ΚΥΡΙΑΚΗ IB΄ ΛΟΥΚΑ
(Λουκά, ιζ΄ 12-19)Ιεροκήρυξ της Ιεράς Μητροπόλεως Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης
Πολύ αποκαλυπτική η Ιερά Ευαγγελική περικοπή που θα ακούσουμε την Κυριακή στους Ιερούς μας Ναούς. Είναι η περικοπή που περιγράφει την θεραπεία των δέκα λεπρών και την αχαριστία των ανθρώπων.
Αλλά τι είναι η λέπρα; Είναι μια φοβερή ασθένεια η οποία τους παλαιότερους καιρούς έκανε τους ανθρώπους που προσέβαλε, δυστυχισμένους, και τελικώς τους οδηγούσε στον θάνατο. Όποιος δυστυχισμένος παρουσίαζε τα πρώτα σημάδια της λέπρας τον συνελάμβαναν και τον έστελναν εξορία, μακριά από την κοινωνία για να μη μεταδοθεί το μόλυσμα. Δόξα τω Θεώ όμως, το φάρμακο κατά της λέπρας που ανακαλύφθηκε, έδωσε τέλος στην τρομερή αυτή νόσο, και τα λιγοστά σχετικώς κρούσματα στις χώρες του λεγόμενου “Τρίτου Κόσμου” σήμερα, αντιμετωπίζονται αποτελεσματικώς....
Μια ομάδα τέτοιων δυστυχισμένων ανδρών, θεραπεύει ο Κύριος Ιησούς, όταν οι ίδιοι τον είδαν από μακριά να περνά τον δημόσιο δρόμο και του φώναξαν “Ιησού επιστάτα, ελέησον ημάς”. Το φώναξαν και το ζήτησαν με πίστη. Πίστευαν ότι όπως είχε θεραπεύσει μέχρι εκείνη τη στιγμή τόσο πλήθος ασθενών, έτσι και τώρα, είχε την δυνατότητα να δώσει την υγεία και στους ίδιους. Και φυσικά, η σαρκωμένη αγάπη, ο Ιησούς, τους χάρισε αυτό που ζητούσαν. Την πολυπόθητη υγεία. Γι' αυτό και τους δίνει τώρα εντολή να παρουσιάσουν τα καθαρά από την λέπρα πρόσωπά τους στους Ιερείς, ώστε να πιστοποιήσουν αυτοί ότι οι πρώην λεπροί, είναι τώρα άνδρες υγιείς. Αυτό και έγινε. Και δυστυχώς για τους εννέα από τους δέκα, το θέμα τελείωσε εκεί...
Φαίνεται πως εκτός από τη λέπρα του σώματος, οι άνθρωποι κινδυνεύουμε και από την άλλη φοβερή λέπρα της ψυχής, που ονομάζεται αχαριστία. Γιατί από τους δέκα, μόνο ο ένας επέστρεψε “μετά φωνής μεγάλης δοξάζων τον Θεόν και έπεσεν επί πρόσωπον παρά τους πόδας αυτού ευχαριστών αυτώ”. Και το περισσότερο παράδοξο είναι ότι ο άνθρωπος αυτός δεν ήταν Ιουδαίος αλλά “Σαμαρείτης” .
Αλήθεια, έχουμε άραγε σκεφτεί ποτέ ότι και εμείς οι ίδιοι, που ίσως να μην έχουμε κάποια σωματική ασθένεια, ενδεχομένως να έχουμε κολλήσει αυτή την μεταδοτική ασθένεια της ψυχής που λέγεται αχαριστία; Και πώς όχι; Όταν επί παραδείγματι περνούν οι εβδομάδες και δεν δίνουμε ούτε μία ώρα την Κυριακή για τον εκκλησιασμό, ώστε να ευχαριστούμε τον Θεόν για τις τόσες δωρεές Του;
Πώς είναι δυνατόν να ζούμε μέσα σε τόσες ευλογίες, από τα πιο υλικά μέχρι και τα πλέον πνευματικά και εμείς οι ίδιοι να μη αισθανόμαστε την ανάγκη της ευχαριστίας; Ακριβώς δε γι' αυτή την φοβερή κατάσταση της αχαριστίας, ο Ιησούς εκφράζει μέσω της Ευαγγελικής αυτής περικοπής, ένα διαχρονικό παράπονο “Ουχί οι δέκα εκαθαρίσθησαν; Οι δε εννέα πού;”
Μπορεί κανείς και μόνο από αυτό το Θεϊκό παράπονο να καταννοήσει για τι μεγάλο κακό γίνεται λόγος.
Αλλά ας μη λησμονούμε ότι ο κάθε άνθρωπος δε ζει μόνος επάνω στον πλανήτη, ζει μέσα σε Κοινωνία. Με συνανθρώπους, και τούτο σημαίνει ότι πρέπει να εκδηλώνουμε την ευχαριστία μας, εκτός του Θεού κατ' αρχάς, και στους συναθρώπους μας στη συνέχεια.
Πως είναι δυνατόν να μην ευχαριστούμε και να μη τιμούμε τους γονείς μας, οι οποίοι έγιναν οι συνδημιουργοί του Θεού, και με τόσους κόπους και θυσίες μας μεγάλωσαν; Πώς να μη τιμούμε τους Διδασκάλους και Καθηγητές μας, αφού, κατά τον Μέγα Αλέξανδρο, αυτοί μας χάρισαν το “Ευ Ζην”; Πώς να μη τιμούμε και ευγνωμονούμε τους Πνευματικούς μας Πατέρες, οι οποίοι αγνωνίζονται και ποικιλλοτρόπως κοπιάζουν για να μορφώσουν μέσα στην ύπαρξή μας τον Κύριο και Θεό μας Ιησού Χριστό;
Να λοιπόν που η αυριανή Ευαγγελική περικοπή μας φωτίζει και αυτή την πτυχή, και μας βοηθά να κατανοήσουμε ότι, αφ' ενός θα πρέπει, πάση θυσία να ξεριζώσουμε από την καρδιά μας την φοβερή αχαριστία, και αφ' ετέρου, επιβάλλεται, με την Χάρη του Θεού, να καλλιεργήσουμε την ουράνια αρετή της ευγνωμοσύνης, όπως ακριβώς έκανε και ο Σαμαρείτης.
Ναι• η ευχαριστία και η ευγνωμοσύνη δεν είναι κάτι το απλό. Είναι σύνολον αρετών. Και κατά τον Ιερό Χρυσόστομο, είναι αυτή η αρετή που όταν τη διαθέτει ο άνθρωπος, κατά κάποιο τρόπο ερεθίζει την αγάπη του Θεού, ώστε να του δώσει και άλλα χαρίσματα και άλλες δωρεές στην ευλογημένη του ζωή.
Να δώσει ο Ιατρός των ψυχών και των σωμάτων, ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, ώστε με την χάρη Του, όλοι μας να βρούμε αυτή την ευλογημένη ψυχική υγεία, η οποία θα εκφράζεται με την αρετή της ευγνωμοσύνης. Αμήν.
Το email (ηλεκτρονικό ταχυδρομείο) του π. Ιωήλ είναι: p.ioil@freemail.gr
Μια ομάδα τέτοιων δυστυχισμένων ανδρών, θεραπεύει ο Κύριος Ιησούς, όταν οι ίδιοι τον είδαν από μακριά να περνά τον δημόσιο δρόμο και του φώναξαν “Ιησού επιστάτα, ελέησον ημάς”. Το φώναξαν και το ζήτησαν με πίστη. Πίστευαν ότι όπως είχε θεραπεύσει μέχρι εκείνη τη στιγμή τόσο πλήθος ασθενών, έτσι και τώρα, είχε την δυνατότητα να δώσει την υγεία και στους ίδιους. Και φυσικά, η σαρκωμένη αγάπη, ο Ιησούς, τους χάρισε αυτό που ζητούσαν. Την πολυπόθητη υγεία. Γι' αυτό και τους δίνει τώρα εντολή να παρουσιάσουν τα καθαρά από την λέπρα πρόσωπά τους στους Ιερείς, ώστε να πιστοποιήσουν αυτοί ότι οι πρώην λεπροί, είναι τώρα άνδρες υγιείς. Αυτό και έγινε. Και δυστυχώς για τους εννέα από τους δέκα, το θέμα τελείωσε εκεί...
Φαίνεται πως εκτός από τη λέπρα του σώματος, οι άνθρωποι κινδυνεύουμε και από την άλλη φοβερή λέπρα της ψυχής, που ονομάζεται αχαριστία. Γιατί από τους δέκα, μόνο ο ένας επέστρεψε “μετά φωνής μεγάλης δοξάζων τον Θεόν και έπεσεν επί πρόσωπον παρά τους πόδας αυτού ευχαριστών αυτώ”. Και το περισσότερο παράδοξο είναι ότι ο άνθρωπος αυτός δεν ήταν Ιουδαίος αλλά “Σαμαρείτης” .
Αλήθεια, έχουμε άραγε σκεφτεί ποτέ ότι και εμείς οι ίδιοι, που ίσως να μην έχουμε κάποια σωματική ασθένεια, ενδεχομένως να έχουμε κολλήσει αυτή την μεταδοτική ασθένεια της ψυχής που λέγεται αχαριστία; Και πώς όχι; Όταν επί παραδείγματι περνούν οι εβδομάδες και δεν δίνουμε ούτε μία ώρα την Κυριακή για τον εκκλησιασμό, ώστε να ευχαριστούμε τον Θεόν για τις τόσες δωρεές Του;
Πώς είναι δυνατόν να ζούμε μέσα σε τόσες ευλογίες, από τα πιο υλικά μέχρι και τα πλέον πνευματικά και εμείς οι ίδιοι να μη αισθανόμαστε την ανάγκη της ευχαριστίας; Ακριβώς δε γι' αυτή την φοβερή κατάσταση της αχαριστίας, ο Ιησούς εκφράζει μέσω της Ευαγγελικής αυτής περικοπής, ένα διαχρονικό παράπονο “Ουχί οι δέκα εκαθαρίσθησαν; Οι δε εννέα πού;”
Μπορεί κανείς και μόνο από αυτό το Θεϊκό παράπονο να καταννοήσει για τι μεγάλο κακό γίνεται λόγος.
Αλλά ας μη λησμονούμε ότι ο κάθε άνθρωπος δε ζει μόνος επάνω στον πλανήτη, ζει μέσα σε Κοινωνία. Με συνανθρώπους, και τούτο σημαίνει ότι πρέπει να εκδηλώνουμε την ευχαριστία μας, εκτός του Θεού κατ' αρχάς, και στους συναθρώπους μας στη συνέχεια.
Πως είναι δυνατόν να μην ευχαριστούμε και να μη τιμούμε τους γονείς μας, οι οποίοι έγιναν οι συνδημιουργοί του Θεού, και με τόσους κόπους και θυσίες μας μεγάλωσαν; Πώς να μη τιμούμε τους Διδασκάλους και Καθηγητές μας, αφού, κατά τον Μέγα Αλέξανδρο, αυτοί μας χάρισαν το “Ευ Ζην”; Πώς να μη τιμούμε και ευγνωμονούμε τους Πνευματικούς μας Πατέρες, οι οποίοι αγνωνίζονται και ποικιλλοτρόπως κοπιάζουν για να μορφώσουν μέσα στην ύπαρξή μας τον Κύριο και Θεό μας Ιησού Χριστό;
Να λοιπόν που η αυριανή Ευαγγελική περικοπή μας φωτίζει και αυτή την πτυχή, και μας βοηθά να κατανοήσουμε ότι, αφ' ενός θα πρέπει, πάση θυσία να ξεριζώσουμε από την καρδιά μας την φοβερή αχαριστία, και αφ' ετέρου, επιβάλλεται, με την Χάρη του Θεού, να καλλιεργήσουμε την ουράνια αρετή της ευγνωμοσύνης, όπως ακριβώς έκανε και ο Σαμαρείτης.
Ναι• η ευχαριστία και η ευγνωμοσύνη δεν είναι κάτι το απλό. Είναι σύνολον αρετών. Και κατά τον Ιερό Χρυσόστομο, είναι αυτή η αρετή που όταν τη διαθέτει ο άνθρωπος, κατά κάποιο τρόπο ερεθίζει την αγάπη του Θεού, ώστε να του δώσει και άλλα χαρίσματα και άλλες δωρεές στην ευλογημένη του ζωή.
Να δώσει ο Ιατρός των ψυχών και των σωμάτων, ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, ώστε με την χάρη Του, όλοι μας να βρούμε αυτή την ευλογημένη ψυχική υγεία, η οποία θα εκφράζεται με την αρετή της ευγνωμοσύνης. Αμήν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου