Διδαχές Γέροντος Παϊσίου ΙΕ΄

H άσκηση που γίνεται για την αγάπη του Χριστού επειδή μέσα της κρύβει και την αγάπη της σωτηρίας της ψυχής μας, την οποία αγαπάει ο Χριστός, πολύ γλυκαίνει και ξεκουράζει με την κούρασή της την ψυχή, δυναμώνει και το σώμα, φέρνει παράλληλα και την απάθεια, διότι ταπεινώνονται οι άτακτες κινήσεις του σώματος, και τότε συντηρείται και με λιγότερες τροφές, γιατί επαρκούν, όταν υπάρχει η ειρήνη στην ψυχή και η ημεράδα στο σώμα.

Εκείνοι που παραμελούν τα πνευματικά τους καθήκοντα αδικαιολόγητα και αδιαφορούν για τις μικρές τους αμαρτίες, πολύ γρήγορα θα σωριασθούν, σαν τα δέντρα που γκρεμίζονται ξαφνικά από τα πολλά σκουλήκια και όχι από το ένα τσεκούρι.

Στις αρχές της πνευματικής ζωής δεν επιτρέπει ο Θεός, από αγάπη, να γνωρίσει κανείς την αμαρτωλότητά του ούτε και τις πολλές ευεργεσίες του Θεού, για να μην απελπισθεί, ιδίως αν είναι το πλάσμα Του ευαίσθητο......
Δεν υπάρχει ισχυρότερος άνθρωπος στον κόσμο από εκείνον που παλεύει με τον ανθρωποκτόνο και χτυπάει αλύπητα τα πάθη του και τα κόβει και ελευθερώνεται πνευματικά από τη σκλαβιά των παθών.

Η ελπίδα με την υπομονή διώχνουν το χειμώνα με τα κρύα και φέρνουν την άνοιξη με την καλωσύνη, που θερμαίνει τη γη με τη λιακάδα, και βγάζει το πράσινο χαλί της. Μην περιμένουμε πνευματική άνοιξη αν δεν περάσουμε πρώτα τον πνευματικό χειμώνα, για να ψοφήσουν και τα πνευματικά ζωΰφια.