πηγή: Μακεδονία, 22/5/2011
Μοναχισμός και κόσμος
Γράφει ο μοναχός Μωυσής, Αγιορείτης
Στις 14-5-2011 πραγματοποιήθηκε παμμοναστική σύναξη σε μία ενδιαφέρουσα και επιτυχημένη ημερίδα, στο ιερό ησυχαστήριο του Αγίου Γρηγορίου Παλαμά Κουφαλίων, ένα οργανωμένο γυναικείο κοινόβιο. Τη διοργάνωση είχε η ιερά μητρόπολη Εδέσσης, Πέλλης και Αλμωπίας, υπό την εποπτεία του φιλομονάχου μητροπολίτου Κιλκίς κ. Ιωήλ.
Η μοναστική ημερίδα ήταν η δεύτερη. Η πρώτη είχε πραγματοποιηθεί προ τριετίας και η επόμενη, όπως ανακοινώθηκε από τον σεβασμιότατο, θα πραγματοποιηθεί σε μία διετία. Την ημερίδα τίμησαν με την παρουσία τους έξι μητροπολίτες. Παρέστησαν εκπρόσωποι πενήντα μονών, κυρίως της Β. Ελλάδος...
Μοναχοί και μοναχές ήταν περί τους διακόσιους. Χαιρετισμούς απηύθυναν ο οικείος μητροπολίτης, ο εκπρόσωπος του Οικουμενικού Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου, ο εκπρόσωπος του αρχιεπισκόπου κ. Ιερώνυμου και η καθηγουμένη του φιλοξενούντος μοναστηριού γερόντισσα Ξένη.
Εισηγήσεις πραγματοποίησαν ο ηγούμενος της μονής Αγίου Συμεών του Νέου Θεολόγου Καλάμου Αττικής αρχιμ. Χριστόδουλος, η ηγουμένη της μονής Αγίου Ιωάννου Μακρυνού Μεγάρων Μακρύνα, ο ιερομ. Εφραίμ της μονής Αγίου Διονυσίου του εν Ολύμπω, η ηγουμένη Μακρίνα της μονής Παναγία Έβρου - Μάκρης Αλεξανδρουπόλεως, ο ηγούμενος Εφραίμ της μονής Βατοπεδίου Αγίου Όρους και η ηγουμένη Θεοξένη της μονής Ζωοδόχου Πηγής Χανίων Κρήτης. Όλες οι εισηγήσεις ήταν καλά προετοιμασμένες, δομημένες και με στοιχεία ενδιαφέροντα. Υπήρξε γόνιμος διάλογος με τη συμμετοχή αρκετών συνέδρων.
Το γενικό θέμα ήταν “Μοναχισμός και κόσμος” και γύρω από αυτό περιστράφηκαν όλες οι εισηγήσεις. Ο μοναχισμός ζει, αναπτύσσεται και θάλλει μέσα στους κόλπους πάντοτε της Εκκλησίας. Στον μοναχισμό αφιερώνεται και αφοσιώνεται πλήρως ο μοναχός σε αυτό που πιστεύει ακράδαντα και ακολουθεί πιστά. Η ζωή τού μοναχού, κυρίως, διά της προσευχής είναι η μεγαλύτερη προσφορά στον κουρασμένο κόσμο. Η θεία λατρεία, η άσκηση, η διακονία, η φιλοξενία, η επικοινωνία με τους πολλούς προσκυνητές δίνει εμψύχωση, πνευματική ενίσχυση, αλλά και ελεημοσύνη.
Το βαθύ έργο του μοναχισμού δυστυχώς δεν είναι τόσο γνωστό στον κόσμο. Ο κόσμος θεωρεί ότι οι μοναχοί είναι αργόσχολοι, οκνηροί, χασομέρηδες, φιλόπονοι και μισάνθρωποι. Η ζωή των μοναχών έχει ένα άλλο τρόπο υπάρξεως. Προσεύχονται γι’ αυτούς που δεν προσεύχονται. Μνημονεύουν στις καθημερινές θείες λειτουργίες χιλιάδες ονόματα ζώντων και κεκοιμημένων. Μιλούν, γράφουν, εξομολογούν, φιλοξενούν, παρηγορούν και συμπαρίστανται.
Ένα πλούσιο έργο το οποίο δεν είναι γνωστό και που δεν θέλουν οι μοναχοί να διαφημίζουν. Σε μία εποχή ευμάρειας και ανέσεως, ένας νέος ή μια νέα να αφήσουν μία καριέρα ηθελημένα για να υπηρετήσουν το “άκρως εφετόν της καρδίας” τους δεν είναι ασήμαντο, ούτε θα πρέπει να θεάται πρόχειρα και επιπόλαια.
Πλήθος κόσμου μεταβαίνει στις μονές για να λειτουργηθεί, να συζητήσει τα προβλήματά του, να βρει λύσεις. Αναζητά την ησυχία, την ιερότητα, την κατάνυξη και τη σεμνότητα. Ο κόσμος κουράστηκε με τα παχιά και δίχως βίωμα λόγια, και ψάχνει για τη σιγή, την ιλαρότητα της ταπεινώσεως. Όπως τονίστηκε στην επιτυχή ημερίδα, η ταπείνωση είναι η στολή της θεότητος, το ένδυμα του μοναχού, και θα πρέπει αυτή η ατμόσφαιρα να επικρατεί στην κάθε μονή, ώστε να επηρεασθεί και εμπνευσθεί και ο κάθε καλοπροαίρετος προσκυνητής.
Το ισόρροπο, υγιές και καθαρά φιλομόναχο πνεύμα πολλών πιστών φανερώνει όχι μόνο την αγάπη στον μοναχισμό, αλλά και την πρόσληψη από όλη την Εκκλησία ήθους και ύφους ήπιου, σεμνού, ταπεινού, νηφάλιου και διακριτικού. Ο μοναχός, αναχωρώντας για τις μονές, δεν μισεί κανέναν άνθρωπο, αλλά το κοσμικό πνεύμα.
Στη μόνωση δεν απομονώνεται, αλλά ενδιαφέρεται με αγάπη για τη βοήθεια των αδελφών του. Δεν εργάζεται για την ατομική του σωτηρία, που δεν υπάρχει, αλλά για τη σωτηρία όλων. Αξίζει να ξαναθεαθεί η ιστορία, η προσφορά και η ποικίλη αγάπη του μοναχισμού στον κόσμο, που συνεχίζει για γνησιότητα, ακρίβεια και αλήθεια.
Μοναχοί και μοναχές ήταν περί τους διακόσιους. Χαιρετισμούς απηύθυναν ο οικείος μητροπολίτης, ο εκπρόσωπος του Οικουμενικού Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου, ο εκπρόσωπος του αρχιεπισκόπου κ. Ιερώνυμου και η καθηγουμένη του φιλοξενούντος μοναστηριού γερόντισσα Ξένη.
Εισηγήσεις πραγματοποίησαν ο ηγούμενος της μονής Αγίου Συμεών του Νέου Θεολόγου Καλάμου Αττικής αρχιμ. Χριστόδουλος, η ηγουμένη της μονής Αγίου Ιωάννου Μακρυνού Μεγάρων Μακρύνα, ο ιερομ. Εφραίμ της μονής Αγίου Διονυσίου του εν Ολύμπω, η ηγουμένη Μακρίνα της μονής Παναγία Έβρου - Μάκρης Αλεξανδρουπόλεως, ο ηγούμενος Εφραίμ της μονής Βατοπεδίου Αγίου Όρους και η ηγουμένη Θεοξένη της μονής Ζωοδόχου Πηγής Χανίων Κρήτης. Όλες οι εισηγήσεις ήταν καλά προετοιμασμένες, δομημένες και με στοιχεία ενδιαφέροντα. Υπήρξε γόνιμος διάλογος με τη συμμετοχή αρκετών συνέδρων.
Το γενικό θέμα ήταν “Μοναχισμός και κόσμος” και γύρω από αυτό περιστράφηκαν όλες οι εισηγήσεις. Ο μοναχισμός ζει, αναπτύσσεται και θάλλει μέσα στους κόλπους πάντοτε της Εκκλησίας. Στον μοναχισμό αφιερώνεται και αφοσιώνεται πλήρως ο μοναχός σε αυτό που πιστεύει ακράδαντα και ακολουθεί πιστά. Η ζωή τού μοναχού, κυρίως, διά της προσευχής είναι η μεγαλύτερη προσφορά στον κουρασμένο κόσμο. Η θεία λατρεία, η άσκηση, η διακονία, η φιλοξενία, η επικοινωνία με τους πολλούς προσκυνητές δίνει εμψύχωση, πνευματική ενίσχυση, αλλά και ελεημοσύνη.
Το βαθύ έργο του μοναχισμού δυστυχώς δεν είναι τόσο γνωστό στον κόσμο. Ο κόσμος θεωρεί ότι οι μοναχοί είναι αργόσχολοι, οκνηροί, χασομέρηδες, φιλόπονοι και μισάνθρωποι. Η ζωή των μοναχών έχει ένα άλλο τρόπο υπάρξεως. Προσεύχονται γι’ αυτούς που δεν προσεύχονται. Μνημονεύουν στις καθημερινές θείες λειτουργίες χιλιάδες ονόματα ζώντων και κεκοιμημένων. Μιλούν, γράφουν, εξομολογούν, φιλοξενούν, παρηγορούν και συμπαρίστανται.
Ένα πλούσιο έργο το οποίο δεν είναι γνωστό και που δεν θέλουν οι μοναχοί να διαφημίζουν. Σε μία εποχή ευμάρειας και ανέσεως, ένας νέος ή μια νέα να αφήσουν μία καριέρα ηθελημένα για να υπηρετήσουν το “άκρως εφετόν της καρδίας” τους δεν είναι ασήμαντο, ούτε θα πρέπει να θεάται πρόχειρα και επιπόλαια.
Πλήθος κόσμου μεταβαίνει στις μονές για να λειτουργηθεί, να συζητήσει τα προβλήματά του, να βρει λύσεις. Αναζητά την ησυχία, την ιερότητα, την κατάνυξη και τη σεμνότητα. Ο κόσμος κουράστηκε με τα παχιά και δίχως βίωμα λόγια, και ψάχνει για τη σιγή, την ιλαρότητα της ταπεινώσεως. Όπως τονίστηκε στην επιτυχή ημερίδα, η ταπείνωση είναι η στολή της θεότητος, το ένδυμα του μοναχού, και θα πρέπει αυτή η ατμόσφαιρα να επικρατεί στην κάθε μονή, ώστε να επηρεασθεί και εμπνευσθεί και ο κάθε καλοπροαίρετος προσκυνητής.
Το ισόρροπο, υγιές και καθαρά φιλομόναχο πνεύμα πολλών πιστών φανερώνει όχι μόνο την αγάπη στον μοναχισμό, αλλά και την πρόσληψη από όλη την Εκκλησία ήθους και ύφους ήπιου, σεμνού, ταπεινού, νηφάλιου και διακριτικού. Ο μοναχός, αναχωρώντας για τις μονές, δεν μισεί κανέναν άνθρωπο, αλλά το κοσμικό πνεύμα.
Στη μόνωση δεν απομονώνεται, αλλά ενδιαφέρεται με αγάπη για τη βοήθεια των αδελφών του. Δεν εργάζεται για την ατομική του σωτηρία, που δεν υπάρχει, αλλά για τη σωτηρία όλων. Αξίζει να ξαναθεαθεί η ιστορία, η προσφορά και η ποικίλη αγάπη του μοναχισμού στον κόσμο, που συνεχίζει για γνησιότητα, ακρίβεια και αλήθεια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου