ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΝ ΣΥΓΧΥΣΙΝ ΑΙ ΘΕΟΛΟΓΙΚΑΙ ΚΑΙΝΟΤΟΜΙΑΙ
του Ιωάννη Τάτση, Θεολόγου
«Θεολογία της πολυπολιτισμικότητας», «θεολογία της ετερότητας», «μεταπατερική θεολογία», «μετανεωτερική θεολογία» είναι μερικές μόνο από τις σύγχρονες θεολογίες που εξυφαίνονται από το μυαλό συγχρόνων θεολόγων. Οι ίδιοι με μεγάλη ευκολία απορρίπτουν τη διδασκαλία των Πατέρων (π.χ. για τη γυναίκα ή για τις σχέσεις με τους ετεροδόξους) και πιστεύουν ότι θα χτίσουν τη θεολογία του σήμερα. Καινοτομούν με θεολογικές κενολογίες και δημιουργούν σύγχυση. Δεν είναι μόνο απλοί θεολόγοι αλλά πολλές φορές πανεπιστημιακοί καθηγητές, κληρικοί ακόμη και επίσκοποι. Στόχος τους η δημιουργία μιας θεολογίας και ζωής ραμμένης στα μέτρα της εμπαθούς ζωής του συγχρόνου ανθρώπου, που δεν απαιτεί ασκητικούς κόπους όπως αυτούς των ορθοδόξων ασκητών ούτε διακρίνει την κακοδοξία από την Ορθοδοξία.....
Παρουσιάζονται ως καλοί μελετητές των πατερικών έργων αλλά στην πράξη και με τους λόγους τους απορρίπτουν την πατερική πείρα και διδασκαλία, προσαρμόζοντας τόσο πολύ το λόγο τους στις απαιτήσεις του σύγχρονου ανθρώπου ώστε να μην απέχουν πολύ από τον κατήφορο που οδήγησε τον Προτεσταντισμό στην χειροτονία γυναικών, στους γάμους ομοφυλοφίλων και στις πάσης είδους εκτροπές από την ευαγγελική Αλήθεια.
Ο θεολογικός λόγος που πηγάζει από την εμπειρία των ασκητών είναι χαρισματικός και υπερτερεί οπωσδήποτε από τον επιστημονικό λόγο των θεολόγων του πανεπιστημίου. Για τούτο καμία διδακτορική διατριβή δεν μπορεί να συγκριθεί με ένα βιβλίο ενός σύγχρονου αγιασμένου Γέροντα. Ωστόσο η θεολογική επιστήμη όταν κινείται στη σωστή κατεύθυνση μπορεί να προσφέρει πολλά. Αδιαμφισβήτητα η έκδοση των πατερικών έργων, η μεταφορά της αγιογραφικής και πατερικής διδασκαλίας με τρόπο απλό σε σύγχρονη γλώσσα, η συγγραφή βιβλίων πνευματικών ποτισμένων από το πνεύμα των Πατέρων, η επίλυση συγχρόνων προβλημάτων (π.χ. ευθανασία, μεταμοσχεύσεις κ.α.) στη βάση της Αγίας Γραφής και της Παράδοσης αποτελεί έργο ουσιαστικό που δεν περιορίζεται για μια ενδοπανεπιστημιακή χρήση αλλά συμβάλλει στο έργο της σωτηρίας όλων των πιστών. Αντίθετα η παραποιημένη ορθόδοξη θεολογία που αυτοπροβάλλεται ως δήθεν σύγχρονη μπορεί να βλάψει τα μέλη της Εκκλησίας οδηγώντας σε σύγχυση, ηθική και πνευματική χαλάρωση και συγκρητιστικό συναγελασμό με τους ετεροδόξους και τους αλλοθρήσκους.
Η θεολογία ως λόγος Θεού είναι καρπός της εμπειρίας των Αγίων. Αν δεν έχουμε τέτοια πνευματικά βιώματα, λόγω της αμέλειας και της πνευματικής μας αναισθησίας, τουλάχιστον ας πλησιάζουμε με σεβασμό την πατερική διδασκαλία και ας μην κενολογούμε θεολογώντας με λόγια του μυαλού και φιλολογικές εκφράσεις. Ο Γέροντας Παΐσιος ο Αγιορείτης πολύ όμορφα μας δίνει τον ορισμό της αυθεντικής θεολογίας: «Θεολογία είναι ο λόγος του Θεού, που συλλαμβάνεται από τις αγνές, τις ταπεινές και αναγεννημένες πνευματικά ψυχές, και όχι τα όμορφα λόγια του μυαλού, που φτιάχνονται με φιλολογική τέχνη και εκφράζονται με το νομικό ή κοσμικό πνεύμα»[1].
[1]. Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου, Επιστολές, έκδ. Ι. Ησυχαστηρίου «Ευαγγ. Ιωάννης ο Θεολόγος», Σουρωτή, σελ. 129
«Θεολογία της πολυπολιτισμικότητας», «θεολογία της ετερότητας», «μεταπατερική θεολογία», «μετανεωτερική θεολογία» είναι μερικές μόνο από τις σύγχρονες θεολογίες που εξυφαίνονται από το μυαλό συγχρόνων θεολόγων. Οι ίδιοι με μεγάλη ευκολία απορρίπτουν τη διδασκαλία των Πατέρων (π.χ. για τη γυναίκα ή για τις σχέσεις με τους ετεροδόξους) και πιστεύουν ότι θα χτίσουν τη θεολογία του σήμερα. Καινοτομούν με θεολογικές κενολογίες και δημιουργούν σύγχυση. Δεν είναι μόνο απλοί θεολόγοι αλλά πολλές φορές πανεπιστημιακοί καθηγητές, κληρικοί ακόμη και επίσκοποι. Στόχος τους η δημιουργία μιας θεολογίας και ζωής ραμμένης στα μέτρα της εμπαθούς ζωής του συγχρόνου ανθρώπου, που δεν απαιτεί ασκητικούς κόπους όπως αυτούς των ορθοδόξων ασκητών ούτε διακρίνει την κακοδοξία από την Ορθοδοξία.....Παρουσιάζονται ως καλοί μελετητές των πατερικών έργων αλλά στην πράξη και με τους λόγους τους απορρίπτουν την πατερική πείρα και διδασκαλία, προσαρμόζοντας τόσο πολύ το λόγο τους στις απαιτήσεις του σύγχρονου ανθρώπου ώστε να μην απέχουν πολύ από τον κατήφορο που οδήγησε τον Προτεσταντισμό στην χειροτονία γυναικών, στους γάμους ομοφυλοφίλων και στις πάσης είδους εκτροπές από την ευαγγελική Αλήθεια.
Ο θεολογικός λόγος που πηγάζει από την εμπειρία των ασκητών είναι χαρισματικός και υπερτερεί οπωσδήποτε από τον επιστημονικό λόγο των θεολόγων του πανεπιστημίου. Για τούτο καμία διδακτορική διατριβή δεν μπορεί να συγκριθεί με ένα βιβλίο ενός σύγχρονου αγιασμένου Γέροντα. Ωστόσο η θεολογική επιστήμη όταν κινείται στη σωστή κατεύθυνση μπορεί να προσφέρει πολλά. Αδιαμφισβήτητα η έκδοση των πατερικών έργων, η μεταφορά της αγιογραφικής και πατερικής διδασκαλίας με τρόπο απλό σε σύγχρονη γλώσσα, η συγγραφή βιβλίων πνευματικών ποτισμένων από το πνεύμα των Πατέρων, η επίλυση συγχρόνων προβλημάτων (π.χ. ευθανασία, μεταμοσχεύσεις κ.α.) στη βάση της Αγίας Γραφής και της Παράδοσης αποτελεί έργο ουσιαστικό που δεν περιορίζεται για μια ενδοπανεπιστημιακή χρήση αλλά συμβάλλει στο έργο της σωτηρίας όλων των πιστών. Αντίθετα η παραποιημένη ορθόδοξη θεολογία που αυτοπροβάλλεται ως δήθεν σύγχρονη μπορεί να βλάψει τα μέλη της Εκκλησίας οδηγώντας σε σύγχυση, ηθική και πνευματική χαλάρωση και συγκρητιστικό συναγελασμό με τους ετεροδόξους και τους αλλοθρήσκους.
Η θεολογία ως λόγος Θεού είναι καρπός της εμπειρίας των Αγίων. Αν δεν έχουμε τέτοια πνευματικά βιώματα, λόγω της αμέλειας και της πνευματικής μας αναισθησίας, τουλάχιστον ας πλησιάζουμε με σεβασμό την πατερική διδασκαλία και ας μην κενολογούμε θεολογώντας με λόγια του μυαλού και φιλολογικές εκφράσεις. Ο Γέροντας Παΐσιος ο Αγιορείτης πολύ όμορφα μας δίνει τον ορισμό της αυθεντικής θεολογίας: «Θεολογία είναι ο λόγος του Θεού, που συλλαμβάνεται από τις αγνές, τις ταπεινές και αναγεννημένες πνευματικά ψυχές, και όχι τα όμορφα λόγια του μυαλού, που φτιάχνονται με φιλολογική τέχνη και εκφράζονται με το νομικό ή κοσμικό πνεύμα»[1].
[1]. Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου, Επιστολές, έκδ. Ι. Ησυχαστηρίου «Ευαγγ. Ιωάννης ο Θεολόγος», Σουρωτή, σελ. 129
6 σχόλια:
Κύριε Τάτση γράψατε ένα πολύ ωραίο άρθρο, στηλιτεύοντας τις θεολογικές καινοτομίες και καλά και άγια πράξατε. Σας υπενθυμίζω τα γραφόμενά σας (Αντίθετα η παραποιημένη ορθόδοξη θεολογία που αυτοπροβάλλεται ως δήθεν σύγχρονη μπορεί να βλάψει τα μέλη της Εκκλησίας οδηγώντας σε σύγχυση, ηθική και πνευματική χαλάρωση και συγκρητιστικό συναγελασμό με τους ετεροδόξους και τους αλλοθρήσκους).
Αυτό το οποίο στηλιτεύσατε συμβαίνει εδώ και χρόνια στο Βόλο, στη Μητρόπολη Δημητριάδος. Μήπως θα μπορούσατε να μας βοηθήσετε ώστε να μη συμμετέχουμε στην ηθική και πνευματική χαλάρωση στον συγκρητιστικό συναγελασμό με τους ετεροδόξους και τους αλλοθρήσκους και θα προσθέσω αν μου επιτρέπετε και στον Οικουμενισμό και την Εκκοσμίκευση που διδάσκει γυμνή τη κεφαλή ο επίσκοπός μας κ. Ιγνάτιος; Είμαστε ενωμένοι δυστυχώς μαζί του γιατί είναι ο προεστώς της εκκλησιαστικής μας συνάξεως και συνεπώς ταυτιζόμαστε μαζί του σε ότι αυτός κηρύσσει και διδάσκει. Τί μας προτείνετε; Το ερώτημα τίθεται ευθέως για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους και όχι να καταγγέλουμε γενικά και αόριστα χωρίς νόημα. Είχε τεθεί κάποτε το ερώτημα. Ο Οικουμενισμός είναι αίρεση. Έχει φορείς ναί ή όχι; Ποιοί είναι αυτοί και πώς μπορεί το λογικό ποίμνιο να προφυλαχθεί από αυτούς και να μήν οδηγηθεί εν γνώσει ή αγνοία του στην απώλεια;
κυρία Χριστίνα,
η εκκλησιαστική σας ενότητα με το Μητροπολίτη Ιγνάτιο, λόγω του ότι εκείνος είναι «ο προεστώς της εκκλησιαστικής σας συνάξεως» δεν σημαίνει απαραίτητα ότι πρέπει να ταυτίζεστε μαζί του «σε ότι αυτός κηρύσσει και διδάσκει». Στην παρούσα φάση πρέπει να ακολουθήσετε την οδό που υποδεικνύει ο π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος, όπως την δημοσίευσε προ ημερών και το παρόν ιστολόγιο: Δηλ. να δείξετε «ανοχή προς το πρόσωπο του επισκόπου σας» για όσα οικουμενιστικά διδάσκει αναμένοντας την συνοδική απόφαση για το πρόσωπό του (δείτε σχετικά: http://thriskeftika.blogspot.com/2010/07/blog-post_3448.html). Αν επίσης ψάξετε λίγο θα βρείτε και στην δική σας αγιασμένη γη κληρικούς άξιους να σας καθοδηγήσουν, διότι όπου επλεόνασεν ο οικουμενισμός, εκεί υπερεπερίσσευσεν η αγωνιστικότητα πιστών και κληρικών. Δεν επιθυμούμε να γράψουμε συγκεκριμένα ονόματα αλλά είμαστε βέβαιοι ότι γνωρίζετε τέτοιους απλανείς πνευματικούς οδηγούς στην περιοχή σας. Τέλος δε, προσέχετε από τον εκ δεξιών πειρασμό της πτώσης στο ζηλωτισμό και της προσκόλλησης σε παλαιοημερολογιτικές ομάδες. Η Ορθόδοξη Εκκλησία της Ελλάδος έχει πλήθος κληρικών ορθοτομούντων την Αλήθειαν και ελεγχόντων την οικουμενιστική πορεία όχι μόνο του Μητροπολίτου Δημητριάδος αλλά και άλλων κληρικών.
ΚΥΡΙΕ ΤΑΤΣΗ,ΑΠΑΝΤΗΣΑΤΕ ΣΤΗΝ ΚΥΡΙΑ ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΟΤΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΓΚΗ ΝΑ ΤΑΥΤΙΖΕΤΑΙ ΜΕ ΤΟΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΔΗΜΑΤΡΙΑΔΟΣ ΙΓΝΑΤΙΟ ΛΟΓΩ ΤΩΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΩΝ ΑΝΟΙΓΜΑΤΩΝ ΠΟΥ ΚΑΝΕΙ.
ΑΛΗΘΕΙΑ, ΠΩΣ ΘΑ ΠΑΕΙ ΝΑ ΚΟΙΝΩΝΙΣΕΙ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΜΝΗΜΟΝΕΥΕΤΑΙ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ?
ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΤΑΥΤΙΣΗ ΚΑΙ ΕΝΩΣΗ ΜΑΖΙ?
Η για κάποιο χρονικό διάστημα ανοχή στους κακοδοξούντες περιλαμβάνει την πλήρη συμμετοχή μας στην εκκλησιαστική ζωή και φυσικά και στα μυστήρια της Εκκλησίας. Πριν την συνοδική καταδίκη του κάθε επίσκοπος ή κληρικός τελεί κανονικά μυστήρια, ακόμη κι αν έχει αρχίσει να διδάσκει ετεροδιδασκαλίες.
Η συμμετοχή μας σε μυστήριο που τελεί κάποιος ετεροδιδάσκων που δεν έχει καταδικαστεί συνοδικώς δεν σημαίνει μετοχή στην ετεροδιδασκαλία, ούτε μας βλάπτει πνευματικά.
Ιδού και ένα παράδειγμα. Ο αιρετικός Νεστόριος υπήρξε Πατριάρχης Κων/πόλεως. Όταν συνοδικώς η Εκκλησία τον καταδίκασε δεν θεώρησε καθόλου άκυρα τα τελεσθέντα υπό αυτού ιερά μυστήρια πριν την συνοδική του καταδίκη.
Ο ΑΓΙΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ Ο ΣΤΟΥΔΙΤΗΣ ΟΜΩΣ ΕΚΟΨΕ ΤΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ ΤΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΤΟΥ ΠΡΙΝ ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΤΕΙ Η ΜΟΙΧΕΙΑΝΙΚΗ ΑΙΡΕΣΗ.
ΚΑΙ ΜΗ ΞΕΧΝΑΜΕ ΟΤΙ Η ΠΑΝΑΙΡΕΣΗ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ ΕΚΑΝΕ ΤΗΝ ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΗΣ ΠΡΙΝ 90 ΟΛΟΚΛΗΡΑ ΧΡΟΝΙΑ.ΔΕΝ ΝΟΜΙΖΕΤΕ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΥΠΕΡ ΑΡΚΕΤΑ?
Πρώτον, τη διακοπή του μνημοσύνου μπορεί να κάνει ένας κληρικός και όχι εσείς ή εγώ που είμαστε λαϊκοί.
Δεύτερον, 90 χρόνια δεν είναι τόσο πολλά όσο νομίζετε. Ο π. Επιφάνιος αναφέρει πως η "ανοχή" προς τους Λατίνους διήρκησε πολύ περισσότερα χρόνια, πριν να φτάσουμε στο Σχίσμα του 1054.
Ασφαλώς και ένας κληρικός μπορεί να διακόψει το μνημόσυνο ενός ετεροδιδασκαλούντος επισκόπου. Αυτό έκαναν και με τον Πατριάρχη Αθηναγόρα τρεις επίσκοποι και το Άγιον Όρος. Χρειάζεται ωστόσο μεγάλη διάκριση για το πότε, γιατί και από ποιον θα γίνει η διακοπή και παντως αυτή η πράξη (διακοπή μνημοσύνου) δεν αφορά τους λαϊκούς, όπως εσείς και εγώ.
Και η αντίθετη πάτνως στάση, δηλ. η μη διακοπή μνημοσύνου και η ανοχή προς τους ετεροδιδασκαλους με την ταυτόχρονη επισήμανση των αποκλίσεων τους από την ορθή διδασκαλία ακολουθήθηκε πολλάκις στην Εκκλησία και από πολλούς Αγίους.
Σήμερα υπάρχουν στην Ελλάδα πλήθος κληρικών και επισκόπων που ακολουθούν ακριβώς αυτή την οδό της ανοχής των ετεροδιδασκάλων, διαφωνούν όμως με τη θεωρία και τις πρακτικές του οικουμενισμού. Και δεν είναι μόνο όσοι (ουκ ολίγοι και αυτοί) υπέγραψαν την "Ομολογία Πίστεως" αλλά και άλλοι πολλοί. Ας έχουμε εμπιστοσύνη σε όλους αυτούς τους Πατέρες και επισκόπους και ας μην προτρέχουμε. Καιρός παντί πράγματι.
Δημοσίευση σχολίου