε που διά του Αγίου Βαπτίσματος, γίναμε «δούλοι» Του, πολιτογραφηθήκαμε στην Βασιλεία Του. Στην Βασιλεία αυτή που ξεκινά μέσα στη στρατευομένη Εκκλησία μας και μας περνά στην αιώνια και θριαμβεύουσα.
Μπροστά μας ανοίγονται δύο δρόμοι. Ο ένας, ο ζοφερός της αμαρτίας που οδηγεί στον αιώνιο θάνατο, και ο έτερος, ο φωτεινός, ο ανηφορικός, ο αγωνιστικός που οδηγεί στη ζωή.
Χρειάζεται ερώτημα ποιόν εκ των δύο θα ακολουθήσουμε;
Ήδη επιλέξαμε. Ήδη ανερχόμαστε. Ήδη γευόμαστε διά των θείων μυστηρίων την καινούργια βιωτή.
Απολαμβάνουμε, πρέπει να απολαμβάνουμε τον καρπό του αγιασμού με τελικό στόχο την αιώνια ζωή που μας περιμένει.
Να δώσει ο Λυτρωτής και Ελευθερωτής μας Ιησούς. Αμήν.
Το email (ηλεκτρονικό ταχυδρομείο) του π. Ιωήλ είναι: p.ioil@freemail.gr
Ιεροκήρυξ της Ι. Μητρ. Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης
Όσο περισσότερο διά της μετανοίας συνειδητοποιεί ο άνθρωπος την τραγική κατάσταση, εντός της οποίας έχει ξεπέσει, αλλά ταυτοχρόνως όσο βλέπει και αυτή στην οποία θα πρέπει να βρίσκεται ως τέκνο Θεού, τόσο και περισσότερο αισθάνεται την ανάγκη, να γίνει επιτέλους απελεύθερος Χριστού. Γι’ αυτή λοιπόν τη δίψα και την πορεία μας προς το φως, κάνει λόγο το Αποστολικό ανάγνωσμα. Και πάλι ο Απόστολος των Εθνών, απευθύνεται προς τους Χριστιανούς της Ρώμης, οι οποίοι έφεραν ένα αρνητικό παρελθόν, ένα παρελθόν αμαρτίας, προτού ακόμη πιστέψουν στο Χριστό. Τους αναπτύσσει με «τετραγωνική λογική», χρησιμοποιώντας «κατ’ οικονομία» την ανθρώπινη εικόνα της δουλείας, και τους τονίζει ότι δεν μπορούν πλέον να είναι σκλάβοι στην «ευπερίστατον αμαρτίαν» (Εβρ. ιβ΄ 1.) και να υποδουλώνουν το είναι τους σε πράξεις αντίθετες προς τις εντολές του Θεού......
Και τούτο, διότι την «κοσμοθεωρία» μας, νομοτελειακώς, ακολουθούν πάντοτε και οι ανάλογες συνέπειες. Και εν προκειμένω «τα γαρ οψώνια της αμαρτίας, θάνατος» (Ρωμ. στ΄ 23). Ο μισθός δηλ. με τον οποίον η αμαρτία πληρώνει τους δούλους της, είναι ο θάνατος.
Τι κι αν κατηγορούν, αγαπητοί μου, κάποιοι, το γνήσιο Ορθόδοξο κήρυγμα για «ηθικισμό»; Τι κι αν ορισμένοι «νεονικολαϊτες» προσπαθούν να συμβιβάσουν τα ασυμβίβαστα, λέγοντας και γράφοντας πλεγματικά ότι, μπορεί δήθεν ο πιστός να «γεύεται» τα «πάθη της ατιμίας» (Ρωμ. α΄ 26) και ταυτοχρόνως να είναι τέκνο Θεού ευλογημένο; Ο λόγος του Αγίου Πνεύματος είναι και θα παραμένει εσαεί ξεκάθαρος. «Τα οψώνια της αμαρτίας, θάνατος».
Ναι, από την ημέρα της παραβάσεώς μας στον ευλογημένο Παράδεισο, έως το τέλος των αιώνων, η αμαρτία φέρει ως αναγκαίο αποτέλεσμά της τον θάνατο. Θάνατο πνευματικό, θάνατο σωματικό, θάνατο αιώνιο. Αμαρτία και θάνατος αποτελούν ένα μείγμα κι ένα κράμα που είναι παντελώς αδύνατον να τα ξεχωρίσει κανείς. Και οπωσδήποτε, μια από τις μεγαλύτερες παγίδες του εχθρού μας είναι να μας κάνει να λησμονούμε την τραγική αυτή αλήθεια.
Όμως, ο μεγάλος Απόστολος δεν αποκαλύπτει μόνον τις δυσώδεις πληγές του «σώματος της αμαρτίας» (Ρωμ. στ΄ 6), αλλ’ ως εμπνευσμένος καθοδηγητής ολόκληρης της Εκκλησίας, περνά τώρα και στην φωτεινή και κρυστάλλινη προοπτική του συνειδητού χριστιανικού αγώνα, εντός της Εκκλησίας, τονίζοντας χαρακτηριστικά: «αδελφοί, παραστήσατε τα μέλη υμών δούλα τη δικαιοσύνη εις αγιασμόν» (Ρωμ. στ΄ 19). Όπως δηλ. προσφέρατε τα μέλη σας σκλάβα στην αμαρτία, που κάνει τον άνθρωπο ακάθαρτο αλλά και στο τέλος αναίσθητο, έτσι και τώρα να προσφέρεται τα μέλη σας ως «δούλα» στο θεϊκό θέλημα, για να βρεθείτε κοντά στον Θεό.
Φίλοι μου, ας είμαστε ξεκάθαροι κι ας λέμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους.
Ο άνθρωπος που μετανοεί ειλικρινώς, δεν μπορεί παρά να απεχθάνεται και να μισεί την καταραμένη αμαρτία. Να την αποφεύγει και να την αποστρέφεται με όλη τη δύναμη της υπάρξεώς του.
Βεβαίως είναι ανάγκη να τονίσουμε εδώ, ότι αμαρτία και παράβαση δεν είναι μόνο ό,τι ταυτίζεται με τα «έργα της σαρκός», αλλά και ό,τι γενικώς είναι αντίθετο προς αυτό το πανάγιον και σωστικόν θέλημα, είτε εδράζεται αυτό στον «νου», είτε «αναπάυεται» στην «καρδίαν». Και εννοείτε ότι αδικία οιασδήποτε μορφής, είτε φανερή, είτε καλλιτεχνικώς καλυμμένη και επαρκώς καμουφλαρισμένη, οδηγεί και αυτή στον θάνατο και μάλιστα αρκετές φορές οδηγεί στον θάνατο ακόμη και τον σωματικό, πολλούς εκ των συνανθρώπων μας...
Το ότι ένας «χριστιανός», ενδεχομένως, αδικεί τους υφισταμένους του και γενικώς όσους συνεργάζονται μαζί του, τούτο, όπως κατανοούμε, μόνο χριστιανισμός δεν μπορεί να ονομάζεται.
Μια σύντομη δε ματιά στο δυναμικό κήρυγμα των προφητών της Παλαιάς Διαθήκης, ακριβώς επάνω στα θέματα αυτά, θα μας συγκλονίσει και θα μας κάνει να σκεπτόμαστε στα σοβαρά, πόσο δρόμο έχουμε μπροστά μας ακόμα να βαδίσουμε, ώστε να πούμε κάποτε πως περπατούμε στην οδόν των «δούλων του Κυρίου» (Β΄ Τιμ. β΄ 24).
Ας μη βασανίζουμε λοιπόν και πολύ το κεφάλι μας για να βρούμε «παραθυράκια» στον νόμο του Θεού. Δεν υπάρχουν παραθυράκια στο Ευαγγέλιο. Υπάρχει η «στενή πύλη» και «τεθλιμμένη οδός» (Μάτθ. Ζ΄ 14), την οποία καλούμαστε να βαδίσουμε σε όλα τα επίπεδα της ζωής μας. Όσοι δε φρονούν διαφορετικά, διαστρέφοντας το ευαγγελικό μήνυμα, τούτο δηλώνει πως είτε δεν έχουν κατανοήσει ακόμα τι θα πει Ορθόδοξη Χριστιανική ζωή, είτε ότι χρησιμοποιούν την πίστη τους προς ίδιον όφελος, αδικώντας βέβαια «εαυτούς και αλλήλους» και οδηγούμενοι φυσικά στον θάνατο, αλλά ταυτοχρόνως και στον χειρότερο εξευτελισμό (Τίτ. α΄ 11).
Αδελφοί μου, δια της πίστεως στον Κύριο Ιησού Χριστό ελευθερωθήκαμε.
Από τη στιγμή δε που διά του Αγίου Βαπτίσματος, γίναμε «δούλοι» Του, πολιτογραφηθήκαμε στην Βασιλεία Του. Στην Βασιλεία αυτή που ξεκινά μέσα στη στρατευομένη Εκκλησία μας και μας περνά στην αιώνια και θριαμβεύουσα.
Μπροστά μας ανοίγονται δύο δρόμοι. Ο ένας, ο ζοφερός της αμαρτίας που οδηγεί στον αιώνιο θάνατο, και ο έτερος, ο φωτεινός, ο ανηφορικός, ο αγωνιστικός που οδηγεί στη ζωή.
Χρειάζεται ερώτημα ποιόν εκ των δύο θα ακολουθήσουμε;
Ήδη επιλέξαμε. Ήδη ανερχόμαστε. Ήδη γευόμαστε διά των θείων μυστηρίων την καινούργια βιωτή.
Απολαμβάνουμε, πρέπει να απολαμβάνουμε τον καρπό του αγιασμού με τελικό στόχο την αιώνια ζωή που μας περιμένει.
Να δώσει ο Λυτρωτής και Ελευθερωτής μας Ιησούς. Αμήν.
Το email (ηλεκτρονικό ταχυδρομείο) του π. Ιωήλ είναι: p.ioil@freemail.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου