πηγή: Ορθόδοξος Τύπος, 23/7/2010ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ Η ΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΑΣΙΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΦΙΛΟΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΩΝ
ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΙΕΡΑΡΧΩΝ ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΕΟΛΟΓΙΚΟΝ ΔΙΑΛΟΓΟΝ ΜΕΤΑ ΤΩΝ ΠΑΠΙΚΩΝ
Ὁ νέος ὑπεύθυνος τοῦ Βατικανοῦ διὰ τὴν ἕνωσιν τῶν «ἐκκλησιῶν» καὶ τὸ ἱστορικὸν χρέος τῆς Ἱεραρχίας
ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΙΕΡΑΡΧΩΝ ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΕΟΛΟΓΙΚΟΝ ΔΙΑΛΟΓΟΝ ΜΕΤΑ ΤΩΝ ΠΑΠΙΚΩΝ
Ὁ νέος ὑπεύθυνος τοῦ Βατικανοῦ διὰ τὴν ἕνωσιν τῶν «ἐκκλησιῶν» καὶ τὸ ἱστορικὸν χρέος τῆς Ἱεραρχίας
Γράφει ο κ. Γ.Ζερβός
ΕΥΡΙΣΚΟΜΕΘΑ εἰς τὴν καρδίαν τοῦ θέρους. Τὴν περίοδον αὐτὴν ἐπέλεξεν ὁ Πάπας, διὰ νὰ ἀπευθύνη μηνύματα πρὸς τοὺς Ὀρθοδόξους. Καὶ τὰ μηνύματα εἶναι πολλὰ καὶ συγκλονιστικά. Τὰ ἀποστέλλει διὰ τῆς ἀντικαταστάσεως τοῦ ὑπευθύνου τοῦ Βατικανοῦ διὰ τὴν ἑνότητα τῶν «Ἐκκλησιῶν» Καρδιναλλίου Βάλτερ Κάσπερ ὑπὸ ἑνὸς σκληροπυρηνικοῦ διδασκάλου τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, εἰδικευμένου εἰς θέματα ἀφορῶντα τὸν θεολογικὸν διάλογον Ὀρθοδόξων–Παπικῶν καὶ εἰς θέματα ἀφορῶντα τὸν Ἑβραϊσμόν......
Ὁ ἀντικαταστάτης τοῦ Καρδιναλίου Βάλτερ Κάσπερ «ἐπίσκοπος» τῆς Βασιλείας τῆς Ἑλβετίας κ. Κούρτ Κόχ, ὁ ὁποῖος προεβιβάσθη εἰς «Ἀρχιεπίσκοπον» ἔχει θεοποιήσει τὸν Οἰκουμενισμὸν καὶ ὅλας τὰς ἀποφάσεις τῆς Β´ Βατικανίου Συνόδου, ἡ ὁποία διεκήρυξεν (1964–1965) ὅτι μὲ σημαίαν τὸν Οἰκουμενισμὸν καὶ τὴν διπλωματίαν τῆς «ἀγάπης» θὰ προχωρήση εἰς τὴν μεγάλην προσπάθειαν διὰ τὴνἝνωσιν τῶν «Ἐκκλησιῶν», ἄνευ παραιτήσεως τοῦ Παπισμοῦ ἐκ τῶν αἱρέσεων τοῦ Φιλιόκβε, τοῦ ἀλαθήτου τοῦ Πάπα (ἐπίγειος θεὸς) καὶ τοῦ Πρωτείου. Ἡ τοποθέτησις τοῦ Κοὺρτ Κὸχ εἰς τὴν σημαντικὴν αὐτὴν θέσιν τοῦ Βατικανοῦ γίνεται εἰς μίαν περίοδον κατὰ τὴν ὁποίαν Ὀρθόδοξοι Ἱεράρχαι, ἀλλὰ καὶ ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης χαρακτηρίζουν τὸ Βατικανὸν ἀδελφὴ Ἐκκλησία μετὰ τῆς ὁποίας ὑπῆρξε διαίρεσις. Δὲν ὁμιλοῦν διὰ αἵρεσιν, ἀλλὰ διὰ κανονικὴν Ἐκκλησίαν, ἐνῶ οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας ὡμίλουν περὶ αἱρέσεως. Συμβαίνει δὲ τὰς ἀπόψεις αὐτὰς νὰ καταθέτουν δημοσίως καὶ Ἱεράρχαι τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας, οἱ ὁποῖοι συμμετέχουν εἰς τὸν διάλογον Ὀρθοδόξων – Παπικῶν. Δὲν ὁμιλοῦμεν διὰ τὸν Μητροπολίτην Περγάμου, ὁ ὁποῖος στερεῖται Ποιμνίου, ἔχει πρωταγωνιστικὸν ρόλον εἰς τοὺς διαλόγους μετὰ τῶν ἑτεροδόξων καὶ ἀποτελεῖ τὴν «χαρὰν» τῶν Οἰκουμενιστῶν καὶ τῶν Παπικῶν εἰς τοὺς διαλόγους, ἀλλὰ διὰ Ἱεράρχας τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας.
Ὁ πιστὸς λαὸς ἔχει ἀποδείξει τόσον μὲ τὴν στάσιν του ὅσον καὶ μὲ τὸν θερμὸν ἐναγκαλισμὸν τῆς «Ὁμολογίας Πίστεως» ὅτι δὲν ἐμπιστεύεται τοὺς ἐκπροσώπους τῆς Ὀρθοδοξίας εἰς τοὺς διαλόγους. Ὁ πιστὸς λαὸς εἶναι πολλαπλασίως περισσότερον ἀνήσυχος μετὰ τὸν διορισμὸν τοῦ Κοὺρτ Κὸχ εἰς τὴν θέσιν τοῦ ὑπευθύνου τοῦ Βατικανοῦ διὰ τὴν ἑνότητα τῶν «ἐκκλησιῶν». Ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ὀφείλει νὰ ἀφουγκρασθῆ τὴν ἀνησυχίαν τοῦ πιστοῦ λαοῦ καὶ νὰ τὸ ἀποδείξη ἐμπράκτως μὲ ἐνεργείας καὶ ἀποφάσεις, αἱ ὁποῖαι θὰ καθησυχάζουν τὸν λαόν, ἀλλὰ καὶ τὸν ἔντιμον κλῆρον. Ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἱεραρχίας ὀφείλει, ἐν ὄψει τοῦ ἐπικειμένου θεολογικοῦ Διαλόγου διὰ τὸ πρωτεῖον τοῦ Πάπα, ἀλλὰ καὶ τοὺς ἐν γένει θεολογικοὺς διαλόγους μετὰ τῶν Παπικῶν, νὰ καθορίση τὸ πλαίσιον τοῦ Διαλόγου καὶ νὰ θέση «κόκκινας γραμμάς» εἰς αὐτόν. Δὲν εἶναι δυνατὸν οἱ Ἱεράρχαι τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος νὰ αὐτοσχεδιάζουν εἰς τοὺς Διαλόγους ἢ νὰ συνταυτίζωνται μὲ θέσεις τῶν ἐκπροσώπων τοῦ Φαναρίου, αἱ ὁποῖαι προκαλοῦν ἀντιδράσεις Ἱεραρχῶν, Κληρικῶν, Ἱερομονάχων, Θεολόγων καὶ τῶν λαϊκῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας. Ὑπενθυμίζομεν ὅτι τὸν καθορισμὸν Πλαισίου, ὑπὸ τῆς Ἱεραρχίας, εἰς τὸν Διάλογον εἶχον ζητήσει Μητροπολῖται (καὶ τοῦ κλίματος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου) ὅταν ὁ μακαριστὸς Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν κυρὸς Χριστόδουλος εἶχεν ἀνατρέψει τὴν ἀπόφασιν τῆς Ἱεραρχίας καὶ μὲ ἀπόφασιν τῆς ΔΙΣ εἶχε μεταβῆ, ἕξ μῆνας πρὸ τῆς ἀσθενείας του, εἰς τὸ Βατικανόν. Ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἱεραρχίας ὀφείλει, ἐπίσης, νὰ ἀντικαταστήση τὴν παροῦσαν ἀντιπροσωπείαν τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος εἰς τοὺς θεολογικοὺς Διαλόγους, διότι κάποια μέλη της ἔχουν κλονίσει τὴν ἐμπιστοσύνην τοῦ πιστοῦ λαοῦ, ἀλλὰ ἀκόμη καὶ Ἱεραρχῶν. Ὡς ἐκ τούτου τοιαῦτα πρόσωπα δὲν δύνανται νὰ ἐκπροσωποῦν τὴν Ἐκκλησίαν. Αὐτὰ τὰ πρόσωπα τῶν Μητροπολιτῶν ἠμπορεῖ νὰ ἱκανοποιοῦν μὲ τὰς θέσεις καὶ τὰς δηλώσεις των τὸ Φανάρι ἢ τοὺς Παπικούς, ἀλλὰ προκαλοῦν τὴν ἀντίδρασιν Ἱεραρχῶν, κληρικῶν καὶ τῶν λαϊκῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας. Ἠμπορεῖ νὰ ἔχουν τὰς καλυτέρας τῶν προθέσεων καὶ νὰ ἔχουν παρεξηγηθῆ ἀπὸ τὸν τρόπον, μὲ τὸν ὁποῖον ἀπαντοῦν ἐπὶ διαφόρων Ἐκκλησιαστικῶν ζητημάτων. Ἔχουν κλονίσει ὅμως τὴν ἐμπιστοσύνην κλήρου καὶ λαοῦ καὶ πρέπει νὰ ἀντικατασταθοῦν μὲ ἄλλα μέλη τῆς Ἱεραρχίας, τὰ ὁποῖα ἔχουν γενναῖον Ὀρθόδοξον φρόνημα (ἀνεξαρτήτως ἐὰν δὲν ὡμίλουν περὶ αὐτῶν τῶν ζητημάτων δημοσίως), ἔχουν ἀκεραίαν τὴν Πίστιν, γνωρίζουν τὰς μεθοδεύσεις, τὰς πανουργίας καὶ τὴν αἵρεσιν τῶν Παπικῶν, δοξάζουν τοὺς Ἁγίους Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας σεβόμενοι καὶ ἐφαρμόζοντες τὰς παρακαταθήκας των ἔναντι τῶν πλανεμένων Χριστιανῶν καὶ ἔχουν βαθεῖαν θεολογικὴν γνῶσιν περὶ τοῦ σχίσματος καὶ τῶν Παπικῶν. Εἰς τὴν ἀντιπροσωπείαν τῶν θεολογικῶν διαλόγων (Δι᾽ ἡμᾶς δὲν ἔπρεπε νὰ γίνωνται, ἀφοῦ οἱ Παπικοὶ εἶναι ἀμετανόητοι εἰς τὴν αἵρεσιν καὶ ἀμετακίνητοι εἰς τὰς θέσεις των) δὲν πρέπει νὰ συμμετέχουν Ὀρθόδοξοι Ἱεράρχαι, οἱ ὁποῖοι εἰς θέματα τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ εἶναι σημαιοφόροι τοῦ νέου ὑπευθύνου τοῦ Βατικανοῦ διὰ τὴν ἕνωσιν τῶν «ἐκκλησιῶν». Ὅταν εἰς τὴν μεικτὴν ἐπιτροπὴν τοῦ θεολογικοῦ διαλόγου Παπικοὶ καὶ Ὀρθόδοξοι συναγωνίζωνται νὰ ἀποδείξουν ποῖος εἶναι «Βασιλικώτερος τοῦ Πάπα καὶ τῆς Β´ Βατικανίου Συνόδου» τότε γνωρίζομεν ὅτι τὰ ἀποτελέσματα θὰ εἶναι εἰς Βάρος τῆς Ὀρθοδοξίας. Ὅταν ὁ νέος ὑπεύθυνος τοῦ Βατικανοῦ διὰ τὴν ἑνότητα τῶν «Ἐκκλησιῶν» ἀπευθύνη «θερμὸν ἀγωνιστικὸν χαιρετισμὸν» εἰς τὴν Ἑλληνορθόδοξον ἀντιπροσωπείαν τοῦ Διαλόγου καὶ ὁμιλεῖ πολὺ κολακευτικῶς διὰ τὸ Οἰκουμενιστικὸν φρόνημα κάποιων διακεκριμένων μελῶν της, τότε ὁ κλονισμὸς τῆς ἐμπιστοσύνης πρὸς τὴν Ὀρθόδοξον ἀντιπροσωπείαν μεγαλώνει καὶ ἡ διαμορφωθεῖσα ἄποψις περὶ προδοσίας τῆς Πίστεως ἑδραιώνεται. Τὰ μέλη τῆς Ὀρθοδόξου ἀντιπροσωπείας ἀπεδέχθησαν τὸν κολακευτικὸν λόγον τοῦ «ἐκλαμπροτάτου ἀρχιεπισκόπου» τοῦ Βατικανοῦ καὶ δὲν τοῦ ἀπήντησαν. Ὅπως δὲν ἐσχολίασαν καὶ μίαν συνέντευξιν τοῦ «ἐκλαμπροτάτου ἀρχιεπισκόπου» (σημ. «Θρησκευτικά»: την αναδημοσιεύουμε στο τέλος του άρθρου), συμφώνως μὲ τὴν ὁποίαν οὐσιαστικὴ «κεφαλὴ» τοῦ Οἰκουμενισμοῦ εἶναι ὁ Χριστός, ὅταν ὅλοι γνωρίζωμεν ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι ἡ κεφαλὴ τῆς Οἰκουμενικῆς Ἐκκλησίας καὶ εἰς οὐδεμίαν περίπτωσιν κεφαλὴ τῆς Παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Διὰ αὐτὸ καλοῦμεν τὴν Ἱερὰν Σύνοδον τῆς Ἱεραρχίας εἰς ἀφύπνησιν, ἐγρήγορσιν καὶ εἰς τὴν χάραξιν στρατηγικῆς ἔναντι τοῦ Βατικανοῦ.
Γ. Ζερβὸς
_________________________________
πηγή: romfea.gr
ΕΥΡΙΣΚΟΜΕΘΑ εἰς τὴν καρδίαν τοῦ θέρους. Τὴν περίοδον αὐτὴν ἐπέλεξεν ὁ Πάπας, διὰ νὰ ἀπευθύνη μηνύματα πρὸς τοὺς Ὀρθοδόξους. Καὶ τὰ μηνύματα εἶναι πολλὰ καὶ συγκλονιστικά. Τὰ ἀποστέλλει διὰ τῆς ἀντικαταστάσεως τοῦ ὑπευθύνου τοῦ Βατικανοῦ διὰ τὴν ἑνότητα τῶν «Ἐκκλησιῶν» Καρδιναλλίου Βάλτερ Κάσπερ ὑπὸ ἑνὸς σκληροπυρηνικοῦ διδασκάλου τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, εἰδικευμένου εἰς θέματα ἀφορῶντα τὸν θεολογικὸν διάλογον Ὀρθοδόξων–Παπικῶν καὶ εἰς θέματα ἀφορῶντα τὸν Ἑβραϊσμόν......
Ὁ ἀντικαταστάτης τοῦ Καρδιναλίου Βάλτερ Κάσπερ «ἐπίσκοπος» τῆς Βασιλείας τῆς Ἑλβετίας κ. Κούρτ Κόχ, ὁ ὁποῖος προεβιβάσθη εἰς «Ἀρχιεπίσκοπον» ἔχει θεοποιήσει τὸν Οἰκουμενισμὸν καὶ ὅλας τὰς ἀποφάσεις τῆς Β´ Βατικανίου Συνόδου, ἡ ὁποία διεκήρυξεν (1964–1965) ὅτι μὲ σημαίαν τὸν Οἰκουμενισμὸν καὶ τὴν διπλωματίαν τῆς «ἀγάπης» θὰ προχωρήση εἰς τὴν μεγάλην προσπάθειαν διὰ τὴνἝνωσιν τῶν «Ἐκκλησιῶν», ἄνευ παραιτήσεως τοῦ Παπισμοῦ ἐκ τῶν αἱρέσεων τοῦ Φιλιόκβε, τοῦ ἀλαθήτου τοῦ Πάπα (ἐπίγειος θεὸς) καὶ τοῦ Πρωτείου. Ἡ τοποθέτησις τοῦ Κοὺρτ Κὸχ εἰς τὴν σημαντικὴν αὐτὴν θέσιν τοῦ Βατικανοῦ γίνεται εἰς μίαν περίοδον κατὰ τὴν ὁποίαν Ὀρθόδοξοι Ἱεράρχαι, ἀλλὰ καὶ ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης χαρακτηρίζουν τὸ Βατικανὸν ἀδελφὴ Ἐκκλησία μετὰ τῆς ὁποίας ὑπῆρξε διαίρεσις. Δὲν ὁμιλοῦν διὰ αἵρεσιν, ἀλλὰ διὰ κανονικὴν Ἐκκλησίαν, ἐνῶ οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας ὡμίλουν περὶ αἱρέσεως. Συμβαίνει δὲ τὰς ἀπόψεις αὐτὰς νὰ καταθέτουν δημοσίως καὶ Ἱεράρχαι τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας, οἱ ὁποῖοι συμμετέχουν εἰς τὸν διάλογον Ὀρθοδόξων – Παπικῶν. Δὲν ὁμιλοῦμεν διὰ τὸν Μητροπολίτην Περγάμου, ὁ ὁποῖος στερεῖται Ποιμνίου, ἔχει πρωταγωνιστικὸν ρόλον εἰς τοὺς διαλόγους μετὰ τῶν ἑτεροδόξων καὶ ἀποτελεῖ τὴν «χαρὰν» τῶν Οἰκουμενιστῶν καὶ τῶν Παπικῶν εἰς τοὺς διαλόγους, ἀλλὰ διὰ Ἱεράρχας τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας.
Ὁ πιστὸς λαὸς ἔχει ἀποδείξει τόσον μὲ τὴν στάσιν του ὅσον καὶ μὲ τὸν θερμὸν ἐναγκαλισμὸν τῆς «Ὁμολογίας Πίστεως» ὅτι δὲν ἐμπιστεύεται τοὺς ἐκπροσώπους τῆς Ὀρθοδοξίας εἰς τοὺς διαλόγους. Ὁ πιστὸς λαὸς εἶναι πολλαπλασίως περισσότερον ἀνήσυχος μετὰ τὸν διορισμὸν τοῦ Κοὺρτ Κὸχ εἰς τὴν θέσιν τοῦ ὑπευθύνου τοῦ Βατικανοῦ διὰ τὴν ἑνότητα τῶν «ἐκκλησιῶν». Ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ὀφείλει νὰ ἀφουγκρασθῆ τὴν ἀνησυχίαν τοῦ πιστοῦ λαοῦ καὶ νὰ τὸ ἀποδείξη ἐμπράκτως μὲ ἐνεργείας καὶ ἀποφάσεις, αἱ ὁποῖαι θὰ καθησυχάζουν τὸν λαόν, ἀλλὰ καὶ τὸν ἔντιμον κλῆρον. Ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἱεραρχίας ὀφείλει, ἐν ὄψει τοῦ ἐπικειμένου θεολογικοῦ Διαλόγου διὰ τὸ πρωτεῖον τοῦ Πάπα, ἀλλὰ καὶ τοὺς ἐν γένει θεολογικοὺς διαλόγους μετὰ τῶν Παπικῶν, νὰ καθορίση τὸ πλαίσιον τοῦ Διαλόγου καὶ νὰ θέση «κόκκινας γραμμάς» εἰς αὐτόν. Δὲν εἶναι δυνατὸν οἱ Ἱεράρχαι τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος νὰ αὐτοσχεδιάζουν εἰς τοὺς Διαλόγους ἢ νὰ συνταυτίζωνται μὲ θέσεις τῶν ἐκπροσώπων τοῦ Φαναρίου, αἱ ὁποῖαι προκαλοῦν ἀντιδράσεις Ἱεραρχῶν, Κληρικῶν, Ἱερομονάχων, Θεολόγων καὶ τῶν λαϊκῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας. Ὑπενθυμίζομεν ὅτι τὸν καθορισμὸν Πλαισίου, ὑπὸ τῆς Ἱεραρχίας, εἰς τὸν Διάλογον εἶχον ζητήσει Μητροπολῖται (καὶ τοῦ κλίματος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου) ὅταν ὁ μακαριστὸς Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν κυρὸς Χριστόδουλος εἶχεν ἀνατρέψει τὴν ἀπόφασιν τῆς Ἱεραρχίας καὶ μὲ ἀπόφασιν τῆς ΔΙΣ εἶχε μεταβῆ, ἕξ μῆνας πρὸ τῆς ἀσθενείας του, εἰς τὸ Βατικανόν. Ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἱεραρχίας ὀφείλει, ἐπίσης, νὰ ἀντικαταστήση τὴν παροῦσαν ἀντιπροσωπείαν τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος εἰς τοὺς θεολογικοὺς Διαλόγους, διότι κάποια μέλη της ἔχουν κλονίσει τὴν ἐμπιστοσύνην τοῦ πιστοῦ λαοῦ, ἀλλὰ ἀκόμη καὶ Ἱεραρχῶν. Ὡς ἐκ τούτου τοιαῦτα πρόσωπα δὲν δύνανται νὰ ἐκπροσωποῦν τὴν Ἐκκλησίαν. Αὐτὰ τὰ πρόσωπα τῶν Μητροπολιτῶν ἠμπορεῖ νὰ ἱκανοποιοῦν μὲ τὰς θέσεις καὶ τὰς δηλώσεις των τὸ Φανάρι ἢ τοὺς Παπικούς, ἀλλὰ προκαλοῦν τὴν ἀντίδρασιν Ἱεραρχῶν, κληρικῶν καὶ τῶν λαϊκῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας. Ἠμπορεῖ νὰ ἔχουν τὰς καλυτέρας τῶν προθέσεων καὶ νὰ ἔχουν παρεξηγηθῆ ἀπὸ τὸν τρόπον, μὲ τὸν ὁποῖον ἀπαντοῦν ἐπὶ διαφόρων Ἐκκλησιαστικῶν ζητημάτων. Ἔχουν κλονίσει ὅμως τὴν ἐμπιστοσύνην κλήρου καὶ λαοῦ καὶ πρέπει νὰ ἀντικατασταθοῦν μὲ ἄλλα μέλη τῆς Ἱεραρχίας, τὰ ὁποῖα ἔχουν γενναῖον Ὀρθόδοξον φρόνημα (ἀνεξαρτήτως ἐὰν δὲν ὡμίλουν περὶ αὐτῶν τῶν ζητημάτων δημοσίως), ἔχουν ἀκεραίαν τὴν Πίστιν, γνωρίζουν τὰς μεθοδεύσεις, τὰς πανουργίας καὶ τὴν αἵρεσιν τῶν Παπικῶν, δοξάζουν τοὺς Ἁγίους Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας σεβόμενοι καὶ ἐφαρμόζοντες τὰς παρακαταθήκας των ἔναντι τῶν πλανεμένων Χριστιανῶν καὶ ἔχουν βαθεῖαν θεολογικὴν γνῶσιν περὶ τοῦ σχίσματος καὶ τῶν Παπικῶν. Εἰς τὴν ἀντιπροσωπείαν τῶν θεολογικῶν διαλόγων (Δι᾽ ἡμᾶς δὲν ἔπρεπε νὰ γίνωνται, ἀφοῦ οἱ Παπικοὶ εἶναι ἀμετανόητοι εἰς τὴν αἵρεσιν καὶ ἀμετακίνητοι εἰς τὰς θέσεις των) δὲν πρέπει νὰ συμμετέχουν Ὀρθόδοξοι Ἱεράρχαι, οἱ ὁποῖοι εἰς θέματα τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ εἶναι σημαιοφόροι τοῦ νέου ὑπευθύνου τοῦ Βατικανοῦ διὰ τὴν ἕνωσιν τῶν «ἐκκλησιῶν». Ὅταν εἰς τὴν μεικτὴν ἐπιτροπὴν τοῦ θεολογικοῦ διαλόγου Παπικοὶ καὶ Ὀρθόδοξοι συναγωνίζωνται νὰ ἀποδείξουν ποῖος εἶναι «Βασιλικώτερος τοῦ Πάπα καὶ τῆς Β´ Βατικανίου Συνόδου» τότε γνωρίζομεν ὅτι τὰ ἀποτελέσματα θὰ εἶναι εἰς Βάρος τῆς Ὀρθοδοξίας. Ὅταν ὁ νέος ὑπεύθυνος τοῦ Βατικανοῦ διὰ τὴν ἑνότητα τῶν «Ἐκκλησιῶν» ἀπευθύνη «θερμὸν ἀγωνιστικὸν χαιρετισμὸν» εἰς τὴν Ἑλληνορθόδοξον ἀντιπροσωπείαν τοῦ Διαλόγου καὶ ὁμιλεῖ πολὺ κολακευτικῶς διὰ τὸ Οἰκουμενιστικὸν φρόνημα κάποιων διακεκριμένων μελῶν της, τότε ὁ κλονισμὸς τῆς ἐμπιστοσύνης πρὸς τὴν Ὀρθόδοξον ἀντιπροσωπείαν μεγαλώνει καὶ ἡ διαμορφωθεῖσα ἄποψις περὶ προδοσίας τῆς Πίστεως ἑδραιώνεται. Τὰ μέλη τῆς Ὀρθοδόξου ἀντιπροσωπείας ἀπεδέχθησαν τὸν κολακευτικὸν λόγον τοῦ «ἐκλαμπροτάτου ἀρχιεπισκόπου» τοῦ Βατικανοῦ καὶ δὲν τοῦ ἀπήντησαν. Ὅπως δὲν ἐσχολίασαν καὶ μίαν συνέντευξιν τοῦ «ἐκλαμπροτάτου ἀρχιεπισκόπου» (σημ. «Θρησκευτικά»: την αναδημοσιεύουμε στο τέλος του άρθρου), συμφώνως μὲ τὴν ὁποίαν οὐσιαστικὴ «κεφαλὴ» τοῦ Οἰκουμενισμοῦ εἶναι ὁ Χριστός, ὅταν ὅλοι γνωρίζωμεν ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι ἡ κεφαλὴ τῆς Οἰκουμενικῆς Ἐκκλησίας καὶ εἰς οὐδεμίαν περίπτωσιν κεφαλὴ τῆς Παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Διὰ αὐτὸ καλοῦμεν τὴν Ἱερὰν Σύνοδον τῆς Ἱεραρχίας εἰς ἀφύπνησιν, ἐγρήγορσιν καὶ εἰς τὴν χάραξιν στρατηγικῆς ἔναντι τοῦ Βατικανοῦ.
Γ. Ζερβὸς
_________________________________
πηγή: romfea.gr
Koch: "Οι άνθρωποι δεν μπορούν να κάνουν την ένωση, που είναι δώρο του Αγίου Πνεύματος"
Την 1η Ιουλίου 2010, μετά από παραίτηση του Καρδινάλιου Βάλτερ Κάσπερ, από την θέση του Προέδρου του Ποντιφικού Συμβουλίου για την ενότητα των Χριστιανών, ανέλαβε ο επί 15 έτη Επίσκοπος Βασιλείας της Ελβετίας Kurt Koch, ο οποίος αμέσως μετά τον διορισμό του ανυψώθηκε σε Αρχιεπίσκοπο.
Το Πρακτορείο Εκκλησιαστικών Ειδήσεων «Romfea.gr», μετέφρασε αποκλειστικά από τα Ιταλικά την πρώτη συνέντευξή του, στο Πρακτορείο ZENIT.
Η συνέντευξη έχει ως εξής:
Πως δεχθήκατε, τον διορισμό Σας, σε Πρόεδρο του Ποντιφικού Συμβουλίου για την Ενότητα των Χριστιανών;
Για μένα είναι μια μεγάλη τιμή. Ο Άγιος Πατέρας μου εξέφρασε τον Φεβρουάριο, σε προσωπική ακρόαση, την επιθυμία του να ηγηθώ της υπηρεσίας αυτής.
Για μένα είναι μεγάλη χαρά, γιατί ο Οικουμενισμός υπήρξε πάντα στην καρδιά μου, διότι στη χώρα μου την Ελβετία, οι Προτεστάντες είναι πολύ κοντά μας. Επίσης έχω μεγάλο ενδιαφέρον για τις Ορθόδοξες Εκκλησίες.
Ποίες είναι οι κύριοι στόχοι του γραφείου αυτού;
Στην αρχή είναι αναγκαίο να τηρηθεί ένα πλήρης πανόραμα. Ήμουν μέλος αυτού του Συμβουλίου από το 2002, και συμμετείχα στο διάλογο με τους Ορθοδόξους.
Θέλω πρώτα να μιλήσω με όλους τους συνεργάτες μου, και τον Νοέμβριο θα έχουμε την πρώτη ολομέλεια. Ο πρώτος στόχος είναι να προετοιμάσουμε σωστά την συνάντηση αυτή, για να έχουμε μια συνολική ιδέα του Οικουμενισμού και να δούμε πως μπορούμε να προχωρήσουμε.
Ποια ήταν η εμπειρία Σας, ως Επίσκοπος Βασιλείας, ιδίως όσον αφορά τον Οικουμενισμό;
Οι Εκκλησίες και οι Εκκλησιαστικές Κοινότητες που γεννήθηκαν από την Μεταρρύθμιση στην Ελβετία είναι μια ειδική περίπτωση. Η μεγάλη πρόκληση είναι ο Οικουμενικός διάλογος μεταξύ Καθολικών και Ορθοδόξων.
Έχουμε ένα θεμέλιο πίστης, αλλά μια μεγάλη διαφορά κουλτούρας, ενώ στις Εκκλησίες της Μεταρρύθμισης το θεμέλιο της πίστης δεν είναι τόσο κοινό, το κοινό όμως είναι η κουλτούρα.
Μαζί τους υπάρχει ένας άλλος τρόπος να κάνουμε Οικουμενισμό, πράγμα που δεν είναι πάντα εύκολο.
Και η εμπειρία Σας, ως Προέδρου της Συνόδου των Επισκόπων της Ελβετίας;
Υπήρξα Αντιπρόεδρος για εννέα χρόνια και για τρία Πρόεδρος. Ήταν μια καλή εργασία. Ως Πρόεδρος άνοιξα πολύ το βλέμμα προς την Εκκλησία στην Ευρώπη, όμως η εργασία στην επαρχία μου συνεχιζόταν, γι΄ αυτό έπρεπε να αναζητηθούνε κοινά, πράγμα όμως που δεν είναι πάντα εύκολο.
Ποίος ο ρόλος της επιτροπής στο διάλογο με τους Εβραίους;
Σχετικά με τις σχέσεις μεταξύ Καθολικών και Εβραίων σ΄ αυτό το συμβούλιο των θρησκευτικών σχέσεων, ο Καρδινάλιος Κάσπερ έκανε πολλά για τη βελτίωση και την εμβάθυνση του διαλόγου.
Είναι πολύ σημαντικό να γνωριστούμε και να εμβαθύνουμε τις θρησκευτικές διαστάσεις σ΄ αυτές τις σχέσεις.
Ο πρώτος λόγος δεν αφορά στις πολιτικές σχέσεις, αλλά στις θρησκευτικές. Οι επισκέψεις του Αγίου Πατέρα στις Συναγωγές της Πολωνίας, της Νέας Υόρκης και της Ρώμης είναι σημάδια πολύ σημαντικά.
Πως αξιολογείτε τις προσπάθειες του Πάπα Βενέδικτου 16ου , όσον αφορά τις σχέσεις με Χριστιανούς άλλων ομολογιών;
Νομίζω ότι ο Άγιος Πατέρας έχει κάνει πολλά. Στην πρώτη ομιλία μετά την εκλογή του, δήλωσε ανοιχτά ότι ο «οικουμενισμός είναι μια πρόκληση που προέρχεται από τον Ιησού Χριστό και ότι ο διάλογος θεμελιώνεται στα κείμενα της Β΄ Βατικάνιας Συνόδου.
Κυρίως στα ποιμαντικά του ταξίδια, πάντα υπάρχει ένα τμήμα αφιερωμένο στον Οικουμενισμό. Ας πάρουμε για παράδειγμα το ταξίδι του, στην Αγγλία τον Σεπτέμβριο.
Δεν θα είναι εύκολο γιατί η κατάσταση των Αγγλικανών δεν είναι απλή, λέγεται όμως ότι ο Βενέδικτος ο 16ος , θέλει κυρίως τον Οικουμενικό διάλογο με τους Ορθόδοξους.
Για μένα είναι εντυπωσιακό. Ο Άγιος Πατέρας μου ζήτησε να κάνω αυτή την εργασία και ένα θέμα που υπογράμμισε πάρα πολύ, είναι ότι θέλει έναν επίσκοπο που γνωρίζει τις Εκκλησίες της Μεταρρύθμισης όχι μόνο από τα βιβλία, αλλά με βάση την πείρα του.
Αυτό μας δίνει να καταλάβουμε, πόσο σημαντικές είναι οι Εκκλησίες της Μεταρρύθμισης για τον Άγιο Πατέρα. Ως Καθηγητής έχει εργαστεί πολύ στον τομέα αυτό.
Ποίοι είναι ποιο σημαντικοί καρποί αυτών των διαλόγων;
Είναι πάντα δύσκολο να βλέπουμε τους καρπούς, γιατί βάση του Οικουμενισμού είναι η πνευματικότητα. Οι άνθρωποι δεν μπορούν να κάνουν την ένωση, που είναι δώρο του Αγίου Πνεύματος.
Μπορούμε να εμβαθύνουμε τον θεολογικό διάλογο και διάλογο της αγάπης, κυρίως όμως ευνοείται από τον Άγιο Πατέρα κατά τις συναντήσεις του, ο διάλογος της Αγάπης.
Ας μιλήσουμε για τις θρησκευτικές σέκτες. Πως μπορούμε να αντιμετωπίσουμε αυτή την πρόκληση;
Καταρχάς, η Εκκλησία πρέπει να αναρωτηθεί γιατί ο κόσμος πηγαίνει στις σέκτες. Γιατί δεν έρχονται σε εμάς; Γνωρίζω ότι η Σύνοδος για την διδασκαλία της πίστης έχει κάνει σημαντικά βήματα με τους Επισκόπους για να εξετάσει το θέμα αυτό.
Και πιστεύω ότι αυτό που έχει ξεκινήσει σωστά, μπορούμε να το συνεχίσουμε και να το εμβαθύνουμε.
Το Πρακτορείο Εκκλησιαστικών Ειδήσεων «Romfea.gr», μετέφρασε αποκλειστικά από τα Ιταλικά την πρώτη συνέντευξή του, στο Πρακτορείο ZENIT.
Η συνέντευξη έχει ως εξής:
Πως δεχθήκατε, τον διορισμό Σας, σε Πρόεδρο του Ποντιφικού Συμβουλίου για την Ενότητα των Χριστιανών;
Για μένα είναι μια μεγάλη τιμή. Ο Άγιος Πατέρας μου εξέφρασε τον Φεβρουάριο, σε προσωπική ακρόαση, την επιθυμία του να ηγηθώ της υπηρεσίας αυτής.
Για μένα είναι μεγάλη χαρά, γιατί ο Οικουμενισμός υπήρξε πάντα στην καρδιά μου, διότι στη χώρα μου την Ελβετία, οι Προτεστάντες είναι πολύ κοντά μας. Επίσης έχω μεγάλο ενδιαφέρον για τις Ορθόδοξες Εκκλησίες.
Ποίες είναι οι κύριοι στόχοι του γραφείου αυτού;
Στην αρχή είναι αναγκαίο να τηρηθεί ένα πλήρης πανόραμα. Ήμουν μέλος αυτού του Συμβουλίου από το 2002, και συμμετείχα στο διάλογο με τους Ορθοδόξους.
Θέλω πρώτα να μιλήσω με όλους τους συνεργάτες μου, και τον Νοέμβριο θα έχουμε την πρώτη ολομέλεια. Ο πρώτος στόχος είναι να προετοιμάσουμε σωστά την συνάντηση αυτή, για να έχουμε μια συνολική ιδέα του Οικουμενισμού και να δούμε πως μπορούμε να προχωρήσουμε.
Ποια ήταν η εμπειρία Σας, ως Επίσκοπος Βασιλείας, ιδίως όσον αφορά τον Οικουμενισμό;
Οι Εκκλησίες και οι Εκκλησιαστικές Κοινότητες που γεννήθηκαν από την Μεταρρύθμιση στην Ελβετία είναι μια ειδική περίπτωση. Η μεγάλη πρόκληση είναι ο Οικουμενικός διάλογος μεταξύ Καθολικών και Ορθοδόξων.
Έχουμε ένα θεμέλιο πίστης, αλλά μια μεγάλη διαφορά κουλτούρας, ενώ στις Εκκλησίες της Μεταρρύθμισης το θεμέλιο της πίστης δεν είναι τόσο κοινό, το κοινό όμως είναι η κουλτούρα.
Μαζί τους υπάρχει ένας άλλος τρόπος να κάνουμε Οικουμενισμό, πράγμα που δεν είναι πάντα εύκολο.
Και η εμπειρία Σας, ως Προέδρου της Συνόδου των Επισκόπων της Ελβετίας;
Υπήρξα Αντιπρόεδρος για εννέα χρόνια και για τρία Πρόεδρος. Ήταν μια καλή εργασία. Ως Πρόεδρος άνοιξα πολύ το βλέμμα προς την Εκκλησία στην Ευρώπη, όμως η εργασία στην επαρχία μου συνεχιζόταν, γι΄ αυτό έπρεπε να αναζητηθούνε κοινά, πράγμα όμως που δεν είναι πάντα εύκολο.
Ποίος ο ρόλος της επιτροπής στο διάλογο με τους Εβραίους;
Σχετικά με τις σχέσεις μεταξύ Καθολικών και Εβραίων σ΄ αυτό το συμβούλιο των θρησκευτικών σχέσεων, ο Καρδινάλιος Κάσπερ έκανε πολλά για τη βελτίωση και την εμβάθυνση του διαλόγου.
Είναι πολύ σημαντικό να γνωριστούμε και να εμβαθύνουμε τις θρησκευτικές διαστάσεις σ΄ αυτές τις σχέσεις.
Ο πρώτος λόγος δεν αφορά στις πολιτικές σχέσεις, αλλά στις θρησκευτικές. Οι επισκέψεις του Αγίου Πατέρα στις Συναγωγές της Πολωνίας, της Νέας Υόρκης και της Ρώμης είναι σημάδια πολύ σημαντικά.
Πως αξιολογείτε τις προσπάθειες του Πάπα Βενέδικτου 16ου , όσον αφορά τις σχέσεις με Χριστιανούς άλλων ομολογιών;
Νομίζω ότι ο Άγιος Πατέρας έχει κάνει πολλά. Στην πρώτη ομιλία μετά την εκλογή του, δήλωσε ανοιχτά ότι ο «οικουμενισμός είναι μια πρόκληση που προέρχεται από τον Ιησού Χριστό και ότι ο διάλογος θεμελιώνεται στα κείμενα της Β΄ Βατικάνιας Συνόδου.
Κυρίως στα ποιμαντικά του ταξίδια, πάντα υπάρχει ένα τμήμα αφιερωμένο στον Οικουμενισμό. Ας πάρουμε για παράδειγμα το ταξίδι του, στην Αγγλία τον Σεπτέμβριο.
Δεν θα είναι εύκολο γιατί η κατάσταση των Αγγλικανών δεν είναι απλή, λέγεται όμως ότι ο Βενέδικτος ο 16ος , θέλει κυρίως τον Οικουμενικό διάλογο με τους Ορθόδοξους.
Για μένα είναι εντυπωσιακό. Ο Άγιος Πατέρας μου ζήτησε να κάνω αυτή την εργασία και ένα θέμα που υπογράμμισε πάρα πολύ, είναι ότι θέλει έναν επίσκοπο που γνωρίζει τις Εκκλησίες της Μεταρρύθμισης όχι μόνο από τα βιβλία, αλλά με βάση την πείρα του.
Αυτό μας δίνει να καταλάβουμε, πόσο σημαντικές είναι οι Εκκλησίες της Μεταρρύθμισης για τον Άγιο Πατέρα. Ως Καθηγητής έχει εργαστεί πολύ στον τομέα αυτό.
Ποίοι είναι ποιο σημαντικοί καρποί αυτών των διαλόγων;
Είναι πάντα δύσκολο να βλέπουμε τους καρπούς, γιατί βάση του Οικουμενισμού είναι η πνευματικότητα. Οι άνθρωποι δεν μπορούν να κάνουν την ένωση, που είναι δώρο του Αγίου Πνεύματος.
Μπορούμε να εμβαθύνουμε τον θεολογικό διάλογο και διάλογο της αγάπης, κυρίως όμως ευνοείται από τον Άγιο Πατέρα κατά τις συναντήσεις του, ο διάλογος της Αγάπης.
Ας μιλήσουμε για τις θρησκευτικές σέκτες. Πως μπορούμε να αντιμετωπίσουμε αυτή την πρόκληση;
Καταρχάς, η Εκκλησία πρέπει να αναρωτηθεί γιατί ο κόσμος πηγαίνει στις σέκτες. Γιατί δεν έρχονται σε εμάς; Γνωρίζω ότι η Σύνοδος για την διδασκαλία της πίστης έχει κάνει σημαντικά βήματα με τους Επισκόπους για να εξετάσει το θέμα αυτό.
Και πιστεύω ότι αυτό που έχει ξεκινήσει σωστά, μπορούμε να το συνεχίσουμε και να το εμβαθύνουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου