ΠΡΟΣΔΟΚΙΑ ΛΥΤΡΩΤΟΥ ΣΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ
Γράφει ο Αρχιμανδρίτης Ιωήλ Κωνστάνταρος,
Ιεροκήρυξ της Ιεράς Μητροπόλεως Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης
Έχουμε τονίσει ότι ο κάθε λαός, εκφράζει την πείρα της μακρινής «ανταρσίας» με τον δικό του τρόπο, αλλά και το θαυμαστό που αποδεικνύει την ενότητα του ανθρωπίνου γένους, είναι ότι σε όλες τις παραδόσεις υφίσταται και ο κοινός πυρήνας της προσμονής της λυτρώσεως. Θα αποτελούσε μεγάλη παράλειψη αν στο σημείο αυτό, δεν γινόταν ειδική αναφορά στον Σωκράτη και στον Πλάτωνα. Διαφαίνεται τόσο εναργώς η νοσταλγία του Λυτρωτού ο οποίος θα ξυπνήσει τους ανθρώπους από τον πνευματικό τους ύπνο που βρίσκονται βυθισμένοι......
Χαρακτηριστικά στην «Απολογία» του, που καταγράφει ο Πλάτωνας, ο Σωκράτης φέρεται να λέει προς τους δικαστές οι οποίοι τελικώς τον καταδικάζουν, τα εξής βαρυσήμαντα: «… τον λοιπόν βίον καθεύδοντες διατελοίτε αν, ει μη τινά άλλον ο Θεός υμίν επιπέμψειε κηδόμενος υμών» (Πλάτωνος, Απολογία Σωκράτους 18(31Α)).
Και επίσης στον «Αλκιβιάδη δευτέρω» του Πλάτωνος, ο Σωκράτης τονίζει στον Αλκιβιάδη, ότι ο άνθρωπος πρέπει να ζει εν αναμονή, έως ότου φθάσει ο καιρός να διδαχθεί από τον προσδοκώμενο υπεράνθρωπο Διδάσκαλο «ως δει προς θεούς και προς ανθρώπους διακείσθαι».
Βλέπουμε λοιπόν στις δύο αυτές χαρακτηριστικές περιπτώσεις πώς μέσω του «σπερματικού λόγου» (κατά τον απολογητή Ιουστίνο), ο «απάντων των ανδρών σοφότερος», ο Σωκράτης, συνελάμβανε και διετύπωνε την νοσταλγία και τη λύτρωση του ανθρώπου, αναμένοντας όχι απλώς κάποιες ιδέες ή κάποιο φιλοσοφικό σύστημα, αλλά συγκεκριμένο πρόσωπο Λυτρωτού!
Αλλ’ ας περάσουμε μετά τους προγόνους μας Έλληνες, να διαπιστώσουμε την ανάμνηση του απολεσθέντος παραδείσου και σε άλλες εθνικές παραδόσεις.
Είναι πολύ χαρακτηριστικό ότι όταν ο Κολόμβος έφθασε στην Αμερική το 1492 την οποία ενόμισαν ως Νέο Κόσμο, οι πρώτοι ιθαγενείς που τον αντίκρυσαν, τον ρώτησαν στην γλώσσα τους: «Εσύ είσαι που προσδοκούμε; Εσύ είσαι αυτός που τόσο περιμένουμε;»…
Συγκλονιστικό, όταν συνειδητοποιούμε το τι ακριβώς κρύβεται πίσω από τις «αφελείς» τούτες ερωτήσεις!
Αλήθεια, τι έχουν να απαντήσουν όσοι αρνούνται γενικώς το θρησκευτικό συναίσθημα που υπάρχει σε όλους τους ανθρώπους και σε όλες τις εποχές; Και με τι τρόπο τώρα θα εξηγήσουν τα υπαρξιακά και συγκλονιστικά αυτά ερωτήματα των ιθαγενών, μπροστά σε ένα νέο και άγνωστο, μέχρι τη στιγμή εκείνη, πρόσωπο;
Αλλ’ ας παραμείνουμε για λίγο ακόμα στην μακρινή, μέχρι πριν μερικά έτη Αμερική, πολύ κοντινή όμως σήμερα που με τα τεχνολογικά και ηλεκτρονικά μέσα που διαθέτουμε, ο πλανήτης μας «έγινε μια γειτονιά».
Στα δυτικά της Πενσυλβανίας, μια φοβερή θύελλα, τον προπερασμένο αιώνα, ξερίζωσε μια αιωνόβια βελανιδιά, που σύμφωνα με τους ειδικούς η ηλικία της έφτανε περίπου τα 600 έτη!
Ήταν επομένως το δένδρο αυτό, πριν φτάσει στην Αμερική ο Κολόμβος.
Όταν αυτή η βελανιδιά έπεσε, εμφανίστηκε μια λίθινη πλάκα δεκαέξι τετραγωνικών ποδών, που έφερε ανάγλυφες παραστάσεις. Ανάμεσα από τα ελάφια και τις αρκούδες και τα πουλιά, υπάρχει παράστασις ενός δένδρου που χωρίζει έναν άνδρα και μια γυναίκα που κρατάει καρπούς.
Οι ειδικοί μελετητές, ερμηνεύουν την παράσταση ως την φοβερή σκηνή της Παλαιάς Διαθήκης (Γεν. Γ’,6), όπου μέσα στον Παράδεισο, η Εύα «… έφαγε και έδωκε και τω ανδρί αυτής…» τον απαγορευμένο καρπό.
Επίσης στην Αμερική υπάρχουν παραδόσεις, φυσικά προ της κολομβιανής εποχής, κατά τις οποίες παραδόσεις, ο Πουρού απέστειλε τον υιόν αυτού εξ’ ουρανού, για να φονεύσει ένα τρομερό φίδι που είχε άμεση συνάρτηση προς το κακό του Κόσμου και των ανθρώπων.
Και φυσικά δεν μπορεί να είναι τυχαίο ότι και αυτοί οι Μεξικανοί ονόμαζαν την πρώτη γυναίκα: «η μητέρα της σάρκας όλων μας» και την ζωγράφιζαν, όπως φάνηκε από τα ιερογλυφικά των μνημείων τους ως Κιχουά-Κοχούαλτ, που σημαίνει: «η γυναίκα με το φίδι» και αυτό διότι πάντοτε τη συσχέτιζαν με το φίδι.
Και ενώ έτσι έχουν τα πράγματα, και όπως θα δούμε στη συνέχεια υπάρχει πλήθος παρόμοιων παραδόσεων σε όλους τους αρχαίους λαούς, τίθεται το ερώτημα: «Γιατί αυτές τις αλήθειες τις θάπτουν και δεν τις διδάσκουν στην εκπαίδευση, με αποτέλεσμα οι νέοι κυρίως άνθρωποι να τις αγνοούν»;
Αλλ’ ισχύει εν προκειμένω ο λόγος του Θεού που λέει ότι και αν οι άνθρωποι σιωπήσουν με την ένοχοι και σατανική σιωπή «οι λίθοι κεκράξονται» (Λουκά ιθ’ 40).
Ιεροκήρυξ της Ιεράς Μητροπόλεως Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης
Έχουμε τονίσει ότι ο κάθε λαός, εκφράζει την πείρα της μακρινής «ανταρσίας» με τον δικό του τρόπο, αλλά και το θαυμαστό που αποδεικνύει την ενότητα του ανθρωπίνου γένους, είναι ότι σε όλες τις παραδόσεις υφίσταται και ο κοινός πυρήνας της προσμονής της λυτρώσεως. Θα αποτελούσε μεγάλη παράλειψη αν στο σημείο αυτό, δεν γινόταν ειδική αναφορά στον Σωκράτη και στον Πλάτωνα. Διαφαίνεται τόσο εναργώς η νοσταλγία του Λυτρωτού ο οποίος θα ξυπνήσει τους ανθρώπους από τον πνευματικό τους ύπνο που βρίσκονται βυθισμένοι......
Χαρακτηριστικά στην «Απολογία» του, που καταγράφει ο Πλάτωνας, ο Σωκράτης φέρεται να λέει προς τους δικαστές οι οποίοι τελικώς τον καταδικάζουν, τα εξής βαρυσήμαντα: «… τον λοιπόν βίον καθεύδοντες διατελοίτε αν, ει μη τινά άλλον ο Θεός υμίν επιπέμψειε κηδόμενος υμών» (Πλάτωνος, Απολογία Σωκράτους 18(31Α)).
Και επίσης στον «Αλκιβιάδη δευτέρω» του Πλάτωνος, ο Σωκράτης τονίζει στον Αλκιβιάδη, ότι ο άνθρωπος πρέπει να ζει εν αναμονή, έως ότου φθάσει ο καιρός να διδαχθεί από τον προσδοκώμενο υπεράνθρωπο Διδάσκαλο «ως δει προς θεούς και προς ανθρώπους διακείσθαι».
Βλέπουμε λοιπόν στις δύο αυτές χαρακτηριστικές περιπτώσεις πώς μέσω του «σπερματικού λόγου» (κατά τον απολογητή Ιουστίνο), ο «απάντων των ανδρών σοφότερος», ο Σωκράτης, συνελάμβανε και διετύπωνε την νοσταλγία και τη λύτρωση του ανθρώπου, αναμένοντας όχι απλώς κάποιες ιδέες ή κάποιο φιλοσοφικό σύστημα, αλλά συγκεκριμένο πρόσωπο Λυτρωτού!
Αλλ’ ας περάσουμε μετά τους προγόνους μας Έλληνες, να διαπιστώσουμε την ανάμνηση του απολεσθέντος παραδείσου και σε άλλες εθνικές παραδόσεις.
Είναι πολύ χαρακτηριστικό ότι όταν ο Κολόμβος έφθασε στην Αμερική το 1492 την οποία ενόμισαν ως Νέο Κόσμο, οι πρώτοι ιθαγενείς που τον αντίκρυσαν, τον ρώτησαν στην γλώσσα τους: «Εσύ είσαι που προσδοκούμε; Εσύ είσαι αυτός που τόσο περιμένουμε;»…
Συγκλονιστικό, όταν συνειδητοποιούμε το τι ακριβώς κρύβεται πίσω από τις «αφελείς» τούτες ερωτήσεις!
Αλήθεια, τι έχουν να απαντήσουν όσοι αρνούνται γενικώς το θρησκευτικό συναίσθημα που υπάρχει σε όλους τους ανθρώπους και σε όλες τις εποχές; Και με τι τρόπο τώρα θα εξηγήσουν τα υπαρξιακά και συγκλονιστικά αυτά ερωτήματα των ιθαγενών, μπροστά σε ένα νέο και άγνωστο, μέχρι τη στιγμή εκείνη, πρόσωπο;
Αλλ’ ας παραμείνουμε για λίγο ακόμα στην μακρινή, μέχρι πριν μερικά έτη Αμερική, πολύ κοντινή όμως σήμερα που με τα τεχνολογικά και ηλεκτρονικά μέσα που διαθέτουμε, ο πλανήτης μας «έγινε μια γειτονιά».
Στα δυτικά της Πενσυλβανίας, μια φοβερή θύελλα, τον προπερασμένο αιώνα, ξερίζωσε μια αιωνόβια βελανιδιά, που σύμφωνα με τους ειδικούς η ηλικία της έφτανε περίπου τα 600 έτη!
Ήταν επομένως το δένδρο αυτό, πριν φτάσει στην Αμερική ο Κολόμβος.
Όταν αυτή η βελανιδιά έπεσε, εμφανίστηκε μια λίθινη πλάκα δεκαέξι τετραγωνικών ποδών, που έφερε ανάγλυφες παραστάσεις. Ανάμεσα από τα ελάφια και τις αρκούδες και τα πουλιά, υπάρχει παράστασις ενός δένδρου που χωρίζει έναν άνδρα και μια γυναίκα που κρατάει καρπούς.
Οι ειδικοί μελετητές, ερμηνεύουν την παράσταση ως την φοβερή σκηνή της Παλαιάς Διαθήκης (Γεν. Γ’,6), όπου μέσα στον Παράδεισο, η Εύα «… έφαγε και έδωκε και τω ανδρί αυτής…» τον απαγορευμένο καρπό.
Επίσης στην Αμερική υπάρχουν παραδόσεις, φυσικά προ της κολομβιανής εποχής, κατά τις οποίες παραδόσεις, ο Πουρού απέστειλε τον υιόν αυτού εξ’ ουρανού, για να φονεύσει ένα τρομερό φίδι που είχε άμεση συνάρτηση προς το κακό του Κόσμου και των ανθρώπων.
Και φυσικά δεν μπορεί να είναι τυχαίο ότι και αυτοί οι Μεξικανοί ονόμαζαν την πρώτη γυναίκα: «η μητέρα της σάρκας όλων μας» και την ζωγράφιζαν, όπως φάνηκε από τα ιερογλυφικά των μνημείων τους ως Κιχουά-Κοχούαλτ, που σημαίνει: «η γυναίκα με το φίδι» και αυτό διότι πάντοτε τη συσχέτιζαν με το φίδι.
Και ενώ έτσι έχουν τα πράγματα, και όπως θα δούμε στη συνέχεια υπάρχει πλήθος παρόμοιων παραδόσεων σε όλους τους αρχαίους λαούς, τίθεται το ερώτημα: «Γιατί αυτές τις αλήθειες τις θάπτουν και δεν τις διδάσκουν στην εκπαίδευση, με αποτέλεσμα οι νέοι κυρίως άνθρωποι να τις αγνοούν»;
Αλλ’ ισχύει εν προκειμένω ο λόγος του Θεού που λέει ότι και αν οι άνθρωποι σιωπήσουν με την ένοχοι και σατανική σιωπή «οι λίθοι κεκράξονται» (Λουκά ιθ’ 40).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου