πηγή: Ι.Μονή Παντοκράτορος ΜελισσοχωρίουΕΦΑΡΜΟΣΜΕNH ZEITGEIST-ΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΙΣΤΙΚΗ
(ήταν ο Ναπολέων ηλιακή θεότητα;)
(ήταν ο Ναπολέων ηλιακή θεότητα;)
Η άρνηση της ύπαρξης του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού είναι ένα πολύ παλιό παραμύθι. Τα πνευματικά του δικαιώματα δεν ανήκουν στους Zeitgeist-ές, ούτε και τα διεκδικούν. Και ενώ η άρνηση της ύπαρξης άλλων ιστορικών προσώπων, δεν θα είχαν καμιά επίδραση στην ιδιωτική και δημόσια ζωή μας, η άρνηση της ύπαρξης του Σωτήρα του ανθρωπίνου γένους έχει επιπτώσεις καταλυτικές και καταστροφικές στην παρούσα ζωή, πολύ δε περισσότερο στην μέλλουσα.......
Αυτός είναι ο βασικός λόγος που οι εχθροί της πίστεώς μας ανάλωσαν και αναλώνουν χρόνο και κόπο για να μας πείσουν ότι δεν υπήρξε, όπως πολύ σωστά επισημαίνει ο καθηγητής Παναγιώτης Τρεμπέλας στις Απολογητικές Μελέτες του. Ένας από τους παλαιούς αρνητές ήταν ο Charles Francois Dupuis (1742 – 1809), Φράγκος πολυμαθής. Στο μνημειώδες έργο του Origine de tous les Cultes, ou la Réligion Universelle, με πρώτη έκδοση το 1795, διετύπωσε τις θέσεις που με «θρησκευτική» ευλάβεια αναπαράγουν σήμερα όλοι σχεδόν οι μη σοβαροί αρνητές της ύπαρξης του Ιησού.
Πιο συγκεκριμένα, υποστήριξε ότι ο Χριστιανισμός ήταν μια πιο εξελιγμένη μορφή ηλιοκεντρικής λατρείας. Για τον Dupuis ο Ιησούς Χριστός ήταν ο ήλιος, οι δώδεκα απόστολοί Του ήταν προσωποποίηση των δώδεκα ζωδίων. Γι’ αυτό και η γέννησή Του συμπίπτει με την ακμή του χειμώνα, οπότε οι νύκτες έχουν την μεγαλύτερη διάρκεια και ο ήλιος φαίνεται να έχει νικηθεί από τις δυνάμεις του σκότους. Η ανάστασή Του συμπίπτει με την ανατολή της άνοιξης, οπότε οι μέρες ξεκινούν να μεγαλώνουν και το φως σταδιακά αρχίζει να θριαμβεύει έναντι του σκότους.
Κανονικά, θα έπρεπε εφόσον ο Ιησούς Χριστός αντιπροσωπεύει στην σκέψη του Dupuis τον ήλιο, η γέννησή του να συμπίπτει με την εαρινή ισημερία και ο θάνατός του με την χειμερινή, άλλα ήδη σε προηγούμενα κεφάλαια απορρίφθηκαν αυτά, οπότε δεν χρειάζεται να επανερχόμαστε. Απλώς για άλλη μια φορά προκαλούν έκπληξη αυτές οι παραδοξολογίες. Το άρθρο αυτό στηρίζεται ακριβώς στις παραδοξότητες αυτής της συλλογιστικής.
Όπως και σήμερα, έτσι και τότε οι απόψεις αυτές δεν έμειναν αναπάντητες. Ο Jean-Baptiste Pérès κατέδειξε τις αυθαιρεσίες και τους παραλογισμούς του Dupuis με σατυρικό τρόπο. Απάντησε με το έργο του Comme quoi Napoléon n’a jamais existé ou Grand Erratum, source d'un nombre infini d'errata à noter dans l'histoire du XIXe siècle (= Ωσάν ο Ναπολέων να μην υπήρξε ποτέ ή Grand Erratum, πηγή ενός ατέλειωτου πλήθους λαθών στην ιστορία του 19ου αιώνα), με πρώτη έκδοση το 1827. Το έργο κατατάσσεται στο είδος της πολεμικής σάτιρας. Σ’ αυτό ο Pérès εφαρμόζει την ίδια ακριβώς παράλογη συλλογιστική για ν’ αποδείξει ότι ο Ναπολέων δεν υπήρξε ποτέ.
Οι αναλογίες, τις οποίες προβάλλει είναι οι εξής:
1) - Ο ήλιος καλείται από τους αρχαίους ποιητές Φοίβος ή Απόλλων. Απόλλων, εκ του απόλλυμι σημαίνει τον Απολλύοντα, τον εξολοθρευτή. Πράγματι, στον Όμηρο οι ακτίνες του ήλιου μεταβλήθηκαν σε φλογερά βέλη, τα οποία εξολόθρευαν τους Έλληνες στην Τροία. Η εκδίκηση του Απόλλωνα προέκυψε από το περιστατικό μεταξύ του Αγαμέμνονα και της Χρυσιίδας, κόρης του απολλώνιου ιερέα Χρύση. Τα ίδια βέλη χρησιμοποιήθηκαν κατά τους ποιητές για την εξολόθρευση του Πύθωνα (Απολλόδωρος, Βιβλιοθήκη Α 4.1).
– Αντίστοιχα, το όνομα Ναπολέων, κατά τον Pérès, προέρχεται από το «ναι» και Απολλύων ή Απόλλων. Σημαίνει τον πραγματικό εξολοθρευτή, τον άνθρωπο, ο οποίος εξολόθρευσε την Λερναία Ύδρα της Γαλλικής Επανάστασης (εδώ ο Pérès κάνει λογοπαίγνιο με την λατινική ερμηνεία της λέξης revolutio – revolvo που την αντιστοιχεί με την συστροφή του φιδιού) και επέφερε τον θάνατο σε τόσους ανθρώπους κατά τις μάχες αυτού.
2) – Το οικογενειακό όνομα του Ναπολέοντα ήταν Βοναπάρτης, δηλ. Bona parte = καλό μέρος, που στο δυισμό αντιστοιχεί με το φως, ενώ το αντίθετο, mala parte, αντιστοιχεί στο σκοτάδι. Η έκφραση mala parte χρησιμοποιείται σε λατινόγλωσσο εξορκισμό (abi in malam partem)
3) – Ο Απόλλων κατά την μυθολογία γεννήθηκε σε νησί της Μεσογείου (Δήλος).
- Ο Ναπολέων επίσης γεννήθηκε σε νησί της Μεσογείου (Κορσική).
4) – Η μητέρα του Ναπολέοντα ονομαζόταν Laetitia (= χαρά).
- Η μητέρα του Απόλλωνα ήταν η Λητώ, αυτή που έδωσε χαρά στον κόσμο γεννώντας τον Ήλιο
5) – Ο Ναπολέων είχε τρεις αδελφές και τέσσερις αδελφούς, εκ των οποίων τρεις υπήρξαν βασιλιάδες.
– Ο Απόλλων είχε τρεις αδελφές, τις τρεις Χάριτες, και αδελφούς τις τέσσερις εποχές του έτους, οι οποίες στην Γαλλική γλώσσα είναι αρσενικού γένους. Από τις εποχές αυτές οι τρεις βασιλεύουν αλληλοδιαδόχως˙ η άνοιξη επί των λουλουδιών, το καλοκαίρι επί των δημητριακών και το φθινόπωρο επί των καρπών, ενώ η τέταρτη, ο χειμώνας, δεν βασιλεύει επ’ ουδενός, όπως και ο τέταρτος αδελφός του Ναπολέοντα. Για τον τέταρτο αυτό αδερφό σημειώνει ο Pérès, που έγινε δούκας του Canino, η αντιστοιχία με τον χειμώνα προκύπτει από την ερμηνεία της λέξης canis (= ασπρομάλλης). Χρησιμοποιεί, μάλιστα, έναν στίχο από τα Γεωργικά του Βιργίλιου (Cum gelidus crescit canis in montibus humor, Lib. I.44) για την περιγραφή μιας χειμωνιάτικης εικόνας.
6) – Ο Ναπολέων είχε δύο γυναίκες, την Ιωσηφίνα (Joséphine de Beauharnais), η οποία αντιστοιχεί στην άγονη σελήνη διότι δεν τεκνοποίησε μαζί της, και την Μαρία-Λουίζα (Αρχιδούκισσα της Αυστρίας) , που αντιστοιχεί στην εύφορη γη διότι του χάρισε ένα γιο (Napoleon Francis Joseph Charles ή Ναπολέων Β’).
7) – Ο γιος του γεννήθηκε στις 20 Μαρτίου (1811). Η γέννησή του συμπίπτει με την εαρινή ισημερία.
8) – Ο Ναπολέων είχε δώδεκα ενεργούς στρατηγούς και τέσσερις ανενεργούς. Οι δώδεκα πρώτοι αντιστοιχούν στα δώδεκα ζώδια.
9) – Ο Ναπολέων ήρθε από την ανατολή (Αίγυπτο), όταν ανέβηκε στον θρόνο της Γαλλίας. Κατέληξε στην δύση, δηλ. στην νήσο της Αγίας Ελένης, όπου και πέθανε. Αυτή είναι μια τέλεια αναπαράσταση του ήλιου, οποίος έρχεται από την ανατολή για να βασιλεύσει επί του κόσμου πριν πεθάνει στην δύση.
10) - Η βασιλεία του διήρκησε δώδεκα χρόνια, όπως οι δώδεκα ώρες της ημέρας.
11) - Σύμφωνα με τον μύθο του Ναπολέοντα, αυτός κατάφερε να επιβληθεί στον Νότο αλλά όχι στον Βορά. Παρόμοια και ο ήλιος, μετά την εαρινή ισημερία, προσπαθεί να «εκστρατεύσει» βόρεια, αλλά όταν συναντά το Βόρειο Σέλας (Aurora Borealis) ηττάται και υπαναχωρεί νότια. Την περίοδο αυτή βρίσκεται στον τροπικό του Καρκίνου, που πήρε το όνομά του, κατά τον Μακρόβιο, από τον τρόπο της υποχώρησης του ήλιου, όπως το περπάτημα του κάβουρα.
- Το παραπάνω φαινόμενο έδωσε το έναυσμα για την μυθολογική εκστρατεία του Ναπολέοντα στην Ρωσία, την ταπεινωτική ήττα του, και την υποχώρησή του.
Από τις παραπάνω αναλογίες μπορεί να βγει άνετα το συμπέρασμα, ότι ο Ναπολέων δεν υπήρξε ποτέ, και η ιστορία του είναι ένας ακόμα αλληγορικός μύθος ηλιοκεντρικής λατρείας, Αυτό, βέβαια, αν το μυαλό μας λειτουργούσε με zeitgeist-ό τρόπο και αρεσκόταν σε παράλογα παραμύθια. Η αλήθεια είναι διαφορετική. Ο Ναπολέων υπήρξε.
Ο Ιησούς Χριστός υπήρξε, και είναι ο Θεάνθρωπος και Σωτήρας του ανθρωπίνου γένους. Την ύπαρξή του μαρτυρεί η ιστορία, Χριστιανική και εξωχριστιανική, πολύ δε περισσότερο το γεγονός ότι με τη δύναμη Του η Εκκλησία υπερνικά κάθε εμπόδιο και αναδεικνύει σε κάθε εποχή Μάρτυρες, Ομολογητές, Ασκητές και Γέροντες, με δραστηριότητα και έργα τα οποία υπερβαίνουν τον χρόνο και οποιοδήποτε ενδοκοσμικό μέτρο σύγκρισης και ερμηνείας τους.
Η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι το μοναδικό φαινόμενο της ανθρωπότητος που άλλαξε την ιστορία και αποδεικνύεται ακατάβλητο για χιλιάδες χρόνια, ενώ όλα τα ανθρώπινα κατασκευάσματα μύθοι, οργανώσεις ιδεολογίες και ποικίλα ρεύματα πέφτουν και χάνονται σαν τα φύλλα στον άνεμο. Γι' αυτόν τον λόγο η Εκκλησία είναι ο μόνιμος στόχος όλων αυτών των πρόσκαιρων συστημάτων και όμως πολεμουμένη νικά ενώ οι εχθροί της "πίπτοντες επί των λίθων του Θεανθρώπου Χριστού και της Εκκλησίας συνθλώνται" και εξαφανίζονται.
Αυτός είναι ο βασικός λόγος που οι εχθροί της πίστεώς μας ανάλωσαν και αναλώνουν χρόνο και κόπο για να μας πείσουν ότι δεν υπήρξε, όπως πολύ σωστά επισημαίνει ο καθηγητής Παναγιώτης Τρεμπέλας στις Απολογητικές Μελέτες του. Ένας από τους παλαιούς αρνητές ήταν ο Charles Francois Dupuis (1742 – 1809), Φράγκος πολυμαθής. Στο μνημειώδες έργο του Origine de tous les Cultes, ou la Réligion Universelle, με πρώτη έκδοση το 1795, διετύπωσε τις θέσεις που με «θρησκευτική» ευλάβεια αναπαράγουν σήμερα όλοι σχεδόν οι μη σοβαροί αρνητές της ύπαρξης του Ιησού.
Πιο συγκεκριμένα, υποστήριξε ότι ο Χριστιανισμός ήταν μια πιο εξελιγμένη μορφή ηλιοκεντρικής λατρείας. Για τον Dupuis ο Ιησούς Χριστός ήταν ο ήλιος, οι δώδεκα απόστολοί Του ήταν προσωποποίηση των δώδεκα ζωδίων. Γι’ αυτό και η γέννησή Του συμπίπτει με την ακμή του χειμώνα, οπότε οι νύκτες έχουν την μεγαλύτερη διάρκεια και ο ήλιος φαίνεται να έχει νικηθεί από τις δυνάμεις του σκότους. Η ανάστασή Του συμπίπτει με την ανατολή της άνοιξης, οπότε οι μέρες ξεκινούν να μεγαλώνουν και το φως σταδιακά αρχίζει να θριαμβεύει έναντι του σκότους.
Κανονικά, θα έπρεπε εφόσον ο Ιησούς Χριστός αντιπροσωπεύει στην σκέψη του Dupuis τον ήλιο, η γέννησή του να συμπίπτει με την εαρινή ισημερία και ο θάνατός του με την χειμερινή, άλλα ήδη σε προηγούμενα κεφάλαια απορρίφθηκαν αυτά, οπότε δεν χρειάζεται να επανερχόμαστε. Απλώς για άλλη μια φορά προκαλούν έκπληξη αυτές οι παραδοξολογίες. Το άρθρο αυτό στηρίζεται ακριβώς στις παραδοξότητες αυτής της συλλογιστικής.
Όπως και σήμερα, έτσι και τότε οι απόψεις αυτές δεν έμειναν αναπάντητες. Ο Jean-Baptiste Pérès κατέδειξε τις αυθαιρεσίες και τους παραλογισμούς του Dupuis με σατυρικό τρόπο. Απάντησε με το έργο του Comme quoi Napoléon n’a jamais existé ou Grand Erratum, source d'un nombre infini d'errata à noter dans l'histoire du XIXe siècle (= Ωσάν ο Ναπολέων να μην υπήρξε ποτέ ή Grand Erratum, πηγή ενός ατέλειωτου πλήθους λαθών στην ιστορία του 19ου αιώνα), με πρώτη έκδοση το 1827. Το έργο κατατάσσεται στο είδος της πολεμικής σάτιρας. Σ’ αυτό ο Pérès εφαρμόζει την ίδια ακριβώς παράλογη συλλογιστική για ν’ αποδείξει ότι ο Ναπολέων δεν υπήρξε ποτέ.
Οι αναλογίες, τις οποίες προβάλλει είναι οι εξής:
1) - Ο ήλιος καλείται από τους αρχαίους ποιητές Φοίβος ή Απόλλων. Απόλλων, εκ του απόλλυμι σημαίνει τον Απολλύοντα, τον εξολοθρευτή. Πράγματι, στον Όμηρο οι ακτίνες του ήλιου μεταβλήθηκαν σε φλογερά βέλη, τα οποία εξολόθρευαν τους Έλληνες στην Τροία. Η εκδίκηση του Απόλλωνα προέκυψε από το περιστατικό μεταξύ του Αγαμέμνονα και της Χρυσιίδας, κόρης του απολλώνιου ιερέα Χρύση. Τα ίδια βέλη χρησιμοποιήθηκαν κατά τους ποιητές για την εξολόθρευση του Πύθωνα (Απολλόδωρος, Βιβλιοθήκη Α 4.1).
– Αντίστοιχα, το όνομα Ναπολέων, κατά τον Pérès, προέρχεται από το «ναι» και Απολλύων ή Απόλλων. Σημαίνει τον πραγματικό εξολοθρευτή, τον άνθρωπο, ο οποίος εξολόθρευσε την Λερναία Ύδρα της Γαλλικής Επανάστασης (εδώ ο Pérès κάνει λογοπαίγνιο με την λατινική ερμηνεία της λέξης revolutio – revolvo που την αντιστοιχεί με την συστροφή του φιδιού) και επέφερε τον θάνατο σε τόσους ανθρώπους κατά τις μάχες αυτού.
2) – Το οικογενειακό όνομα του Ναπολέοντα ήταν Βοναπάρτης, δηλ. Bona parte = καλό μέρος, που στο δυισμό αντιστοιχεί με το φως, ενώ το αντίθετο, mala parte, αντιστοιχεί στο σκοτάδι. Η έκφραση mala parte χρησιμοποιείται σε λατινόγλωσσο εξορκισμό (abi in malam partem)
3) – Ο Απόλλων κατά την μυθολογία γεννήθηκε σε νησί της Μεσογείου (Δήλος).
- Ο Ναπολέων επίσης γεννήθηκε σε νησί της Μεσογείου (Κορσική).
4) – Η μητέρα του Ναπολέοντα ονομαζόταν Laetitia (= χαρά).
- Η μητέρα του Απόλλωνα ήταν η Λητώ, αυτή που έδωσε χαρά στον κόσμο γεννώντας τον Ήλιο
5) – Ο Ναπολέων είχε τρεις αδελφές και τέσσερις αδελφούς, εκ των οποίων τρεις υπήρξαν βασιλιάδες.
– Ο Απόλλων είχε τρεις αδελφές, τις τρεις Χάριτες, και αδελφούς τις τέσσερις εποχές του έτους, οι οποίες στην Γαλλική γλώσσα είναι αρσενικού γένους. Από τις εποχές αυτές οι τρεις βασιλεύουν αλληλοδιαδόχως˙ η άνοιξη επί των λουλουδιών, το καλοκαίρι επί των δημητριακών και το φθινόπωρο επί των καρπών, ενώ η τέταρτη, ο χειμώνας, δεν βασιλεύει επ’ ουδενός, όπως και ο τέταρτος αδελφός του Ναπολέοντα. Για τον τέταρτο αυτό αδερφό σημειώνει ο Pérès, που έγινε δούκας του Canino, η αντιστοιχία με τον χειμώνα προκύπτει από την ερμηνεία της λέξης canis (= ασπρομάλλης). Χρησιμοποιεί, μάλιστα, έναν στίχο από τα Γεωργικά του Βιργίλιου (Cum gelidus crescit canis in montibus humor, Lib. I.44) για την περιγραφή μιας χειμωνιάτικης εικόνας.
6) – Ο Ναπολέων είχε δύο γυναίκες, την Ιωσηφίνα (Joséphine de Beauharnais), η οποία αντιστοιχεί στην άγονη σελήνη διότι δεν τεκνοποίησε μαζί της, και την Μαρία-Λουίζα (Αρχιδούκισσα της Αυστρίας) , που αντιστοιχεί στην εύφορη γη διότι του χάρισε ένα γιο (Napoleon Francis Joseph Charles ή Ναπολέων Β’).
7) – Ο γιος του γεννήθηκε στις 20 Μαρτίου (1811). Η γέννησή του συμπίπτει με την εαρινή ισημερία.
8) – Ο Ναπολέων είχε δώδεκα ενεργούς στρατηγούς και τέσσερις ανενεργούς. Οι δώδεκα πρώτοι αντιστοιχούν στα δώδεκα ζώδια.
9) – Ο Ναπολέων ήρθε από την ανατολή (Αίγυπτο), όταν ανέβηκε στον θρόνο της Γαλλίας. Κατέληξε στην δύση, δηλ. στην νήσο της Αγίας Ελένης, όπου και πέθανε. Αυτή είναι μια τέλεια αναπαράσταση του ήλιου, οποίος έρχεται από την ανατολή για να βασιλεύσει επί του κόσμου πριν πεθάνει στην δύση.
10) - Η βασιλεία του διήρκησε δώδεκα χρόνια, όπως οι δώδεκα ώρες της ημέρας.
11) - Σύμφωνα με τον μύθο του Ναπολέοντα, αυτός κατάφερε να επιβληθεί στον Νότο αλλά όχι στον Βορά. Παρόμοια και ο ήλιος, μετά την εαρινή ισημερία, προσπαθεί να «εκστρατεύσει» βόρεια, αλλά όταν συναντά το Βόρειο Σέλας (Aurora Borealis) ηττάται και υπαναχωρεί νότια. Την περίοδο αυτή βρίσκεται στον τροπικό του Καρκίνου, που πήρε το όνομά του, κατά τον Μακρόβιο, από τον τρόπο της υποχώρησης του ήλιου, όπως το περπάτημα του κάβουρα.
- Το παραπάνω φαινόμενο έδωσε το έναυσμα για την μυθολογική εκστρατεία του Ναπολέοντα στην Ρωσία, την ταπεινωτική ήττα του, και την υποχώρησή του.
Από τις παραπάνω αναλογίες μπορεί να βγει άνετα το συμπέρασμα, ότι ο Ναπολέων δεν υπήρξε ποτέ, και η ιστορία του είναι ένας ακόμα αλληγορικός μύθος ηλιοκεντρικής λατρείας, Αυτό, βέβαια, αν το μυαλό μας λειτουργούσε με zeitgeist-ό τρόπο και αρεσκόταν σε παράλογα παραμύθια. Η αλήθεια είναι διαφορετική. Ο Ναπολέων υπήρξε.
Ο Ιησούς Χριστός υπήρξε, και είναι ο Θεάνθρωπος και Σωτήρας του ανθρωπίνου γένους. Την ύπαρξή του μαρτυρεί η ιστορία, Χριστιανική και εξωχριστιανική, πολύ δε περισσότερο το γεγονός ότι με τη δύναμη Του η Εκκλησία υπερνικά κάθε εμπόδιο και αναδεικνύει σε κάθε εποχή Μάρτυρες, Ομολογητές, Ασκητές και Γέροντες, με δραστηριότητα και έργα τα οποία υπερβαίνουν τον χρόνο και οποιοδήποτε ενδοκοσμικό μέτρο σύγκρισης και ερμηνείας τους.
Η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι το μοναδικό φαινόμενο της ανθρωπότητος που άλλαξε την ιστορία και αποδεικνύεται ακατάβλητο για χιλιάδες χρόνια, ενώ όλα τα ανθρώπινα κατασκευάσματα μύθοι, οργανώσεις ιδεολογίες και ποικίλα ρεύματα πέφτουν και χάνονται σαν τα φύλλα στον άνεμο. Γι' αυτόν τον λόγο η Εκκλησία είναι ο μόνιμος στόχος όλων αυτών των πρόσκαιρων συστημάτων και όμως πολεμουμένη νικά ενώ οι εχθροί της "πίπτοντες επί των λίθων του Θεανθρώπου Χριστού και της Εκκλησίας συνθλώνται" και εξαφανίζονται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου