πηγή: Μακεδονία, 26/6/2011
Βαθύτερη ένωση με την Ε.Ε.; Το τελευταίο πράγμα που χρειάζεται η Ελλάδα
Γράφει ο Nigel Farage, ηγέτης του βρετανικού Independence Party και μέλος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, όπου συμπροεδρεύει της ευρωσκεπτικιστής ομάδας “Ευρώπη Ελευθερίας και Δημοκρατίας”
Σε κάθε κρίση στην Ε.Ε., η πρώτη απάντηση των ευρωπαίων μεγαλόσχημων, όπως ο πρόεδρος της ΕΚΤ Ζαν Κλοντ Τρισέ, είναι να ζητήσουν “περισσότερη ενοποίηση, περισσότερη Ευρώπη”.
Βέβαια, το ίδιο τροπάρι επαναλαμβάνουν μονότονα και υπό οιεσδήποτε συνθήκες, ωσάν η ενοποίηση να είναι πανάκεια για κάθε πρόβλημα και όχι απλώς ο στόχος των μεγαλεπήβολων και αδίστακτων φιλοδοξιών τους...
Η ίδια κραυγή ακούγεται αυτή τη φορά και από τα ολύμπια ύψη του ΔΝΤ, από τον εκτελώντα χρέη γενικού διευθυντή Τζον Λίπσκι, ο οποίος είναι σαφές ότι συμμερίζεται την επικίνδυνη εμμονή τους για την κατάλυση των εθνών - κρατών και κατ’ επέκταση της δημοκρατίας, όποιο κι αν είναι το κόστος για τους απλούς πολίτες.
Τη δεκαετία του 1960, ο διαπρεπής οικονομολόγος Peter Bauer είχε πει ότι “η εξωτερική βοήθεια είναι μία εξαιρετικά αποτελεσματική μέθοδος μεταφοράς πόρων από φτωχούς ανθρώπους που ζουν σε πλούσιες χώρες σε πλούσιους ανθρώπους που ζουν σε πλούσιες χώρες”. Στην περίπτωση των πακέτων διάσωσης της Ε.Ε. και του ΔΝΤ, η παραπάνω φράση μπορεί να παραφραστεί ως “μεταφορά χρημάτων από τους φορολογούμενους σε πλούσιες χώρες της Ε.Ε. σε τραπεζίτες σε φτωχές χώρες της Ε.Ε.”.
Οι μηχανισμοί στήριξης δεν είναι “χρήματα για την Ελλάδα” (την Ιρλανδία ή την Πορτογαλία). Είναι χρήματα που καταλήγουν σε πλούσιους πιστωτικούς οργανισμούς, που υποστηρίζουν τους ίδιους υπερεθνικούς στόχους που υπηρετούν οι κ.κ. Τρισέ και Λίπσκι, και οι οποίοι θα ήθελαν, όπως και οι προαναφερθέντες, να δουν την πλήρη εξάρθρωση κάθε ίχνους εθνικής δημοκρατίας.
Αυτή είναι η πραγματική αλήθεια για τα πακέτα διάσωσης, τα οποία έγιναν αναγκαία ακριβώς εξαιτίας ενός ευρωπαϊκού νομίσματος που δεν γνωρίζει σύνορα και επιτρέπει να απομυζούν οι πλουσιότερες χώρες τον πλούτο των φτωχότερων χωρών μέσω της οικονομικής ώσμωσης, με αντάλλαγμα εισαγόμενα προϊόντα, με τα οποία δεν μπορούν να ανταγωνιστούν οι πιο αδύναμες χώρες.
Ως εκ τούτου, η κολοσσιαία απομύζηση του ελληνικού πλούτου από τον βιομηχανικό και εξαγωγικά προσανατολισμένο πυρήνα της ευρωζώνης, ήταν προδιαγεγραμμένο ότι θα οδηγούσε σε μια τέτοια καταστροφή, η οποία θα συνεχιστεί μέχρις ότου η περιφέρεια της Ευρώπης στερηθεί όλους τους καταρτισμένους πολίτες της, χάσει όλα τα αναγκαία κέντρα ανάπτυξης τεχνογνωσίας και εξαφανιστεί κάθε ίχνος εθνικής παραγωγικής βάσης -μέχρις ότου μετατραπεί δηλαδή εντελώς σε επαρχία- μια απλή παιδική χαρά (ή στρατιωτική βάση) της αυτοκρατορίας της Ε.Ε., που θα εξαρτάται απόλυτα για την επιβίωσή της από τις επιδοτήσεις που θα δίνουν οι Βρυξέλλες. Αυτή είναι η “ενοποίηση” που απαιτούν οι ευρωκράτες. Σαν να λέει κάποιος ότι η θεραπεία μιας ασθένειας είναι ο θάνατος.
Η εναλλακτική είναι σαφής και βέβαιη, για οποιονδήποτε επιθυμεί την επιβίωση της Ελλάδας. Η Ελλάδα πρέπει να επιστρέψει στο δικό της νόμισμα και να εκμεταλλευτεί τον πλούτο της υπό μία δημοκρατική, κυρίαρχη εθνική κυβέρνηση -αυτό δηλαδή που θα πρέπει να κάνουμε όλοι μας.
Η ίδια κραυγή ακούγεται αυτή τη φορά και από τα ολύμπια ύψη του ΔΝΤ, από τον εκτελώντα χρέη γενικού διευθυντή Τζον Λίπσκι, ο οποίος είναι σαφές ότι συμμερίζεται την επικίνδυνη εμμονή τους για την κατάλυση των εθνών - κρατών και κατ’ επέκταση της δημοκρατίας, όποιο κι αν είναι το κόστος για τους απλούς πολίτες.
Τη δεκαετία του 1960, ο διαπρεπής οικονομολόγος Peter Bauer είχε πει ότι “η εξωτερική βοήθεια είναι μία εξαιρετικά αποτελεσματική μέθοδος μεταφοράς πόρων από φτωχούς ανθρώπους που ζουν σε πλούσιες χώρες σε πλούσιους ανθρώπους που ζουν σε πλούσιες χώρες”. Στην περίπτωση των πακέτων διάσωσης της Ε.Ε. και του ΔΝΤ, η παραπάνω φράση μπορεί να παραφραστεί ως “μεταφορά χρημάτων από τους φορολογούμενους σε πλούσιες χώρες της Ε.Ε. σε τραπεζίτες σε φτωχές χώρες της Ε.Ε.”.
Οι μηχανισμοί στήριξης δεν είναι “χρήματα για την Ελλάδα” (την Ιρλανδία ή την Πορτογαλία). Είναι χρήματα που καταλήγουν σε πλούσιους πιστωτικούς οργανισμούς, που υποστηρίζουν τους ίδιους υπερεθνικούς στόχους που υπηρετούν οι κ.κ. Τρισέ και Λίπσκι, και οι οποίοι θα ήθελαν, όπως και οι προαναφερθέντες, να δουν την πλήρη εξάρθρωση κάθε ίχνους εθνικής δημοκρατίας.
Αυτή είναι η πραγματική αλήθεια για τα πακέτα διάσωσης, τα οποία έγιναν αναγκαία ακριβώς εξαιτίας ενός ευρωπαϊκού νομίσματος που δεν γνωρίζει σύνορα και επιτρέπει να απομυζούν οι πλουσιότερες χώρες τον πλούτο των φτωχότερων χωρών μέσω της οικονομικής ώσμωσης, με αντάλλαγμα εισαγόμενα προϊόντα, με τα οποία δεν μπορούν να ανταγωνιστούν οι πιο αδύναμες χώρες.
Ως εκ τούτου, η κολοσσιαία απομύζηση του ελληνικού πλούτου από τον βιομηχανικό και εξαγωγικά προσανατολισμένο πυρήνα της ευρωζώνης, ήταν προδιαγεγραμμένο ότι θα οδηγούσε σε μια τέτοια καταστροφή, η οποία θα συνεχιστεί μέχρις ότου η περιφέρεια της Ευρώπης στερηθεί όλους τους καταρτισμένους πολίτες της, χάσει όλα τα αναγκαία κέντρα ανάπτυξης τεχνογνωσίας και εξαφανιστεί κάθε ίχνος εθνικής παραγωγικής βάσης -μέχρις ότου μετατραπεί δηλαδή εντελώς σε επαρχία- μια απλή παιδική χαρά (ή στρατιωτική βάση) της αυτοκρατορίας της Ε.Ε., που θα εξαρτάται απόλυτα για την επιβίωσή της από τις επιδοτήσεις που θα δίνουν οι Βρυξέλλες. Αυτή είναι η “ενοποίηση” που απαιτούν οι ευρωκράτες. Σαν να λέει κάποιος ότι η θεραπεία μιας ασθένειας είναι ο θάνατος.
Η εναλλακτική είναι σαφής και βέβαιη, για οποιονδήποτε επιθυμεί την επιβίωση της Ελλάδας. Η Ελλάδα πρέπει να επιστρέψει στο δικό της νόμισμα και να εκμεταλλευτεί τον πλούτο της υπό μία δημοκρατική, κυρίαρχη εθνική κυβέρνηση -αυτό δηλαδή που θα πρέπει να κάνουμε όλοι μας.
1 σχόλιο:
Η ιστορία της ψευδοσυνόδου Φλωρεντίας - Φεράρας επαναλαμβάνεται επικαιροποιημένη. Τότε μας έταζαν μελλοντική στρατιωτική βοήθεια έναντι θρησκευτικής υποταγής στο πασούμι του πάπα. Τώρα μας τάζουν μελλοντικό δάνειο "μαμούθ" αντί της υποταγής εθνικού πλούτου και αξιοπρέπειας. Η απάντηση του ελληνικού λαού - το οφείλει διαχρονικά στην ιστορία του από το μολών λαβέ των Λακεδαιμονίων έως το ΌΧΙ του Ιωάννου Μεταξά ο οποίος εξέφρασε και την θέληση του Ελληνικού Λαού, σπάνιο για τους νεοέλληνες ηγέτες - είναι ένα βροντερό ΟΧΙ στην υλική, πνευματική και ηθική υποδούλωση στην Ε.Ε. και στο Δ.Ν.Τ.
Δημοσίευση σχολίου